Na een tijdelijk uitgesteld vertrek aan de kerk van Moerbeke, met dank aan de goede communicatie tussen Stan en Sam, en na een kleine onderbreking dankzij de ruime vriendenkring van Frederik, konden we rond half elf dan toch richting de grens vertrekken. We, dat waren dit jaar Sam, Pieter, Frederik, Stan en ikzelf, die voor de eerste keer mee mocht gaan op deze altijd legendarische en supergoed georganiseerde fietsreis*.
Als newbie kende ik niet alle badmintonners even goed, maar onder invloed van het gemeenschappelijk afzien, werden nieuwe vriendschappen snel gevormd. Goede vorderingen werden gemaakt en het werd eens tijd voor een tussenstop. In een gezellig koerscafeetje in Sint-Laureins likten de grote mannen aan een ijsje terwijl de neofiet genoot van een welverdiende croque monsieur.
Na nog meer tegenwind en Frederik die er alles aan deed om ons af te remmen met zijn hypermoderne fiets belandden we alsnog in Knokke. Nadat we daar van onze laatste bokes genoten hadden, sloegen we proviand in voor de laatste kilometers, of zo leek het toch... Eens aangekomen in Bredene werd het duidelijk dat het meesterbrein achter deze tocht mij aan het voorliegen was en dat het verhoopte einde nog niet in zicht was. Dat was toch moeilijk te slikken. Wat wel makkelijk te slikken was, dat was de heerlijke pizza die we aten.
Daarna was het tijd om Stan achter ons te laten. We kunnen niet allemaal een veel te lange vakantie hebben. Nog met vier overgebleven zijn we naar Oostende gekoerst/gevaren. Na daar Frederik achter ons te moeten laten, konden we het tempo wat opdrijven, of dat was het idee toch. Dankzij een ongunstige wind, een zoals eerder vermeld fantastisch plan en enkele zandbanken werd ons tempo flink naar beneden gehaald. Het was een rit van weinig woorden, waarbij de professionals zelfs hun windvesten bovenhaalden. Na 2 lange uren kwamen we dan toch aan in De Panne. Na een hartelijk onthaal door een connectie van Pieter, wat hapjes, de Duits gedubde versie van Lord of The Rings en een warme douche, vielen we als een blok in slaap op een zachte matras.
Wannes
*reclameboodschap vanwege de beheerders van fietsenisfietsen.
Als newbie kende ik niet alle badmintonners even goed, maar onder invloed van het gemeenschappelijk afzien, werden nieuwe vriendschappen snel gevormd. Goede vorderingen werden gemaakt en het werd eens tijd voor een tussenstop. In een gezellig koerscafeetje in Sint-Laureins likten de grote mannen aan een ijsje terwijl de neofiet genoot van een welverdiende croque monsieur.
Na nog meer tegenwind en Frederik die er alles aan deed om ons af te remmen met zijn hypermoderne fiets belandden we alsnog in Knokke. Nadat we daar van onze laatste bokes genoten hadden, sloegen we proviand in voor de laatste kilometers, of zo leek het toch... Eens aangekomen in Bredene werd het duidelijk dat het meesterbrein achter deze tocht mij aan het voorliegen was en dat het verhoopte einde nog niet in zicht was. Dat was toch moeilijk te slikken. Wat wel makkelijk te slikken was, dat was de heerlijke pizza die we aten.
Daarna was het tijd om Stan achter ons te laten. We kunnen niet allemaal een veel te lange vakantie hebben. Nog met vier overgebleven zijn we naar Oostende gekoerst/gevaren. Na daar Frederik achter ons te moeten laten, konden we het tempo wat opdrijven, of dat was het idee toch. Dankzij een ongunstige wind, een zoals eerder vermeld fantastisch plan en enkele zandbanken werd ons tempo flink naar beneden gehaald. Het was een rit van weinig woorden, waarbij de professionals zelfs hun windvesten bovenhaalden. Na 2 lange uren kwamen we dan toch aan in De Panne. Na een hartelijk onthaal door een connectie van Pieter, wat hapjes, de Duits gedubde versie van Lord of The Rings en een warme douche, vielen we als een blok in slaap op een zachte matras.
Wannes
*reclameboodschap vanwege de beheerders van fietsenisfietsen.
