tag:blogger.com,1999:blog-71666465032616638002024-03-24T16:32:55.486-07:00FietsvakantiesSportingfanhttp://www.blogger.com/profile/03848683976384786805noreply@blogger.comBlogger141125tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-8031304592268840482023-11-07T11:49:00.005-08:002023-11-07T12:03:21.083-08:0026 juli: Epiloog: Verona vieren<p><span style="font-family: georgia;"><span><span data-fontfamily="serif"><b>Verona </b></span></span><span style="font-weight: bold;">● 13,55 km </span><span style="font-weight: bold;">●</span><span style="font-weight: bold;"> 157 m</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">We werden wakker in de stad waar we zevenhonderd kilometer en zevenduizend hoogtemeters voor gewerkt hadden. Natuurlijk was het echte Verona de vrienden die we onderweg gemaakt hadden, maar nu we hier toch waren konden we het maar beter gezien hebben. We holden naar de supermarkt voor een ontbijt en namen plaats op de bus naar het centrum.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Na twee weken plichtsbewust naar een gps gestaard te hebben voelde richtingloos rondslenteren bijzonder ongemakkelijk. Na even rondzoeken op het internet besloten we ons lot te verbinden aan de Ultimate Verona Walking Tour. Maar Ultimate of niet, doppio's zouden er gedronken worden om 10 uur. We verfristen onze voeten in een vijver en bogen ons vanop een brug vol ontzag over een kolkende Adige, die onvermoeibaar modder en puin bleef aanvoeren uit het noorden.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDaPJZl1wCCm8OE4T6IIWHVtFzlz5nLmMgD2uNU_3NRXFfH1SvfVTaXwRGv2kK8uWlW2bzCCE3o5sxeHN19URNqpiF6-cJ43pXZwaUGuQWiU3S8p0VJdiZ94cLjqGAXBNEhqa6iZFMQSwKNMjCnmt7OGc3kou9NCH3Va_XbHzmwPRm0CDRbvhbgyZAJ40/s4032/photo6(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="445" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDaPJZl1wCCm8OE4T6IIWHVtFzlz5nLmMgD2uNU_3NRXFfH1SvfVTaXwRGv2kK8uWlW2bzCCE3o5sxeHN19URNqpiF6-cJ43pXZwaUGuQWiU3S8p0VJdiZ94cLjqGAXBNEhqa6iZFMQSwKNMjCnmt7OGc3kou9NCH3Va_XbHzmwPRm0CDRbvhbgyZAJ40/w334-h445/photo6(1).jpg" width="334" /></span></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Besloten werd om te lunchen in een foccacia-zaak. De middaghitte vóór haar, de ovens achter haar, en de bestellingen van toeristen die werkelijk van overal kwamen: de verkoopster stond op het punt te exploderen. Snel griste ik onze bestelling van de toonbank en vervoegde mijn vrienden. Samen met de andere toeristen klommen we naar het uitzichtpunt en zagen Verona prachtig baden in de zon. Daarna besloten we nog hoger te klimmen richting het Parco delle Colembare.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwP79v0oWXlYKREfx06KaqFZvTufeNh2k9EnEx_qI2D0L8rEQ62na9s5IHAB6YFLIEA_sI8dTkvzUvQqtqe8Gx_W3ZQWPBwZJ3lTiiTZ70guB8CQEfqn8B57afxWt7LRNuGYTQYKSRP_YYTkP4ISHQEypBjuYh_BaNnq1MZJDpLsni-9snl2MR7_gGblU/s4032/photo2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="338" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwP79v0oWXlYKREfx06KaqFZvTufeNh2k9EnEx_qI2D0L8rEQ62na9s5IHAB6YFLIEA_sI8dTkvzUvQqtqe8Gx_W3ZQWPBwZJ3lTiiTZ70guB8CQEfqn8B57afxWt7LRNuGYTQYKSRP_YYTkP4ISHQEypBjuYh_BaNnq1MZJDpLsni-9snl2MR7_gGblU/w450-h338/photo2.jpg" width="450" /></span></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">In het Parco delle Colembare waren al veel minder toeristen. Het is te zeggen, buiten een jong koppel was er niemand. De speeltuigen waren er versleten en de 4,3-score op Google leek lang geleden verdiend te zijn. De enige reden om het park te bezoeken, zo leek het, was om alleen te zijn. Getuige de boze blik van het meisje en de schaapachtige blik van de jongen had die laatste het bezoek aan het park effectief op die manier verkocht. Maar dat was dus buiten vier Belgen gerekend die zich bescheurden over een vuilbak midden in een veld en die een zwart ingepakte cipres verwarden met een niet te missen monument.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4TFYPLBAQkZpYVeCMh-wWEV-Y6f7HQgI3QzRS09YMDlgeNB4dVEkd5AMwwFRzeNfEOqTY5D-9d7l8-MohjDx_fYGwlMkgAhVJrX186MsrZffzAqChqjZQq2lMeYvLxUKy76N90ZAQ_gaV_-3CWsZUQCJivGrCfiPO6gnIeZgNkVeQ0N9TldCIWjL29cg/s12032/photo1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="9024" data-original-width="12032" height="321" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4TFYPLBAQkZpYVeCMh-wWEV-Y6f7HQgI3QzRS09YMDlgeNB4dVEkd5AMwwFRzeNfEOqTY5D-9d7l8-MohjDx_fYGwlMkgAhVJrX186MsrZffzAqChqjZQq2lMeYvLxUKy76N90ZAQ_gaV_-3CWsZUQCJivGrCfiPO6gnIeZgNkVeQ0N9TldCIWjL29cg/w428-h321/photo1.jpg" width="428" /></span></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">We daalden terug af naar het centrum en zetten onze tocht voort langs prachtige gebronzeerde gevels en bebloemde balkons. Gelateria GROM veroverde op de valreep een plekje in onze top drie gelateria's van de reis. We bezochten een winkel met lekkernijen die, van wijn over pasta tot beenhesp, allemaal de stempel 'lokaal' mee hadden gekregen. Dat geloofden we graag, tot twee West-Vlamingen (<i>"Kiek, daddes vlees van uzze beestn!"</i>) die illusie vakkundig doorprikten.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEig7ZI7AfvMDRaj2Q1TIDsISRsp3AdLxbHMv_I2ZIe8khMFZMQTJH7qXlVJfDQ5vCX6xyFURLXOvKW74NTsCwbf738-ghY_8mLHQU1k2qc_KxVLGjozkJpw1u0A3IcO3OTDRI1LMziqjEp2OiyL72GZYmGUexLALnotsHq30T9r2UzcWjBySTE-N9_UKNA/s4032/photo3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEig7ZI7AfvMDRaj2Q1TIDsISRsp3AdLxbHMv_I2ZIe8khMFZMQTJH7qXlVJfDQ5vCX6xyFURLXOvKW74NTsCwbf738-ghY_8mLHQU1k2qc_KxVLGjozkJpw1u0A3IcO3OTDRI1LMziqjEp2OiyL72GZYmGUexLALnotsHq30T9r2UzcWjBySTE-N9_UKNA/w512-h384/photo3.jpg" width="512" /></span></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Om een reden die we toen nog maar half wisten en die ik nu volledig vergeten ben hadden we voor de tweede nacht in Verona een ander hotel geboekt. De bed and breakfast in kwestie had twee gezellige kamers voor ons klaargemaakt. Blijkens de rozen op onze tweepersoonsbedden had de gastvrouw de relaties in onze groep enigszins verkeerd ingeschat, maar goed, het ontbrak ons aan energie en Italiaans om één en ander op te helderen.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Het was intussen voorbij zessen, en dus was het tijd voor steevast het leukste supermarktbezoek van de fietsreis, namelijk het Laatste Supermarktbezoek. Niet gehinderd door plaats of gewicht mochten we voor één keer alles kopen waarvan we dachten dat een mens het in een twaalf uur durende thuisrit kon verstouwen. Dat is veel minder dan je zou denken, maar dat vergeten we gemakshalve ieder jaar. Snoep, chocolade, chips, Kinderrepen, kortom, alles wat een beetje naar diabetes type 2 smaakt verdween in onze manden.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6jTTzrNke8G5W-RLPq2jBluqLiFX0LJ6N1Jn65Td0cMxFHUBIGCGMOyYjRd2MWF1404SlX-iOkwxZoWbS2Jm4nhD_a99wP6eVwpqaSR20LWssYZYOqF4G0rsObFvuvTd2yyTAUxEl2muYxN2ZD55SVGaF8QUY8wRKf3KWHyXgA03qJ00PHJ84bjz3PT4/s4032/photo6.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="317" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6jTTzrNke8G5W-RLPq2jBluqLiFX0LJ6N1Jn65Td0cMxFHUBIGCGMOyYjRd2MWF1404SlX-iOkwxZoWbS2Jm4nhD_a99wP6eVwpqaSR20LWssYZYOqF4G0rsObFvuvTd2yyTAUxEl2muYxN2ZD55SVGaF8QUY8wRKf3KWHyXgA03qJ00PHJ84bjz3PT4/w422-h317/photo6.jpg" width="422" /></span></a></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Gelukkig en met volle tassen waggelden we naar de pizzeria. Op het terras bogen we ons over de menu's en probeerden we met Google Lens een kalfsleverpizza te vermijden. Dat er ook een Engelse kaart was, zei de opdienster schaterlachend, wijzend naar een QR-code waar in het Italiaans onder stond dat die naar de Engelse menu-kaart leidde. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Heerlijke pizza, fabelachtige wijn, zoete tiramisu, enfin, u kent het ondertussen al. Maar toen een wolk in de verte begon te bliksemen liet ons lichaam weten dat het decadente diners nog door de vingers kon zien, maar dat het verteren van trauma's wel onderhand mocht stoppen. We rekenden af terwijl het personeel ons een fijne terugreis wenste.<i>"¡Gracias!"</i>, zei Tim, en we wandelden de avondschemer in.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Dank, beste lezer, dat u bij ons was.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">(Stan)</span></p>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-51736103488111691712023-11-07T11:43:00.006-08:002023-11-07T11:57:11.165-08:0025 juli: Ciao ragazzi<p><span style="font-family: georgia;"><b>Monteforte d'Alpone - Gardameer - Verona </b><span><span data-fontfamily="serif"><b> </b></span></span><span style="font-weight: bold;">● 110,46 km </span><span style="font-weight: bold;">●</span><span style="font-weight: bold;"> 532 m</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Getuige onze vredige nacht had de supercel Monteforte met rust gelaten. Niettemin onthulde het openschuiven van het gordijn een asgrauwe hemel. Samen met onze muesli lepelden we op tv de eerste nieuwsberichten naar binnen. Weg waren de vrolijk zwetende toeristen in Rome, die ochtend was er alleen een ernstige nieuwslezer die verslag deed van de doortocht van de storm. We moesten geen Italiaans verstaan om te snappen dat het om Rampspoed ging. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Met een klein hartje nestelden we ons voor de laatste keer op ons zadel. De wijngaarden lagen er spookachtig bij, iedereen op de openbare weg leek gehaast en elke kilometer deed verder het licht uit. Op een jaagpad langs de Adige gebeurde het onvermijdelijke. Bliksem. Donder. Regen. Veel regen. Links de rivier, rechts de velden. We konden nergens heen buiten rechtdoor. Het onweer had ons te pakken, volledig en genadeloos. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Door de stortbui die langzaam hagel werd raceten we San Giovanni Lupatoto binnen. We verstopten ons op het eerste overdekte terras dat we zagen. Het was een reggaebar. In onderbroek kwam de uiteraard relaxte uitbater vanachter zijn meterslange rasta's vertellen dat hij weliswaar nog niet open was, maar dat we zolang konden blijven als we wilden. Dat was heel erg sympathiek, en even rustten we uit terwijl de dakgoot een waterval werd. Maar omdat natte kleren de vervelende neiging hebben kou te worden, en omdat schuilen ook maar schuilen is, besloten we koffie te gaan zoeken. <i>Get up, stand up</i>, en door de hoofdstraat <i>slash </i>rivier reden we allemaal richting Bar Roma.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Allemaal? Nee, één fietser was erin geslaagd zijn band plat te rijden op het terras van de reggaebar. Het was Frederik. Sprintend naast zijn hobbelende fiets bereikte ook hij uiteindelijk Bar Roma. Terwijl wij ons tegoed deden aan warme koffie en zoete brioches verwijderde hij operationeel een doorn uit het rubber. Intussen was ook het onweer zijn scherpe kantjes kwijt en leek de zon het eindelijk te gaan halen. We rolden onze fietsen het terras af. Een oude vrouw zwaaide ons uit en kruiste haar vingers.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjuAppAQYiaj8xg544-foDcOSL0kCi0su0LXGDgFj4UZlI16Gpl1W8JmOLUVs604BV12i6L5HM2uHcvU9YSOkk7cdAiaCXrbhY11CcxzLvZlEU64IcKr5H4QYs5X0Aj3I58FBGcuOxTRmx4B4pNe6l_v7ymMRlSdORb4lMWGltV5mDMwOIxH_v2MnDnVc/s4032/18259AF1-EB2F-4F7E-9B3D-4A2E7BB359C6.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjuAppAQYiaj8xg544-foDcOSL0kCi0su0LXGDgFj4UZlI16Gpl1W8JmOLUVs604BV12i6L5HM2uHcvU9YSOkk7cdAiaCXrbhY11CcxzLvZlEU64IcKr5H4QYs5X0Aj3I58FBGcuOxTRmx4B4pNe6l_v7ymMRlSdORb4lMWGltV5mDMwOIxH_v2MnDnVc/w462-h346/18259AF1-EB2F-4F7E-9B3D-4A2E7BB359C6.jpg" width="462" /></span></a></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Zon en zuurstof is alles wat een fietser nodig heeft en de rest van de ochtend stroomde er van over. De route kabbelde kilometerslang verder over een aangename veldweg. De warmte werkte aanstekelijk, en een autobestuurder riep ons lachend <i>"Ciao ragazzi" </i>toe. Een iets zwijgzamere chauffeur passeerde vol hagelblutsen en zonder achterruit.</span><span style="font-family: georgia;"> </span><span style="font-family: georgia;">In Villafranca gooide nog een andere bestuurder zijn zijdeur open en veegde ons ei zo na van de weg. Onze integratiecursus bleek voltooid toen een Italiaanse trucker onze kant koos en zijn scheepshoorn in de strijd gooide om zijn landgenoot te verwensen.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Valeggio sul Mincio kwam niets te vroeg, want intussen had ook mijn band er langzaam de brui aan gegeven. Terwijl ik aan het schroeven en pompen ging bezochten Sam en Frederik de Eurospin. Het was het soort winkel waar de verf van de muren bladdert en het woord 'merk' een scheldwoord is. Maar goed, ze hadden brood, ze hadden kaas en ze hadden bananen, dus waren wij gelukkig.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrcjXXMIM_6GPqR9c-kUoc4IK0Rl-jICMHGp1eeaZ-YCe6t-SZjWmvPCr1H2uWT-nM2PxgqRLHiEu6Aip230sMgPzqoYN1C-trtMkVo8u4-Wu54V86iBH5GzUv3m5xk8INla8PCtuWfoE9YYOLrulxcumnn0cHyBdIW5QJp0YXtZ6F2NJO93asd4FsxqA/s4032/photo5.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="484" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrcjXXMIM_6GPqR9c-kUoc4IK0Rl-jICMHGp1eeaZ-YCe6t-SZjWmvPCr1H2uWT-nM2PxgqRLHiEu6Aip230sMgPzqoYN1C-trtMkVo8u4-Wu54V86iBH5GzUv3m5xk8INla8PCtuWfoE9YYOLrulxcumnn0cHyBdIW5QJp0YXtZ6F2NJO93asd4FsxqA/w363-h484/photo5.jpg" width="363" /></span></a></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Het fietspad naar Peschiera del Garda werd om de honderd meter onderbroken door omgevallen bomen. Na veertien keer afstappen en optillen hadden we het wel stilaan gehad, en toen er uit de gevallen takken opeens slangen tevoorschijn kronkelden besloten we een andere weg te nemen. Eerst passeerden we een koppel cipressen dat verslagen tegen een huis aanleunde. Daarna vonden we een weggewaaide lounge-set. En in het centrum van Peschiera del Garda wachtte een parking vol auto's waarvan werkelijk geen enkele ruit meer intact was. </span></p><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Maar het leven ging voort voor de toeristen aldaar, en ook wij streken neer aan het strand. Sam, Frederik en ik doken het meer in. Een oerkreet die twee keer weerkaatste tussen beide oevers later ging ook Tim kopje onder. Frederik sloofde zich uit door de Cirque du Soleil-ster uit de hangen aan een staketsel, maar viel er gelukkig af toen iedereen begon te kijken. </span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilDZRIHyGStU1vrTi0Gvc2znv0ZftLSjW1KRZeKFz9lwSTfe_FjLXbShPvcjTwKqsoe9Q8flGn9cT3cLrKVdgX3dvoI38bA1xOgOS_FMn9xnlrSaRCpjCXkK-n3tfkhGlpyyoE7f_g_6HorKglxH5gcyZ06jSrenais5cW3EI90_pb0pY3MEAwrE0DxvE/s3775/08BE5F5F-BD2A-450A-8C07-CC6CF1EBB50A.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="3775" height="370" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilDZRIHyGStU1vrTi0Gvc2znv0ZftLSjW1KRZeKFz9lwSTfe_FjLXbShPvcjTwKqsoe9Q8flGn9cT3cLrKVdgX3dvoI38bA1xOgOS_FMn9xnlrSaRCpjCXkK-n3tfkhGlpyyoE7f_g_6HorKglxH5gcyZ06jSrenais5cW3EI90_pb0pY3MEAwrE0DxvE/w462-h370/08BE5F5F-BD2A-450A-8C07-CC6CF1EBB50A.jpg" width="462" /></span></a></div><p></p><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">We speelden een paar repen naar binnen en reden verder. Een jongentje had het onderhand wel gehad met dat hele meer en smeet zich voor Sams voorwiel. We wuifden het water vaarwel en zetten koers naar Verona door prachtige wijnvelden. De kerktorens van de stad kwamen in zicht, we hoorden de eerste toeristen Romeo en Julia ensceneren, en mocht het leven een eindeloze Tomorrowland-aftermovie zijn, dan hadden we met onze handen juichend ten hemel over de finish gereden. Maar dat is het leven natuurlijk niet, en dus reden we een kilometer voor ons hotel lek naast een stinkend kanaal.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Na onze uitgesponnen slotkilometers bereikten we Euromotel Croce Bianca, hetzelfde verblijf van tien dagen eerder. Op de parking bleek in tussentijd de snoeidienst gepasseerd om alle bomen kort te knippen. Alle bomen? Nee, één boom was ongemoeid gelaten, want daaronder stond al tien dagen een mysterieuze wagen. Het was die van ons. Gênant. De receptie zei niets, en wij slopen naar boven. We wasten het Gardameer van ons af in de lavabo die onze douchekuip moest voorstellen terwijl het douchegordijn ons een plakkerige knuffel gaf. Tim testte of het debiet van de wc intussen verhoogd was. Dat was niet het geval.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSPy-BHgUJkvBx1TmmYM3BwQETY7_yuntSC4K7NE6fd03O2baukBL_AdAiraaZLjrpVlSRuTbNPelEb8qCT9ImPMU2U9sam4RxNeSIYm8TMuiHfTOgeZAvvF7cngbXrujr3HjI_b457mmmRmedYRGOgDlS6V37M7kgxSyxeqynS7KeUySLddRKwpeWsCE/s4032/photo2(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="353" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSPy-BHgUJkvBx1TmmYM3BwQETY7_yuntSC4K7NE6fd03O2baukBL_AdAiraaZLjrpVlSRuTbNPelEb8qCT9ImPMU2U9sam4RxNeSIYm8TMuiHfTOgeZAvvF7cngbXrujr3HjI_b457mmmRmedYRGOgDlS6V37M7kgxSyxeqynS7KeUySLddRKwpeWsCE/w471-h353/photo2(1).jpg" width="471" /></span></a></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Tijd om te vluchten naar een restaurant dus. Intussen begonnen we Italiaans dineren goed te snappen, en we hadden nauwelijks de kaart nodig om pizza, wijn en sorbetto limone te bestellen. Naast ons was een verjaardagsdiner bezig waarbij het jarige meisje een gigantisch cadeau kreeg. Het bleek een ellendig fopcadeau. Naarmate de verpakking kleiner werd moesten we onze gokken bijstellen van grasmaaier naar broodrooster naar konijn. Het werd uiteindelijk een kaartje. Het meisje deed goed haar best om haar teleurstelling te verbergen.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Op de terugweg passeerden we toevallig nog een gelateria <span style="font-size: 11pt;">–</span> ok, ok, misschien ook niet zo supertoevallig <span lang="EN-GB" style="font-size: 11pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EN-GB; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">–</span> en met een buik vol ijs arriveerden we aan ons hotel. We namen de lift.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">(Stan)</span></p>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-27092414856812226092023-11-05T11:38:00.005-08:002023-11-07T11:54:52.404-08:0024 juli: Visitors of Frederik<p><span style="font-family: georgia;"><span><span data-fontfamily="serif"><span><span><b>Nove - Monteforte d'Alpone</b></span></span><b> </b></span></span><span style="font-weight: bold;">● 99,96 km </span><span style="font-weight: bold;">●</span><span style="font-weight: bold;"> 259 m</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Sam werd wakker, keek naar zijn tentopening en zag een hond. Wat verder stond een baasje geduldig te wachten, leiband in de hand. Ook Tim bleek gebouwd te hebben op een wandelpad en zat al twee uur gehurkt de ingang van zijn tent te bewaken. Kampeerplekken 's avonds en kampeerplekken 's ochtends, ze zijn zelden dezelfde. </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWy_wMyi_Ua4t2kj6kqEKydC6js9tLsx4AlQyHtZbwLjNaJiQgSGbWtXubnZNq0xL2kRDqFKik7PUDvqyrFSqaBR_tuQ7ihnvHpbJjtmaGuPmpq6kVbXTXjfzReRCbAvIt_mfDm5JbdC9-MRve1GAEAGdcCJp5E27gbPTLY0EL45upHE_kR6RMvnFIITM/s4032/photo1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="401" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWy_wMyi_Ua4t2kj6kqEKydC6js9tLsx4AlQyHtZbwLjNaJiQgSGbWtXubnZNq0xL2kRDqFKik7PUDvqyrFSqaBR_tuQ7ihnvHpbJjtmaGuPmpq6kVbXTXjfzReRCbAvIt_mfDm5JbdC9-MRve1GAEAGdcCJp5E27gbPTLY0EL45upHE_kR6RMvnFIITM/w535-h401/photo1.jpg" width="535" /></span></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Een oudere man wandelde voorbij en leek te vragen waar we naartoe gingen. <i>"Verona"</i>, zei ik, waarna hij een reeks Italiaanse namen begon op te noemen. <i>"No"</i>, zei ik, <i>"Verona"</i>, en opnieuw volgde een processie Italiaanse steden. Uiteindelijk droop de man af, beseffend dat er met deze barbaren uit Gallia Belgica geen zinnig gesprek mogelijk was. Toen hij weg was zeiden mijn vrienden dat de man ons de beste weg naar Verona had proberen uitleggen en ik daar telkens als een complete sociopaat 'nee' op had geantwoord. Maar dat zeiden ze dus achteraf. Natúúrlijk zeiden ze dat achteraf.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNkH86TbRoyCebbK2GhbR5DiXSlTuIB7cDJx5G8kA5PUmmV6Kltci0LON-bv0vcfVJ7Bn50MpnkiuydDmt5whyphenhyphendwtsGgPZ2xWpxeGO_cfCgT9q30jMDPWEAewAQAttdiOIbYKror9f2QQsQV2kpOUoqt2GXTECxvOJconw6lxbU0cQ9gPapQELFkSrYp0/s3094/photo4(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="3094" data-original-width="2304" height="388" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNkH86TbRoyCebbK2GhbR5DiXSlTuIB7cDJx5G8kA5PUmmV6Kltci0LON-bv0vcfVJ7Bn50MpnkiuydDmt5whyphenhyphendwtsGgPZ2xWpxeGO_cfCgT9q30jMDPWEAewAQAttdiOIbYKror9f2QQsQV2kpOUoqt2GXTECxvOJconw6lxbU0cQ9gPapQELFkSrYp0/w289-h388/photo4(1).jpg" width="289" /></span></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">We volgden de Brenta zuidwaarts door een mooi natuurgebied. Een eerder onweer had ook hier lelijk huisgehouden, en vaker dan ons lief was moesten we over, onder en rond boomstammen navigeren. Op een smal paadje viel Frederik omver, de gracht in. Een snelle medische check-up leerde dat we daar hartelijk mee mochten lachen. In Piazzola dronken we onze doppio's en hielden een sanitaire stop. Deed dat ook: een duif, recht op Tim zijn stuur. Het was zonder twijfel het hoogtepunt van de reis.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGIeR2E-jM-FpxZLp0yaUEoxj2jl3CjCp8WY1hDIugrpi6J-HXnsbTO1ZjXxfXt2vvZFj6m7sGdJkBo067DdHseG4XERYoL6vokoHEsOyfgszbeW835OcZ5YEOoo4zvnFeNk_jGn_iGsUhXdHMS7-sWc6xZkFQs5xomqjmg9zSkO5JCETmUZiwtABcwbE/s4032/photo3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGIeR2E-jM-FpxZLp0yaUEoxj2jl3CjCp8WY1hDIugrpi6J-HXnsbTO1ZjXxfXt2vvZFj6m7sGdJkBo067DdHseG4XERYoL6vokoHEsOyfgszbeW835OcZ5YEOoo4zvnFeNk_jGn_iGsUhXdHMS7-sWc6xZkFQs5xomqjmg9zSkO5JCETmUZiwtABcwbE/w427-h320/photo3.jpg" width="427" /></span></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Over lange, rechte fietsbanen bereikten we Vicenza. De zorgeloosheid van de ochtend was inmiddels volledig overgewaaid. De dader: een supercel die zich in de Alpen had gevormd en nu over de Po-vlakte onze richting uitraasde. Donder, bliksem, wind, regen, hagel. Het hele pakket, en meer. U weet intussen, beste lezer, dat wij wel houden van de <i>rock-'n-roll</i> van het kampeerleven, maar <i>ice rocks</i> waren misschien toch iets te veel van het goede. We besloten onze laatste tentnacht in te ruilen voor een hotel.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Intussen was er in de groep een wedstrijd begonnen wie de meeste ongeruste berichtjes had gekregen over de nakende onweersbuien. Tim, Frederik en Sam hadden minstens zeven exemplaren verzameld onder elkaar, maar mijn naasten bleven achter. Ik besloot hun aan te moedigen met een <i>"Mochten jullie ongerust zijn, we hebben een hotel geboekt"</i>. <i>"Ik was niet ongerust"</i> kwam per kerende uit België terug. Maar ik heb het gevoel dat we de essentie uit het oog verliezen, en dat was dat we ons dringend uit de voeten moesten maken. </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU8y0WA5dH5H0RQEbZIAAZvcjbxTuK7uIU3hXm_sayAGh3_Z4iLEyMmgorwehBQ9md7JduoTpYyhQ9Z8k8YMB9XUb80KH-5Zkg36XBN-ZP7fWYhZSvLOA_ozS8IiIl3IrJkyWKT5ryOQryZKQRVw9EISX5166qaIXYWxQQSvuszXikk74OXNFj1piTeu0/s3264/photo1(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="3264" data-original-width="2448" height="457" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU8y0WA5dH5H0RQEbZIAAZvcjbxTuK7uIU3hXm_sayAGh3_Z4iLEyMmgorwehBQ9md7JduoTpYyhQ9Z8k8YMB9XUb80KH-5Zkg36XBN-ZP7fWYhZSvLOA_ozS8IiIl3IrJkyWKT5ryOQryZKQRVw9EISX5166qaIXYWxQQSvuszXikk74OXNFj1piTeu0/w343-h457/photo1(1).jpg" width="343" /></span></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Maar dringend, dat was buiten Frederik gerekend. U moet weten, beste lezer, dat Frederik al heel lang werknemer, vertegenwoordiger en officieuze influencer is voor het bedrijf Atlas Copco. Voetballen we, dan is dat met een bal van Atlas Copco. Nauwelijks vallen er druppels, of daar is al een paraplu van Atlas Copco. Muziek vroeg u? Hier, een bluetooth-box van Atlas Copco. En nu moest het dus lukken dat er op ons traject een fabriek lag van Atlas Copco, maar mocht Frederik die eigenhandig gebouwd hebben na het bekendmaken van onze route, we hadden het ook geloofd.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Aldus stonden wij even na tweeën in Montecchio Maggiore voor de deuren van een immense fabriekshal. Toen de poorten dichtbleven vreesden we even waanideeën zoals de minibus op de berg in Slovenië. Maar kijk: even later piepten de deuren open en kregen we met een badge de officiële status van '<i>Visitors of Frederik</i>'. En zowaar, Frederik werkte hier écht. Een schare collega's verzamelde zich en trakteerde ons op ijskoud water en espresso's. Ik heb nog altijd geen idee wat ze doen, maar Atlas Copco is een wonderlijk bedrijf waaraan u al uw geld moet geven.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTXgcBMxFsaJgat2VsBr7rvhnHiBYft6QkVTGCzFmZhoG1P7ji94Tvn1WVRlzxePdAO8YiiK1As6sF_8UCrxAToav6SG8syWBxD5IxLkOYhTt0f-MrsCX-XQMXrBrTmk08K7G4WOQxn3jWcVRwvgrZYsh4OPCsw2HDYIJARZeYvyUzit6GPmneT9cCWIg/s3174/photo3(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="3174" data-original-width="2304" height="483" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTXgcBMxFsaJgat2VsBr7rvhnHiBYft6QkVTGCzFmZhoG1P7ji94Tvn1WVRlzxePdAO8YiiK1As6sF_8UCrxAToav6SG8syWBxD5IxLkOYhTt0f-MrsCX-XQMXrBrTmk08K7G4WOQxn3jWcVRwvgrZYsh4OPCsw2HDYIJARZeYvyUzit6GPmneT9cCWIg/w350-h483/photo3(1).jpg" width="350" /></span></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Monteforte d'Alpone, onze eindhalte. We klokten de rit opnieuw af op honderd kilometer. Enfin, 99 kilometer en 960 meter, een deficit van 40 meter toe te schrijven aan mijn Wahoo en niet aan mijn vermoeidheid. Algemene hilariteit onder mijn kompanen, dat begrijpt u, en ja ik ben echt wel nog in staat op eigen kracht naar boven te stappen, dank jullie wel.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">We ploften neer op bed, zetten de tv aan en kwamen terecht midden in een Italiaanse nieuwsuitzending. Van hagelbollen in het noorden ging het naar veertig graden in het zuiden. Enkele toeristen mochten uitleggen waarom ze ondanks die temperatuur toch naar Rome waren afgezakt. Vreemd, vonden we, waarom laten ze nu enkel Italiaanse toeristen aan het woord. Die zijn die hitte toch gewoon. Maar dat was maar schijn. Het waren wel degelijk buitenlandse toeristen, alleen waren ze overbabbeld door ellendige dubbers. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">En dat verklaarde heel wat van de voorbije dagen. De Europese vlag wapperde hier trots aan elk openbaar gebouw, maar hoe moet het ooit tot een echt Europese samenleving komen als landen zo'n taalbarrière rond zich optrekken? Natuurlijk moesten wij als bezoeker Italiaans leren, maar zou het voor het Brede Verhaal en de Lange Termijn niet handig zijn om een middenpositie te crëeren? Een gezellig Engels buurttuintje dat door alle partijen onderhouden wordt? Maar zo'n project wordt natuurlijk moeilijk als zelfs de meest passieve vorm van taalabsorptie vakkundig de nek wordt omgewrongen door het overpraten van anderstalige mensen. U las het hier het eerst: als het ooit nog eens tot een Europese oorlog komt, dan zal dat de schuld zijn van het dubben.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuXBOel_jIaM8IeD1bNNh3d732-FzhYABbrSZI30Tk1s9MRFglBQd8B0DsxhryqZ79MOpJ0izJ08mCf4OtLTYLwB5e0cslFJSPogMuHD3qHuh7xg9H3e5VScRRwrwHaS-oJ62AQlsctlY8xLCq5a084Q0y79niluZOPbKheV_XF3Ch9SrRRlZrvaAOTZc/s4032/07F6D0FA-EA59-45B9-B483-8FC6E12E0504.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="2972" data-original-width="4032" height="356" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuXBOel_jIaM8IeD1bNNh3d732-FzhYABbrSZI30Tk1s9MRFglBQd8B0DsxhryqZ79MOpJ0izJ08mCf4OtLTYLwB5e0cslFJSPogMuHD3qHuh7xg9H3e5VScRRwrwHaS-oJ62AQlsctlY8xLCq5a084Q0y79niluZOPbKheV_XF3Ch9SrRRlZrvaAOTZc/w483-h356/07F6D0FA-EA59-45B9-B483-8FC6E12E0504.jpg" width="483" /></span></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Op slippers wandelden we richting het restaurant dat onze gastvrouw had aangeraden. En beste lezer, mocht u ooit moeten schuilen voor een supercel in Monteforte d'Alpone, dan raad ik u ten zeerste restaurant Gabry aan. We bestelden heerlijk romige pasta's, deelden een paar ovenverse pizza's onder ons vieren en bestelden een <i>litro </i>Suave, de wijn door wiens velden we die dag gereden hadden. Bij het afrekenen was Tim zijn pincode vergeten.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Op het nachtkastje gaf mijn gsm een melding van een bericht uit België. Dan toch een teken van ongerustheid? <i>"Kon je geen 40 meter verder rijden voor op Strava?"</i> Ik zette vliegtuigmodus aan en ging slapen.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">(Stan)</span></p>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-85681696121223644392023-09-28T05:41:00.015-07:002023-09-29T05:13:29.379-07:0023 juli: San Marino full bloccato<p><span><span data-fontfamily="serif"><b><span style="font-family: georgia;">F</span></b><b style="font-family: georgia;">arra d'Alpago - Nove </b></span></span><span style="font-family: georgia; font-weight: bold;">● 124,87 km </span><span style="font-family: georgia; font-weight: bold;">●</span><span style="font-family: georgia; font-weight: bold;"> 1105 m</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Die blinkende, kraaknette racefietsen. Die fitte, gespierde lichamen. Die uit aders en poriën spattende viriliteit. Maar genoeg over ons, we zouden het over de triatleten hebben. Tegen 9u waren alle deelnemers verzameld op het strand. <i>"Silenzio"</i>, kippenvel, een schot, een absolute <i>bestorming </i>van het meer. Toen we zelfs de meest getrainde sporters halverwege het zwemmen forfait zagen geven, wisten we dat we goed hadden gedaan met ons niet in te schrijven.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhamm876a7inGg8kb9a19fNm78Bi4bEpRmDPfPqipQ_YSGFR4qtItT5v6KiUMEooCx5_KFodXbMAKRtJuZFpLUFCSMQVIDvdlp0Xl2Oe7xMDaEIIWKsS-RpygEeXFvfHzUTOftryMlJH5iG7Ydnd-0kZSJoUj_8Tq2Z45DzO779ekqlbWpJhA6sRRgHWIo/s4032/photo1(3).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="492" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhamm876a7inGg8kb9a19fNm78Bi4bEpRmDPfPqipQ_YSGFR4qtItT5v6KiUMEooCx5_KFodXbMAKRtJuZFpLUFCSMQVIDvdlp0Xl2Oe7xMDaEIIWKsS-RpygEeXFvfHzUTOftryMlJH5iG7Ydnd-0kZSJoUj_8Tq2Z45DzO779ekqlbWpJhA6sRRgHWIo/w369-h492/photo1(3).jpg" width="369" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">We <i>permesso</i>'den ons een weg door de meute en vonden onze route. Om tien uur reden we onder beierende klokken Belluno binnen. Het terras was zonnig, de brioches zoet en de rust zondags. We kabbelden verder door de vallei, aan weerszijden omgeven door de Dolomieten. Er was Mel, dat even schattig was als haar naam. Er was Feltre, dat prachtig lag te zijn hoog op een heuvel. En er was een mysterieuze, in fluogroen badende weg. Onze innerlijke geigertellers gingen in overdrive, maar het was echt wel verf.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvel9b_rlbriL6-rASOC_1j8_Nwli9gDh_Rbw-tLZfMkVc4704TJZ5Sfp7dDIX9eDEfdnJqwWcRDhSp6AaLwHYrqSSW3aHu79TA77vLal9T-zbzsfFtcDs99Fu6FBhTCAMFWWqZhZKWxiVy8BVg55zyo1NgajingmnoPApYKuRn2YE6dfEltXXejf1u2s/s4032/9F1B4DA9-3996-4350-9BF4-8A519EC7C1ED.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="2967" height="527" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvel9b_rlbriL6-rASOC_1j8_Nwli9gDh_Rbw-tLZfMkVc4704TJZ5Sfp7dDIX9eDEfdnJqwWcRDhSp6AaLwHYrqSSW3aHu79TA77vLal9T-zbzsfFtcDs99Fu6FBhTCAMFWWqZhZKWxiVy8BVg55zyo1NgajingmnoPApYKuRn2YE6dfEltXXejf1u2s/w387-h527/9F1B4DA9-3996-4350-9BF4-8A519EC7C1ED.jpg" width="387" /></a> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxy3BVuPz6XIhIeQJa8PiMqv80NDXPaNiOvNA3JfE-tw-98m0EB24AQA9C_djAndXxzNhjI-7cTjK_W1BBwabYZadkHpSOikSciVwF2HrCUSM0NbPF4QpC-sy_T34pjXn90DlciF_GLaQzPk6IaNteUPJeW60DPzsnkCaFKjHY3abtJmQdpEchmsArQys/s4096/photo2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4096" data-original-width="3072" height="513" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxy3BVuPz6XIhIeQJa8PiMqv80NDXPaNiOvNA3JfE-tw-98m0EB24AQA9C_djAndXxzNhjI-7cTjK_W1BBwabYZadkHpSOikSciVwF2HrCUSM0NbPF4QpC-sy_T34pjXn90DlciF_GLaQzPk6IaNteUPJeW60DPzsnkCaFKjHY3abtJmQdpEchmsArQys/w386-h513/photo2.jpg" width="386" /></a><br /><br /></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">In de Aldi besloot Tim dat het tijd was voor chaos in zijn darmen en kocht een smoothie. Helaas: de fles was voorzien van een kinderslot. Gelukkig was Tim op reis met mensen die dicht bij de 30 aanleunden en die spoedig de aftakeling zouden inzetten en de reis naar het onvermijdelijke einde zouden aanvangen en omzeggens al met één been in het <i>graf </i>stonden, maar wat ik dus eigenlijk wilde zeggen is dat bij ons de dop er in één draai afging. Evenmin een succesaankoop: Tims nieuwe zonnecrème, die bij nadere studie van het etiket anti-verouderingscrème bleek. Toen Tim opnieuw aan de kassa verscheen en de tube toonde, begreep het Italiaanse personeel ook zonder woorden dat dit een uiterst belachelijke aankoop was geweest. Hij kreeg zijn geld terug.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3YqK725TMPY8r_T199R5zNImuJJMAU0ua84CxuRdywtyRXRE3boF7D36Ct-1jf9oEjNm-uHvT3RZx9TXKB4GGDbZZAhgkXBjHf9b4GCvCvXxCScbzZktkpjMbfrCJ2v-6wLeR893paJRpFismXZc_JNQwcXZskQ8-aAKMHQpC3MZ81_3HTIu40ltqv8w/s4032/photo2(2).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="503" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3YqK725TMPY8r_T199R5zNImuJJMAU0ua84CxuRdywtyRXRE3boF7D36Ct-1jf9oEjNm-uHvT3RZx9TXKB4GGDbZZAhgkXBjHf9b4GCvCvXxCScbzZktkpjMbfrCJ2v-6wLeR893paJRpFismXZc_JNQwcXZskQ8-aAKMHQpC3MZ81_3HTIu40ltqv8w/w378-h503/photo2(2).jpg" width="378" /></a></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Na de middag was er alleen maar zweet. De zon beukte ongenadig in op onze Muur van Hadrianus aan zonnecrème. De route ging omhoog, de weg werd gravel, en je zal het altijd zien, net dan zal een daas in je billen steken. Wij wilden gewoon een ijsje, wat we kregen waren uitgestorven dorpen die amper nog een naam hadden. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Voorbij een plek die vroeger een stad was en vroeger Fastro heette, was het eindelijk gedaan met klimmen. En dat gebeurde tamelijk driest. De route gooide ons tweehonderd meter naar beneden, de smalle kloof van de Brenta-rivier in. Bij het eerste café stopten we. Het was een bikercafé. Honderd meter verder was een bar voor mensen die níét weten wat een carburateur is, maar goed, dat zagen we pas toen we weer vertrokken. En zo gebeurde het dat wij een eiland van lycra werden in een zee van leder. En als dat nog niet genoeg was om uit de toon te vallen, dan waren er altijd nog onze fanta's die fel afstaken tegen het bos van halve liters. We bleven niet langer dan nodig.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOJ5jZpxW6wwCX9viNJcojyPMzes8jlvjj9JJHAOJ-DUmUvSBvHsgRufWY7oOBDMay46BzwAV4d1WO_YC4tzSMs_TunggfXzesEAmZOECIaWS4AiOsL54TEOJPzZ-r5Vfy4CJc7ZwoNQnXxcviYAKwEqOPztLjlZpKXr4xXm1dlp_-poblrfnAGr9mPMo/s4032/photo2(3).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="513" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOJ5jZpxW6wwCX9viNJcojyPMzes8jlvjj9JJHAOJ-DUmUvSBvHsgRufWY7oOBDMay46BzwAV4d1WO_YC4tzSMs_TunggfXzesEAmZOECIaWS4AiOsL54TEOJPzZ-r5Vfy4CJc7ZwoNQnXxcviYAKwEqOPztLjlZpKXr4xXm1dlp_-poblrfnAGr9mPMo/w385-h513/photo2(3).jpg" width="385" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Op een brug wachtte een hek en een politieagent met zonnebril. Ik kan u verzekeren, beste lezer, dat <i>"San Marino full bloccato"</i> niet iets is wat je een agent dramatisch in zijn politieradio wil horen schreeuwen in een kloof van honderd meter breed, maar dat was dus wat hij dramatisch in zijn politieradio schreeuwde. Oef: de kloof telde twee wegen, en wij reden langs de weg zonder San Marino. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Nee, wij kregen iets veel beter: San Gaetano. Al bleek ook dat dorp behoorlijk <i>bloccato</i>: op de Brenta was net een kayakrace afgelopen, en die had de hele vallei naar San Gaetano gelokt. We hadden de wedstrijd gemist, maar met de slaloms die we ten berde brachten in de massa hadden we vast en zeker de wisselbeker mee naar België genomen.</span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQq0uIUIXdlHdaTaIsroT7fpeCOs5418m88mRcawY6_WcLaxxPrZ0rUgXvvampeFtWFHBTEfOzJq2OeCFhkZxxJ9bj4N7S_y-p4yIUHsXU92sGIwbcksFieVZEGpnJ3kNyX5gOath239bzQ3lzLekFPxxbD4kD25F_yEKE9hZjH3qoxQp9BbU3KNXpFZk/s12032/photo3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="12032" data-original-width="9024" height="526" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQq0uIUIXdlHdaTaIsroT7fpeCOs5418m88mRcawY6_WcLaxxPrZ0rUgXvvampeFtWFHBTEfOzJq2OeCFhkZxxJ9bj4N7S_y-p4yIUHsXU92sGIwbcksFieVZEGpnJ3kNyX5gOath239bzQ3lzLekFPxxbD4kD25F_yEKE9hZjH3qoxQp9BbU3KNXpFZk/w395-h526/photo3.jpg" width="395" /></a></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">De kloof werd breder, de kloof werd breed, de kloof werd Bassano. Het was een stad met een leuke houten brug, maar, zo beseften we snel, die houten brug was het minst leuk voor mensen die zich op de brug bevonden, want daar valt helemaal niets te zien. We reden door naar de supermarkt en verstouwden een pak Mars-ijsjes als aperitief op het avondmaal. </span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAAH_zfmtQiRo8aua2ncdZ7WTjpH1gBLs3YHd7BQnCAB7n5TmagxhFmXpBlprpOpzlUBHicgI10xEMLGSYDUKuuTVcJXbocSApg-dM3GgeDf9zbuCBHfOibjcB5j2xMLLOd7nhc8PsiT0p6drM1ukNeidYzCt_9DhMSzf8g82sU5vk8lA3O-_nU0bQiIs/s12032/photo1(2).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="12032" data-original-width="9024" height="528" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAAH_zfmtQiRo8aua2ncdZ7WTjpH1gBLs3YHd7BQnCAB7n5TmagxhFmXpBlprpOpzlUBHicgI10xEMLGSYDUKuuTVcJXbocSApg-dM3GgeDf9zbuCBHfOibjcB5j2xMLLOd7nhc8PsiT0p6drM1ukNeidYzCt_9DhMSzf8g82sU5vk8lA3O-_nU0bQiIs/w396-h528/photo1(2).jpg" width="396" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Dat vonden we in Nove, een dorp dat door een verbijsterend toeval en zonder twijfel door ingreep van hogere machten de zustergemeente van Welkenraedt bleek. Nu vonden wij persoonlijk dat je je pas een zustergemeente van Welkenraedt mag noemen als je in haar kapel hebt geslapen, in haar station hebt gekampeerd en jezelf een indigestie hebt gegeten in haar ijssalon, maar we gaven Nove het voordeel van de twijfel. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">In de avondzon zegen we neer op het terras van een pizzeria, bestelden verfrissing en keken naar de sprint op de Champs-Elysées. En voor de vierde avond op rij trakteerde ik mezelf op een ovengebakken pizza margherita.</span></p><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><p><span style="font-family: georgia;">De hemel bestaat en ze heet Italië.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">(Stan)</span></p>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-37647998822467232762023-09-28T05:41:00.014-07:002023-09-29T01:31:10.712-07:0022 juli: Permesso<p><span style="font-family: georgia;"><span><span data-fontfamily="serif"><b>Codroipo</b><span><b> - Farra d'Alpago </b></span></span></span><span style="font-weight: bold;">● 95,64 km </span><span style="font-weight: bold;">●</span><span style="font-weight: bold;"> 650 m</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Ik opende mijn ogen en zag slakken. Het was zo'n ochtend. Zuchtend ging ik aan het werk om de naakte hoopjes slijm opnieuw in het gras te krijgen. Mijn vrienden spreidden intussen buitentent, binnentent, matjes en omzeggens alles wat vocht kan opnemen uit in de ochtendzon in een poging zo min mogelijk onweer mee te nemen op de fiets.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Over een vlak wegdek reden we door de ontluikende hitte. Irrigatiemachines spoten driftig water de omliggende velden in. Tim wipte een zwartrijdende naaktslak van zijn schijfrem. In Fiume Veneto hielden we net zoals gisteren doppio-pauze, en we namen ons voor daar een traditie van te maken. Met uitzicht over het centrale piazza genoten we van onze bebloemsuikerde brioches. Aan de overkant van het plein ging een begrafenis van start. Even schaamden we ons voor onze opgewektheid, maar spoedig vervoegden de kistdragers zich bij ons toen het gezelschap in de kerk verdween. Lachend sloegen ook zij een paar doppio's achterover, om daarna weer sereen en professioneel bij de auto te gaan waken.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFfP-pshxgFzDtSNmXux6nEBoBF1OsKTCcZoUwI0uOUJpa_5-mfM1OvmGLoutsoBVspOtFjveA2sP6DtNPNTLrGkGy2YVH8q6yKf4kTdhRxp-DN4ITuE7IRheqx9hLs_M9TB0_xVXYrsqR5SbzzNkkHYtzCUndL2tmDfrX_dHWZCOBRgzzw0D1f1exNA8/s4032/photo1(4).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="452" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFfP-pshxgFzDtSNmXux6nEBoBF1OsKTCcZoUwI0uOUJpa_5-mfM1OvmGLoutsoBVspOtFjveA2sP6DtNPNTLrGkGy2YVH8q6yKf4kTdhRxp-DN4ITuE7IRheqx9hLs_M9TB0_xVXYrsqR5SbzzNkkHYtzCUndL2tmDfrX_dHWZCOBRgzzw0D1f1exNA8/w339-h452/photo1(4).jpg" width="339" /></span></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">We vulden onze drinkbussen bij in het stadsfonteintje en lieten Fiume Veneto achter ons. De volgende halte was Pordenone, waar we terecht kwamen in de immense, stratenlange en drukbevolke markt van de stad. Knap lastig manoeuvreren, maar <i>"Perdone Pordenone"</i> was wel echt superleuk om te zeggen. Het moest trouwens <i>'Perdono' </i>zijn, zie ik nu.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Na Pordenone nestelden we ons opnieuw in de meewind van de dag voordien en cruiseten geruisloos verder. Tien kilometer werd twintig, twintig werd dertig. Konden we Vittorio Veneto al zien liggen aan de einder? Nee, dat konden we niet. Maar wel: zwarte wolken. Dit kon je niet menen. Onze benen gingen in traumamodus. Onze hoofden combineerden <i>fight </i>en <i>flight </i>in één reflex. Onze pas opgedroogde slaapzakken gilden in onze fietszakken. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Hijgend stortten we neer bij de supermarkt van Vittorio, kletsnat maar niet van de regen. Binnen vonden we in de bakkerij heerlijke focaccia. In een andere rayon had Tim een medewerkster aangesproken in zijn zoektocht naar Snickers. Of zoals Tim het uitspreekt: <i>Sneakers</i>. Die ontbraken vreemd genoeg in het koekenrek. Wijzend ging hij één voor één de wel aanwezige repen af. "Mars. Twix. Milkyway. <i>Sneakers</i>?". We trokken hem weg en duwden snel een doos Bounty's in zijn handen voor de fronsende vrouw er een paar Allstars in kon steken.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Buiten passeerde een dakloze oude man en gaf ons een schouderklopje. Even krompen we ineen, tot we beseften dat wij pakken smeriger waren dan de man. Dat zou er niet beter op worden, want buiten Vittorio wachtte een helling van vijftien kilometer met op de top Farra d'Alpago en het Lago di Santa Croce.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">De beklimming naar Farra d'Alpago wisselde af tussen onbegaanbaar geitenpad en hersendodende autoweg. De route probeerde ons gemotiveerd te houden door felblauwe meren voor onze ogen te bengelen, die steeds groter werden naarmate we stegen. Onze eigen prestaties overschattend dachten we natuurlijk bij elk meer dat we de top bereikt hadden, maar goed, daar kon de route niets aan doen. Volgde achtereenvolgens: mini-Lago del Restello, medium-Lago Morto, en dan mega-Lago di Santa Croce als magistrale hoofdprijs.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbsRURiQ178anCbudb0kSc8wSwoqw7DDSRj6e6PU-AyjXAbuEaUyOGkwrJVmMBE6vZCyNwlT8tKKCAI8bzw1xAfibYaeQlhGyzjl3Kr2Kjs5iV_g9yZ7V2Q-PLGx0OUM3uKto74tzxHpbtZvUEnVFTQRwcf6qOB_XCbWBdGifAFbRiO70b4l7Q6WTE9VQ/s2967/photo3(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="2225" data-original-width="2967" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbsRURiQ178anCbudb0kSc8wSwoqw7DDSRj6e6PU-AyjXAbuEaUyOGkwrJVmMBE6vZCyNwlT8tKKCAI8bzw1xAfibYaeQlhGyzjl3Kr2Kjs5iV_g9yZ7V2Q-PLGx0OUM3uKto74tzxHpbtZvUEnVFTQRwcf6qOB_XCbWBdGifAFbRiO70b4l7Q6WTE9VQ/w479-h360/photo3(1).jpg" width="479" /></span></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">We daalden af en klopten aan bij de camping van het meer voor een standplaats, en vooral, een douche. De uitbater waarschuwde ons dat er de volgende ochtend een kwarttriathlon zou plaatsvinden en dat die mogelijk over onze route zou lopen. Geen zorgen, zeiden we, wij vinden het helemaal niet erg om de weg te delen, maar dat was niet was hij bedoelde. We zochten een plekje en namen hoogte van onze buren. Er waren natuurlijk Nederlanders, die vrolijk hun fietspomp aan ons uitleenden. Er was een man die ons meteen zijn campingstoeltjes aanbood. En er was een man die zijn hele camper had overspannen met netten tegen de elektrische straling. Daar moesten we misschien niet tegen praten. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Geen buur, maar wel erg aanwezig: een meisje dat rondjes reed op de camping en tegen iedereen die zich op het gangpad durfde te begeven '<i>permesso</i>' riep. Dat is ongeveer Italiaans voor 'pardon, mag ik passeren'. Maar hoe langer we haar observeerden, hoe zekerder we er van waren dat het obstakelloos fietsen haar gestolen kon worden. Dit meisje wilde gewoon graag '<i>permesso</i>' zeggen. Hoe trager en pedanter, hoe liever. Waar je je ook bevond op de camping, ergens galmde wel die '<i>permesso</i>', en om heel eerlijk te zijn, beste lezer, soms hoor ik ze nu nog.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhF1zAoNIioSAaKjHM3xZegeahrB4WV6UhJm4K8ROcqkPFuT_p5raaeBEjGcDCw6BkOtvSJOjqnbUA77dRmyL6HtADY6Db5rQfyXUuh7FBrLJQSlakTGVQNy8oxGw2WV_1b2G5tccl5WGew_Fc-p3H8DNVFd-evhDUReNdUlwrrUOkG1-wr3O_JhUBnLgg/s4032/photo1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="373" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhF1zAoNIioSAaKjHM3xZegeahrB4WV6UhJm4K8ROcqkPFuT_p5raaeBEjGcDCw6BkOtvSJOjqnbUA77dRmyL6HtADY6Db5rQfyXUuh7FBrLJQSlakTGVQNy8oxGw2WV_1b2G5tccl5WGew_Fc-p3H8DNVFd-evhDUReNdUlwrrUOkG1-wr3O_JhUBnLgg/w498-h373/photo1.jpg" width="498" /></span></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">We begaven ons naar de sanitaire blok en keerden terug naar onze tenten toen we vaststelden dat dit een ellendige breng-uw-eigen-wc-papier-camping was. De douches waren al even gul met een muntstuksysteem, al bleek Frederik in zijn eindeloze douche het <i>happy hour</i> getroffen te hebben. Ik was mijn douchehanddoek sowieso in België vergeten, en nu bleek ook mijn herbestemde keukenhanddoek spoorloos. Maar, beste lezer, ik kan u intussen het heuglijke nieuws melden dat hij terecht is.</span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2F-L0liS3i9-EG1jGEa8kO7qeOcGd37InHcLdF5WUjNiQfW76kXYqvCPOqUZ8oo1e1OhcV0qlSq_IPdFUDv8D5051oAUXDWuGeVOFUpcQcReFybVN7JuCYAzryJAOP14uEXhyMGOAT0I58e1b2U7F4YYMvXIkl2wjCECUpXVVysM_ksBI7uyiQwL-rl0/s750/IMG_1866%20(1).PNG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="494" data-original-width="750" height="181" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2F-L0liS3i9-EG1jGEa8kO7qeOcGd37InHcLdF5WUjNiQfW76kXYqvCPOqUZ8oo1e1OhcV0qlSq_IPdFUDv8D5051oAUXDWuGeVOFUpcQcReFybVN7JuCYAzryJAOP14uEXhyMGOAT0I58e1b2U7F4YYMvXIkl2wjCECUpXVVysM_ksBI7uyiQwL-rl0/w275-h181/IMG_1866%20(1).PNG" width="275" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Fris gedoucht verzamelden we op het terras voor het aperitief. Het was het soort gammele plastieken-stoelen-terras dat je bij een camping zou verwachten. De prijzen waren er niettemin erg laag en wij waren erg moe, dus besloten we gewoon ter plekke te eten. Maar we hadden de populariteit van de zaak onderschat. Naarmate de zon zakte, vulde het terras zich met alle campinggangers, Farra d'Alpago'ers en een delegatie uit Vittorio Veneto. We meenden zelfs de kistdragers uit Fiume te herkennen. En iedereen had natuurlijk een reservatie buiten wij. Van het terras werden we verplaatst naar de eetzaal, van de eetzaal werden we even algeheel uit de zaak gezet om daarna toch weer een plekje op het terras te krijgen. Hoe het eten geweest was, vroeg de ober later. <i>"Muy bien"</i>, zei Sam, en de man deed beleefd alsof zijn terras inderdaad in Spanje stond.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq7E4UsxLGqQ8-OvKVyWohdscQt56fxPhaKATCd8lXSO0nb3FgpavwyRJiiatgQM53jx-zE1JSJ3xFsaZwuSAZEsEVM4YUpahjLiHS9Q0zEhcbslW70naDsZMSThe4FRFy1XkRee4qXlH97OIOc2aaF2P4AUgOc4fR9VK4P-xZOv0QI4Tf843ryYv876g/s3367/photo1%20(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="3367" data-original-width="2304" height="544" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq7E4UsxLGqQ8-OvKVyWohdscQt56fxPhaKATCd8lXSO0nb3FgpavwyRJiiatgQM53jx-zE1JSJ3xFsaZwuSAZEsEVM4YUpahjLiHS9Q0zEhcbslW70naDsZMSThe4FRFy1XkRee4qXlH97OIOc2aaF2P4AUgOc4fR9VK4P-xZOv0QI4Tf843ryYv876g/w372-h544/photo1%20(1).jpg" width="372" /></span></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">We genoten van het laatste uur avondzon. In de achtergrond boorde een kind zich met fiets en al in de struiken - helaas zonder eerst '<i>permesso</i>' te roepen. De pintjes waren intussen dikke vrienden geworden met onze vermoeidheid, en we begonnen ernstig een deelname aan de kwarttriathlon te overwegen. Een kilometer zwemmen? Kijk, zo lang was dat 25-meter-brevet nu ook weer niet geleden. Vijf kilometer lopen? Dat moest minstens de afstand geweest zijn tussen de tent, de wc-papierloze toiletten, de tent en de wc-papierloze toiletten. En veertig kilometer fietsen? Hilarisch.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Gelukkig was dapperheid geen discipline. De volgende ochtend stonden we aan de start als toeschouwers.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">(Stan)</span></p>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-18870052642313884532023-09-18T13:41:00.000-07:002023-09-28T06:41:05.748-07:0021 juli: Doppio por favor<p><b><span style="font-family: georgia;"><span data-fontfamily="serif">Deskle - Codroipo </span></span><span style="font-family: georgia;">● 102,69 km </span><span style="font-family: georgia;">●</span><span style="font-family: georgia;"> 259 m</span></b></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Nog meer dan het grensbord vertelden de cipressen dat we in Italië waren. Een fietsostrade had ons vlot de Sloveense grens over geleid. Er was zelfs een kraantje geweest om de slaap uit onze ogen te spoelen. De één had al meer werk dan de ander: waar wij dachten dat de trein van gisteren de laatste was geweest tot de stilte 's ochtends opnieuw genadeloos aan stukken was gescheurd, was Tim er rotsvast van overtuigd dat de nacht uit een eindeloze processie wagons had bestaan.</span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq9t7jNMqAQor0YGejO6mb2bFXHH6mW9KgKfoXm61AWl0ijJpvi3RmrZTozXxusjtgfRURgTAUj86gp53v6oRmzE_iMoVf3BKDxEJOJHT2s31Nc31ppbbX6mgK8NwXPUAkmIGoHfip6_lbBZxbTPFAl6xF1FI1lsg_-TEiyXEusM4ZikJs4D5iMkvdIz8/s4032/Image-1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="352" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq9t7jNMqAQor0YGejO6mb2bFXHH6mW9KgKfoXm61AWl0ijJpvi3RmrZTozXxusjtgfRURgTAUj86gp53v6oRmzE_iMoVf3BKDxEJOJHT2s31Nc31ppbbX6mgK8NwXPUAkmIGoHfip6_lbBZxbTPFAl6xF1FI1lsg_-TEiyXEusM4ZikJs4D5iMkvdIz8/w469-h352/Image-1.jpg" width="469" /></a></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Hoog tijd dus voor suiker en caffeïne op Italiaanse wijze. In een bar in Gorizia lieten we de <i>dos cervezas</i> achterwege maar bestelden toch brioches en espresso doppio's, <i>por favor</i>. Al even Italiaans als ons Italiaans waren de wc's. We wisten niet meer waar we ze het laatst gezien hadden. Was het in die laatavond-docu over barbaarse praktijken in Guantanamo? Of was het toch in de martelkamer van het Gravensteen? Enfin, laten we zeggen dat het weerzien met de Franse wc niet hartelijk was. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Eenmaal buiten Gorizia reden we al snel langs dure landhuizen, lange oprijlanen van witte kiezel en wijngaarden die zich uitstrekten tot zover het oog reikte. Het was een zinnelijk landschap van ontelbare aanzwellende druiven, langzaam op weg naar duizenden flessen en miljoenen monden.</span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH0kGpiZ32OiOeT5IN1RKlW3xmI8eGKsVZz0KTfod7e9RoqGYhzl_FBu_4ys4wVufmTe02DMmvGCKrV_pXPfLUEckhiglolltmP__3dyBdtLaqmuD6Pajs6dCwAT8QIPmYvQa7nyQpxH0nNfZKQLmxB-TEd_t6w-q6Bwpyj_EN4Jr7qQQrJhxbwYytuS8/s4032/Image-2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="353" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH0kGpiZ32OiOeT5IN1RKlW3xmI8eGKsVZz0KTfod7e9RoqGYhzl_FBu_4ys4wVufmTe02DMmvGCKrV_pXPfLUEckhiglolltmP__3dyBdtLaqmuD6Pajs6dCwAT8QIPmYvQa7nyQpxH0nNfZKQLmxB-TEd_t6w-q6Bwpyj_EN4Jr7qQQrJhxbwYytuS8/w470-h353/Image-2.jpg" width="470" /></a></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Onze Triglav-benen trapten door boter op de Po-vlakte. Geholpen door meewind hadden we al voor de middag de 60 kilometer naar Udine verteerd. Op het Piazza della Libertà gingen we Romeins aanliggen voor een copieuze maaltijd van verse mozarella, pasta, lasagne, calamares en tomaten zo dik als hoofden. Boven ons pakten zich dikke wolken samen, en spoedig konden we weer ondervinden hoe belachelijk <i>luid </i>donder eigenlijk is als het niet veilig is weggestopt achter baksteen en isolatieplaten. We raapten etensresten samen en vluchtten naar een zuilengalerij. Het was er droog, er was plaats voor een uitgestrekt dutje, en tussen ons gezegd en gezwegen, beste lezer, de toestand van Jans sokken had de optie van een <i>indoor </i>schuilplek eigenlijk onmogelijk gemaakt.</span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih7hjFeFUbkO6RMXsW4sCGJfqrvJhYvuioMJIt-ANWXxPReIDM-zk-1kyv_pYs3_68m4aSRay6PbMt3SBoSYF7P2ZeV66Dx9WQZPSbuFpYtZWUvi3Z-b24mobE9aD_syhD66M2aCwd_rqirNpahRDPYula2izVYOl5-73lWsihl6G7beXLTsqz3zsT63s/s3434/Bestand_000%20(1).png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2304" data-original-width="3434" height="310" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih7hjFeFUbkO6RMXsW4sCGJfqrvJhYvuioMJIt-ANWXxPReIDM-zk-1kyv_pYs3_68m4aSRay6PbMt3SBoSYF7P2ZeV66Dx9WQZPSbuFpYtZWUvi3Z-b24mobE9aD_syhD66M2aCwd_rqirNpahRDPYula2izVYOl5-73lWsihl6G7beXLTsqz3zsT63s/w461-h310/Bestand_000%20(1).png" width="461" /></a></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Het onweer was Udine na twee uur eindelijk beu en ging op zoek naar een nieuwe prooi. Besloten werd om eerst nog even een terras aan te doen, en zo kwamen we terecht bij een caféhouder die enthousiast de terugkeer van de zon wilde vieren. Een kwartier van espresso's, Italiaanse schlagers en luide stampers later was elk spoor van slaap uit ons lichaam verdwenen. </span><span style="font-family: georgia;">We reden opnieuw het landschap van de voormiddag in, deze keer onder een blauwe hemel. Modderige gravelsporen en een ondergelopen tunnel verhinderden niet dat we snel in Codroipo stonden, de stad waar Jan ons zou verlaten. We bestelden een ijsje, likten het op, en gingen onmiddellijk opnieuw in de rij staan. Een kind kreeg die keuze niet en werd krijsend weggesleept door zijn moeder.</span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrfoHmOdQQ3uDg-_BMoaGBcYhDGkcxwZ-a09E07zAUJMAJaLSRHOayiyG3msTyr_ZAuM6i_j8GHQg5hWKpzw3EthkSnqF7uIIAnIWl54kwZFKVtn08JxSAs2uuwMDYHOFgN-4ny7rJQQMw45a8gWo5VJW226V0FK3RRaom2jIL3TcKy2VnoY956DkuwXc/s3442/Bestand_001%20(1).png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3442" data-original-width="2304" height="468" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrfoHmOdQQ3uDg-_BMoaGBcYhDGkcxwZ-a09E07zAUJMAJaLSRHOayiyG3msTyr_ZAuM6i_j8GHQg5hWKpzw3EthkSnqF7uIIAnIWl54kwZFKVtn08JxSAs2uuwMDYHOFgN-4ny7rJQQMw45a8gWo5VJW226V0FK3RRaom2jIL3TcKy2VnoY956DkuwXc/w313-h468/Bestand_001%20(1).png" width="313" /></a></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Frederik opperde om onze eerste avond in Italië te vieren in Kebab Istanboel, en u kan zich nu onmogelijk voorstellen hoe serieus dat voorstel was. Zijn suggestie werd door ons Codroipo uitgelachen, en de fietsgoden berispten hem met een lekke band. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Even later nestelden we ons op het terras van Pizzeria Ermes voor een echte Italiaanse maaltijd en een echte Birra Amoretti. De volle 66 centiliter, waarmee we onze nacht hypothekeerden. Want zoals elke kampeerder weet betekent één pintje een <i>priority ticket</i> naar dromenland, en twee pintjes 's nachts opstaan in nat gras en waar zijn die slippers in godsnaam gebleven en daarnet in het licht was het hier precies toch gezelliger en wat is al dat geluid hier eigenlijk moeten die dieren niet slapen en zijn dat nu <i>ogen </i>die ik zie in de struiken en snel terug in de slaapzak die natuurlijk kletsnat is nu van het gras en waarom moest dat tweede pintje nu weer zo nodig serieus behéérs u toch eens, enfin, <i>gedoe</i>, maar het was Jans laatste avond dus werden het er twee.</span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAPYHt5uezrM_a7OY2ZmAmmVcekaAQrjpg1TodMi8aZ9roD-ZWaA-1yQXJlEYELzcrpf8vcHDxwGrKPwhh4unWTP67f7ock6a7ACZiDXRFq_tBYZbXX5jBPUIvcBRBtQwas6pFMstRIijdAan10y6taJH5QUZUfwpqOp1ri2XPOg3uoBJMtoltIt2pq5k/s4032/Image-3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="334" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAPYHt5uezrM_a7OY2ZmAmmVcekaAQrjpg1TodMi8aZ9roD-ZWaA-1yQXJlEYELzcrpf8vcHDxwGrKPwhh4unWTP67f7ock6a7ACZiDXRFq_tBYZbXX5jBPUIvcBRBtQwas6pFMstRIijdAan10y6taJH5QUZUfwpqOp1ri2XPOg3uoBJMtoltIt2pq5k/w445-h334/Image-3.jpg" width="445" /></a></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">We namen afscheid en reden de stad uit op zoek naar een slaapplek. Na een aantal valse landingen streken we neer in een klein bosje. In de verte werd de dromerige avondlucht verstoord door bliksem. Prachtig, vonden we, tot we beseften dat de bliksem bewoog. Ze kwam dichter. In paniek stelden we onze tenten op, Sam brak een stok, ik liet vijf muggen binnen. Helaas: het onweer had ons te pakken. Kletsnat en onder de steken gingen we slapen.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">En ik ben echt zeker dat ik die nacht in de struiken ogen heb gezien.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">(Stan)</span></p>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-6014674666602520032023-09-18T13:40:00.016-07:002023-09-19T01:39:42.702-07:0020 juli: Pizzerija Marija<p><b><span style="font-family: georgia;"><span data-fontfamily="serif">Trenta - Deskle </span></span><span style="font-family: georgia;">● 75,22 km </span><span style="font-family: georgia;">●</span><span style="font-family: georgia;"> 805 m</span></b></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">De campingautomaat produceerde een betaaltoon, een klik en een heerlijke espresso. Met zicht op de maagverschrompelende reuzen van de Triglav nipten we het zwarte goud naar binnen. Ook enigszins maagverschrompelend: de dode schorpioen die we net hadden gevonden in de toiletten. Wikipedia suste, de <i><a href="https://www.google.com/search?sca_esv=566330112&rlz=1C1GCEU_enBE936BE936&sxsrf=AM9HkKmlXMw_ApOlQq8beEsyHKfobVoVsw:1695069707674&q=Alpiscorpius+gamma&tbm=isch&source=lnms&sa=X&ved=2ahUKEwiTnKvegrWBAxVb87sIHZNwCOgQ0pQJegQIDRAB&biw=1600&bih=754&dpr=1.2">Alpiscorpius gamma</a></i> was volstrekt ongevaarlijk.</span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRtsDLXiKxNWDuaXBwsMHpzTIxbAA5KkejsJPQ6mjYZYpJEAJhhYhED_8Km4sRmRkr3OVtqMYNtmi3wUxajCbNsOCZrpllyC_ng0sYQGYXwqWozrTtXgvT0F-ONW_roOUorZhkImsamTFtbp4kfMZTgjUj7frUZ5vy1lRc_aUm8zK86-2KK1BOnnOtbqA/s12032/photo1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="12032" data-original-width="9024" height="479" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRtsDLXiKxNWDuaXBwsMHpzTIxbAA5KkejsJPQ6mjYZYpJEAJhhYhED_8Km4sRmRkr3OVtqMYNtmi3wUxajCbNsOCZrpllyC_ng0sYQGYXwqWozrTtXgvT0F-ONW_roOUorZhkImsamTFtbp4kfMZTgjUj7frUZ5vy1lRc_aUm8zK86-2KK1BOnnOtbqA/w359-h479/photo1.jpg" width="359" /></a></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Niettemin verdachtte ik het beest er al snel van zijn angel in mijn band geboord te hebben. Na nauwelijks vijf kilometer liep hij hobbelend leeg. Op een oprit hielden we de reparatiesessie kort en krachtig, te meer omdat enkele Slovenen ons kwamen aanmoedigen met honden en "This is private property".<span style="white-space: pre;"> </span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjipiv-t2cYTfMk_dgvLUc_mtDKkbZ044ecxfNxG4_oPfJ-hOGOEiJ1tTJwG7K6a8jDaA4xp__W7qXsso8QyZ0PJPEV1hhbzI0UHe_VWlH35DVhILv4yoIYkIkB2o9DRsS6hv6R8_9lw02I7870ceU0RAqJszeBc0cMx5NCnnav16xM1tidgVMosCwCIyw/s4032/photo4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="375" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjipiv-t2cYTfMk_dgvLUc_mtDKkbZ044ecxfNxG4_oPfJ-hOGOEiJ1tTJwG7K6a8jDaA4xp__W7qXsso8QyZ0PJPEV1hhbzI0UHe_VWlH35DVhILv4yoIYkIkB2o9DRsS6hv6R8_9lw02I7870ceU0RAqJszeBc0cMx5NCnnav16xM1tidgVMosCwCIyw/w501-h375/photo4.jpg" width="501" /></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Het hoogteprofiel van onze fietsreis was dit jaar kort samen te vatten. Eerst 150 kilometer stijgen en dalen, dan de eenzame hoogte van de Vrsic, en dan een eindeloze glijbaan tot in Italië. Maar, zo bleek, die glijbaan had zijn beste tijd gehad. Ze zat vol blutsen en builen, was voorzien van een paar aftakkingen die nergens heen leidden, en – extra problematisch – weigerde koppig naar beneden te gaan.</span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvCgkR1K_wtUL2ouRaQ3Eh_ge8IIOqsPN6bvR_ONEf8PJ7XtKV3IlBVrrTDFJyUU5aJAaW0Kp3qYH0Di27dZ-oxE4spiE86QdARtVYKDZEkwIqzwnT8HqFpKqZeMkHrQe8MJy543UNdtWMCoRDKSCKI-ZDfr1_bHzeSmPKOSoQ-xtLpAzNAbOLNA6zMkI/s4032/photo5.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="457" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvCgkR1K_wtUL2ouRaQ3Eh_ge8IIOqsPN6bvR_ONEf8PJ7XtKV3IlBVrrTDFJyUU5aJAaW0Kp3qYH0Di27dZ-oxE4spiE86QdARtVYKDZEkwIqzwnT8HqFpKqZeMkHrQe8MJy543UNdtWMCoRDKSCKI-ZDfr1_bHzeSmPKOSoQ-xtLpAzNAbOLNA6zMkI/w343-h457/photo5.jpg" width="343" /></a></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Het begon nochtans goed met schitterende, inktzwarte asfaltbanen die gisteren aangelegd leken. Of eergisteren, ik heb geen idee hoe lang asfalt moet drogen. In de rotswanden zagen we klaterende watervallen. Plots volgde er echter een hangbrug, die leidde naar een gravelpad. Jan stoof opnieuw de afslag voorbij, maar toen het gravelpad er halverwege de brui aan gaf bleek zijn keuze de juiste. Na een omweg via Bovec kwamen we weer op de route. Opnieuw verscheen er een verdacht uitziende gravelafslag, maar oef, een oudere dame en heer kwamen van achter de bocht tevoorschijn. <span style="white-space: pre;"> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Wat volgde was kilometers lang dokkeren over het soort stenen dat ze tussen de rails gooien. De weg leek bovendien recent omgeploegd, of op zijn minst gebombardeerd. Niet plooien, dachten we, wat een koppel stationsfietsen kan, kunnen wij ook. Tot het ons begon te dagen: die mensen waren omgekeerd toen ze de staat van de weg hadden gezien. Bij de eerste hangbrug over de Soca evacueerden we.<span style="white-space: pre;"> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Na de lunch in Kobarid viel het eten en de hitte als een baksteen op onze helm. We wilden zwemmen, en wel nu. We stopten bij een bosje, kropen door een bedoornd pad en daar vonden we haar. De Côte d'Azur in rivier-uitgave, de rivier die als kind in een ketel chloor is gevallen, de kleur blauw zoals ze oorspronkelijk bedoeld was. De Soca. Dat het water net boven vriestemperatuur is vertellen ze je er natuurlijk niet bij in de brochure, en centimeter per centimeter trachtten we een thermische shock te vermijden. Mocht u op 20 juli gegil en gegiechel hebben gehoord, sorry, dat waren wij.</span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTzMh6yf1OFKj-QE15VkzP4mhnCMgsXTV1A3Zq3oQQFIbXa_xnu0bomK-Hmwc4gFJz74Zam3aigoP-BFN2qfqxZXjZ7PoxclDROI_Klw5I0XN-1rk7S2z9722-kpuUydipDnV4V-yBVSkN_5ubyr6jjLuEBX90PKAFSZoZImEicuSh-3YgbnmB9BjQee8/s4032/Bestand_003.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="354" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTzMh6yf1OFKj-QE15VkzP4mhnCMgsXTV1A3Zq3oQQFIbXa_xnu0bomK-Hmwc4gFJz74Zam3aigoP-BFN2qfqxZXjZ7PoxclDROI_Klw5I0XN-1rk7S2z9722-kpuUydipDnV4V-yBVSkN_5ubyr6jjLuEBX90PKAFSZoZImEicuSh-3YgbnmB9BjQee8/w472-h354/Bestand_003.png" width="472" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheqcqjQ8y6QX1gyYVt_in3YdMJ9Vj9Ec_vsJerasoivsklylzBH2A21YEHBrbkOFyx6qSLISwxjZZHDukyek3pajHN4Ht0cLhcJiumDOlXo-kYJCd94YzODJ5dpCVYOheWX325cyM4f6QQyTfFqfWndPimwMhZflmq-MLGibhBU-s1gcbQHqy5umHyt2M/s3694/Bestand_004.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2620" data-original-width="3694" height="337" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheqcqjQ8y6QX1gyYVt_in3YdMJ9Vj9Ec_vsJerasoivsklylzBH2A21YEHBrbkOFyx6qSLISwxjZZHDukyek3pajHN4Ht0cLhcJiumDOlXo-kYJCd94YzODJ5dpCVYOheWX325cyM4f6QQyTfFqfWndPimwMhZflmq-MLGibhBU-s1gcbQHqy5umHyt2M/w474-h337/Bestand_004.png" width="474" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Even later volgde weer een confrontatie met onweer. Niet dat we er opnieuw in zaten, gelukkig niet, maar we zagen de nasleep. Overal lagen kerngezonde bomen schrijlings over de weg. De singletrack in Tolmin was al helemaal voer voor kettingzagen. Nee, in dit land huisden geen Vlaamse huis-, tuin- en keukenstormen, dit waren krachten uit een andere wereld. Houdini-gewijs zochten we ons een weg door de bladeren, takken en stammen.</span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOsCjonrv2fCrfXX--DIK2XE0YG5YXbOvm3b5llT7aVuV9f3Ccl6YoIreiW7nKpPn-Ngph-zG4ixdXNbq4qA9oUGSrupld3XyOZxfHgDyJjpidC7Usy42iYd5d2UI4AfXwSxl34wNSWvNFUx_fC7R6tfMcGAFLiAYBeXZiA71diTNJ9TfNt9lvEFnZZHI/s4032/photo5.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="498" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOsCjonrv2fCrfXX--DIK2XE0YG5YXbOvm3b5llT7aVuV9f3Ccl6YoIreiW7nKpPn-Ngph-zG4ixdXNbq4qA9oUGSrupld3XyOZxfHgDyJjpidC7Usy42iYd5d2UI4AfXwSxl34wNSWvNFUx_fC7R6tfMcGAFLiAYBeXZiA71diTNJ9TfNt9lvEFnZZHI/w373-h498/photo5.jpg" width="373" /></a></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Bij een kraantje naast een voetbalveld maten we onze schrammen op. Drie jongens waren er hun beste stilstaande fases aan het oefenen, hun keurige <i>bongiorno</i>'s verraadden dat we dichter kwamen bij Italië. De bal vloog over het hek en belandde voor mijn voeten. Stress, dat begrijpt u, maar de jongens bespaarden mij de vernedering van een wilde trap richting Chandrayaan-3 door haastig zelf om de bal te komen.</span></p><p style="text-align: justify;"></p><p></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikB1mWB9zclbfp_ajwqoOdVAukyxGBJmNvt-c2fdDdM2NlloQpMkyRkl2rOrHDPrbty3Tl_bD0w3KLq-S0oFjX9A8eUAuvENAl-wqEqeUaVL2HvF_OmBTRalPdRKmgJpYCazERHN1-ALByiNrupoQreOaOeL399Wpz5wy1LsmH1kwGk4uVGEil3955E_I/s4032/photo4(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="348" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikB1mWB9zclbfp_ajwqoOdVAukyxGBJmNvt-c2fdDdM2NlloQpMkyRkl2rOrHDPrbty3Tl_bD0w3KLq-S0oFjX9A8eUAuvENAl-wqEqeUaVL2HvF_OmBTRalPdRKmgJpYCazERHN1-ALByiNrupoQreOaOeL399Wpz5wy1LsmH1kwGk4uVGEil3955E_I/w464-h348/photo4(1).jpg" width="464" /></a><br /><br /></div><span style="font-family: georgia;">Het bleef omhoog en omlaag gaan op onze intussen uitsluitend theoretische glijbaan. Bij de ondergaande zon bereikten we eindelijk Deskle. Ideaal: het was 18u, en de supermarkt was open tot 19u. Tot we voor de deur stonden. De zaak was toe. Dat maakten we ook met handen en voeten duidelijk aan een aanslenterende grootmoeder, maar de vrouw bewees ons fronsend het tegendeel door te trekken in plaats van te duwen.<span style="white-space: pre;"> </span></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">De fruitafdeling van Sloveense supermarkten was net zoals bij ons voorzien van een weegschaal. Bij gebrek aan fruitfoto's op het scherm was het echter een raadsel hoe je de juiste sticker op het juiste fruit moest krijgen. Ik vroeg een andere klant om hulp, dezelfde Sloveense grootmoeder als daarnet, en die hielp me met de glimlach. Ik bedankte haar en ging verder, maar de vrouw had haar conclusie gemaakt: deze man was nog nooit in een supermarkt geweest. Even later kwam ze mij een mandje geven, ging met haar vinger de rayons af en wees ten slotte naar de kassaband. Met mijn mand vol vernedering en vijf bananen begaf ik me naar de kassierster. De vrouw keek trots toe.<span style="white-space: pre;"> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">De pizzeria van de stad zat in een identiteitscrisis: op sommige dagen was hij een bar, op andere dagen een pizzeria. Vandaag was hij een bar. Gelukkig zaten de vibes goed in Deskle, en toonde de uitbater ons het beste van wat de concurrentie te bieden had. Dat was Pizzerija Marija hoger op de heuvel. Wij begrepen Marija niet, en zij ons niet, maar Marija was het soort gastvrouw waarbij je meteen wist dat je maaltijd veilig was. Zo geschiedde. De pizza's waren verfijnd, overheerlijk en groot als fietswielen. We lieten een amfoor witte wijn aanrukken, proostten op de avondzon en werkten af met een frisse citroensorbet.<span style="white-space: pre;"> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Na Marija gedag gewuifd te hebben gingen we op zoek naar een wildkampeerplek. Een local wees ons richting een plekje bij de rivier, dat afgelegen genoeg was om de nacht door te brengen. Nauwelijks stonden onze tenten recht of we wisten waarom hier nog geen huis stond: vijf meter boven ons, verstopt in de struiken, reed een goederentrein voorbij met het lawaai van een straaljager. We duwden onze oordoppen diep en gingen slapen. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">(Stan)</span></p><div style="text-align: justify;"><br /></div>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-49902754750649474412023-09-04T04:12:00.004-07:002023-09-04T14:24:01.193-07:0019 juli: Vrsic veroveren<p style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: georgia;"><span data-fontfamily="serif">Bled - Trenta </span></span><span style="font-family: georgia;">● 65,01 km </span><span style="font-family: georgia;">●</span><span style="font-family: georgia;"> 1529 m</span></b></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Eindelijk leek Bled op het echte Bled van Google Afbeeldingen. We bewonderden het water waar Jan die ochtend een frisse duik in had genomen, en we beklaagden ons dat we niet over dezelfde dapperheid hadden beschikt. Het ging immers weer omhoog, altijd maar weer omhoog, onder een lome ochtendzon.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlFC4CFNaNUWpREKFHeFzqju8Uiwe22Zs2LEeIeKaHqL8oWFl4q5hu4eGte7bfJF_wP8GJw2-6frn00rkHfS8huhcXmZ7h7Mq-yUS9vuG8HnnQf3pphHxEXhMBDxmJ-XPC0MN9WdbtxaZIPZMo9k-TLA9hIjBh68G5WDT6tLFn9Y8-vtxPKWdhEoXFveo/s4032/photo2(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="332" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlFC4CFNaNUWpREKFHeFzqju8Uiwe22Zs2LEeIeKaHqL8oWFl4q5hu4eGte7bfJF_wP8GJw2-6frn00rkHfS8huhcXmZ7h7Mq-yUS9vuG8HnnQf3pphHxEXhMBDxmJ-XPC0MN9WdbtxaZIPZMo9k-TLA9hIjBh68G5WDT6tLFn9Y8-vtxPKWdhEoXFveo/w443-h332/photo2(1).jpg" width="443" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Na een tiental kilometers reden we het Triglav Nationaal Park binnen. Gigantische bergen kwamen in een enthousiaste omhelzing op ons af. Het echte klimgeweld bleef voorlopig uit, en we schreden voort aan een stijgingspercentage dat te laag was om enige verticale vooruitgang te zien in het landschap, maar hoog genoeg om onze trainingsarbeid, voedselinname, bandendruk en algemene plaats in deze wereld in vraag te stellen. </span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_91uk-Ae5oMEeKpkh3y6TzdCH0jjj_dE37S1p-zme0i0SgwmJq-UYCReKR77lFDWgRyjcVLxVwVMOQ61d7R1o32JP0YUNQiQdCKz8dBNPFAVNV-g-zpNsOwYdW9VttuSJ97nLbXXO0cMOHAz7Ehot0PGer4RW8a1DV-MNqUci4UNDwpxX2ESFrEyV7wo/s4032/photo4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_91uk-Ae5oMEeKpkh3y6TzdCH0jjj_dE37S1p-zme0i0SgwmJq-UYCReKR77lFDWgRyjcVLxVwVMOQ61d7R1o32JP0YUNQiQdCKz8dBNPFAVNV-g-zpNsOwYdW9VttuSJ97nLbXXO0cMOHAz7Ehot0PGer4RW8a1DV-MNqUci4UNDwpxX2ESFrEyV7wo/w478-h358/photo4.jpg" width="478" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Het vals plat kwam ten einde op een kruispunt waar een nieuwe weg werd aangelegd. Op een rolwagen nam de chef pauze. Ongerust volgde hij ons gesprek en vooral de bijhorende handgebaren. Elke keer we in de richting van zijn nog nastomende werk wezen leek de man zich te verslikken in zijn thermoskoffie. En verschoning, beste lezer, toen we dat door hadden staken we nog een paar extra wijsvingers in ons gesprek. We herstelden ons karma enigszins door de man te feliciteren met zijn vakwerk en sloegen onze eigen, asfaltloze weg in.<span style="white-space: pre;"> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Het supermarktteam wist in Mojstrana burek te veroveren, een Sloveense lekkernij op basis van deeg, kaas en spinazie. We luisterden de maaltijd op met bosbessen en reden verder naar het westen. Een tot fietspad herbestemde spoorweg bracht ons vlot tot in Kransjka Gora. Boven de stad torende het Triglav-gebergte uit, en, al even verontrustend, een asgrauwe hemel.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0ibDWswcgRHOq8LlWgSPIWh5efRSVQVA3lUn5GfxOMjRcSaENXOQlpXcd9tn_8jU4t5q_AuXYGx9ZAqjARbeKD7pHM4K4PEtyu-7XJ0XDZpheuh5Y2-82DFYztQGuQEVf4J5JBSYYGp5uy-cmQ6B7TXwOhHkwF01PMatDp1oGmUOXZ-BtZB6m-78NPD8/s3678/photo3(2).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3678" data-original-width="2304" height="454" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0ibDWswcgRHOq8LlWgSPIWh5efRSVQVA3lUn5GfxOMjRcSaENXOQlpXcd9tn_8jU4t5q_AuXYGx9ZAqjARbeKD7pHM4K4PEtyu-7XJ0XDZpheuh5Y2-82DFYztQGuQEVf4J5JBSYYGp5uy-cmQ6B7TXwOhHkwF01PMatDp1oGmUOXZ-BtZB6m-78NPD8/w284-h454/photo3(2).jpg" width="284" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></div><span style="font-family: georgia;"><div style="text-align: justify;">Bij een espresso overlegden we wanneer we de Vrsic best zouden aanvangen. Een oude man luistervinkte ons gesprek en raadde ons de beklimming af. Er kwam een storm aan, zei hij, en haalde een arsenaal weer-apps boven om zijn punt te bewijzen. We zagen alle kleuren van de hel, maar konden er ons weinig bij voorstellen. Ach, dachten we, het was wellicht overdreven boomer-ongerustheid.<span style="white-space: pre;"> </span></div></span><p></p><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvMnTwS6wAyFe0cgyhzDCKNAi15Cgqngfrc5zCDJQI4TIrdbyblQ9g21XSSZsA0qBwLvUXn0d4eQvPK8aUM5hikQlBArOUoyH83brNfp3uc-AwfRXGjfnUoiGP5IY9gXgrLCTMGSHhD41fDUvxfJAqLjo6g8fy6MDQ8XlwAhtkEFfK5OaoyQnI4E4y0ok/s4032/photo2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvMnTwS6wAyFe0cgyhzDCKNAi15Cgqngfrc5zCDJQI4TIrdbyblQ9g21XSSZsA0qBwLvUXn0d4eQvPK8aUM5hikQlBArOUoyH83brNfp3uc-AwfRXGjfnUoiGP5IY9gXgrLCTMGSHhD41fDUvxfJAqLjo6g8fy6MDQ8XlwAhtkEFfK5OaoyQnI4E4y0ok/w318-h424/photo2.jpg" width="318" /></a></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Vijf minuten later bestond het terras niet meer. Onze koffietassen waren versplinterd, de tafels vlogen rond als ufo's en de vuistdikke parasolmasten braken als rietstengels. De bergen verdwenen achter een agressieve waterval. Sam had het hele gebeuren gemist op de wc en sprintte ongelovig door de apocalyps naar het afdak van de supermarkt, waar we naartoe gevlucht waren. Gisteren had ons nederigheid geleerd tegenover het Sloveense landschap, vandaag leerde ons nederigheid tegenover het Sloveense weer.</span></div><p></p><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Terwijl het onweer Kransjka Gora te lijf ging lunchten we op een bank. Jan en Sam kochten een koebel die Frederik aan zijn sleutel kon hangen, opdat elke Sloveen zou weten wie in de groep zijn sleutel was kwijtgeraakt - en ook wel een beetje zodat dat niet opnieuw zou gebeuren. Tim en Jan zetten hun beste ik-hoor-hier-thuis-blik op en bezochten de wc's van het plaatselijke hotel. Een chauffeur kwam tot vlak voor de supermarkt gereden om zijn vrouw droog af te zetten, alleen maar zodat die laatste kon uitstappen in een diepe plas. Hilariteit bij alle schuilers.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMj9QApODTSp-rU3c8KMQG4cZ6l-wt1sii9yrXMX9skmO4BHu84v0XKRw8JlIo9iP7n01C2zY7IqABn5pbEcDwuBsDV6VIWbL9rPyhdkqcuOqi3MxAcskWvI6548zXq4QFtLnU3Drb_ocDn_fGKTBSMRDHmsWiAJAUniLnjF0thl0I_SHxIQHR8uIVMrM/s4032/photo3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="427" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMj9QApODTSp-rU3c8KMQG4cZ6l-wt1sii9yrXMX9skmO4BHu84v0XKRw8JlIo9iP7n01C2zY7IqABn5pbEcDwuBsDV6VIWbL9rPyhdkqcuOqi3MxAcskWvI6548zXq4QFtLnU3Drb_ocDn_fGKTBSMRDHmsWiAJAUniLnjF0thl0I_SHxIQHR8uIVMrM/w320-h427/photo3.jpg" width="320" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Langzaam rolde het onweer Kranska Gora uit en werd de hemel weer blauw. De kust leek veilig voor de beklimming. We keken in elkaars ogen en zagen het. Het was angs...ik bedoel, het was grinta. Vastberadenheid. <i>The eye of the tiger</i>. Dit was ons moment. Hiervoor hadden we getraind, hiervoor hadden we afgezien, hiervoor hadden we offers gebracht. Twee volle dagen lang. <span style="white-space: pre;"> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Het smalle gravelpad uit de stad eindigde in een ontwortelde boom. We scheurden spieren en shirts en baanden ons een weg door de takken. Op het eind van het pad stond een bordje. Weg onbegaanbaar. Dat verklaarde een en ander. Maar nu hadden we zicht op asfalt, kronkelend voor ons uit, en in de verte, verheven boven de stervelingen van de vallei: de Vrsic.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxhWFK8_dJDjTExCB0FM4MZM_MVBY_cWaP4kXeAfaVknyW7Vn7E-HEQ2pndrn4sr9eSqX4iEoBsjjtEJHo5hw0Kc8eKokai3VA0IbOqzU2X1f5cDuK9AT9LnOOxLBqcSru9V3G6fJBiUmDuU85hQrmZkXN2wTd8D5oOnv90rO7ZtkqTJYeZXiHpJ9C3eA/s3625/photo4(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3625" data-original-width="2304" height="462" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxhWFK8_dJDjTExCB0FM4MZM_MVBY_cWaP4kXeAfaVknyW7Vn7E-HEQ2pndrn4sr9eSqX4iEoBsjjtEJHo5hw0Kc8eKokai3VA0IbOqzU2X1f5cDuK9AT9LnOOxLBqcSru9V3G6fJBiUmDuU85hQrmZkXN2wTd8D5oOnv90rO7ZtkqTJYeZXiHpJ9C3eA/w293-h462/photo4(1).jpg" width="293" /></a></span></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Mijn gemsen van vrienden stoven de berg op terwijl mijn tempo het toeliet rustig de omgeving te schouwen. Er was een monument voor 400 Russische krijgsgevangenen die omgekomen waren bij de aanleg van de bergpas. Dat beloofde weinig goeds. Er waren wandelaars die voor mij klapten. <i>Awkward</i>. En er waren bochten, veel bochten, waarin ik aan 6 per uur naar boven draaide. De haarspelden zelf waren aangelegd met kasseien, wellicht voor het remmende effect. Nu vormde uit de bocht vliegen geen onmiddellijk gevaar voor mij, maar ik apprecieerde de bekommernis van de bouwers.<span style="white-space: pre;"> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Op zo'n 200 meter voor de top liet de weg de keuze om verder te gaan op asfalt, of een kleiner gravelpaadje naar de top te nemen. Ik koos voor de tweede weg. Onderweg bereikten mij motiverende foto’s van het lekkers dat mijn vrienden op de top hadden aangetroffen - frisse halve liters (Sam en Jan), mierzoete Fanta (Tim) en, schaamteloos, calippo's (Frederik).</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEHI9aMpfyhf5scJ_PL3ydQZrsYv2pdrdULgqlmIQi2qw3JkJ6ZYFblwebLStFDIMebs08QpsVVuBrGPz8QONqc2_9nXoCo2VSnS_8v59MHOCkiOcenJAR94B6cV7dJcQbFUMKqanjN9LvKtnXENP773SvzhM33Qsuom-TCYToS-i4ePS1qFqdNpTYI_8/s4032/Bestand_005.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="306" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEHI9aMpfyhf5scJ_PL3ydQZrsYv2pdrdULgqlmIQi2qw3JkJ6ZYFblwebLStFDIMebs08QpsVVuBrGPz8QONqc2_9nXoCo2VSnS_8v59MHOCkiOcenJAR94B6cV7dJcQbFUMKqanjN9LvKtnXENP773SvzhM33Qsuom-TCYToS-i4ePS1qFqdNpTYI_8/w408-h306/Bestand_005.png" width="408" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Het gravelpad stopte eindelijk met klimmen op 1688 meter en een fameus uitzichtpunt. De asfaltweg daarentegen had gepiekt op 1611 meter. En nu wil ik niet per se <i>benadrukken </i>dat ik zo 77 meter hoger ben geklommen dan mijn kameraden, maar omdat u hier enkel de waarheid, de volledige waarheid en niets dan de waarheid terugvindt lijkt het me toch belangrijk dat te vermelden. <span style="white-space: pre;"> </span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwfscvGFNP1AlWpe2remOb5yWVVf_TuSHzT4RJiaqOsApR8QTOw639P6_fdXrCzAGcG5Ne8QriDDqM3F4ggK5aDuUwktos3aaFK5q2xwkYUrW-LRTgZ2tJSfmh8NMYl7Hj8LkR0lVgF_oIO0kIOoDqPP9WIZBAnV_VutOpdfJQlMd2yQu7YtbRVY0gHuI/s3759/photo1(2).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3759" data-original-width="2304" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwfscvGFNP1AlWpe2remOb5yWVVf_TuSHzT4RJiaqOsApR8QTOw639P6_fdXrCzAGcG5Ne8QriDDqM3F4ggK5aDuUwktos3aaFK5q2xwkYUrW-LRTgZ2tJSfmh8NMYl7Hj8LkR0lVgF_oIO0kIOoDqPP9WIZBAnV_VutOpdfJQlMd2yQu7YtbRVY0gHuI/w261-h426/photo1(2).jpg" width="261" /></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Ik daalde 77 meter af en trof mijn vrienden op het terras. Het was hoog tijd om de berg te verlaten, want de lucht kreeg stilaan opnieuw de kleur van inkt. <i>"</i>Vrsic<i>htig in de afdaling, he"</i>, zei Frederik, en toen lachten we en lachten we. Dat is bijna te gevat om echt waar te zijn, hoor ik u denken, en dat was het ook: Frederik kwam pas 24 uur later met die woordspeling op de proppen. Maar ik zet hem hier, zodat hij niet verloren valt zoals in het echt het geval was.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Afdalen. Het waren 25 haarspeldbochten omhoog geweest, en dus waren het er nu 25 naar beneden. Bocht 26, 27, 28. Dat wegdek was lang niet zo slecht als ons door wielertoeristen was verteld. 34, 35. Vast achter een blauwe Tesla Model 3. Werkelijk alles moet die Musk verpesten tegenwoordig. 42, 43. Onze handspieren twijfelden tussen veel te veel voelen en niets meer voelen. 48, 49, 50. De eerste druppels sisten op onze schijfremmen. 50. Was dat nu een tweede keer 50? Vrij zeker van wel.<span style="white-space: pre;"> </span> </span></p><p></p><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiH5oEYvYzVPQd6tquCPc7vZwTJZkoahxsD9UHgBIre9fTMOucFobRn2Z8Vi8MwoGEAdPXE_lRyUEM8VJYK95ElqWOl6asw2-k09oQzfdmBgg5cQp2moA0N4iGVMlNzdixc3c5BCN2JXIvbIZ7FUp2QsmctVi8U8p-lya4alu_JW7g9LqDsBIXlIf49Rgs/s3264/photo1(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3264" data-original-width="2448" height="432" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiH5oEYvYzVPQd6tquCPc7vZwTJZkoahxsD9UHgBIre9fTMOucFobRn2Z8Vi8MwoGEAdPXE_lRyUEM8VJYK95ElqWOl6asw2-k09oQzfdmBgg5cQp2moA0N4iGVMlNzdixc3c5BCN2JXIvbIZ7FUp2QsmctVi8U8p-lya4alu_JW7g9LqDsBIXlIf49Rgs/w324-h432/photo1(1).jpg" width="324" /></a></div></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Beneden remden we voluit en vluchtten een kapel binnen terwijl het buiten begon te hozen. Jan bracht een offer aan de fietsgoden door zijn fietspetje te vergeten op een kerkbank. In Trenta verlekkerden we ons op een Italiaans restaurant. Helaas: de zaak zat vol, was voorzien van een lange wachtrij en bovendien ook van een onvriendelijke uitbater. Iets verder in de vallei was gelukkig nog een eetgelegenheid. Ook vol. Maar hier deed de uitbater er alles aan om ons ter plekke te houden. Het is te zeggen, terwijl we wachtten op een bank duwde hij ons een groot glas bier in de handen. Maar dat was meer dan voldoende. <span style="white-space: pre;"> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Even later konden we onze <i>vrsuurde </i>benen (hij was werkelijk niet te stoppen, die Frederik) onder tafel schuiven. Blijkens de kaart was het restaurant in alle keukens thuis, en u weet net zo goed als ons, beste lezer, dat een restaurant dan doorgaans in geen enkele keuken thuis is. Niettemin verstouwden we de bonte verzamelbordjes cannelloni, haloumi, maïs, calamares, sla en polenta met het genot van een sterrenmaaltijd. De extreem gastvrije eigenaar <i>dwong </i>ons bijna om ondertussen onze apparaten op te laden. Dankbaar versierden we het restaurant met bengelende batterypacks. Elektronisch betalen ging dan weer niet, een boodschap die de man telkens met dezelfde grap mededeelde aan zijn klanten: <i>"Cash or work"</i>. <span style="white-space: pre;"> </span></span></p><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">De vierde keer was voor ons. We kozen cash en zochten een camping.</span></p><div style="text-align: justify;">(Stan)</div>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-68609790957820663822023-09-04T04:07:00.008-07:002023-09-04T14:23:45.598-07:0018 juli: de fiets van Jancellara<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><b style="font-family: "Times New Roman"; text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><span data-fontfamily="serif">Skofja Loka - Bled </span></span><span style="font-family: georgia;">● 43,41 km </span><span style="font-family: georgia;">●</span><span style="font-family: georgia;"> 1296 m</span></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Op een ladder stond een jobstudent de rekken bij te vullen. Zijn bezwete voorhoofd verraadde dat het zijn eerste dag was, en dan moest hij ook nog eens de kassa zien te runnen. Na vijf minuten merkte hij dat daar een klant wachtte met vijf flessen water. Het zou nogal een willekeurige inleiding zijn mocht die klant Andrej uit Skofja Loka blijken, dus voor de dag ermee: het was ik. De ochtend was amper een paar uur oud, maar eiste nu al nieuwe drinkbussen.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Het werd er niet beter op toen we ons maïsveld na één kilometer al moesten inruilen voor een berg. Zwetend hijsten we ons omhoog langs schielige dorpjes en verschroeiend asfalt. Boven op het plateau wachtte gelukkig opnieuw een magistraal uitzicht, dat we bij een mueslireep gretig tot ons namen. Minder fan van de hoogte: onze gps, die ons een bospad instuurde dat al gauw oploste tussen de dennennaalden. We waren verdwaald.<span style="white-space: pre;"> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB2tqDqFx8btLRcX-z0CxgKwmJ-bit-qf0XXzVlDUz8cgP-o_HQxU_TmZ-vyijrmwyCIAZjQ9tptebWHPP-xBCSxv_qWQDHNJUeFNrS4vcTEeQN4WnIH9wzf1w6CB1ZeTtvXqAEtkX4ljCD0PLpi_7vk3H9EW1fBIMHQ44LpxZHhmXBxEjEH9JSpxsPcM/s4032/photo1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="356" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB2tqDqFx8btLRcX-z0CxgKwmJ-bit-qf0XXzVlDUz8cgP-o_HQxU_TmZ-vyijrmwyCIAZjQ9tptebWHPP-xBCSxv_qWQDHNJUeFNrS4vcTEeQN4WnIH9wzf1w6CB1ZeTtvXqAEtkX4ljCD0PLpi_7vk3H9EW1fBIMHQ44LpxZHhmXBxEjEH9JSpxsPcM/w474-h356/photo1.jpg" width="474" /></a></span></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Door de bomen zag Frederik opeens een heel specifiek minibusje met een heel specifieke chauffeur. Voor alle duidelijkheid, beste lezer, wij waren omzeggens letterlijk op zoek naar een weg, laat staan dat er een autoweg was, laat staan een minibusje. Maar Frederik was er zeker van, dus waren we blij dat hij bij de volgende pauze een banaan at. Dat hij de schil vanop twee meter óp in plaats van over een kapel keilde baarde ons dan weer enigszins zorgen.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Ons een weg banend door de takken droegen we onze fietsen de steile heuvelwand af en vonden de weg die de gps bedoeld had. </span><span style="font-family: georgia;">In de verte wachtte al een nieuw klimmetje. Omdat ik veruit de zwakste klimmer ben nam ik al wat voorsprong. Enkele Sloveense wegenwerkers gaven me een koninklijke ontvangst door denappels weg te vegen voor mijn wielen. </span><span style="font-family: georgia;">Een kruispunt had zowel een gladde asfaltafdaling als een steile gravelklim in de aanbieding. Helaas voor ons koos de route dus voor die laatste. Ik sloeg af, en zoals verwacht passeerde spoedig Sam, en daarna Tim, en daarna Frederik, en daarna...niemand. Jan. Waar was Jan?</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Het duurde even voor het Sloveense telefoonnetwerk een opsporingsbericht toeliet, maar uiteindelijk konden we contact maken. Jan was met het zicht op de prachtige afdaling zijn gps uit het oog verloren en de vallei ingereden. Het leek ons zinloos dat hij de klim opnieuw zou doen. Vijftien kilometer verderop, in Kamna Gorica, zouden we lunchen, en we spraken af met Jan elkaar daar te treffen. Want hoe lang kon vijftien kilometer tenslotte duren?</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Maar ons brein was natuurlijk getraind op Vlaanderen. Wanneer je daar verkeerd rijdt, dan neem je wat verder gewoon een andere afslag. Volstrekt onnodig om terug te keren. En dat leek ons in Slovenië ook het juiste plan. Maar dit was een land van bergen en dalen. Dit was geen landschap dat je een route kon opleggen, hoogstens kon je een route suggereren, en dan nog zou het landschap er eerst wel eens goed over nadenken of je ter bestemming zou geraken.</span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwbTMsD-FOh8q-I_t93l0ShS_pcQAshhGNaBX4lgBU0G1D-ulwZsOWvxdyY83LMz6gZ72pWOYnC1A_LrdfiRgvUT1S7ZV5shHUVEJ3GTwsOTHzd2KBYW-VMkwSjeyEdSQFQmZTDnlKepcSZpX4nwnsQu2_ztlo8eqBIAIUOS3dxpIzi3ouk8gc7XYjzi4/s4032/photo6.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="315" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwbTMsD-FOh8q-I_t93l0ShS_pcQAshhGNaBX4lgBU0G1D-ulwZsOWvxdyY83LMz6gZ72pWOYnC1A_LrdfiRgvUT1S7ZV5shHUVEJ3GTwsOTHzd2KBYW-VMkwSjeyEdSQFQmZTDnlKepcSZpX4nwnsQu2_ztlo8eqBIAIUOS3dxpIzi3ouk8gc7XYjzi4/w420-h315/photo6.jpg" width="420" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">En dus moest Jan, leerden we later, uiteindelijk toch weer terug. De mooie afdaling op, het gemiste gravelpad in. De vlotte vijftien kilometer verliepen evenmin zoals gepland. Naarmate we op het pad vorderden, haalden boomwortels steeds driester uit naar onze achterwielen. Waar onze gps een tweesprong toonde, toonde het bos - ta da! - drie paden. Steentjes werden rotsen, pointillisme werd kubisme. Trappen werd stappen. Die armzalige vijftien kilometer duurde een uur, en dan twee uur, en toen we de laatste druppels uit onze drinkbussen knepen, besloten we: deze berg zou Jan op zijn eentje niet overleven.<span style="white-space: pre;"> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Uitgeput, uitgedroogd en onder de schrammen kwamen we eindelijk tevoorschijn uit het bos. Net toen we hem wilden adviseren om tijdig water in te slaan, sms'te Jan zelf. We maakten ons klaar voor een vers rampscenario, nog donkerder, brutaler en Hollywood-waardiger dan alle vorige die we bedacht hadden, maar Jan vroeg of we toevallig iets nodig hadden uit de supermarkt - die ging immers binnen vijf minuten sluiten.<span style="white-space: pre;"> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Was het briljant kaartleeswerk, een verborgen tunnel of een geval van de fiets van Jancellara, het kon ons in de opluchting gestolen worden. De dag klaarde nog meer op toen we in een rotsflank een kraantje aantroffen. Vergeet crack en heroïne, als er één drug is die je geheid naar de hemelste der sferen brengt dan is het wel ijskoud water bij hevige dorst. Na twee drinkbussen ad fundum waren we misselijk, maar dat mocht de pret niet drukken.</span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiE0BHzLiWL0ihY1fCJyLgU1FK7LBUrIt1V2d_pc-O2cmwnuywFTKLH6AdzLeEM_rsMTs_uKzUn_0VdoMTWUHf8JMKjiIRI_pFHomoIZqbZHpR7RaTDVjKh9OWrVuXJyC9PZDEdn7J0roYajUhwFAw0vli5yjocNaCGcRK7Empqe3H5gHMnNcT8iLS3Zs/s4032/Bestand_000.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="334" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiE0BHzLiWL0ihY1fCJyLgU1FK7LBUrIt1V2d_pc-O2cmwnuywFTKLH6AdzLeEM_rsMTs_uKzUn_0VdoMTWUHf8JMKjiIRI_pFHomoIZqbZHpR7RaTDVjKh9OWrVuXJyC9PZDEdn7J0roYajUhwFAw0vli5yjocNaCGcRK7Empqe3H5gHMnNcT8iLS3Zs/w445-h334/Bestand_000.png" width="445" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">We sleepten onze waterbuiken naar Sint-Primoz, een kerkje dat - <i>of course</i> - op het eind stond van een trap, een geitenpad en een heuvelrug. Een bordje leerde ons dit keer waarom: eeuwenlang hadden de Sloveense kerktorens gedubbeld als vuurbakens. Die werden in een ketting ontstoken zodra er een inval plaatsvond uit het Ottomaanse Rijk. <i>"Gondor calls for aid"</i>, galmde prompt door ons hoofd, <i>"And Rohan will answer"</i>. Kippenvel en prikkende ooghoeken, dat begrijpt u, en even raakten we vervuld met de drang om zelf een signaal de vallei in te sturen. Uiteindelijk gebruikten we gewoon WhatsApp, want het was maar de vraag of Jan <i>"Gewoon wat brood en kaas, en misschien een chocomousseke"</i> uit onze vlammen had kunnen afleiden.<span style="white-space: pre;"> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Op een bankje aan de supermarkt wachtte Jan te midden van een overladen lunch. Er waren stokbroden, kaas, druiven, yoghurtjes en een splinternieuw dessert uit de stal van Kinderchocolade. In het midden van het dorp stond een grote linde met een bank rond haar stam, waar de Kamna Goricanen siësta plachten te houden. Maar niet vandaag, vandaag was het onze beurt. We eisten ook de toiletten op in het cultureel centrum, waarvan de deuren opengebleven waren. Even later kwam de conciërge ze op slot doen. Helaas voor dit verslag was ik toen een minuut buiten.</span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXV3CsWIRva87OSccrJt85EUsiC2MgZc-1eE9vSfAtquSwjjMctPxZETAFHag55XjYAvS1xOUubRpGVSb17PHFQU03nGYxnvL_MPVGjZgEV3WK7zUCcdfZbhtLiyLOA0kMhta2ySiGi6syOpOg_pWlaUY63I8rIbyvYefaRB7wf6jXXNztAWb8XVsOJk8/s3088/Bestand_004(1).png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2320" data-original-width="3088" height="309" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXV3CsWIRva87OSccrJt85EUsiC2MgZc-1eE9vSfAtquSwjjMctPxZETAFHag55XjYAvS1xOUubRpGVSb17PHFQU03nGYxnvL_MPVGjZgEV3WK7zUCcdfZbhtLiyLOA0kMhta2ySiGi6syOpOg_pWlaUY63I8rIbyvYefaRB7wf6jXXNztAWb8XVsOJk8/w412-h309/Bestand_004(1).png" width="412" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">We doneerden waterflessen aan enkele lokale sporters en dompelden onze fietstruitjes onder in de ijskoude rivier. Die volgden we tot een brug ons een mooie oversteek en groepsfotomoment gunde. In een dorp passeerden we twee kinderen die op elkaar aan het inhakken waren met ijzeren zwaarden. Nu weet ik niet hoe u bent opgevoed, beste lezer, maar mocht ik vroeger zijn thuisgekomen met twee laatmiddeleeuwse slagwapens en mijn broer hebben uitgedaagd tot een duel, dan waren die sneller geconfisceerd dan een privéfabriek in de Sovjet-Unie. Niet zo in Slovenië, waar de moeder rond haar vechtende kroost danste en aanmoedigingen schreeuwde als stond de Sloveense troon op het spel. We lieten de deleted scene uit Gladiator achter ons en reden naar Bled.<span style="white-space: pre;"> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Bled is het meest postkaart-fähige stadje van Slovenië wegens de aanwezigheid van een meer met in het midden een kerk. Zonder brug, of wat dacht u. Maar je zal het altijd zien, als je zelf die postkaart wil bezoeken, blijkt die verloren in de post. Wij waren niet de enigen die in Bled waren aangekomen: een storm was dat ook.<span style="white-space: pre;"> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">We haastten ons naar de enige camping van de stad, gooiden de monopolieprijzen op de toonbank en repten ons naar de sanitaire blok. De tent opzetten was voor later: terwijl het onweer de stad geselde legden we beslag op de douches en stopcontacten. Een kleine opening in het wolkendek liet toe de campingbar aan het meer op te zoeken. We spoelden de dag door met burgers en bier.</span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpNXKbtABwWxRHIFQXjOaD81J3LAn1veHQ0Ayb0JGih0qPPRC4KLPSMe_gzuJ8fysHrbWmrpZxzCq52_qnjgxEb43qPpa-y7gjmymjRqAr3fhhhh36CUThd8aHztdkxxLsIfHxCo_s2cgluDfZt_5pAJ61OOAqTJymkasJrXy8OH9ahCqLjfgDYrCXMuc/s3264/photo3(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3264" data-original-width="2448" height="419" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpNXKbtABwWxRHIFQXjOaD81J3LAn1veHQ0Ayb0JGih0qPPRC4KLPSMe_gzuJ8fysHrbWmrpZxzCq52_qnjgxEb43qPpa-y7gjmymjRqAr3fhhhh36CUThd8aHztdkxxLsIfHxCo_s2cgluDfZt_5pAJ61OOAqTJymkasJrXy8OH9ahCqLjfgDYrCXMuc/w314-h419/photo3(1).jpg" width="314" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">In het duister zochten we een vrij plekje en rolden ons tentmateriaal uit. Dat Frederik net dát moment uitkoos voor de traditionele ik-ben-mijn-fietssleutel-kwijt-sketch was suboptimaal, maar goed, dan waren we er meteen vanaf voor de reis. Zaklampen aan en zoeken maar. Omdat voorgaande zoektochten steevast eindigden met <i>"Ah wacht, hij zit in mijn broekzak"</i>, was het best verfrissend dat Frederiks sleutel effectief kwijt was, en pas moeizaam tevoorschijn kwam uit het gras. <span style="white-space: pre;"> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><i>"Dat is toch geen tent meer, joh".</i> Vanuit hun eigen zeildoeken Versailles bescheurden onze onvermijdelijke Nederlandse buren zich over onze eenpersoonstentjes. Maar dat kon ons niet schelen, want wij dachten al aan morgen. Wij dachten aan het plan, het doel, de missie. Wij dachten aan de Vrsic.<span style="white-space: pre;"> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><span style="white-space: pre;">(Stan)</span></span></p><div><br /></div>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-5612838804616796762023-08-12T02:35:00.008-07:002023-08-12T05:18:37.158-07:0017 juli: de hemel volgens Sveti Jakob<p><b><span style="font-family: georgia;"><span data-fontfamily="serif">Logatec - Skofja Loka </span></span><span style="font-family: georgia;">● 67,20 km </span><span style="font-family: georgia;">●</span><span style="font-family: georgia;"> 936 m</span></b></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; letter-spacing: 0.1pt;"><span style="font-family: georgia;"><span style="letter-spacing: 0.1pt; text-align: left;">Verona was nog aan het
nazweten van de vorige dag toen wij door haar straten bolden. Er was kat noch </span><i style="letter-spacing: 0.1pt; text-align: left;">carabinieri</i><span style="letter-spacing: 0.1pt; text-align: left;">
te zien, en dus konden we de gps volgen zonder storende factoren als de wegcode.
Iets na vijven hijsten we onszelf en de fietsen op de trein naar Mestre. Van
onder zware oogleden zagen we de zon opkomen. </span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; letter-spacing: 0.1pt;"><span style="background: white; font-family: georgia;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwo0MxJgWbf6Hoh3w3hH9SzMll6XKw4357bX8l1yCwkklszrX1-CxJX4oGX_g7HPRjlZsNEydzeDzGk1V_78gvunhCHKIx0Hprz2oFijvBICGji6Nsi1R63qGRbboFUwFG9coASPNWCZAdiIM4U63AoR4HO63H_7ABrKlyg58YOLZSu2uSL0rnwPznKeA/s12032/IMG_0361.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="12032" data-original-width="9024" height="444" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwo0MxJgWbf6Hoh3w3hH9SzMll6XKw4357bX8l1yCwkklszrX1-CxJX4oGX_g7HPRjlZsNEydzeDzGk1V_78gvunhCHKIx0Hprz2oFijvBICGji6Nsi1R63qGRbboFUwFG9coASPNWCZAdiIM4U63AoR4HO63H_7ABrKlyg58YOLZSu2uSL0rnwPznKeA/w333-h444/IMG_0361.JPG" width="333" /></span></a></div><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: left;"><span lang="EN-GB" style="font-family: georgia; letter-spacing: 0.1pt;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-family: georgia; letter-spacing: 0.133333px;">Mestre werd langzaam Trieste. Bij het passeren van de baai van de stad verslikten we ons plots in onze muesli. OK, dat is geen ideale uitdrukking, want dat deden we sowieso al omdat we melk waren vergeten kopen. Wat ik gewoon wil zeggen is dat we erg verrast werden door iets: een magistraal superjacht. Haastig recherchewerk op Vesselfinder leerde ons dat het om </span><a href="https://en.wikipedia.org/wiki/A_(sailing_yacht)" style="font-family: georgia; letter-spacing: 0.133333px;">Sailing Yacht A</a><span style="font-family: georgia; letter-spacing: 0.133333px;"> ging, een varend ruimteschip gebouwd voor de Russische miljardair Andrey Melnichenko. Het acht dekken tellende gevaarte beschikt over een zwembad, een landingsplaats voor helikopters en een glazen koepel om vissen te observeren. Maar zijn leukste accessoire kreeg het schip vorig jaar van de Italiaanse kustwacht: een grote zware ketting.</span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: left;"><span lang="EN-GB" style="font-family: georgia; letter-spacing: 0.1pt;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-family: georgia; letter-spacing: 0.133333px;">In Trieste sloegen we een paar automaatespresso's achterover - mysterieus voorzien van kruiwagens suiker - en namen plaats in onze allerlaatste trein. Hoewel: op het tv-scherm van de wagon leerden we dat het laatste traject van Logatec naar Ljubljana een vervangbus was geworden. Maakte niet uit, zei de conducteur, de bus naar Ljubljana nam gewoon fietsen mee.</span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: left;"><span lang="EN-GB" style="font-family: georgia; letter-spacing: 0.1pt;"><span style="font-family: Georgia, serif;">De bus naar Ljubljana nam geen fietsen mee.
Besloten werd om geen vier uur te wachten op de volgende trein en gewoon te
beginnen trappen. Maar eerst vroegen we een Belgische Marc Van
Ranst-dubbelganger om een groepsfoto te nemen. Stel - stél - dat we iemand
zouden kwijtraken komende dagen, dan konden we die tenminste aanwijzen op een
foto wanneer we de dorpen afgingen. Daarna schoven we onze benen onder tafel
bij een pizzeria, en dat is ook in dit verslag een goed moment om even pauze te
nemen. </span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2679" data-original-width="3524" height="343" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb4x_otrfq_bFFpnRifXNjgyoKWqg_R3JxV8b-_j6QTsSw8BAkx4rpEMoF3TOA50uA4YNnOPPNhVrm4gI6bM_sJEpIMNqSIawqsIPa12xbHirWtLTeWFm0JvTpVyuLrcKC8OZ2vWVYBM_2wTV58sGESkfSC7kbX0ZB67AxHek7bZqmCZ_iTd2tZgMiB7g/w452-h343/Bestand_004.png" width="452" /></span></div><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: left;"></p><span lang="EN-GB" style="font-family: georgia;">
<span style="letter-spacing: 0.1pt;"><div style="text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="font-family: "Times New Roman"; letter-spacing: normal; line-height: 24px;"><span style="font-family: georgia; letter-spacing: 0.1pt;">Want, beste lezer, we moeten het hebben over de pizza margherita. Mijn vrienden hebben de hardnekkige gewoonte om steeds ingewikkelde pizza's te bestellen op restaurant. Ik daarentegen hou van kaas en ik hou van tomaat, dus kies altijd pizza margherita. Geen franjes, geen overdaad, to the point. Stelt nooit teleur. Als u echter bent zoals ik, dan wordt u al heel uw leven getrakteerd op dezelfde mopjes. "Oei Stan, ze zijn jouw toppings vergeten". "Waarom heb jij enkel deeg besteld?". Bij de veertiende keer worden ze écht goed. </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: "Times New Roman"; letter-spacing: normal; line-height: 24px;"><span style="font-family: georgia; letter-spacing: 0.1pt;">Maar daar in Logatec volgde de afrekening voor die jarenlange vernedering. Frederik had weer eens een willekeurige complexe pizza gekozen, en kreeg een exemplaar voorgeschoteld met zwart vlees. Het was kalfslever. Snel begonnen de stukjes te stinken naar de dood. Frederik probeerde ze nog te verzamelen op een berg, maar de leversappen waren al dermate de pizzabodem ingedrongen dat saneren geen zin meer had. Terwijl wij smulden daalden alle vliegen van Logatec neer op zijn bord. Nee, beste lezer, leve de soberheid, leve de betrouwbaarheid: de pizza margherita staat bovenaan de kaart omdat ze dat verdient.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: "Times New Roman"; letter-spacing: normal; line-height: 24px; text-align: justify;"></p></div></span></span><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-family: georgia; letter-spacing: 0.1pt;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlqXbeD2kwsub73rwhA0Y26nHW7fJh2kPlkwflq1dP6-xG7nWEBVO8JLpaHWDjPV7-VBiNciyBMja_2oi8SVpdiOfdT4hpsxS-DW9nwJs3W9oLiyiE34Pe59kpd2G6IPGMjWdjpcwyKn1t-LGUeINMstAKPwlyr0ilaqGPV5oCQNBkGHYxdp5rPOmfBnY/s4032/Bestand_005.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="416" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlqXbeD2kwsub73rwhA0Y26nHW7fJh2kPlkwflq1dP6-xG7nWEBVO8JLpaHWDjPV7-VBiNciyBMja_2oi8SVpdiOfdT4hpsxS-DW9nwJs3W9oLiyiE34Pe59kpd2G6IPGMjWdjpcwyKn1t-LGUeINMstAKPwlyr0ilaqGPV5oCQNBkGHYxdp5rPOmfBnY/w312-h416/Bestand_005.png" width="312" /></span></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: left;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-family: georgia; letter-spacing: 0.1pt;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-family: georgia; letter-spacing: 0.133333px; text-align: justify;">Dat Ljubljana zich een hoofdstad noemde was vooral heel erg schattig. Om maar te zeggen: tien minuten fietsen van het centrum kwamen we onze eerste ree tegen. Maar dat was bij het uitrijden, het binnenkomen ging langs ronduit verschroeiende kilometers lintbebouwing. 35 graden, waarschuwde de fiets-gps. In het Tivolipark nestelden we ons rond een waterkraantje en maakten ijsvesten van onze fietstruitjes.</span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: center;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-family: georgia; letter-spacing: 0.1pt;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-family: georgia; letter-spacing: 0.133333px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="2304" data-original-width="3458" height="346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEim4SMHKHiQ6tkJwkhVWqwlwaLDnuKWgDaxF9V_s-wJCjCE8e1ZDAYgtpdpmEPgJxsNscTVcYasiqTMZyLLF80fklwducAJoQV8W7tq7S8rhzM_95pB5QBRW9vN46qkLVPzgAoUENrU6smxzDtIGrw68am5X4a0e9U0uuE6tCDt0FEbiO6XqcDSv7mCE74/w519-h346/Bestand_006.png" width="519" /></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: left;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-family: georgia; letter-spacing: 0.1pt;"><span style="font-family: Georgia, serif;">Na een teleurstellend ijsje in het centrum
keerden we terug naar ons kraantje om het warmste van de dag uit te zitten. Tim
deed een kort familiebezoek, Jan mediteerde op een bank, Sam en ik probeerden
te dutten. Althans, tot een groep Nederlandse kinderen een speeltuig begon te
slopen. Luid. Niet gewoon de <i>default setting</i> van Nederlanders op reis:
écht luid. Maar de kinderen hadden gelijk, het was tijd om te vertrekken. We
gravelden het park uit en begonnen aan de lange, nog steeds bloedhete klim naar
de Sveti Jakob-kerk. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"></p><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2ezMyzBJNBOHFCerU7xDTcRi_lSZeDkRGk-uHDZs9FDCDJsbcSfd3uQctq26QnXiinYfEbpkgFWCchNLVr0NsYAQH3ZMawU02CiZIqQO2UCiurfvCoAHqc-YD8qJfHLgKksTx35IxRFu8aj6TvPwVH2FyW7n228oKuRpd4EUoYvU8vGTCY6E-7z1SSyQ/s4032/Bestand_007.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="377" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2ezMyzBJNBOHFCerU7xDTcRi_lSZeDkRGk-uHDZs9FDCDJsbcSfd3uQctq26QnXiinYfEbpkgFWCchNLVr0NsYAQH3ZMawU02CiZIqQO2UCiurfvCoAHqc-YD8qJfHLgKksTx35IxRFu8aj6TvPwVH2FyW7n228oKuRpd4EUoYvU8vGTCY6E-7z1SSyQ/w502-h377/Bestand_007.png" width="502" /></span></a></div></div><span lang="EN-GB" style="font-family: georgia;"><span style="letter-spacing: 0.1pt;"><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div></span></span><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span style="letter-spacing: 0.1pt; text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><span style="letter-spacing: 0.1pt;">Een klim inderdaad, want wat u moet weten over de Slovenen, beste lezer, is dat ze de gewoonte hebben om kerken uiterst onpraktisch neer te zetten op afgelegen bergen. Zodoende leek het voor hartspieren ouder dan dertig onmogelijk om een mis bij te wonen, en het mocht een wonder heten dat er nog één gelovige rondliep in dit land. Sveti Jakob was het voorbeeld bij uitstek. De kerk stond op zo'n absurd steile, onbereikbare heuvel dat wij er zeker van waren dat de kerk eerst was gebouwd, en dan de heuvel. </span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span style="letter-spacing: 0.1pt; text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><span style="letter-spacing: 0.1pt;">Maar één keer boven snapten we waarom. Want buiten de kerk was een voorbeschouwing te zien van wat er binnen gepreekt werd. Het paradijs. Het was er groen, het was er stil, het was er weids, en al die dingen kwamen binnen zoals dingen enkel binnenkomen na zes uur slaap in twee nachten. Het was de hemel volgens Sveti Jakob.</span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: center;"><span style="letter-spacing: 0.1pt; text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><span style="letter-spacing: 0.1pt;"><span style="font-family: georgia;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="408" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNRikf7dEmHQ_PlYT4NQeNavgO9SBq4OnH9U1d2e8rxKymHBC6_c2rb16_CgyCJ11x9hzgNcVaXdlN55mTtoTy-fCQMlD_q6g7QbrEcW4g7wdO50efh827-teXNHyHx1UKYU78aKCDexufZJS_xcKvwIqdc6jw7-18ImLsHZAtraFlpjLXZkAtafM-lwQ/w544-h408/photo2.jpg" width="544" /></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span style="letter-spacing: 0.1pt; text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><span style="letter-spacing: 0.133333px;">We daalden af langs een steile singletrack. Te vermijden na regenweer, hadden we online gelezen, maar al snel bleek dat het pad tout court te vermijden was. Sam gleed uit, Jan ontsnapte ter nauwernood aan een koprol door van zijn fiets te springen. Eens terug op een pad die naam waardig stormden we naar Skofja Loka en vonden op het nippertje een open supermarkt. Enfin, wij beslisten dat hij nog open was, de boze gerante was daar minder zeker van. </span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span style="letter-spacing: 0.1pt; text-align: left;"><span style="font-family: georgia;"><span style="letter-spacing: 0.133333px;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGdnvjI0HYpojQgr-iHf5V13EsUe62jBr5jbdty2TInoRYvlXW4byeh_kA4JCz3UuewGALz0AC9cVktLVLJADeliQLMLh_o-wMrcK2lUJwrIS39yjrGcz_VxYCQzzz8sxBCyXeYpwmeOMiM8DpmlGgry3MVJGe8ohBw41BLia1d-NNg7oMge-UrtzmQzQ/s4032/photo1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="331" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGdnvjI0HYpojQgr-iHf5V13EsUe62jBr5jbdty2TInoRYvlXW4byeh_kA4JCz3UuewGALz0AC9cVktLVLJADeliQLMLh_o-wMrcK2lUJwrIS39yjrGcz_VxYCQzzz8sxBCyXeYpwmeOMiM8DpmlGgry3MVJGe8ohBw41BLia1d-NNg7oMge-UrtzmQzQ/w248-h331/photo1.jpg" width="248" /></a> </span></span></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyFIyR4d06iXOUfWkJMudcve_NCVKHdE5mLAblV0k4Xsdc4QPRmjonSkQsFqak3tJCco3uR1pZ0HBmzZqaX2OjCrIstz5amUmbTOKG0caS1eGro_xbYbqTzYDlgYGiBm_R2Ld_m0-2QlBpQc7Aau87_tCsX8eBsq3ea19mLjeioZaSMNajgeHhROgj_8A/s4032/photo3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="322" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyFIyR4d06iXOUfWkJMudcve_NCVKHdE5mLAblV0k4Xsdc4QPRmjonSkQsFqak3tJCco3uR1pZ0HBmzZqaX2OjCrIstz5amUmbTOKG0caS1eGro_xbYbqTzYDlgYGiBm_R2Ld_m0-2QlBpQc7Aau87_tCsX8eBsq3ea19mLjeioZaSMNajgeHhROgj_8A/w242-h322/photo3.jpg" width="242" /></a></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span style="letter-spacing: 0.1pt; text-align: left;"><span style="font-family: georgia;">Op het kerkhof van de stad spoelden we het zweet en zand van onze lijven. Daarna begon de zoektocht naar een geschikt veld. De eerste Sloveen had door de parlofoon genoeg aan Frederiks bariton om het zaakje niet te vertrouwen. Bij de tweede bel hadden we meer geluk. De man wees ons zelfs zijn schuur, maar wij zeiden dat we tenten bij hadden. "Where?" vroeg de man vol ongeloof, onze miezerige fietszakken schouwend. Hij wees ons een plek achter zijn maïs, en het was daar dat we niet veel later wegzonken in het gras. In het veld naast ons blaasden paarden. </span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span style="letter-spacing: 0.1pt; text-align: left;"><span style="font-family: georgia;">(Stan)</span></span></p>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-9784165011601219142023-08-12T02:33:00.009-07:002023-08-12T05:05:47.381-07:0016 juli: de Mannheim Step<p style="text-align: left;"></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-family: "Georgia",serif; letter-spacing: 0.1pt;">Op 29 mei 1953 bevond de Nieuw-Zeelandse
alpinist Edmund Hillary zich 8790 meter hoog op de Mount Everest. Voor zich uit
torende een 12 meter hoge, kaarsrechte rotswand, het laatste obstakel voor de
top. Het kostte ettelijke uren, maar Hillary wist de rots te bedwingen. Even
later stond hij als eerste mens ooit op het dak van de wereld. De berg, die had
al een naam, maar die laatste hindernis voor de top, die nog niet. De Hillary
Step was geboren.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, serif;">Op 16 juli 2023 waagden wij ons aan een zo
mogelijk nog uitdagender expeditie dan die van Hillary: in één dag van Gent
naar Verona sporen. De reis zou ons door Duitsland en Oostenrijk leiden langs
zes overstappen. Veruit de belangrijkste was die om 12u30 in Mannheim, het station waar we de cruciale trein naar München moesten halen. Het was een overstap van amper zeven minuten,
de gevaarlijkste schakel in het schema, de laatste hindernis voor Verona. Het
was de Mannheim Step.<span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, serif;">Maar voor het 12u30 werd, werd het eerst 4u, het
moment waarop mijn iPhone-alarm mij uit bed jaagde. Jan had er nog een
kortere nacht opzitten en was enkele uren eerder gecrasht op de zetel na een
trouwfeest. We probeerden onze slaperige magen wat muesli te voederen en
stapten de straat in. Wat verderop wachtte Laura, die Sam, Jan en ik naar
Gent-Sint-Pieters wilde brengen. We legden een grote medaille voor Moed en
Zelfopoffering in haar koffer, deden hetzelfde met onze fietszakken en reden de
uitdovende Gentse Feesten-nacht in. Aan het station maakte Tim vanuit de andere kant van de stad ons reisgezelschap compleet.</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-family: "Georgia",serif; letter-spacing: 0.1pt;">
<span style="font-family: Georgia, serif;">Nu moet u weten, beste lezer, dat ik al heel wat
uren heb gesleten op perron 10 van Gent-Sint-Pieters, en mocht perron 2 niet
meelezen, ik zou durven zeggen dat het mijn favoriete perron is. Maar nooit
toen ik daar was heb ik mij de kwiekste, meest uitgeslapen, meest <i>carpe
diem</i>-persoon van het perron gevoeld. Dat dat veranderde die zestiende juli kwam
dus als een verrassing, en dat dat veranderde om 5u 's ochtends was al helemaal
niet te verzinnen. </span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, serif;">En toch was het zo. Want wat wij aantroffen op
perron 10 was een slagveld. Er was geen ander woord voor. Overal leunden,
lagen, <i>kropen</i> mensen. "<i>Kzijn</i> echt <i>nie goe</i>", kreunde de
één. "<i>Dees</i> doe ik nooit meer", murmelde de ander. Er waren
enkelingen die er nog zin in hadden ("Waar zijn mijn lange blaadjes?")
maar zij vormden duidelijk de uitzondering.<span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, serif;">De trein van 5u24 was dan ook één lange
stiltewagon. Het is te zeggen, dat was hij geweest zonder de twee Leuvenaars
die heel de rit enthousiast hun toxicologische experimenten bespraken. Dat was
best interessant om in halfslaap naar te luisteren, maar toen de twee niet
gehinderd door medepassagiers hun bedgeheimen begonnen te delen was het toch tijd om oortjes boven te halen.</span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-family: "Georgia",serif; letter-spacing: 0.1pt;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLlU34o2rt5ivDPvhqUDorIzd8Uv9tz7yGiUADs0EIPdeWGKWMR4VnKEo6sfNA381UkRBO0aQ-Hjm6-P1GI43Zr-E47hxtVbOv5EJtTbPd2uWy7pYXAf4M3czTQRhW8ktf6STNoWT9Gf8ljSEVIrRe_jJd6XRBALMHtjdS4KbnfhcoJneDHjn7yElrhvw/s5120/IMG_0673.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3840" data-original-width="5120" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLlU34o2rt5ivDPvhqUDorIzd8Uv9tz7yGiUADs0EIPdeWGKWMR4VnKEo6sfNA381UkRBO0aQ-Hjm6-P1GI43Zr-E47hxtVbOv5EJtTbPd2uWy7pYXAf4M3czTQRhW8ktf6STNoWT9Gf8ljSEVIrRe_jJd6XRBALMHtjdS4KbnfhcoJneDHjn7yElrhvw/w427-h320/IMG_0673.jpg" width="427" /></a></div><span style="background: white;"><br /></span><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; letter-spacing: 0.1pt;">
<span style="font-family: Georgia, serif;">We ruilden de trein naar Welkenraedt voor die
naar Aken. Tim bestond het om bij de eerste wissel van de dag zijn lunch te
vergeten. In Aken was de trein geschrapt en wachtte een vervangbus. Geen paniek: dat wisten we op voorhand, en we konden
zelfs een vroegere bus nemen dan gepland. Cool als we zijn liepen we
richting achterbank, maar keerden op onze passen terug toen we zagen dat een reiziger zo
verstrooid was geweest er zijn maaginhoud te vergeten. <span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, serif;">Aken werd Düren, Düren werd Keulen, opnieuw met
een trein vroeger. Een uur voor op schema. Het ging zo vlot, het ging zo
makkelijk, en uitgelaten proostten we espresso's op Verona. Maar zoals dat gaat
in dit leven waren we natuurlijk te dicht bij de zon gevlogen. Op de volgende
trein klonk het woord door de speakers, eerst stil, dan steeds luider: V<i>erspätung</i>.</span><br />
<br />
<span style="background: white;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; font-family: Georgia, serif; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFHiGOTq0UnMsR4o0aqWm-ouK2y8egk9IvvLf-HzmYs76d2_UmaUmW3OIffkwLSKsVA10gYysr2hO7KUti9Ds2jlgi-ElYqjMXHStGY0JLBWagGs0mt7Xklts1MFRzIc8tzP8inB3hQv4rhdH3qyGnFyFYRb5y3xto_KiRC66SqPn2WtdM2ktL0B-K1gE/s4531/IMG_0360.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4531" data-original-width="4312" height="388" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFHiGOTq0UnMsR4o0aqWm-ouK2y8egk9IvvLf-HzmYs76d2_UmaUmW3OIffkwLSKsVA10gYysr2hO7KUti9Ds2jlgi-ElYqjMXHStGY0JLBWagGs0mt7Xklts1MFRzIc8tzP8inB3hQv4rhdH3qyGnFyFYRb5y3xto_KiRC66SqPn2WtdM2ktL0B-K1gE/w369-h388/IMG_0360.JPG" width="369" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; font-family: Georgia, serif; text-align: center;"><br /></div><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-family: "Georgia",serif; letter-spacing: 0.1pt;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-family: georgia; text-align: left;">Sam en ik haalden reis-apps en rekenmachines boven, zochten alle routes af van grote IC-lijnen tot regionale olifantenpaadjes. Het resultaat was hetzelfde: de Mannheim Step was gemist, Verona verloren. Het hoogst haalbare was Trento om middernacht. Daar konden we mee leven, want het was dicht genoeg bij Frederik om een reddingsoperatie op touw te zetten.</span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-family: "Georgia",serif; letter-spacing: 0.1pt;"><span style="font-family: Georgia, serif;">En dus besloten we het beste te maken van onze
onthoofde treinreis. In München bestelde Jan een glas homemade limonade en
kreeg een vaas. In Innsbruck vierden we het prachtige Oostenrijk met Almdudler,
McDonalds en ijsjes. De Alpentrein die er vertrok bestond uit Harry
Potter-coupé's, waarvan we er één helemaal voor onszelf hadden. De zon ging
onder boven de bergen en we dommelden in.</span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtyCCWpQ9j2_ITykE9opzaHaKcgQ9Yfp0gAmnkWAT9ZhFKjQAwg--e9NtMMNBb01GPHv4bmWp1OeePQhJQ9bByT1QOatscQIk1ceOVMFbqhjWAQViTKeRMNiUFm8tUR5L3shvUiKDJeVdXsQRrVNmUspbfNAz7HzztZEc0QKRc_qV3bKh4zIVgumsGsZI/s4032/photo4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="389" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtyCCWpQ9j2_ITykE9opzaHaKcgQ9Yfp0gAmnkWAT9ZhFKjQAwg--e9NtMMNBb01GPHv4bmWp1OeePQhJQ9bByT1QOatscQIk1ceOVMFbqhjWAQViTKeRMNiUFm8tUR5L3shvUiKDJeVdXsQRrVNmUspbfNAz7HzztZEc0QKRc_qV3bKh4zIVgumsGsZI/w519-h389/photo4.jpg" width="519" /></a></div><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; letter-spacing: 0.1pt;">
<span style="font-family: Georgia, serif;">Omstreeks 23u knipte een conducteur het licht
aan met een vrolijke <i>Guten Abend</i>. Niet om smekkies-in-alle-smaken te verkopen,
maar om onze tickets te controleren. Slaapdronken toonde ik onze QR-code. "This is only for three people", concludeerde de man.
Beduusd keken we hem aan. Dit ook nog. Na vijf seconden beladen stilte zette de
conducteur een kamerbrede glimlach op en sloeg op zijn dij. "No, I'm only
messing with you". Hij ging verder naar de volgende coupé.</span><br /><br />
<span style="background: white;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; font-family: Georgia, serif; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_IRPglEpfyJ4bVTEUJ3V13nKaPrTeB1RERgnpdz_fA92sbPQJOn5x-Q6AYkbX2DyIPzmVweNenP4R5saAKbtc4kGs7qjoUMV8yrk3mrOA9-3K5SQUTrUcNcTr4wRE17CkFaKvVIrwXEvqxx3QviJcmNQlLTP1UM9iDThhJr2ArrHEsIqaKtAgr9Bj7Lg/s5120/IMG_0359.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3840" data-original-width="5120" height="341" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_IRPglEpfyJ4bVTEUJ3V13nKaPrTeB1RERgnpdz_fA92sbPQJOn5x-Q6AYkbX2DyIPzmVweNenP4R5saAKbtc4kGs7qjoUMV8yrk3mrOA9-3K5SQUTrUcNcTr4wRE17CkFaKvVIrwXEvqxx3QviJcmNQlLTP1UM9iDThhJr2ArrHEsIqaKtAgr9Bj7Lg/w454-h341/IMG_0359.JPG" width="454" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; font-family: Georgia, serif; text-align: center;"><br /></div><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-family: "Georgia",serif; letter-spacing: 0.1pt;"><span style="font-family: Georgia, serif;"><span style="font-family: georgia; text-align: left;">In Trento wachtte Copco Redentor aan het station. Op de terugweg briefte Frederik ons over de hotelsituatie. De fietsen stonden al in onze kamer, die had hij 's middags als een moderne Hercules drie verdiepingen naar boven gesleept. Daarna werd de update grimmiger. Frederik trok zijn spreekwoordelijke ingenieurshelm en -fluovestje aan en rapporteerde fronsend dat het debiet van de waterleiding eerder aan de lage kant was. Wij begrepen dat we het deksel van de wc-pot niet moesten opendoen. </span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-family: "Georgia",serif; letter-spacing: 0.1pt;"><span style="font-family: Georgia, serif;">In het hotel
herenigden we ver na enen onze fietsen met onze fietszakken en kropen onder de
dekens. Het goede nieuws was dat we een halfuurtje langer konden slapen dan
vorige nacht. Het slechte nieuws kan u zelf berekenen.<span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span><br /><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-family: "Georgia",serif; letter-spacing: 0.1pt;">(Stan)</span></p><br /><p></p>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-34512915064438046122023-08-05T04:44:00.002-07:002023-08-06T00:27:22.538-07:00Slovenië/Italië 2023: Proloog<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="background: rgb(255, 255, 255); color: #202124; font-size: 12pt; letter-spacing: 0.1pt; line-height: 150%;"><span style="font-family: georgia;">Dag beste
lezer en welkom bij het verslag van onze fietsreis. Ik geloof dat het de
twaalfde is, maar heel zeker ben ik daar niet meer van, en wie kan het
uiteindelijk iets schelen. Een andere, treurige statistiek is wel van belang:
het was de allereerste fietsreis zonder Pieter, die na tien jaar zin had in
Iets Anders. <span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">Dat <a href="https://fietsenisfietsen.blogspot.com/2023/07/zwitserland.html">Iets Anders</a> vulde hij in met koersbanden, donzige hotelkussens en ontbijtbuffet met
cava, een Club Med-arrangement dat helaas ook Wannes wist te verleiden.</span></span></span><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-size: 12pt; letter-spacing: 0.1pt; line-height: 150%;"><span style="background-color: white;"><span style="font-family: georgia;"><br />
<br />
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">In plaats van wezenloos te wachten op de
terugkeer van de frontman, besloot de ritmesectie van onze band opnieuw op een spetterende
Europese tournée te vertrekken. Mét de vertrouwde ingrediënten: wakke
slaapzakken, lekkende Decathlon-matjes en naaktslakken op de binnentent.
Kortom, <i>rock-'n-roll</i>. Niettemin bleef de vraag smeulen: wat moest er van
ons worden zonder onze leider, onze herder, onze brug met de lokale bevolking? <span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">En vooral: wie zou ons nu
verkeerd doen rijden omdat hij het beter dacht te weten dan de gps?</span></span></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-size: 12pt; letter-spacing: 0.1pt; line-height: 150%;"><span style="background-color: white;"><span style="font-family: georgia;">
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">Voor we die vraag beantwoorden, moet ik eerst
toelichten wie 'ons' was. Wij, dat waren Frederik alias Copco, Jan, Sam, Tim en Stan. Ja,
dat was eigenlijk wat ik wilde vertellen. <span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">Nu zit ik hier met die nieuwe paragraaf</span>. Misschien
moet ik u dan ook maar alvast vertellen dat Jan plande om na vijf fietsdagen
naar huis te keren, zodat dat later niet als een verrassing komt. </span></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-size: 12pt; letter-spacing: 0.1pt; line-height: 150%;"><span style="background-color: white;"><span style="font-family: georgia;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"></span></span></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-size: 12pt; letter-spacing: 0.1pt; line-height: 150%;"><span style="background-color: white;"><span style="font-family: georgia;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKkqcupB-ZzABPCddxrZ1I7vtk9GpI-jmQq5XP1n6glPULAFXMgclytaDZ5xgWLX1Y_DbSjNF9pOg1K2sb3UpVm1FU0P57TJO2WMahkCG89SBR9CUQC6JCO6kYAEclz0gb8aSDWHm6KFCuF4VRJpmMErZgbK28AF87sL8eOKIsD9YWUbbc5QtnzAGz-H0/s4032/Bestand_001.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="317" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKkqcupB-ZzABPCddxrZ1I7vtk9GpI-jmQq5XP1n6glPULAFXMgclytaDZ5xgWLX1Y_DbSjNF9pOg1K2sb3UpVm1FU0P57TJO2WMahkCG89SBR9CUQC6JCO6kYAEclz0gb8aSDWHm6KFCuF4VRJpmMErZgbK28AF87sL8eOKIsD9YWUbbc5QtnzAGz-H0/w423-h317/Bestand_001.png" width="423" /></a></span></span></span></span></div><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-size: 12pt; letter-spacing: 0.1pt; line-height: 150%;"><span style="background-color: white;"><span style="font-family: georgia;"><br />
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">We zouden dit jaar vertrekken in Ljubljana, de
hoofdstad van Slovenië. Dat was ongeveer het verste punt in Europa dat
comfortabel met de trein te bereiken was. Het is te zeggen, het was er
eigenlijk al voorbij. Deutsche Bahn had ons in ettelijke telefoontjes duidelijk
gemaakt dat mensen op de maan zetten nog wel kon, maar dat fietsen zo ver
transporteren per spoor toch wel een beetje de grenzen van de wetenschap
opzoeken was. Frederik kwam met de oplossing. Hij zou <span style="letter-spacing: 0.133333px;">bij zijn bezoek aan Wouter </span>al onze fietsen meenemen
naar Zwitserland, en zich daarna een week in
stilte bezighouden onder de Alpen in afwachting van onze komst. In Verona
zouden we elkaar treffen, en dan samen per trein verder reizen naar Ljubljana.
Om van daar terug te fietsen naar Verona. Volgt u nog? </span><br />
<br />
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">Tussen Ljubljana en Verona zouden we eerst de
Slovenia West Loop volgen, een route die over enkele stevige bergtoppen richting het Triglavgebergte loopt. Daar kregen we opnieuw De Berg
geserveerd, een <i>villain</i> die we in 2021 dachten verslagen te hebben in
<a href="https://fietsenisfietsen.blogspot.com/2021/07/running-up-that-hill.html">Duitsland</a>, maar die nu zijn heropwachting maakte. Hoger, langer, brutaler: De Berg had twee jaar aan de superfoods gezeten en was uit op wraak. De Vrsic
heette hij, <span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">een bergpas zo
vreselijk dat enkel medeklinkers er konden overleven.</span></span><br />
<br />
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">Daarna zouden we afdalen naar de veilige vallei van de Soca. Vandaag stroomt door de bergrivier het blauwste blauw, maar
tijdens de Eerste Wereldoorlog kleurden haar oevers rood. Liefst twaalf
veldslagen vochten de Italianen er uit met de troepen van Oostenrijk-Hongarije.
Een half miljoen soldaten zou er nooit meer weggaan. Het front werd
vereeuwigd in <i>A Farewell to Arms</i> van Ernest Hemingway, een absolute
klassieker uit de literatuurgeschiedenis die werkelijk nergens naartoe gaat en
die ik u ten zeerste afraad. De Soca zou ons afzetten in Italië. Daar hadden we
een route samengesteld uit de AIDA, de Veneto Gravel, de I2, de I5 en de
Eurovelo 7. Het resultaat was een mozaïek die, zo hoopten we, zijn gelijke niet
gekend zou hebben in het Oude Rome. </span></span></span></span><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-size: 12pt; letter-spacing: 0.1pt; line-height: 150%;"><span style="background-color: white;"><span style="font-family: georgia;">
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"></span></span></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-size: 12pt; letter-spacing: 0.1pt; line-height: 150%;"><span style="background-color: white;"><span style="font-family: georgia;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtcrWmtiHb4BU-wEWZbcjbhhLGXoNmMAf9MsODqJdoS-Y6q10QQrxLhnVtw4cIZvp5m4OTaTB-wxSHwiQhDGAxl8y-PmByomLwh9DS178SDAdW08c1MvL-wNlME_4oLp66AMW6m3_3vQwUgshfTCfgN-eVJ96s7fSpzvKFT9tXtyQUISM3JhvlBn2wUQI/s3992/photo2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="3992" height="325" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtcrWmtiHb4BU-wEWZbcjbhhLGXoNmMAf9MsODqJdoS-Y6q10QQrxLhnVtw4cIZvp5m4OTaTB-wxSHwiQhDGAxl8y-PmByomLwh9DS178SDAdW08c1MvL-wNlME_4oLp66AMW6m3_3vQwUgshfTCfgN-eVJ96s7fSpzvKFT9tXtyQUISM3JhvlBn2wUQI/w430-h325/photo2.jpg" width="430" /></a></span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-size: 12pt; letter-spacing: 0.1pt; line-height: 150%;"><span style="background-color: white;"><span style="font-family: georgia;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"><br /></span></span></span></span></div><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-size: 12pt; letter-spacing: 0.1pt; line-height: 150%;"><span style="background-color: white;"><span style="font-family: georgia;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">Met Slovenië hadden we ook voor het eerst in
tien jaar het Slavische taalgebied bereikt. <span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">Omdat <i>"Lahko napolnite naše steklenice za
pijačo"</i> als vertaling van <i>"Zou u onze drinkbussen kunnen
vullen"</i> niet bijster intuïtief bij ons opkwam</span>, had ik voor elk
reislid een handig spiekbriefje gemaakt. Over ons verstaanbaar maken in Italië
hadden we minder zorgen. Gemakshalve hadden we besloten dat Italiaans in
essentie Frans was met meer handgebaren, en tenslotte
was het noorden van het land verstedelijkt en geïndustrialiseerd, twee woorden
die doorgaans rijmen op Engelssprekend. Maar, beste lezer, dat hadden we verkeerd. Oh, wat hadden we dat verkeerd. Gelukkig bleek Spanje dicht
genoeg bij Italië te liggen opdat de locals ons Italiaans-met-een-sombrero-op
begrepen. </span><br />
<br />
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">Maar genoeg voorbeschouwd. Tijd om koers te
zetten naar de landen van brutale bergtoppen, wonderlijke wijn en pizza's met een grote P. <i>¡Vamos!</i>
</span></span></span></span><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="color: #202124; font-size: 12pt; letter-spacing: 0.1pt; line-height: 150%;"><span style="background-color: white;"><span style="font-family: georgia;">(Stan)</span></span><br />
<!--[endif]--></span><span lang="EN-GB" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-no-proof: yes;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EN-GB" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-no-proof: yes;"><o:p></o:p></span></p>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-73590656588176882002023-07-04T12:12:00.007-07:002023-07-22T02:14:12.374-07:00Zwitserland (deel 2)<p><b><span style="font-family: georgia;">Dag 4: Mainz - Rastatt (185 km)</span></b></p><p><span style="font-family: georgia;">Na de onbestaande rustdag gisteren was het vandaag tijd voor de langste etappe. Het fietspad langs de Rijn bevond zich helemaal niet langs de Rijn. Het bleek zich immers een paar overstromingsgebieden meer inlands te bevinden. Niet geklaagd echter, want het wegdek was voortreffelijk en ook het uitzicht was prachtig.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgSLdvjFRTfoj0JixVf9snuOvvwORfhed6jvJYqeHEVcLM2ixvgNmpk5jsZJDvB40-NjkwSBuO69qHwOqokt6JUSku2ZQ9av4_EZOfhJwHhroE56rYCAWMgBRJy1TqOwO4EfT-hxdIVRQiTjsT3Lg4B0i0haklH_Q_DYKIS4c9cn93-GAviR2MJw8XpvIQ" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img alt="" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgSLdvjFRTfoj0JixVf9snuOvvwORfhed6jvJYqeHEVcLM2ixvgNmpk5jsZJDvB40-NjkwSBuO69qHwOqokt6JUSku2ZQ9av4_EZOfhJwHhroE56rYCAWMgBRJy1TqOwO4EfT-hxdIVRQiTjsT3Lg4B0i0haklH_Q_DYKIS4c9cn93-GAviR2MJw8XpvIQ" width="320" /></span></a></div><span style="font-family: georgia;"><br />We maalden kilometers als nooit tevoren. Zelfs het welgemikte kakbombardement van een vogel uit Oppenheim - was het sluikreclame voor de nieuwe Nolan-prent? - kon ons niet afremmen.</span><p></p><p><span style="font-family: georgia;">In Worms probeerden wegenwerken ons uit onze flow te halen, maar doordat ze de omleiding lieten passeren langs een supermarkt, maakten we van deze nood een deugd en vulden we onze reserves aan. Een cola, wat broodjes, de geur van urine op een zonovergoten supermarktparking temidden van het zwerfvuil, wat wil een mens meer... Inderdaad: couleur locale. Die kregen we in de vorm van 3 ruige locals die op een gammel bankje hun halveliters aan het verzetten waren, vergezeld van een passend muziekje. AC/DC, Motörhead, misschien Iron Maiden? Niets van dat, in Duitsland luisteren de stoere boys naar <a href="https://www.youtube.com/watch?v=OpQFFLBMEPI">Pink</a>.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg37h8fbs6450tunkB2YNdNCk_DqTNiq_OFOYp-mmwiWa9FrimWFw5J184kr6X3B1fwJJhL0slwkX-6hNfph4xN3zEP7RiZY0IC-Q6L0dwiX8bDDwREv4DN7kx8JgrmWncELp6amknPdBnsdvzaaSvx5tP82AoeOKe2YtyL17B6mCoPnaafb_WFShHE1DE" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img alt="" data-original-height="1224" data-original-width="1632" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg37h8fbs6450tunkB2YNdNCk_DqTNiq_OFOYp-mmwiWa9FrimWFw5J184kr6X3B1fwJJhL0slwkX-6hNfph4xN3zEP7RiZY0IC-Q6L0dwiX8bDDwREv4DN7kx8JgrmWncELp6amknPdBnsdvzaaSvx5tP82AoeOKe2YtyL17B6mCoPnaafb_WFShHE1DE" width="320" /></span></a></div><span style="font-family: georgia;"><br />We wreven onze ogen uit bij het aanschouwen van dit surreële tafereel, maar moesten verder. Mijn dunne koersbandjes schaatsten een mooie pirouette in een hoopje zand en mijn gevoel won het voor de zoveelste keer onterecht van de gps. "Ja Wannes, langs hier is een shortcut" ... "Hmm, die autostrade is wel wat lastig" ... "Ja sorry, ik zat fout". Uiteindelijk raakten we toch aan de overzijde van de autostrade. Ondanks de hulp van een tractor, de prachtige fietspaadjes en een lekker ijsje begonnen de kilometers stilaan te wegen. We dachten tien kilometer te kunnen afsnijden door een ferry te nemen, maar fata morgana-gewijs bewoog de boot steeds verder van ons weg toen wij op de steiger reden. Net vertrokken helaas.</span><p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhxrv3jXtdgO5I0jpN4mR6M34cLqQnhLcCrUih6EA89nOw8nTxKo22uRuaMsM2VNRgOPAB_221uKJq29BQPF_I5fa0hPlw3rruNAGj5D_UlBvjo-W5xOoo5jisjRsWdnAkjSeDqw0XHL-vxsgW5Yem0aGT3FaaS1UQ-RwV-P3Ld3V4pIrvHbom98P3_490" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img alt="" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhxrv3jXtdgO5I0jpN4mR6M34cLqQnhLcCrUih6EA89nOw8nTxKo22uRuaMsM2VNRgOPAB_221uKJq29BQPF_I5fa0hPlw3rruNAGj5D_UlBvjo-W5xOoo5jisjRsWdnAkjSeDqw0XHL-vxsgW5Yem0aGT3FaaS1UQ-RwV-P3Ld3V4pIrvHbom98P3_490" width="320" /></span></a></div><span style="font-family: georgia;"><br />Ook de brug leek even hetzelfde pad op te gaan, maar uiteindelijk haalden we ze toch in en raakten we aan de andere kant van de Rijn en in Rastatt, onze eindbestemming van deze lange dag. Een broodje met rijst bleek het vegetarische aanbod van de plaatselijke kebabzaak maar als een mens honger heeft, is hij de moeilijkste niet.</span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><p></p><p><b><span style="font-family: georgia;">Dag 5: Rastatt-Villingen-Schwenningen (144 km)</span></b></p><p><span style="font-family: georgia;">Misschien dat u bij het lezen van het verslag van deze voorlopig relatief spoedig verlopen reis wat op uw honger blijft zitten en meer chaos verwacht, en pech, en tegenslag, en fysieke en mentale ontberingen... Dit dagverslag is er dan ook eentje voor de sadisten onder jullie. </span></p><p><span style="font-family: georgia;">Het begon nochtans voorspoedig. Met slechts 115 kilometer op het programma, konden we bij de start onze hand bijna uitsteken naar de eindbestemming van de dag. Vrij gauw merkten we echter dat het gps-bestand vrij lui van aard was. "Euh ja, pak anders gedurende 100 km de grote baan en dan ben je er." Nu zijn we niet vies van een stukje autostrade of een moordstrookje langs een Franse departementsweg, maar 100 km grote baan is bezwaarlijk leuk te noemen. Gelukkig stond er vrij snel een fietspijltje richting Freudenstadt en dat was eveneens een halte op de route van onze gps. Deze fietsroute kende ongetwijfeld meer afstand en meer hoogtemeters dan de gps-weg en ook moesten we stukjes onverhard terrein overwinnen, maar we passeerden een supermarkt en alles liep behoorlijk vlot. En de route was verbazend mooi.</span></p><p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEieqSId-XkJssRsfU1AdJZvPUBndMww_Z6mize7AEo2hheTPpxPG-_sy4zuDhQJK3f-c6UlcwzlbGy0Smin1L84KSlbnDSkMGPcFBkLuvFiWIXb7SoYVI2E111PPOOvjnJ5TmibmkAvIOhNBR2kElKaAp107o5SjQS3xd1H6dg6Yf2DxwU9Zc7Q3MJQ_1o" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><img alt="" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEieqSId-XkJssRsfU1AdJZvPUBndMww_Z6mize7AEo2hheTPpxPG-_sy4zuDhQJK3f-c6UlcwzlbGy0Smin1L84KSlbnDSkMGPcFBkLuvFiWIXb7SoYVI2E111PPOOvjnJ5TmibmkAvIOhNBR2kElKaAp107o5SjQS3xd1H6dg6Yf2DxwU9Zc7Q3MJQ_1o" width="320" /></span></a></p><p><span style="font-family: georgia;">In Freudenstadt tankten we bij en zagen we dat de gps bleef volharden in fietsonvriendelijke steenwegen. Gesterkt door onze positieve ervaringen van de voormiddag, beslisten we verder te improviseren. Fietsbordjes richting nieuwe tussenhaltes zagen we algauw niet meer. We oriënteerden ons even op basis van de stand van de zon en het mos op de bomen, maar gaven het snel op. We waren verdwaald... De moed zonk ons in de schoenen, maar Wannes' mobiele data leverde ons een alternatief aan, een alternatief dat ons vrij snel in een bos bracht. De horrorfans nemen hun zakje popcorn ter hand maar voor ons was het toch voor even uit met de pret. Het bos bracht ons wandelpaadjes en hoewel de lieve leden van de grootste wandelvereniging ter wereld ons op de juiste weg probeerden brengen, waren we hierop niet voorbereid. Op het zoveelste onverharde stukje werd mijn voorwiel gestenigd en met een herkenbare psssjjjjtt gaf mijn band de geest.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dzTSM1c7_VGB062T8HHbRq0dF0UNOfHUP3msXoExLMTBdafM3zs0Wyr355OYXu8wl55pE_tvdHodAN-isn-Mw' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></span></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><p><span style="font-family: georgia;">Een voorbereid fietser is er echter twee waard en nog voor de wolven konden huilen bij de aanblik van een lekker hapje, zat de reserveband erin en gingen we weer op weg. We verlieten het bos en kwamen zowaar weer terecht op een fietsroute. Eindelijk terug asfalt... en een paar verdwaalde stenen. Ik ontweek de kleintjes, maar om één of andere reden knalde ik recht op de grootste... met voorwiel en achterwiel. Niet één, maar twee lekke banden. Reservebanden had ik niet meer bij en het tubetje lijm dat ik meehad bleek bijna leeg en uitgedroogd. Het dichtstbijzijnde dorpje was minstens 5 kilometer verder en 100 hoogtemeters hoger, dus werd Wannes vooropgestuurd op zoek naar een fietsenmaker. Intussen begon ik aan een onmogelijke wandeling. Fiets onder de arm, fiets op de schouder, fiets op de rug, stap voor stap dichter bij het dorp. Waarom hadden we die tent thuisgelaten?</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjLqJmoLDoIK7EhV5T3s-kQHAAHwGEFUGMat5fD3dUH2OmQqJbdqd9jUKVCfTsVb1BRHMqmt5KzyEv57qCzH5ee25bbJn7iJ92VqSIJHBkr8lGJP2kAIoEV_MIGXWFc_nKKKLjaQBhTVHTLa3saufcVcCkVhuz-ym51hhQeGRCUmtlt5LC67uCG33M1iUg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img alt="" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjLqJmoLDoIK7EhV5T3s-kQHAAHwGEFUGMat5fD3dUH2OmQqJbdqd9jUKVCfTsVb1BRHMqmt5KzyEv57qCzH5ee25bbJn7iJ92VqSIJHBkr8lGJP2kAIoEV_MIGXWFc_nKKKLjaQBhTVHTLa3saufcVcCkVhuz-ym51hhQeGRCUmtlt5LC67uCG33M1iUg" width="135" /></span></a></div><span style="font-family: georgia;"><br />Opgeven stond bijna toch in mijn woordenboek toen een levensechtige engel verscheen. En nee, engels hebben geen vleugels en geen aureool, maar wel een koersfiets en een fietshelm. De fietser in kwestie had magische stickers mee die ik op de gaatjes in mijn band moest kleven en dan zou ik kunnen verderrijden. Ik was skeptisch, want zo zonder lijmtube leek dit wel zwarte magie. Maar de duivel mocht mijn ziel hebben, zolang ik maar verder kon fietsen. En zowaar, de stickers hielpen en mijn fiets raakte gereanimeerd.</span><p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhlGnEgCwyNa2J1VGMI8aA19nb6ftvmBGdVOhFsURz9VbwUrV7kkrGwZO9ng0H9wReo3ocsri_bjqnC5qS0XE5SPhGrmly1KgLl7_En1afo0BOqaXMS06RK-MwPBTpzhnn0klPHE78o6cRp4EdyOOPDCnt_dzfcc1q6jbIBq_kuZLW12Ja8X4_v9r5C44s" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img alt="" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhlGnEgCwyNa2J1VGMI8aA19nb6ftvmBGdVOhFsURz9VbwUrV7kkrGwZO9ng0H9wReo3ocsri_bjqnC5qS0XE5SPhGrmly1KgLl7_En1afo0BOqaXMS06RK-MwPBTpzhnn0klPHE78o6cRp4EdyOOPDCnt_dzfcc1q6jbIBq_kuZLW12Ja8X4_v9r5C44s" width="320" /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></span></a></div><p></p><p><span style="font-family: georgia;">Reanimatie was wat Wannes ook stilaan nodig had, toen hij na zijn nodeloze extra hoogtemeters terugkwam bij mijn intussen gemaakte fiets. Toen we in Rottweil aankwamen was het tegen 8 uur, en dan moesten we nog een klein uurtje rijden. Een vierde lekke band werd mijn deel, toen bleek dat de magische stickers ook hun beperkingen hebben. Wannes werd alvast naar het hotel gestuurd, terwijl ik voor de tigste keer die dag de bandenlichters bovenhaalde. Intussen koelde het af en om het warm te krijgen, racete ik de laatste 20 kilometer naar het hotel, waar Wannes me opwachtte met een frisse pint. De eerste van de reis, maar we hadden ze verdorie verdiend! De meeste restaurants waren al gesloten, maar in een voorts verlaten winkelstraat vond ik nog een kebabzaak. De draaispiezen waren weggenomen, maar de pizzaoven werkte nog. Waar ik dacht dat men pizza maakt met deeg, tomatensaus en wat toppings, maakte de uitbater zijn heerlijke pizza's met zijn hart (weliswaar figuurlijk). Een feestmaal!</span></p><p><b><span style="font-family: georgia;"><br /></span></b></p><p><b><span style="font-family: georgia;">Dag 6: Villingen-Schwenningen - Horgen (117 km)</span></b></p><p><span style="font-family: georgia;">We hadden geslapen als roosjes na de heroïsche rit de dag voordien en waren volledig klaar voor de laatste etappe in lijn. In Zwitserland zouden nog wel wat criteriums volgen, maar dat voelde toch anders aan. De gps zei vandaag 113 kilometer en na het debacle van gisteren besloten we vandaag braaf zijn instructies te volgen. Was het de lokroep van de eindbestemming, of het lichtjes dalende parcours, maar na een kleine twee uur stonden we in Zwitserland. We hadden ons dagelijkse "We weten het weer beter dan de gps"-momentje, maar dit keer maakten we gauw genoeg rechtsomkeer om de straf hiervoor niet te hoog te laten oplopen.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiAch-oBGAo2x3c3YU8s8pTcmBjf4ei9hNarw1HeL5NOU0eD8bDPRSvojYC9MOGs6fw33hd0A5P10ufaFX_9tlMyaxsA-EUJEbt7kiG5Pkj3-So6Dfzcq0CN0ggPg6ZZk-v5dEcFaAbCu0ZKzqINyAmOuu7oBKiIzJLfC2sLyotygjU5NaZjILUYq1KRCA" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img alt="" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiAch-oBGAo2x3c3YU8s8pTcmBjf4ei9hNarw1HeL5NOU0eD8bDPRSvojYC9MOGs6fw33hd0A5P10ufaFX_9tlMyaxsA-EUJEbt7kiG5Pkj3-So6Dfzcq0CN0ggPg6ZZk-v5dEcFaAbCu0ZKzqINyAmOuu7oBKiIzJLfC2sLyotygjU5NaZjILUYq1KRCA" width="320" /></span></a></div><p></p><p><span style="font-family: georgia;">In Schaffhausen hadden we stilaan nood aan een pitstop, maar het stadscentrum lag in een diepe kuil. Voor kamikazegewijs deze kuil in te duiken, werd wijselijk besloten op het plateau te blijven en nog even door te bijten in onze zoektocht naar een winkel. Op die manier misten we helaas ook de prachtige Rheinfall, de grootste waterval van Europa. De terugrit met de trein enkele dagen later zou dat hiaat opvullen, maar op het moment zelf was ik toch lichtjes ontgoocheld.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">Een bijna even grote waterval van tranen vormde zich even later in mijn ooghoek bij het afrekenen in de Zwitserse winkel, toen bleek dat onze reis ons naast wat lekke banden ook nog eens een arm en een been zou kosten. Ok, ok, ik overdrijf, maar de prijzen lagen toch 50% hoger dan in België en Duitsland. Een mens zou rechtsomkeer maken, ware het niet dat we om van Zwitserland naar Zwitserland te rijden, blijkbaar sowieso nog eens Duitsland door moesten. </span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhhpUi_xjNo5UJs6sLA8-qv1iZul6V7TsCdt9blzyJJDtDMRmEEuQv_hBxxMccUCxq-Fo-Lj4CXsETbfRY_rK0slETZz6oBtEMlc40J-fKGek1ww3MaCQgZRfIhocC2DjLiCtGWJPROR0XvC-kH0zF74Emh9Wfh6Aj_if3xr0qrS9GVYSS74JHuiKTMeps" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgDkNLdO4Fe232c5bnjk9GFOwRQMwyqvVB4jvfURrsBhDUPkPmLMoOkGAmCjwlqBkwrtJBgJGLXFT9BbA5FCpkbnLQEg67Eg4VGpJkgL5ESia90ECiBkMMJfBQRRLfhyxzWdMTxynhZnaT-wgvMywa_ANMz46UQ4nL0IZEDF89nShkyuufyGFIicWPipZA" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgDkNLdO4Fe232c5bnjk9GFOwRQMwyqvVB4jvfURrsBhDUPkPmLMoOkGAmCjwlqBkwrtJBgJGLXFT9BbA5FCpkbnLQEg67Eg4VGpJkgL5ESia90ECiBkMMJfBQRRLfhyxzWdMTxynhZnaT-wgvMywa_ANMz46UQ4nL0IZEDF89nShkyuufyGFIicWPipZA" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">mooi zicht<br /><br /></td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><img alt="" data-original-height="1224" data-original-width="1632" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhhpUi_xjNo5UJs6sLA8-qv1iZul6V7TsCdt9blzyJJDtDMRmEEuQv_hBxxMccUCxq-Fo-Lj4CXsETbfRY_rK0slETZz6oBtEMlc40J-fKGek1ww3MaCQgZRfIhocC2DjLiCtGWJPROR0XvC-kH0zF74Emh9Wfh6Aj_if3xr0qrS9GVYSS74JHuiKTMeps" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="320" /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">mooier zicht</td></tr></tbody></table></div><br /></span></a></div><span style="font-family: georgia;">Wannes profiteerde van de normale EU-internettarieven om zijn examenresultaten op te zoeken - die slimme kerel was weer geslaagd voor alles - alvorens we definitief Zwitserland betraden. We stoomden door naar Zürich. De vliegtuigen vlogen rakelings langs ons hoofd, maar we kregen het vooral op onze Kloten van de lichten en files in het stadscentrum. De Decathlon lag onbewust op onze weg, en ik interpreteerde dit als een goddelijke wenk om toch een extra binnenband te kopen. Hoewel nog maar vier uur, raakten we pas na veel vijven en zessen het stadscentrum uit en wachtte ons de mooie panoramische route langs het meer.</span><p></p><p><span style="font-family: georgia;">Althans, zo had ik me de laatste rechte lijn richting Wouter voorgesteld. Helaas lagen er tussen het fietspad en het meer een drukke baan, huizen en een park waardoor het uitzicht flauw was. Volledige focus op het fietsen dus en al zeker toen een sportieveling ons voorbijstoof en Wannes me een "pak hem" toeriep. We peuzelden hem net niet met huid en haar op toen we op de rem moesten gaan staan. Na 6 dagen en meer dan 900 km lachte Horgen ons toe. Wouters appartement bereiken leverde ons nog wat extra steile hoogtemeters op, maar op dat moment konden we de wereld aan. De fietsen werden in de atoombunker geplaatst (geen grap, maar iets typisch voor Zwitserland blijkbaar) en na een Zwitsers biertje en chipje kregen we het gezelschap van Frederik en Sam die ter voorbereiding van de kampeerfietsreis nog een kleine hoogtestage ingepland hadden. De drie komende dagen zouden we een paar Zwitserse colletjes bedwingen, genieten van het meer, het mooie weer, ijsjes en gezellig samen zijn. Merci Wannes om het 6 dagen met mij uit te zingen, merci Wouter voor de ontvangst en merci Sam en Frederik voor het gezelschap! Tot een volgende reis!</span></p><p><span style="font-family: georgia;">- Pieter -</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh1XW_PY6e89S69cXxH5ZWA7eIff9kdlm1MBvWxCkNBD57FxhgfXDYPi8DRSikmR2JUv8cXtQ6HpF_IHro8PI6r2A5zhCtSK1abMyKTU594C5jPGLfAPOP0HRKWM3ZxiM2ID4-aCVmzcmec_dwHRpYYAH7MVy8SQqkq6iBw4-YTszZx-MjuCj07IhhlQVI" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="font-family: georgia;"><img alt="" data-original-height="206" data-original-width="275" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh1XW_PY6e89S69cXxH5ZWA7eIff9kdlm1MBvWxCkNBD57FxhgfXDYPi8DRSikmR2JUv8cXtQ6HpF_IHro8PI6r2A5zhCtSK1abMyKTU594C5jPGLfAPOP0HRKWM3ZxiM2ID4-aCVmzcmec_dwHRpYYAH7MVy8SQqkq6iBw4-YTszZx-MjuCj07IhhlQVI" width="320" /></span></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia;">zicht uit Wouters appartement</span></td></tr></tbody></table><span style="font-family: georgia;"><br /></span><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhUVcpUT9jY3Ao5UEEvBNQ9DsGVk7iJAAo7itkAT8MCFawDdKspnhpz-oFg0LCk2kYm-CfGub4qsPX2G5Z-kNqOMfjRdqhs_bDIJkfArxeGLJde4p9hFCvqc-d4bDhOTZztAmcpoN_NSE3996fDL0i3R3z8871O0pNSFZFKDpvgFfWdyx6FUmE0LLBVkJg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia;"><img alt="" data-original-height="640" data-original-width="318" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhUVcpUT9jY3Ao5UEEvBNQ9DsGVk7iJAAo7itkAT8MCFawDdKspnhpz-oFg0LCk2kYm-CfGub4qsPX2G5Z-kNqOMfjRdqhs_bDIJkfArxeGLJde4p9hFCvqc-d4bDhOTZztAmcpoN_NSE3996fDL0i3R3z8871O0pNSFZFKDpvgFfWdyx6FUmE0LLBVkJg" width="119" /></span></a></div><span style="font-family: georgia;"><br /><br /></span><p></p><p><span style="font-family: georgia;"><br /></span></p><p><br /></p></div>Sportingfanhttp://www.blogger.com/profile/03848683976384786805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-49106328700867985912023-07-01T14:52:00.010-07:002023-07-21T14:45:53.863-07:00Zwitserland (deel 1)<p><b style="font-family: georgia;">Lokeren-Zwitserland: een tocht in 6 etappes</b></p><div><span data-fontfamily="serif"><b><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></b></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Lief en leed hebben Stan en ik de afgelopen 11 jaar gedeeld op fietsreis. Elk jaar volgden we het vaste stramien: de kaart van Europa bekijken, een bestemming prikken, vrienden proberen te overtuigen mee te gaan, overleggen met de spoorwegen van allerlei landen om ons alstublieft te willen meenemen, tentje en bagage opladen en gaan naar niet zo verre landen. </span><span style="font-family: georgia;">Elk jaar kregen we in onze wanderlust gezelschap van een bont allegaartje van andere sportievelingen. Sommigen hielden het maar kort vol, anderen ontpopten zich tot onmisbare tandwielen in onze fietstrein. Maar Stan was kader en wiel, versnelling en rem, stuur en zadel. Tot dit jaar...</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Was het een vroege midlifecrisis van mijnentwege of toch die dekselse Covid die mijn fietsreis vorig jaar minder succesvol liet verlopen dan gewenst? Ineens ontstond bij mij het idee om op reis te gaan met de koersfiets. Een op het eerste zicht banale aanpassing aan een voorts gesmeerde ketting, maar ze bracht grote gevolgen met zich mee. De twee dikke fietstasbulten die alle bagage op mijn andere fiets droegen, moesten plaats maken voor extra aerodynamica en rijplezier.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Tent en slaapzak konden niet meer mee en ik moest me dan ook overgeven aan de dagelijkse luxe van een restaurantje onderweg en een hotelkamer met warme douche. Stan daarentegen hield masochistisch vast aan de avontuurlijke ontberingen die wildkamperen en kokerellen met zich meebrachten. Het Lokers schisma was een feit. Dit jaar zouden er voor het eerst twee fietsreizen zijn: een luxefietsreis - door kwatongen herdoopt tot een reis voor mietjes - en een kampeerfietsreis. Hieronder leest u alvast het verslag van de eerstgenoemde, een reis die Wannes en mezelf in zes dagen tot bij Wouter in Zwitserland moest brengen. De uitgetekende fietsroute klokte af op ca. 850 km, maar wie onze eerdere avonturen gevolgd heeft, weet dat daar altijd wonderbaarlijk veel kilometers bijkomen.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><b style="font-family: georgia;">Dag 1: Lokeren-Maaseik (ca. 175 km)</b></div><div><br /></div><div><span style="font-family: georgia;">De goden dachten duidelijk het hunne over ons verraad aan de oorspronkelijke fietsvakantiefilosofie. Regen en miezer wisselden elkaar af. Gelukkig was het helemaal niet koud en bovendien blies de wind vol in onze rug. We vlamden onder de Schelde door en zochten onze weg richting Albertkanaal. Een manoeuvrerend schip dreigde dit kanaal en de bijhorende brug te herleiden tot een nieuwe Suez-ramp, maar na een kwartiertje heen en weer sturen, konden we onze weg vervolgen. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh-_PoZE3n4tABP8KG2aVduF0ZfUK1KbEyjHcVVyyxfKF4vifiFAmPTeycAkQgrIZM1OqtKOVGybRCAQHi0mn2fvznY0gI6d60LEM7EwNk2VijX_4VRKuFJi0Le0maaM1AE2NnTMLQV0c7Gg7suIgbrZd67Tcs-4jFnVFrsoVL0pTwkA43W-cjkqn7FFmo" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh-_PoZE3n4tABP8KG2aVduF0ZfUK1KbEyjHcVVyyxfKF4vifiFAmPTeycAkQgrIZM1OqtKOVGybRCAQHi0mn2fvznY0gI6d60LEM7EwNk2VijX_4VRKuFJi0Le0maaM1AE2NnTMLQV0c7Gg7suIgbrZd67Tcs-4jFnVFrsoVL0pTwkA43W-cjkqn7FFmo" width="320" /></a></div><br />Een middagpauze in Herentals vulde onze tank aan en omdat we maar met twee waren, verliep deze stop enorm vlot. Net toen we dachten efficiënt bezig te zijn, bemerkten we twee fietsende Gentse scoutsleiders die in minder tijd verder gefietst hadden, op een minuutje tijd een bifi en een doos Pringels konden binnenschransen en ons verbijsterd achterlieten op hun weg richting kampplaats. We hadden zelfs geen tijd om met onze ogen te knipperen.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De namiddag deed ons voor de eerste keer improviseren. In plaats van ons zorgvuldig opgestelde gps-bestand te volgen, beslisten we even rond te rijden langs het boomfietspad in Hechtel-Eksel. De omweg bleek er eentje van minstens 10 kilometer en al bij al viel de attractie toch een beetje tegen. We bekeken de route uit de boom, maakten een cirkeltje en trokken verder richting Maaseik. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhHMqv1uaPWocH8iWBiAvt4uf_PhrtSsKSqgz1IWV0XNCQc_gCYvNLe7-zZzraOTnnUNfFkLMdslwCWx719glx3TU9ywyi9lADeO2ss2tyyeRafTuuGiiQq_XxFrCph2qVMz0yaQsC1PqpNAFgnAzNotMMeSu4qlAxZ-Qk2gIghk0DfNzKEOtlnB54luec" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="1632" data-original-width="1224" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhHMqv1uaPWocH8iWBiAvt4uf_PhrtSsKSqgz1IWV0XNCQc_gCYvNLe7-zZzraOTnnUNfFkLMdslwCWx719glx3TU9ywyi9lADeO2ss2tyyeRafTuuGiiQq_XxFrCph2qVMz0yaQsC1PqpNAFgnAzNotMMeSu4qlAxZ-Qk2gIghk0DfNzKEOtlnB54luec" width="180" /></a></div><br />Inchecken, een douche en op zoek naar een warme hap. De goden waren niet langer boos op ons en leidden ons naar Domino's waar het zowaar dolle zaterdag was. </span></div><div><br /></div><div><br /></div><div><div><b style="font-family: georgia;">Dag 2: Maaseik-Remagen (157 km)</b></div><div><br /></div><div><span style="font-family: georgia;">In al onze decadentie hadden we voor onze eerste nacht een hotel geboekt met inbegrepen ontbijtbuffet. Roerei verorberen dat niet vastgekoekt zat aan een roeste gamel, yoghurt eten met een lepel, brood snijden met een mes, allemaal zaken die we de voorbije jaren net niet verleerd waren. Nog aan het ontbijt zaten een aantal jonge triatleten, die bij het aanzien van Wannes vol schrik vroegen of hij ging concurreren met hen in de wedstrijd die hen wachtte. Wij hadden echter grootsere plannen en dienden te vertrekken richting Remagen. </span></div></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">De GPS was even het noorden kwijt en weigerde de juiste route aan te geven. Dat we iets te ambitieus alvast de route van dag 3 hadden ingeladen, kon hier wel mee te maken hebben. Eens dit euvel verholpen, trokken we van België naar Nederland en van Nederland naar Duitsland. We wisten dat zondag een moeilijke dag is in bevoorradingstermen, dus maakten dankbaar gebruik van de eerste McDonalds langs de weg. Gelukkig, want daarna was het toch een tweetal uur leegte wat eten en drinken betrof. Een bakker bracht soelaas met wat zoetigheden en een gigantische kop chocomelk waarin ik net niet verdronk. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgm2hpiET5cefKWbybhGXpb1i1ZYAAQJQB-w_rj08m_mT753KEfmuKHoOHcap83mNRcqFEiyoxQXjIawmJ7qG3fQBkckRk4pYI532N8bMQuGsm-acHBRMLJAmRQXzugOAD5l-oUUP4HpcoQdZLuUdRjQE2FNsvIiEF7meiXTPB0xB5pTnUXvOqEDEECT1Y" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgm2hpiET5cefKWbybhGXpb1i1ZYAAQJQB-w_rj08m_mT753KEfmuKHoOHcap83mNRcqFEiyoxQXjIawmJ7qG3fQBkckRk4pYI532N8bMQuGsm-acHBRMLJAmRQXzugOAD5l-oUUP4HpcoQdZLuUdRjQE2FNsvIiEF7meiXTPB0xB5pTnUXvOqEDEECT1Y" width="180" /></a></div><br />Het gesukkel met de GPS was voor even verleden tijd, want we ontmoetten onze nieuwe gids: de Rijn. Deze rivier was machtig breed - en zou dat in tegenstelling tot wat Wannes beweerde nog wel een tijdje blijven. Helaas gold dit niet niet voor het fietspad erlangs. We laveerden ons een weg tussen de vele zondagsfietsers en kwamen al bij al vlot aan bij ons huisje in Remagen. U leest het goed: een volledig huisje was die avond ons deel. Wasmachine, televisie, stromend water, we hadden het allemaal. Ook honger hadden we, maar dat was dankzij de plaatselijke kebabzaak maar tijdelijk. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgGJfbFNz8NMMprOn5mRPI9WIaH9LygSfkeHiom_kYArpB5kKYkU4v3uFTfoHAVzdEZViUQWT0_7QJuex6NJoed5Iss_SrkaQCjbsD_3CPkwRC7AXUSNAX2PFbdLHzCbOCZwExeiIicZh1WsdM_wTgXM1-C9wnyqqf0e4YfbWTI7s30p53AS73Hm06M3fE" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgGJfbFNz8NMMprOn5mRPI9WIaH9LygSfkeHiom_kYArpB5kKYkU4v3uFTfoHAVzdEZViUQWT0_7QJuex6NJoed5Iss_SrkaQCjbsD_3CPkwRC7AXUSNAX2PFbdLHzCbOCZwExeiIicZh1WsdM_wTgXM1-C9wnyqqf0e4YfbWTI7s30p53AS73Hm06M3fE" width="320" /></a></div><br /><b>Dag 3: Remagen - Mainz (147 km)</b></span></div><div><br /></div><div><span style="font-family: georgia;">Rustdag... althans, dat had ik Wannes wijsgemaakt. Na zijn zware examens en twee pittige ritten, zou het vandaag een ride in the park zijn die eindelijk voor decompressie kon zorgen. Navigeren was simpel, want we moesten enkel de Rijn volgen richting zuiden. Helaas dacht de wind exact het tegenovergestelde. In Koblenz, waar de Moezel de Rijn voedt, deden wij hetzelfde met onze lege maagjes.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjsY0T42du56DZSeTO1p0w1e-qW21MryrnomMiy0pms7mJ32E6LqkqvBo3YPhlXRrQ2lWxLoeiyDAjnKV3MC4XWgzw3j0i4HGJpAacXQlIY6J4dYpIl810hieRNYtJYUJGVojQaOhDmzhc9QGgVgRUFqOWypndWZhwXqM-nB1vPJisDVlQIF5QKokN3y_Y" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="1224" data-original-width="1632" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjsY0T42du56DZSeTO1p0w1e-qW21MryrnomMiy0pms7mJ32E6LqkqvBo3YPhlXRrQ2lWxLoeiyDAjnKV3MC4XWgzw3j0i4HGJpAacXQlIY6J4dYpIl810hieRNYtJYUJGVojQaOhDmzhc9QGgVgRUFqOWypndWZhwXqM-nB1vPJisDVlQIF5QKokN3y_Y=w320-h240" width="320" /></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjsY0T42du56DZSeTO1p0w1e-qW21MryrnomMiy0pms7mJ32E6LqkqvBo3YPhlXRrQ2lWxLoeiyDAjnKV3MC4XWgzw3j0i4HGJpAacXQlIY6J4dYpIl810hieRNYtJYUJGVojQaOhDmzhc9QGgVgRUFqOWypndWZhwXqM-nB1vPJisDVlQIF5QKokN3y_Y" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgRyfNAyqs0zO4g1e9LM3wDFk0d7JgvHqsi5pbSDVwiSgHqpr0n9Ig9LJDTk5Pl42vHByxaTtVRlEoK4ByCB6hGBWQhAmwyhAG8g0X7qTeiqgAbkacLEUh0qnco_Ro9jVHmvR4stn2H7KB7YmdUEfPF0xQTZTrPkajfCt0jZJZxwia9-a28pEVG9HEKtY4" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgRyfNAyqs0zO4g1e9LM3wDFk0d7JgvHqsi5pbSDVwiSgHqpr0n9Ig9LJDTk5Pl42vHByxaTtVRlEoK4ByCB6hGBWQhAmwyhAG8g0X7qTeiqgAbkacLEUh0qnco_Ro9jVHmvR4stn2H7KB7YmdUEfPF0xQTZTrPkajfCt0jZJZxwia9-a28pEVG9HEKtY4" width="320" /></a></div><br /></div><br /></span><span style="font-family: georgia;">Met Deutsches Eck, Pfalzgrafenstein en Lorelei(kt nergens naar) passeerden we enkele typische Rijn-trekpleisters. In het mooie stadje Bingen bingeden we ijsjes maar met onze beperkte bezetting kregen we de hele doos niet op. We probeerden ze gratis uit te delen, maar dat liep niet van een Loreleien dakje. Of het hun lactose-intolerantie, onze lijfgeur of mijn pornosnor was laat ik in het midden, maar na een aantal deksels op de neus, kregen we ze uiteindelijk toch geruild voor karmapunten. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgCNYZXcSEUEvdHBl1KwtwiFlrALU7oV50kTD5V15HdDNkrM9Rf38jobRsVoOX44YvYq_7TkmdJdgC0p1duKrK2Ly9tYJbrYXQISytcFQi7_OvundyMt7WI5ATMgbaw6zf12wRUKiwXjucqLbu2-IsgaUNCjPf8LHhApVHlobi3MEAbD11-OWRWihpT_H0" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgCNYZXcSEUEvdHBl1KwtwiFlrALU7oV50kTD5V15HdDNkrM9Rf38jobRsVoOX44YvYq_7TkmdJdgC0p1duKrK2Ly9tYJbrYXQISytcFQi7_OvundyMt7WI5ATMgbaw6zf12wRUKiwXjucqLbu2-IsgaUNCjPf8LHhApVHlobi3MEAbD11-OWRWihpT_H0" width="320" /></a></div><br /></span><span style="font-family: georgia;">De laatste kilometers naar Mainz brachten ons langs mooie stukjes dijk waar een wielertoerist ons uitdaagde. De vermogensmeter werd aan flarden getrapt en bijna konden we hem afschudden tot onze parcourskennis onbestaander bleek dan de zijne. Uitbollen naar onze hotelkamer dan maar waar we op onze kamer een keukentje ontdekten. We kregen nostalgie naar de kookmomenten van eerdere reizen en flansten met tortellini in tomatensaus het signature dish bij uitstek in elkaar. </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjZiUYgup7ZQMi8dL9yfjSIa26puxdsb63uG-GBqyhPPqasA-ZWBpxzpSKsZNEOrWhfEaSez_BJ87AmdsoYTdBVPPW9jsF_UtQv52gOGFcQ1dkotEx8elySxHpiBAIElj3_noTrT-KRBFdto6dGbRKyi-DaHfz3JYTT-8e7RSK49b8fGt8Cm6Ev-aQEgCM" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="403" data-original-width="537" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjZiUYgup7ZQMi8dL9yfjSIa26puxdsb63uG-GBqyhPPqasA-ZWBpxzpSKsZNEOrWhfEaSez_BJ87AmdsoYTdBVPPW9jsF_UtQv52gOGFcQ1dkotEx8elySxHpiBAIElj3_noTrT-KRBFdto6dGbRKyi-DaHfz3JYTT-8e7RSK49b8fGt8Cm6Ev-aQEgCM" width="320" /></a></div></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiTGEglLQMJRGfiTdttsfVYQ3FhykthjynsPOwKrfiTNZCmLdL0tGpPr_2YUXfUF1pxCo-dnwUXo6y2TriTzgtDbjxaoZabUXk4AavQNA0RTi9pmkOizRMPfokm0ZRhCY9VPFb3_FZX_8JNVKebgDOuwt56yV1r-UE1cWTIjOFQJXnGBFAI9ES7FEkueyQ" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiTGEglLQMJRGfiTdttsfVYQ3FhykthjynsPOwKrfiTNZCmLdL0tGpPr_2YUXfUF1pxCo-dnwUXo6y2TriTzgtDbjxaoZabUXk4AavQNA0RTi9pmkOizRMPfokm0ZRhCY9VPFb3_FZX_8JNVKebgDOuwt56yV1r-UE1cWTIjOFQJXnGBFAI9ES7FEkueyQ=w320-h240" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;">- Pieter -</span></div></span></div>Sportingfanhttp://www.blogger.com/profile/03848683976384786805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-17231016773140758822022-07-13T06:15:00.001-07:002022-08-23T07:14:58.149-07:00Epiloog: home Swede home<p><span style="font-family: georgia;"><b>Kopenhagen - Aken // Aken - Luik </b><b>● 58,20 </b><b>km </b><b>●</b><b> 459 m // Luik - Gent</b></span></p><div><span data-fontfamily="serif"><b><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></b></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">De missie was hopeloos. Hoewel ons treinschema slechts drie ritten bevatte, gescheiden met een genereuze overstap en netjes verspreid tussen de beschaafde uren 9 en 20, wisten we dat we onze reiskarma de voorbije tien dagen verwaarloosd hadden. Onze winkeltraktaties waren ruimschoots tenietgedaan door kindertranen, en ons pmd-geld hadden we in kaneel<i>snegls</i> gepompt in plaats van het Zweedse Rode Kruis. In Kopenhagen hadden we weliswaar de <i>pant </i>weggeschonken die we hadden geruild voor onze blikjes en mijn imago</span></span><span style="font-family: georgia;">, maar diep vanbinnen wisten we: het was </span><i style="font-family: georgia;">too little, too late</i><span style="font-family: georgia;">.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Toen Pieter, Tim en ik die ochtend afdaalden naar perron 6 was dat dus met bepakte fietsen maar zonder illusies. En inderdaad. Beneden stond de trein te wachten die naar Aarhus ging, op het Deense vasteland. Dat was normaal, want wij waren te vroeg. Daarna werd het iets minder normaal, en nog iets later ronduit abnormaal. De trein zou spoedig plaatsmaken voor de onze, klonk het meermaals over de speaker, maar telkens we naar de machinist keken die stoïcijns uit de deuropening bleef hangen wisten we: dat was niet wat er te gebeuren stond.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYZ5kzBg8P7_KPdIyIKpdeZUnyfX0m2oiYBUvz_3jW-uds6CVdYJoY7geCocizti6HWIbrPX0onKOnZFX7vqaWxL3r63Ri3cguEisS2LzX5vJmlc1ViQKt1BK5ZaDf6mQitcrv1tr6seC3l5q3lNqLzwakEsDdF0Ad9LR1LQz4spwlGME72ZVfpH-D/s4032/image0%20(9).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="463" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYZ5kzBg8P7_KPdIyIKpdeZUnyfX0m2oiYBUvz_3jW-uds6CVdYJoY7geCocizti6HWIbrPX0onKOnZFX7vqaWxL3r63Ri3cguEisS2LzX5vJmlc1ViQKt1BK5ZaDf6mQitcrv1tr6seC3l5q3lNqLzwakEsDdF0Ad9LR1LQz4spwlGME72ZVfpH-D/w347-h463/image0%20(9).jpeg" width="347" /></a></div></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Een uur later zaten we in het pluche van onze DSB-trein en veegden we de scherven van ons treinschema bij elkaar. België halen was niet onmogelijk, al zou het heel moeilijk worden en nieuwe boekingen vereisen. In Hamburg worstelden Pieter en ik ons door de mensenmassa richting het kantoor van Deutsche Bahn en trokken een nummertje. 1543. Een blik op het scherm leerde het nummer dat momenteel aan de beurt was: 1490. We keken nog eens, maar dat was echt wat er stond.</span></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Het is bijzonder interessant om te voelen wat een rij van 53 mensen doet met de menselijke psyche. Want er is niets dat de geest zo belangrijk doet voelen, geen situatie in het leven dat voor zo'n onmiddellijke solipsistische egelstelling zorgt als de confrontatie met de Lange Rij. Wat doen al die mensen hier? Welke reden kunnen zij in godsnaam hebben om ook in deze rij te staan? Welk onbeschrijflijk <i>onrecht </i>is het dat wij op hen moeten wachten? Er móét toch een manier zijn waarop wij sneller geholpen kunnen worden dan nummer 1543 - even een extra loket voor ons opendoen, en dan weer sluiten?</span></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Maar de waarheid was natuurlijk dat terugkeren van een rondje fietsen bezwaarlijk een cruciale reis is. Dat er wellicht mensen in de rij stonden die op weg waren naar begrafenissen en huwelijken. En dus namen wij verslagen plaats in een hoekje om mensen te kijken, hamburgers te eten en ons data-abonnement plat te streamen op de Tour. Anderhalf uur later keerden we terug naar Tim met een hoop stempels en papieren die ons lot bezegelden: Welkenraedt, en niet verder. </span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpGDq3SeEJVtOM3YFxSW_6CeRzkuVnyKG57bitQbzxIVaca3f3QBoFh1x--E-Ntj2H2do4akkf74ol7ITLb_IGtvWZ4jo0n0c9OY5pLy3bS-U1FYl1eBPPgGVahSXlHAOb8ubKCYHTtqYWU71l5vhNLR475C3i2ETWcPARnAp03Wm06rumxXG9ccNJ/s1560/image1%20(6).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1560" data-original-width="1170" height="448" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpGDq3SeEJVtOM3YFxSW_6CeRzkuVnyKG57bitQbzxIVaca3f3QBoFh1x--E-Ntj2H2do4akkf74ol7ITLb_IGtvWZ4jo0n0c9OY5pLy3bS-U1FYl1eBPPgGVahSXlHAOb8ubKCYHTtqYWU71l5vhNLR475C3i2ETWcPARnAp03Wm06rumxXG9ccNJ/w336-h448/image1%20(6).jpeg" width="336" /></a></div></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Later zat ik op het toilet te mijmeren dat er een groot en weinig bekend verschil is tussen de treinen van DSB en die van Deutsche Bahn. Namelijk: de toiletdeuren van de Denen vallen automatisch in het slot, terwijl die van de Duitsers een extra handeling vereisen. Ik wou dat ik u kon vertellen dat ik dat had ontdekt door het Duitse bordje boven de sleutelknop te begrijpen, maar het was omdat een vrouw mijn toilet binnenwandelde. Ons traject was al uren <i>beyond repair </i>en karmagewijs maakte het uitdelen van een trauma hier of daar niet zo veel meer uit. Toch, puur menselijk: <i>entschuldigung</i>.</span></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Terug op mijn stoel overvielen Pieter en Tim mij met het wilde plan om niet te stoppen in Welkenraedt en helemaal naar Luik te fietsen. Zo zouden mijn metgezellen geen vier uur verveling tegemoet gaan op het perron. Nu moet u weten, beste lezer, dat ik mij de laatste keer verveeld heb toen ik in het tweede leerjaar de hoofdletter O moest oefenen, en dat verveling hoegenaamd geen argument is om mij om 1 uur 's nachts te bewegen tot een fietstocht langs 40 kilometer lintbebouwing en 400 hoogtemeters. Maar de weg naar Luik bleek een mooie Ravel-route te zijn, en met die door mij becijferde hoogtemeters viel het ook wel mee als je zoals verstandige mensen 'Welkenraedt naar Luik' intypte in Google Maps en niet 'Luik naar Welkenraedt'. Bovendien bleek het om middernacht nog steeds tshirt-weer. Aldus schaarde ook ik mij enthousiast achter het plan, en na wat automaatcola's te tanken in Welkenraedt sloegen we gezamenlijk af richting Luik.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnc5TDSdxAd_ccOEZy911XbxQLQ5vw9lPO8mCIyRr-l2GalS4BvGyS-Zr_T_pjinAIMerI0GpUYHep-quG87zDwSc3JSALBRFnfwW5-9mYSEwA_vDuTpM78G0QVQTxMxRMc8jKBjjTzWM7GSO6iCFMV_x94pfCRru0r-QYeVjvQnoXULtnjXLy-hTL/s1944/image2%20(2).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1458" data-original-width="1944" height="352" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnc5TDSdxAd_ccOEZy911XbxQLQ5vw9lPO8mCIyRr-l2GalS4BvGyS-Zr_T_pjinAIMerI0GpUYHep-quG87zDwSc3JSALBRFnfwW5-9mYSEwA_vDuTpM78G0QVQTxMxRMc8jKBjjTzWM7GSO6iCFMV_x94pfCRru0r-QYeVjvQnoXULtnjXLy-hTL/w469-h352/image2%20(2).jpeg" width="469" /></a></div><br /></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">De route ging naar boven en naar beneden en eens op de Ravel heel erg naar beneden. Na zijn eerdere besmetting pikte Pieter ook nog even Covid-22 mee door frontaal te botsen met een vleermuis. In Herve deden we een terrasje. Letterlijk een terrasje, want de bijhorende zaak was namelijk gesloten. Na een schaamteloze eigen picknick van cola en <i>American cookies</i> roetsjten we </span></span><span style="font-family: georgia;">de Ravel</span><span style="font-family: georgia;"> af en reden Luik binnen.</span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Of ik die bever in de berm had gezien, vroeg Pieter me alsof hij een exemplaar van de gewone huisvlieg had gespot. Een haastige <i>one eighty </i>later stonden we op de eerste rij toen de kanjer het fietspad overwaggelde. Hadden wij ons helemaal naar de 57ste breedtegraad gesleept om wat spannende zoogdieren te zien, kwamen we ze tegen in godbetert Luik. Door een uitgestorven stad reden we naar het station, dat er in het kunstlicht bijlag als het skelet van een gigantische walvis. Stipt om 4u37 hesen we ons de trein op.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEHZaaHAlPWi0QMxF5sQmjxrvnRRhg7vcvCdhS93rzmm4DcSqoYugg6AGs5C6nhREhIf8SPWH5l7rzTkKIvNlt2AFrcFa9I2KlK6KU0LAbtZ5OaYRZFerH9GkjYV5rH8ahA9zJJZVqVH-rDr0Dl-E61ZcbHrAHrV8oci1SpEyNqt9UHKOgNFPbB7HM/s4032/image4%20(2).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="416" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEHZaaHAlPWi0QMxF5sQmjxrvnRRhg7vcvCdhS93rzmm4DcSqoYugg6AGs5C6nhREhIf8SPWH5l7rzTkKIvNlt2AFrcFa9I2KlK6KU0LAbtZ5OaYRZFerH9GkjYV5rH8ahA9zJJZVqVH-rDr0Dl-E61ZcbHrAHrV8oci1SpEyNqt9UHKOgNFPbB7HM/w312-h416/image4%20(2).jpeg" width="312" /></a></div></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Een leuk spel voor wanneer je op een ongoddelijk uur de trein moet nemen is "Al wakker/nog wakker". Doel van het spel is om van je medereizigers te raden of die al wakker zijn, of juist nóg wakker. We geven enkele tips voor beginnende spelers. Pendelaars die een boek openslaan, zijn doorgaans Al Wakker. Heeft de reiziger de hik, dan is een cafébezoek nooit ver weg en is hij of zij steevast Nog Wakker. Grappig genoeg waren het deze keer wij die het voorwerp van het spel waren. Pieter maakte het onze medereizigers niet moeilijk door te gaan liggen en niet één, maar twee zetels onder te kwijlen. Tim was minder makkelijk te raden, maar uiteindelijk gaf zijn doorleefde interpretatie van <i>De Schreeuw </i>de doorslag.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkcl1HtnYeMPnzHf1zxDG_6Kq2vlyLqUgBJtW8UIt9HcbgdZts8UXIKJ4yvvYoGNlyouxgvjdo0ACyvfsixnVAFFUj4lWvAkqb-3GkioNAblj6Ihz0nY-ktRAyd-I_ljAoyGYXTy6hjdGJMTkXgYkd0XNP1iLGpM8Dgpzgej9NVjLxOFEhrnUHv_qM/s3088/image3%20(3).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2320" data-original-width="3088" height="362" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkcl1HtnYeMPnzHf1zxDG_6Kq2vlyLqUgBJtW8UIt9HcbgdZts8UXIKJ4yvvYoGNlyouxgvjdo0ACyvfsixnVAFFUj4lWvAkqb-3GkioNAblj6Ihz0nY-ktRAyd-I_ljAoyGYXTy6hjdGJMTkXgYkd0XNP1iLGpM8Dgpzgej9NVjLxOFEhrnUHv_qM/w483-h362/image3%20(3).jpeg" width="483" /></a></div></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">In Gent-Sint-Pieters werden we begroet door Wannes. Op basis van diens adem konden we hem ook makkelijk indelen bij team Nog Wakker. Het was dat, of Kelloggs heeft buiten ons medeweten Choco Trésor Whisky op de markt gebracht. Thuis plofte ik neer naast een wekkerradio die 7u14 aangaf. Nee, het was niet de geurige bosgrond naast het Åsnen-meer, en nee, het was geen luxeperceel op Camping First Camp, maar toch was mijn IKEA Espevär-matrasbodem een stukje Zweden waar het best lekker slapen was.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Dank, beste lezer, dat u bij ons was.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">(Stan)</span></span></div>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-54844914607780761002022-07-12T05:21:00.064-07:002022-08-17T07:06:13.131-07:0012 juli: niets te klagen in Kopenhagen<p><span style="font-family: georgia;">Na enkele dagen van inspanningen, was het vandaag tijd voor een uitboldag. In het verleden zou ik die term gebruikt hebben voor elk ritje onder de 200 km, maar 33 levensjaren en een vleugje corona gaven die jeugdige overmoed deze reis toch een kleine knauw. De dag begon met zalig uitslapen in de shelter, al bleken er in het bos twee snurkers te zitten. Omdat ik daar zelf niets van gemerkt heb, kan ik wel een berekende gok doen over de identiteit van de eerste, maar de tweede is tot op heden onbekend.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">Stan dacht dat het onmogelijk was, maar we slaagden erin het opruimen nog langer te laten duren dan anders. Kwatongen beweren zelfs dat hij tijdens ons gesukkel al eens om en weer naar Lokeren ging om een bezoekje te brengen aan zijn ouders. Tegen dat we klaar waren, gaf de zon middagtemperaturen aan, maar uiteindelijk was het nog steeds maar half 11. De check-in van het hotel ging pas om 15u open, dus moesten we ons niet haasten om de 50 km naar Kopenhagen af te leggen.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">Ook de term à l'aise kreeg dit jaar een andere betekenis en aan 25 km/u misten we een gps-afslag om als 6</span><span style="font-family: georgia;"> woeste buffels een klein idyllisch keienstrand te bestormen. Zo idyllisch dat er niet enkel hondjes, maar ook een vogeltje uitgelaten werd. De honden blaften ons berispend toe en uit respect voor de man met zijn vogeltje keerden we terug op onze stappen. </span></p><p><span style="font-family: georgia;">De zon brandde intussen ongenadig en een pitstop was aangewezen. Veel ontbijtkaka's hadden ze in deze winkel niet, maar het mini-ontbijtje vulde de reserves voldoende aan. Dankzij ons dieet van veel snelle suikers en weinig douchen kregen we er enkele kilometers later een gast bij, een bijgast, een bij bij. Frederik zweette blijkbaar pure cola dus was hij het target van dienst.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">Het insect overleefde zijn aanval niet, en Frederiks linkeroog liet traantjes bij het schielijk heengaan van dit beestje, maar de angel werd snel uit deze aanval gehaald. Om hem te troosten trokken we naar de grote gratis dierentuin Dyrehavsbakken die honderden herten herbergt. Stan had er veel zin in, want hij gidste ons in dit park zowat over alle mogelijke baantjes, maar uiteindelijk kwamen we toch iets dichter bij de Deense hoofdstad uit dit labyrint. De wijk Gentofte waar we 10 dagen terug de auto parkeerden bleek residentiëel genoeg om de auto zonder wielklemmen of ingeslagen ruiten terug te vinden en we lieten alvast wat kampeermateriaal achter dat we niet meer nodig hadden. Morgen waren we immers allemaal thuis, toch? (kleine spoiler: niet dus)</span></p><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheZSQz4bdxpGmatsLU3r5WdvmvV3FJFEZpCb3MiB-bX6zeO1qZWn57tnXx0_ZTLOd-R-WufLeYzMXwtcn45-qe9MeOr_6SW5YmwowuhRARj0yPdovsI2W2Ir_Ot2HZmhvUG_juVJE28S_0QUkHCdvt-cDnJV-YaCtEkaUQjQuuA2vm3b99LoopC-el/s4096/IMG20220712125607.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2304" data-original-width="4096" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheZSQz4bdxpGmatsLU3r5WdvmvV3FJFEZpCb3MiB-bX6zeO1qZWn57tnXx0_ZTLOd-R-WufLeYzMXwtcn45-qe9MeOr_6SW5YmwowuhRARj0yPdovsI2W2Ir_Ot2HZmhvUG_juVJE28S_0QUkHCdvt-cDnJV-YaCtEkaUQjQuuA2vm3b99LoopC-el/w400-h225/IMG20220712125607.jpg" width="400" /></a></span></div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>Ondanks onze kennismakingen met de Deense fauna in al zijn groottes en gedaantes, waren we nog steeds ruim te vroeg in het hotel. Hongerkloppen werden gecounterd met het binnenschrokken van enkele broden op de binnenplaats van het hotel. De check-in ging open en om 15u zaten we in onze hotelkamer, waar we besloten de stad met de fiets nog even te verkennen. Altruïstisch als we zijn, kon dit na een week vol ontberingen niet zonder ons eerst te douchen. De doucheklok werd streng bewaakt door Sam, die al zin had in een Deens terrasje. Om 16u zaten we weer op onze fiets, dit keer zonder bagage. We trokken naar het pretpark Tivoli, waar het koppen fietsen was en we bovendien met onze rijwielen niet binnenmochten. Gelukkig wist Frederik die - puur professioneel - al een aantal keer in Kopenhagen was geweest, een aantal mooiere plekjes.</span><p></p><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga_jiEGY0EwlKJuUGsWEkWp1LGiZzfsvf4K40i6xktlItqn_TzvdD4yItCP3EVcXejNlD9kIqFd8SHgxSWAaFWFj7MyZ1_1laIDmfqR9wwTAxCYTVRKbqJmF5WGI1YcazcoZ25I-hopbQU_ab4aExUvbkS4GOeGVgdXHDfP8fepMy4idZuhSQIcgvi/s4096/IMG20220712140732.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2304" data-original-width="4096" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga_jiEGY0EwlKJuUGsWEkWp1LGiZzfsvf4K40i6xktlItqn_TzvdD4yItCP3EVcXejNlD9kIqFd8SHgxSWAaFWFj7MyZ1_1laIDmfqR9wwTAxCYTVRKbqJmF5WGI1YcazcoZ25I-hopbQU_ab4aExUvbkS4GOeGVgdXHDfP8fepMy4idZuhSQIcgvi/w400-h225/IMG20220712140732.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><span style="font-family: georgia;">Een aanrader was onder meer CopenHill. Een eindje uit het centrum, maar de omweg zeker waard. Als u denkt dat de naam CopenHill klinkt als een skipiste, een verbrandingsoven of een panoramisch terras, dan bent u drie keer juist. De lift naar boven was bovendien gratis, en dat is een codewoord dat ons steeds weer enthousiast maakt.</span><div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6Jsul8M_16sBDfCz4TH6H-MXVO2W2U0i61wBVB6FPgso_BgoZxj3gZwzOh7jIIIdL0-e9rE0vA3mkzr2kfQ5_NIHWaoqmk88TijxEseQEsGArW0vpVn89AiWGQ44O-z5302jepsy8Lux0-RJlbqR9el5_fvq_x4zDjmZcCRCmSAlD2hFP6oKQQThY/s4032/20220712_193945.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6Jsul8M_16sBDfCz4TH6H-MXVO2W2U0i61wBVB6FPgso_BgoZxj3gZwzOh7jIIIdL0-e9rE0vA3mkzr2kfQ5_NIHWaoqmk88TijxEseQEsGArW0vpVn89AiWGQ44O-z5302jepsy8Lux0-RJlbqR9el5_fvq_x4zDjmZcCRCmSAlD2hFP6oKQQThY/w300-h400/20220712_193945.jpg" width="300" /></a></div><p><span style="font-family: georgia;">Gratis gold helaas niet voor ons terrasje. Waar u als quizzer Kopenhagen correct thuisbrengt in Denemarken en weet dat ze daar de Deense kroon als munteenheid gebruiken, gebruikte men op de terrassen maandloon als eenheid. De pizza's bleken gelukkig democratischer, waardoor we met het weinige geld dat we nog over hadden toch niet dienden te verhongeren.</span></p><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUXf3_o3wdGtlJECg_frTP7mwqqzsIAwh-_HB8bdoUwIk0cPgL-0i8sUeWwWkcXNkcb7HNQ72ewRbCIk_WvWbnpVnXjpaZQQfCluh9_zhtqodqwC7HxnoBQM1aYDlSkbdCcqYAURCE8S9W-kiXayh4shVRE7_ceVgtNAtbRiVIup6oD9OdyYamELPb/s4096/IMG20220712183734.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4096" data-original-width="2304" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUXf3_o3wdGtlJECg_frTP7mwqqzsIAwh-_HB8bdoUwIk0cPgL-0i8sUeWwWkcXNkcb7HNQ72ewRbCIk_WvWbnpVnXjpaZQQfCluh9_zhtqodqwC7HxnoBQM1aYDlSkbdCcqYAURCE8S9W-kiXayh4shVRE7_ceVgtNAtbRiVIup6oD9OdyYamELPb/w225-h400/IMG20220712183734.jpg" width="225" /></a></div><p><span style="font-family: georgia;">Na het debacle met de ijsjes gisteren was het tijd om onze karmarekening voor onze terugreis met de trein toch nog een beetje te spekken (kleine spoiler: zonder effect). Zwerfvuil ontsierde de straten van Kopenhagen, dus begon ik op te ruimen. Alles voor een propere stad, en voor de 13 cent pand die we per blikje terugkregen. In afwachting van een winkel offerde Stan zijn laatste greintje zelfwaarde op en werd zijn fietsmandje omgevormd tot een moderne leprozenratel. Een bel was niet meer nodig.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">We ratelden ons voorbij enkele wachtlopende soldaten en reden de stervormige omwalling rond de kazerne af. Dat dit niet volledig de bedoeling is, bleek toen we op Strava met een nochtans gezapig tempo een bekertje veroverden. De avond viel stilaan als een doek over onze reis en we maakten ons klaar voor onze laatste scène.</span></p><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicJqaJ0srXnGhC5bYGB-484oKZvKtc-DUp8-lu022leYuO89sIuGn3ubLM5FgS46IgtfIKlWYSsgrPrv2nMhBEJa6vbSdJdW9hyElyoBkxt0cooLiJze6KlEKw0njGFn7eXGG34Dgih1nHT0QGZV665h8AGp0VNxWvpYRVVEm_1n-v7RNcR1kvjkdr/s4032/20220712_205626.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicJqaJ0srXnGhC5bYGB-484oKZvKtc-DUp8-lu022leYuO89sIuGn3ubLM5FgS46IgtfIKlWYSsgrPrv2nMhBEJa6vbSdJdW9hyElyoBkxt0cooLiJze6KlEKw0njGFn7eXGG34Dgih1nHT0QGZV665h8AGp0VNxWvpYRVVEm_1n-v7RNcR1kvjkdr/w400-h300/20220712_205626.jpg" width="400" /></a></div></div>Sportingfanhttp://www.blogger.com/profile/03848683976384786805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-2737552619524601632022-07-11T02:20:00.002-07:002022-08-12T04:35:42.158-07:0011 juli: met open mond door de Sont<p><b><span style="font-family: georgia;"><span data-fontfamily="serif">Torekov - Helsingør </span></span><span style="font-family: georgia;">● 116 km </span><span style="font-family: georgia;">●</span><span style="font-family: georgia;"> 476 m</span></b></p><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Die nacht hadden enkele meeuwen een nieuwe betekenis gegeven aan het Fresh & Black-label op de tent van Tim en Frederik. Hilariteit, tot Tim mijn afwassponsje kwam opvorderen voor de schoonmaak. We reden Camping First Camp af en vonden opnieuw de ijswind van de dag ervoor. Deze keer gaf die ons een forse duw in de rug, als was het om sorry te zeggen voor onze verpeste zwemsessie. Het is al goed, wind: vergeven en vergeten.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjttcVyUP0vQbEJ__KZ-e5o_jbgl_IBJicaLLcDnV4_XOBFids14K1C8_QsiCqDixB8PW8TAca71_We9nXAD9xefe6Nui2xEEbc7qFT5Rq3JUQFpDOP5f5t2AHxSzNEvV9eK1RobWcNF95o7EpRS-lHjgb6axnQEf_N6M1TENwcVC7FChlc7TpKA2t/s4032/image0%20(8).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjttcVyUP0vQbEJ__KZ-e5o_jbgl_IBJicaLLcDnV4_XOBFids14K1C8_QsiCqDixB8PW8TAca71_We9nXAD9xefe6Nui2xEEbc7qFT5Rq3JUQFpDOP5f5t2AHxSzNEvV9eK1RobWcNF95o7EpRS-lHjgb6axnQEf_N6M1TENwcVC7FChlc7TpKA2t/w300-h400/image0%20(8).jpeg" width="300" /></a></div></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Aan de Coop van Ängelsholm waren we voor het eerst getuige van iets in Zweden dat niet goed werkte. Het is te zeggen, dat er iets te goed werkte. Of beter: iemand. De situatie was als volgt. De supermarkt had te maken gekregen met enkele onverlaten die haar parking gebruikten zonder de winkel te bezoeken. Oplossing van Coop: iedere klant moest vanaf nu een parkeerschijf leggen. Een controleur kwam elk halfuur langs om iedereen die dat niet deed met zichtbaar genoegen op de bon te slingeren. En omdat de nieuwe parkeerschijf-policy van Coop gecommuniceerd stond op het soort verschoten A4'tje waar doorgaans "Musti (zwart, witte vlek op linkerpoot) is gisteren niet thuisgekomen. Heb jij haar gezien?" opstaat, was dat ook <i>letterlijk </i>iedereen. Het beboeten van klanten die parkeren aan de supermarkt waar ze spullen komen kopen was natuurlijk vrij absurd. Het leidde tot woedende Zweden, </span></span><span style="font-family: georgia;">en </span><i style="font-family: georgia;">for what it's worth</i><span style="font-family: georgia;">, medelijden van ons die kauwend toekeken. </span><span style="font-family: georgia;">Eén geval was het ergst: een viking die naar de winkel kwam met een gigantische zak opgespaarde pmd voor de recycleermachine. Wij hadden al een vaag idee waar de opbrengst naartoe zou gaan. In onze wraakfantasieën hoopten we dat de man tijdig de Coop zou uitkomen en de parkeermeneer op heterdaad zou betrappen. Hem slingerend met zijn pmd-zak zou achterna lopen, natspetten met verschraald bier en parfumeren met het soort ranzigheid dat enkel twee weken oude Fristi kan produceren. Helaas: de vogel was gevlogen, de boete geschreven.</span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiObzzvfVCGzihStwiZeMHqQ0nH2Jc1ekFGNdCsdcBZCHOC33-Ea-jEQ_Pxz-8KFZLdULwpgTNTlaUtw9JSYMBMEBGmKtMXwmZzGnyxv1TXLVlGdsJiHkkWLMP2o8gxur8kSfkqhQvkgKyJuuFX0eQTZE7ibEXYpSCFQyAmj2yqz8lVKjx8W-AhLLC7/s3817/image4%20(1).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2863" data-original-width="3817" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiObzzvfVCGzihStwiZeMHqQ0nH2Jc1ekFGNdCsdcBZCHOC33-Ea-jEQ_Pxz-8KFZLdULwpgTNTlaUtw9JSYMBMEBGmKtMXwmZzGnyxv1TXLVlGdsJiHkkWLMP2o8gxur8kSfkqhQvkgKyJuuFX0eQTZE7ibEXYpSCFQyAmj2yqz8lVKjx8W-AhLLC7/w400-h300/image4%20(1).jpeg" width="400" /></a></div></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">We bleven de kustlijn trouw, en omdat die naar het noorden draaide kregen we voor het laatst deze reis de wind op kop. Tientallen kilometers beuken werd beloond met een ijsje in Nyhamnsläge. We kochten een doos, waardoor we nog nog een ijsje over hadden om karmapunten mee te scoren. Een oma kwam de winkel uit met haar kleindochter op een minifiets naast haar. Gewillig namen de twee ons geschenk in ontvangst. Blij met onszelf leunden we achterover, tot er plots uit de schuifdeuren nog een duo naar buiten kwam. De moeder deze keer, met naast haar op een fiets nóg een dochter. Gezichten vielen in handen, en 'oh nee'-gefluister vulde de groep. Want het meisje had gezien dat haar zus een heerlijk ijsje vasthield. Een ijsje dat zij ook graag wilde. Maar dat er niet meer was. En zo, beste lezer, werd dit de fietsreis waarop wij een kind hebben doen huilen.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpbMaMEMh3Dg0I4P8ZJ78PAwI0RWzXk0mEQemKTbX34wV-fslk9sYzj8r2Y_4u41iD7mYsF2oflcgKWky8Qo09QPh-ST3uPckgACIf6Sl98-u3snD21i19Fq4YPN8JDKznWQX7R7EueJLhMWYtStw9qmCTCqllZfFhzY2GjyO5Y31-M7JEnYX_J_Zx/s4032/image0%20(7).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpbMaMEMh3Dg0I4P8ZJ78PAwI0RWzXk0mEQemKTbX34wV-fslk9sYzj8r2Y_4u41iD7mYsF2oflcgKWky8Qo09QPh-ST3uPckgACIf6Sl98-u3snD21i19Fq4YPN8JDKznWQX7R7EueJLhMWYtStw9qmCTCqllZfFhzY2GjyO5Y31-M7JEnYX_J_Zx/w400-h300/image0%20(7).jpeg" width="400" /></a></div><br /></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Onder een stralende hemel en fleurige wimpels daalden we af naar Helsingborg. Het bleek voetbaldag in de stad. Helsingborg nam het op tegen Djurgårdens IF uit Stockholm, bijgenaamd de IJzeren Kachels. In enkele café's bereidden de thuissupporters en de bezoekende fans hun avond grondig voor met sloten bier en gezangen die enkel poëtisch klonken omdat ze Zweeds waren. We namen de wijk naar de rustige zeedijk. In een café dat dubbelde als klerenwinkel ("Het toilet? Blauwe deur, achter het rek met truien!") bestelden we zes lokale bieren en klonken heerlijk op de reis.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5vB1-2HxIRePKdtT1tGilXmlMS6VuQNf_1vSYhIsBk1XdYaaz5NyAU57Dhodehy6yXtaA7MrjqlPjLdnRnmRigh4Mx0v6gju3a1t99eOYWJf4aTyQ1z2yQxredK8LUgxsj5I019H_gGf2gmFFOIow3IZ01It1J6CFbVMQG_SgfSllmjfwwC5LlEBN/s4032/image3%20(2).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5vB1-2HxIRePKdtT1tGilXmlMS6VuQNf_1vSYhIsBk1XdYaaz5NyAU57Dhodehy6yXtaA7MrjqlPjLdnRnmRigh4Mx0v6gju3a1t99eOYWJf4aTyQ1z2yQxredK8LUgxsj5I019H_gGf2gmFFOIow3IZ01It1J6CFbVMQG_SgfSllmjfwwC5LlEBN/w400-h300/image3%20(2).jpeg" width="400" /></a></div><br /></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Tim is zat en Frederik is plat. Het had een supporterslied van de IJzeren Kachels kunnen zijn, maar het was de onfortuinlijke toestand waarin we ons bevonden na ons terrasbezoek. Terwijl Sam en Frederik sleutelden en pompten trok de rest van de groep opnieuw naar Helsingborg-centrum om fastfood te scoren. We kochten ferrytickets, waagden ons aan het parcours richting de terminal en raakten hopeloos verdwaald in de haven. Gelukkig konden we onze kar vasthaken aan een pendelaar die het traject duidelijk ontelbare keren had gedaan. Terwijl wij ons vergaapten aan alles wat de terminal te bieden had (wow, vrachtwagens! wow, veertien rijstroken! wow, grote boten!), loodste de man ons met een blik van milde verveling door de haveninfrastructuur. Onze ferry was de Hamlet, die ronkend klaarlag voor de oversteek van de Sont. En bij het horen van die naam, beste lezer, ging mijn historisch hart sneller slaan.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwu6Tf6wdXYtTVFDfN1xGgLUgbX5o5cotJa3k6A2AJgFW8vI_UaKXDbQ_Q9a1_VbOfzuoCIDo52MxHdUFEmHByGIzh1G-UfjjYVwEr999hdWoiEe1KtjsS-gOSqxAMu-l2adpzyzyZzRSRMLJGZgRxqXueJtCoPW6mDq65Hz0FHsWWCD2MK9Kj_VUw/s4096/image1%20(5).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2304" data-original-width="4096" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwu6Tf6wdXYtTVFDfN1xGgLUgbX5o5cotJa3k6A2AJgFW8vI_UaKXDbQ_Q9a1_VbOfzuoCIDo52MxHdUFEmHByGIzh1G-UfjjYVwEr999hdWoiEe1KtjsS-gOSqxAMu-l2adpzyzyZzRSRMLJGZgRxqXueJtCoPW6mDq65Hz0FHsWWCD2MK9Kj_VUw/w400-h225/image1%20(5).jpeg" width="400" /></a></div></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Als u niet geïnteresseerd bent in economische geschiedenis dan kan u de volgende uiteenzetting gerust negeren. Of zoals mijn metgezellen het noemden: 'Eens naar het uitzicht gaan kijken op het bovendek'. De Sont is de nauwe zeestraat tussen Zweden en Denemarken. Niet smal genoeg om er in vast te zitten, maar wel smal genoeg om er uiterst efficiënt een belasting te heffen op scheepsverkeer. En dat is exact wat de Denen deden. Tussen 1427 en 1857 moest elke kapitein zijn lading aangeven in het Kronborg-kasteel van Helsingør en een gepaste tol betalen. Er werd gefraudeerd dat het een sport was, maar niettemin rolden de koffers met goud eeuwenlang van Helsingør naar Kopenhagen. De Sonttol spijsde jaarlijks tien procent van de Deense schatkist. Tien procent! Kan je nagaan hoeveel schepen er passeerden door die vier kilometer zee. En grappig, dat kán je ook nagaan: na tien jaar noeste arbeid hebben onderzoekers alle 1,8 miljoen Sontpassages in een database gegoten die voor iedereen toegankelijk is. Iets voor na uw pensioen. Zet de <a href="http://www.soundtoll.nl/index.php/en/over-het-project/sonttol-registers">link</a> alvast bij favorieten.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">1,8 miljoen, vraagt u? Jazeker, want de Sont was de toegangspoort tot het Balticum, de belangrijkste bron van ruwe materialen voor West-Europa. Tropische goederen uit oost, zuid en west mochten dan tot de verbeelding spreken, het waren de handelslijnen met het noorden die het continent in leven hielden. Een leven zonder koffie of chocolade is hoogst onaangenaam, en kan ik niemand aanbevelen. Maar als de bakker niet kan bakken omdat het graan niet is aangekomen uit Polen, of als de visser niet kan vissen bij gebrek aan Scandinavisch scheepshout, dan werd de toestand enkele eeuwen terug al snel benard. En dan te bedenken dat die economische slagader twee maanden per jaar volledig stillag, door het dichtvriezen van de Deense zeestraten. Ja, dat kon toen nog. In 1657 was het zo koud, dat het Zweedse leger gewoon Denemarken is binnen<i>gewandeld. </i>Beeld je de lakei in die dát moest melden aan de koning. "Sire, dit gaat u niet geloven". Maar goed, op 11 juli 2022 bevond ik mij opeens pal in het midden van die plek vol geschiedenis, en keek ik zoals miljoenen zeelieden mij hadden voorgedaan naar het Kronborg-kasteel. Het kippenvel was van de wind, dat begrijpt u.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjazPVDw7Lj8jvFkV_MF61ofxW_EjWiglzk7584RRNpmXF_6qZcq-V8qjKTAg3z_IjIDotMUDaCOm6K7UdVpYNtH-NbC0OokQsV3XxzUUV93dzAwTwcBE3NGV3ZiXhdNM8WGcPte7RXGJdAE9iOxCSwdH3WbvPUcHsytCgNgA_-BcxdD2hrTPdWE0aF/s3939/image1%20(4).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2954" data-original-width="3939" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjazPVDw7Lj8jvFkV_MF61ofxW_EjWiglzk7584RRNpmXF_6qZcq-V8qjKTAg3z_IjIDotMUDaCOm6K7UdVpYNtH-NbC0OokQsV3XxzUUV93dzAwTwcBE3NGV3ZiXhdNM8WGcPte7RXGJdAE9iOxCSwdH3WbvPUcHsytCgNgA_-BcxdD2hrTPdWE0aF/w400-h300/image1%20(4).jpeg" width="400" /></a></div></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Terug aan wal zetten we koers naar onze shelter. Hoewel die goed verscholen lag in het bos, was de plek reeds bezet. De vrouwen in kwestie hadden er echter een beroerde nacht opzitten. Na een eerder mysterieuze twaalf uur beraadslagen hadden ze beslist om te passen voor een tweede shelternacht. We moesten hun enkel twee uur gunnen om op te ruimen. Dat was niet gelogen, en dus zat er voor ons niets anders op dan de surrealistische en schier eindeloze performance van inpakken, uitpakken en weer inpakken gade te slaan. We prezen ons gelukkig dat wij nooit naar ons eigen uitgesponnen opkraamritueel moesten kijken. </span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGbRO5sQ-A9H4qGP1Evw6rm-hieGnVZumTz1BohebOiPN1Arb7a4xTK7NddxM8wGj38gFvAR8AhStjlr8kMpPRv0RtS0OK6K6qRnNzWMPjm3i5DNNFYVnKqg9Y_lvBXX0KaZ3giBt47QUt03kK3MOIp42YkIrF-ipXTdO1KaeNBjB7h2HOykAc3BXa/s4032/image2%20(1).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGbRO5sQ-A9H4qGP1Evw6rm-hieGnVZumTz1BohebOiPN1Arb7a4xTK7NddxM8wGj38gFvAR8AhStjlr8kMpPRv0RtS0OK6K6qRnNzWMPjm3i5DNNFYVnKqg9Y_lvBXX0KaZ3giBt47QUt03kK3MOIp42YkIrF-ipXTdO1KaeNBjB7h2HOykAc3BXa/w400-h300/image2%20(1).jpeg" width="400" /></a></div></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Naast de <i>locals </i>zaten er ook opmerkelijk veel muggen op onze kampeerplaats. Hoog tijd dus om mijn vooralsnog onaangeroerde muggennet uit te pakken en over mijn hoofd te trekken. Bleek dat je dat eigenlijk moet combineren met een safarihoedje. Je moet niet denken dat ze je dat vertellen bij AS Adventure. Enfin, de imagoschade was niet te overzien maar ik had geen steken. We verzamelden rond een krukkig kampvuur, zagen hoe de vlammen het hout verteerden en trokken ten slotte een sprintje naar de tent. Om zoveel mogelijk vuur mee te nemen in onze slaapzak.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">(Stan)</span></span></div>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-46622426532936083222022-07-10T14:20:00.001-07:002022-08-07T16:46:14.412-07:0010 juli: de zee, deel twee<p><span style="font-family: georgia;"><b style="font-family: "Times New Roman";"><span style="font-family: georgia;"><span data-fontfamily="serif">Gyltige - Torekov </span></span><span style="font-family: georgia;">● 84,6 km </span><span style="font-family: georgia;">●</span><span style="font-family: georgia;"> 411 m</span></b></span></p><p><span style="font-family: georgia;">Tijdens het ontbijt kwamen twee Zweedse vikings in flashy sportoutfits onze kampeerplaats binnengelopen. Waarom we onze tenten hadden opgezet <i>binnenin </i>een houten shelter, wilden ze weten. "For extra protection?". Hun grijns verraadde dat de mannen als baby in de vrieskou te slapen waren gelegd en nu zelf bij de eerste sneeuw de bossen introkken om met blote vuist op beren te jagen. Even was het stil. Ja, hoe moesten we ons hieruit redden met onze eer intact? "It is for the darkness", riep opeens Tim. Daarmee verbaasde hij zowel de vikings, die zonder enige twijfel de Zweedse zonsopgang om 4u als natuurlijke wekker gebruikten, als ons, want wij hadden geen idee dat Tim Engels kon.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvO0ceoBqfXK_QQXRSjHJz2d_GimxmLaJ4AEBhBsrnjLDCTWwAcmSgy3UjZxivd_5MzK5w5iaLY71BVh2ttb0upVBzeZLGT_xdhiVdH8WKlq-Ru-JmD78RkmgbXY9H3v5-srqVMEArgKWXPPoeCsNRNrvl_VGTikOCYfCneVYOQ-zJ0dXTjKLTywtX/s2731/image0%20(5).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="2731" height="342" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvO0ceoBqfXK_QQXRSjHJz2d_GimxmLaJ4AEBhBsrnjLDCTWwAcmSgy3UjZxivd_5MzK5w5iaLY71BVh2ttb0upVBzeZLGT_xdhiVdH8WKlq-Ru-JmD78RkmgbXY9H3v5-srqVMEArgKWXPPoeCsNRNrvl_VGTikOCYfCneVYOQ-zJ0dXTjKLTywtX/w456-h342/image0%20(5).jpeg" width="456" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Nadat hij om 10u38 de laatste fietstas dichtgeklikt had, stelde Pieter vast dat hij zijn fietssleutel kwijt was. Die bleek in een zijzak te zitten, en die zijzak in een binnentent, en die binnentent opgeplooid in een tentzak, en, enfin, ik hoef u niet te vertellen dat mijn wekker om 7u15 <i>te vroeg</i> was. We besloten een eerste lunch te nemen in Halmstad en een tweede in Mellbystrand, en zo Simlångsdalen, het eerste winkelwaardige stadje op de route, over te slaan. Dat bleek een goed idee, want Simlångsdalen was in geen velden en wegen te bespeuren.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Voor lunch één kochten we opnieuw kaneelsnegls. Die koeken zijn niet speciaal lekker, maar hebben het voordeel dat ze het leuke woord <i>snegl </i>bevatten. Spreek het zeker eens uit met een sh-klank. <i>Snegl. </i>Nog beter. Beter ook dan dat andere Zweedse woord voor koek, 'kaka', dat toch enigszins de eetlust wegneemt. </span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKVAcfBp1fnfTH1tKgmUQXhrsL13zSqaQbwPZ7BIQKw7HvXeiKUfCWohrvCfc8e9l2AgE1HVzcknhaXcpn_suTcsnhCcRiBGTtwjGEIVyrZMOBoWa83JtyJrbpPPVkiPHmdgpit7BxDKkFmFk3ISt5alJ_g_6zcufEgYB6IbQ4sys02Mt0g3XfCjJF/s2403/image1%20(3).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2403" data-original-width="1988" height="409" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKVAcfBp1fnfTH1tKgmUQXhrsL13zSqaQbwPZ7BIQKw7HvXeiKUfCWohrvCfc8e9l2AgE1HVzcknhaXcpn_suTcsnhCcRiBGTtwjGEIVyrZMOBoWa83JtyJrbpPPVkiPHmdgpit7BxDKkFmFk3ISt5alJ_g_6zcufEgYB6IbQ4sys02Mt0g3XfCjJF/w339-h409/image1%20(3).jpeg" width="339" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Buiten Halmstad wachtte een hoop bochten, tunnels en loops. Het leek alsof we in een gigantische knikkerbaan waren gevallen. Het desoriënterende parcours zorgde voor wat paniek bij de boomers, maar na nog eens uit te leggen wat een gpx-bestand is keerde de rust weer. Even later </span></span><span style="font-family: georgia;">kraaiden we van primitief plezier toen de Kattegatleden ons na vier dagen herenigde met de zee. Dwars door duinbossen en langs slingerende grindwegen reden we verder, </span><span style="font-family: georgia;">terwijl we een veilige afstand probeerden te bewaren van Frederiks tractorbanden die feestelijk kiezels in het rond kogelden.</span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">De route was zo leuk dat het bordje van Mellbystrand ons allen verraste. Na een bezoek aan de ICA namen we plaats aan een tafel op het terras van McDonalds. Door daar allemaal samen te lunchen terwijl enkel Sam effectief een hamburger had besteld, tastten we al behoorlijk de randen van het wettelijk kader af. </span></span><span style="font-family: georgia;">Wij verbleekten echter bij het tuig dat naast ons tafelde. Björn (10) en Benny (11)* hadden een blikje cola gedeeld en hadden in de zinsverbijstering van hun </span><i style="font-family: georgia;">sugar rush</i><span style="font-family: georgia;"> besloten dat gewoon te laten staan. Dat was buiten Pieter gerekend, die het blik vliegensvlug in Björns fietsmand deponeerde. De jongens moesten echter niets weten van Pieters opvoeding. Het is te zeggen, dat zeiden ze niet met zoveel woorden, maar dat meenden we af te leiden uit het blik dat even later door de lucht vloog en kletterend op het McDonalds-terras landde. Genoeg geboefte bestreden voor die dag, besloten we. We keerden terug naar onze vredig ruisende zeeroute.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQepoCWP7UipP1dKS1qFPixZgXfEXoFDQnIicpSByiHTxiF5QNBXXlRvGpLNPxs3c12lUlLsTbu8jEsTNBSVYND0HvKR-ZNRMPceh2j2GsSB81OC2-JzYfrmdlzYmKpQBLNOVUf5aMsepN41y_sAf--_uRHwnj8gg-AwaANVnGV8C-a9NrH2_8CeA1/s4032/image0%20(4).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="484" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQepoCWP7UipP1dKS1qFPixZgXfEXoFDQnIicpSByiHTxiF5QNBXXlRvGpLNPxs3c12lUlLsTbu8jEsTNBSVYND0HvKR-ZNRMPceh2j2GsSB81OC2-JzYfrmdlzYmKpQBLNOVUf5aMsepN41y_sAf--_uRHwnj8gg-AwaANVnGV8C-a9NrH2_8CeA1/w363-h484/image0%20(4).jpeg" width="363" /></a></div></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">De Belgische kust, dat is natuurlijk romantisch de zon zien ondergaan boven de zeventien hoog van Residentie Zeezicht. Gezellig Monster-blikjes, oorstokjes en de occasionele kokkel rapen op de vloedlijn. Aangereden worden door blitse e-steps. Maar ook de Zweden weten hoe ze hun kustlijn moeten opleuken met beschaving: in Båstad bevonden we ons plots in een heus tennistoernooi. De schaal van het evenement leek onnoemelijk veel te ambitieus voor het schielijke stadje, en omdat we onze helmen niet wilden meten met een verdwaalde <i>backhand volley</i> reden we snel verder. </span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">De Kattegatleden nam een snok landinwaarts en daarna - hadden we niet zien aankomen - een snok hemelwaarts. Het was misschien wel de zwaarste col van de hele reis: vrolijk dook het percentage op Tims kilometerteller in de dubbele cijfers. Kreunend onder de hitte en de helling hesen we ons over de top. Eens we het zweet uit onze ogen hadden gewreven konden we in de verte Torekov zien liggen, waar - hoera! - tevens de slaapplek lag die we op het oog hadden.</span></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc6aUB-1UWuUhT2OfcRI7kcxi0Mk5rrgqMybxeD6X77mZgEl2SbEd_IsHTPDFeS9Tn5MNkrpxHE3zWGbe4uIOZHmotPW7d3WpmZvWv-JR5BrHmgZdVsTHLpnBEHkTAyv5QyZHpNVmGoZbE6h-Mn0Pkhq0WvLW-VZ-g4XM2qPWkpGcEecTdCnJAJTpi/s4032/image3%20(1).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="377" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc6aUB-1UWuUhT2OfcRI7kcxi0Mk5rrgqMybxeD6X77mZgEl2SbEd_IsHTPDFeS9Tn5MNkrpxHE3zWGbe4uIOZHmotPW7d3WpmZvWv-JR5BrHmgZdVsTHLpnBEHkTAyv5QyZHpNVmGoZbE6h-Mn0Pkhq0WvLW-VZ-g4XM2qPWkpGcEecTdCnJAJTpi/w502-h377/image3%20(1).jpeg" width="502" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>Toen Camping First Camp achtereenvolgens een oprijlaan, een parking met provinciaal domein-ambities en <i>voorsorteerstroken</i> bleek te hebben<i>, </i>begon het ons langzaam te dagen dat dit misschien niet helemaal <i>ons </i>type camping zou worden. Een blik op het infobord en de plattegrond bevestigde dat. Camping First Camp was een abominatie, een belediging van het hele concept camping. De wildernis doet je klein en miezerig voelen, de camping dient dat te genezen met knusheid. Zo is het altijd bedoeld geweest. Het is niet de taak van de camping om je klein en miezerig te doen voelen. Het is niet de taak van de camping om een minigolf te hebben. En drie padelterreinen. Vier speeltuinen. Hoe er in dit Plopsaland van het noorden nog nood kon zijn aan kinderanimatie, we wisten het niet, maar Camping First Camp hád het. 24 op 7. Verveling werd hier doodgemept als een irritante mug. Maar goed, in de wijde omtrek was geen concurrentie te bespeuren en wij wilden alleen maar zwemmen. Bovendien slaagden Sam en Frederik er weer in een stuk grond te versieren voor de spotprijs van 300 kronen. Mochten we nu even compleet <i>out of the box</i> denken dan zouden we kunnen suggereren dat de jobstudente dacht dat het ook enkel Sam en Frederik waren die een plek nodig hadden. Maar, beste lezer, u voelt zelf ook aan bij het lezen van die zin: klinkt vergezocht.</span></span></div><div><br /></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidW7lJndqRhB8vTinZDyMA3hxwzNSbQUPmHeF0hyhncm2HNExfR8mSYhOnMScslGqeiUXmWppC8zpxD71Y7UO1RBzaE5yBFm9b0BCVCkgxWRlRFYetvwYe56uaGUuK3pwrzpJqoYCAoSuYtiTlsx_1BzDeHCBnLpS374npt5mnbzuuF324vdYOL0q1/s4032/image1%20(2).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="459" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidW7lJndqRhB8vTinZDyMA3hxwzNSbQUPmHeF0hyhncm2HNExfR8mSYhOnMScslGqeiUXmWppC8zpxD71Y7UO1RBzaE5yBFm9b0BCVCkgxWRlRFYetvwYe56uaGUuK3pwrzpJqoYCAoSuYtiTlsx_1BzDeHCBnLpS374npt5mnbzuuF324vdYOL0q1/w344-h459/image1%20(2).jpeg" width="344" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Pieter, Sam en ik zochten het strand op terwijl de rest van de groep richting de douches trok. Nu moet u weten, waarde lezer, dat ik per toeval fan ben van enkele Zweedse bands, en dat ik al had gemerkt dat 'wind' nogal een thema is in 's lands muziek. "Oh, the bitter winds are coming in", klaagde <a href="https://youtu.be/PC57z-oDPLs">First Aid Kit</a>; "Damn be this wind", vloekte <a href="https://youtu.be/oMi-BfwDuS0">The Tallest Man On Earth</a>. Maar godallemachtig, geen enkel liedje had ons kunnen voorbereiden op wat we op het strand van Torekov zouden ervaren. IJzig, snijdend, <i>furieus</i> kwam de wind aanrollen uit het Kattegat. We lieten ons vallen in het warme zand en verstopten ons achter een paar struiken. Elk groepslid dat zich rillend en met vragende blik bij ons voegde kreeg dezelfde dwingende raad: "Laag blijven". De wind maakte ook pootje baden weinig aantrekkelijk door bossen zeewier en hordes kwallen strandwaarts te drijven. Er was wel een stenen pier, waarop Pieter en ik nog even gewillig de golven over onze voeten lieten spoelen. Daarna blies de ijswind finaal onze aftocht.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhan8gB2Lb13mYGXrifIvoxTz_yrmnrkTZ-fsbfbnxTGdvlJIjFiJZibCVeJOnL9ya4l9IJ3MnQg1vVh1FthDFCgn6eIJ9STot8hHF5w63JjipoeWG_DFb3-EvMJ72972JX57VTDkGRSs5LpkoH8brmrQMWEKT0oOh0_C2X9hU9ZXr9pBboaF1VA0PE/s4032/image0%20(6).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="350" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhan8gB2Lb13mYGXrifIvoxTz_yrmnrkTZ-fsbfbnxTGdvlJIjFiJZibCVeJOnL9ya4l9IJ3MnQg1vVh1FthDFCgn6eIJ9STot8hHF5w63JjipoeWG_DFb3-EvMJ72972JX57VTDkGRSs5LpkoH8brmrQMWEKT0oOh0_C2X9hU9ZXr9pBboaF1VA0PE/w468-h350/image0%20(6).jpeg" width="468" /></a></div></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><br /></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Wannes, Pieter en ik trokken naar Torekov-centrum om een avondmaal en aardbeien te kopen. De refter van Camping First Camp beschikte over een batterij ovens, wat had u gedacht, en die gebruikten we om onze diepvriesquiches en lasagnes op te warmen. We verdwaalden in een dorp glampingtenten, vonden onze eigen plebejertenten terug en zetten onze wekkers. Onnodig, zo bleek. Om 8u werden we wakkergemept door de eerste padellers.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><i><br /></i></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><i>*Björn en Benny zijn fictieve namen.</i></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">(Stan)</span></span></div>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-35357944913446496702022-07-09T07:06:00.001-07:002022-08-02T07:22:43.790-07:009 juli: hoornaars in de tipi<p><b><span style="font-family: georgia;"><span data-fontfamily="serif">Toftanäs - Gyltige </span></span><span style="font-family: georgia;">● 97,5 km </span><span style="font-family: georgia;">●</span><span style="font-family: georgia;"> 489 m</span></b></p><p><span style="font-family: georgia;">Nauwelijks waren we Camping E4 afgedokkerd of mijn achterwiel begon vervaarlijk te hobbelen. Een kneep in de band verraadde dat die 's nachts heel wat lucht verloren had. Ik besloot af te zien van reparatie en gewoon eens goed bij te pompen. Want zoals de oude koerswijsheid gaat: als je het maar genoeg wilt en maar hard genoeg gelooft dat je band niet lek is, dan moet je uiteindelijk toch vervangen. Maar dat waren zorgen voor later, te meer omdat een vrachtwagen net op ónze pechstrook besloot zijn slaappauze te houden. Vrij hilarisch duwde hij ons schuifelend voor zich uit, de weg op naar Ljungby.</span></p><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9qQ6wjEjMXaicO2JlOw-ImoKQVEKUiMy6zp0Mm1jKzfEXisP-PdgIZldZ1CqnS5QBkJTw1glRmwb6t_8nrphmUuxg2qFLZjnh4TvQckTZuE2XaPrZ4cQHyrI5R03N2KbA8fFSXIOPDahUxi_DSJwEOBmLmib-1JCiL_ZWjkgA-JQztyHvkRNWZtzD/s4032/image4.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3007" data-original-width="4032" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9qQ6wjEjMXaicO2JlOw-ImoKQVEKUiMy6zp0Mm1jKzfEXisP-PdgIZldZ1CqnS5QBkJTw1glRmwb6t_8nrphmUuxg2qFLZjnh4TvQckTZuE2XaPrZ4cQHyrI5R03N2KbA8fFSXIOPDahUxi_DSJwEOBmLmib-1JCiL_ZWjkgA-JQztyHvkRNWZtzD/w320-h239/image4.jpeg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>De parking van de ICA in Ljungby beschikte over drie stallen. Eén met blauwe karren, één met rode karren en één met gele karren, opdat geen enkele stal een overdaad aan karren zou ontvangen en klanten hun wagen snel zouden terugvinden. Efficiëntie heeft een trema omdat de Zweden het hebben uitgevonden. Ik had mijn vaste bestelling brood en kaas al doorgegeven aan de winkelcrew, toen die teruggekeerde met het nieuws dat er een <i>salad bar</i> beschikbaar was. De <i>salad bars</i> van de ICA hadden na een week <i>on the road </i> een legendarische status bereikt. Hoewel ik eerst niet te vermurwen was en niet wou afwijken van het dieet dat mij al jaren in het zadel houdt, wisten mijn vrienden mij toch te overtuigen. En inderdaad, die pasta was ongemeen lekker. Ze bevatte allerlei wonderlijke ingrediënten als tomaat, komkommer, mozzarella en falafelballetjes, en, enfin, de rest van de dag besteedde ik aan het sussen van mijn woedend spijsverteringsstelsel met immodium en motilium.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwDkaGcNYXsL-vKVqP-JRpEoRe4MnY8bKcUJRIV90yeT2dmCU56_ZLwwcBMrTfCnwvJ11uWq72BYMMS2smokP5ZLooLNPCkDdY0pq2GxAQMljKqLqh2IGqCjg1DRKm_c4kVFJ-mQSem6WLYGkclXJ3LEs61hqra7nCjtVEmbhPy02llBYZTdEviwCC/s3162/PXL_20220709_161121886_2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2371" data-original-width="3162" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwDkaGcNYXsL-vKVqP-JRpEoRe4MnY8bKcUJRIV90yeT2dmCU56_ZLwwcBMrTfCnwvJ11uWq72BYMMS2smokP5ZLooLNPCkDdY0pq2GxAQMljKqLqh2IGqCjg1DRKm_c4kVFJ-mQSem6WLYGkclXJ3LEs61hqra7nCjtVEmbhPy02llBYZTdEviwCC/s320/PXL_20220709_161121886_2.jpg" width="320" /></a></div></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Op de boswegen buiten Ljungby werden we door een grote groep wandelaars getrakteerd op een luide erehaag. Blozend reden we erdoor. Meer Wout van Aert zullen we helaas nooit worden. Bij een vervallen houtzagerij namen we tweede lunch terwijl een hert ons vanop afstand aanstaarde. Vlot regen we de <i>hults </i>(Grimshult! Hästhult! Loshult!) aan elkaar en bereikten</span></span><span style="font-family: georgia;"> Lidhult, de laatste halte van de dag. Getuige de ICA met paardenparking waren we aangekomen in het landelijke, afgelegen Zweden. Voor zij die van ver kwamen was er ook een wc. Je moest er wel eerst - </span><i style="font-family: georgia;">parkour</i><span style="font-family: georgia;">! - de inkomhal, de supermarkt, het café en de bibliotheek voor doorkruisen.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPuFNRsSuXd41u5wiCNYEz7M_Yf_5Ju4iE-pqmadjyToJGUSSZqIg4TpD9ixyW2H_qj_cbITOegZLBNW4AF4hukcJDsq-UxgM6e78b5PuoqpVzMFVg8qzKErhOwIPmFehjRFUPMA4OBiL1uFUXLDn_q7aSxoqr5vlE79Om-ykLQilWGbh67KD5Mb1g/s4032/image3.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPuFNRsSuXd41u5wiCNYEz7M_Yf_5Ju4iE-pqmadjyToJGUSSZqIg4TpD9ixyW2H_qj_cbITOegZLBNW4AF4hukcJDsq-UxgM6e78b5PuoqpVzMFVg8qzKErhOwIPmFehjRFUPMA4OBiL1uFUXLDn_q7aSxoqr5vlE79Om-ykLQilWGbh67KD5Mb1g/w320-h240/image3.jpeg" width="320" /></a></div><br /></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><div data-en-clipboard="true" data-pm-slice="1 1 []"><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Lidhult kwam niets te vroeg, want er was intussen geen ontkennen meer aan de lekheid van mijn band. We besloten het gat op te sporen door vocht aan te brengen op de binnenband. Nauwelijks had ik de kans om naar mijn drinkbus te grijpen of Frederik had al een klodder speeksel op mijn band gedropt. Een golf van gejuich en afgrijzen spoelde over de groep toen er een gigantische luchtbel op het rubber verscheen en het lek zich kenbaar maakte. We pompten verse lucht in mijn achterband, vergezeld van - zo bleek gauw - een stevige portie asymmetrie. De eerste paar meter was dat extra sprongetje best grappig. Na honderd meter begon het mij danig te enerveren, en na een kilometer had ik zin om mijn fiets te parkeren en desnoods huppelend de reis verder te zetten.</span></span></div></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Gelukkig was het tijd om een slaapplek te zoeken. Daarvoor hadden we twee opties: één shelter dichtbij, en één iets verder van de route in Gyltige. De eerste shelter was zo hard geshelterd dat we hem niet teruggevonden. Optie twee dus. Langs rotsblokken en zinkgaten knotsten we een bospad af en tuimelden Gyltige binnen. Een paar bochten verder in het onooglijke dorpje troffen we een ontwenningskliniek aan. Wat een plek om zo'n instelling te stichten, dachten we, maar bij nader inzien was Gyltige eigenlijk wel de perfecte locatie om de verlokkingen van de grootstad af te zweren. Op het domein van de kliniek stonden de twee shelters waar we naar op zoek waren, net als een houten tipi iets hoger op de heuvelflank. Er was plaats voor meerdere personen en misschien wel zes foetushoudingen. Uiteindelijk was er geen puzzel nodig: enkel Pieter, Wannes en ik kozen om er de nacht door te brengen.</span></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiru8hR8oOD0svv-deNVFqalumJza8Ekk84yhIqvfN9Xw5Tc4RvTNN_ytco1lZeRramw3qF-Ad4TrUuHhPyrPFiJbcr4DWRhauGp1kbVciECKxEjwr2_1tnZ5VZgn0ZmdNaXd1RasborNz0qTDS4QlFaRdmHkK8lU9sGFMjEeacFHYASI1d9V991I-J/s4032/image2.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiru8hR8oOD0svv-deNVFqalumJza8Ekk84yhIqvfN9Xw5Tc4RvTNN_ytco1lZeRramw3qF-Ad4TrUuHhPyrPFiJbcr4DWRhauGp1kbVciECKxEjwr2_1tnZ5VZgn0ZmdNaXd1RasborNz0qTDS4QlFaRdmHkK8lU9sGFMjEeacFHYASI1d9V991I-J/w320-h240/image2.jpeg" width="320" /></a></div></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Onze diepvrieszak veggieworsten was zijn vaste toestand inmiddels verloren en bleek bij opendoen een pak vegetarische klei geworden. Pieter boetseerde enkele heerlijke worsten terwijl Sam vaardig de slag uit mijn wiel chalarmeerde. Na het diner kwam Wannes plots haastig ons kamp binnengelopen met het nieuws dat hij in de tipi een hoornaar had gespot. De hoornaar, beste lezer, is een wesp op steroïden, met zijn 4 centimeter de B-52 van het Europese insectenrijk. Ze zijn zeldzaam, en dus waren wij allemaal vrij zeker dat Wannes het beest had gezien dat voor de wetenschap bekend staat als 'de dikke mot'. Niettemin gingen we een kijkje nemen, en zowaar, het was effectief een hoornaar. We laten in het midden of het de Aziatische of de Europese variant was, maar dat ie Angstaanjagend was, dat wisten we wel zeker. De tipi werd geëvacueerd en de tenten opgezet.</span></span></div><div><br /></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Pieter kondigde daarop aan een wc te zoeken in het bos. Het grootste deel van de groep deelt mijn mening dat een echte wc gebruiken het laatste ding is dat ons scheidt van de dieren. Pieter deed zijn aankondiging echter met zoveel enthousiasme, en ongevraagd vier keer, dat wij hem ervan begonnen te verdenken overdag opzettelijk het porselein te vermijden. In het loof vond hij wel een mysterieuze aktetas. Helaas was die leeg en niet het begin van een spannend bosspel. Slapen dan maar. Even dachten we nog dat de hoornaar terug was toen we opeens irritant gezoem hoorden, maar het bleken Pieter en Wannes die elkaar quizvragen waren beginnen stellen.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">(Stan)</span></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiH0Ro7AhHS_f3gF5K2WZuBFxcatYH1TYCBiomb3icpnT7gkStM26UV4BmU8S4gyn9Wmt7K-6DRrNLkzVI1lx4VfhzYm8jHNwpuVbmHYQGdcp4KKgVXsAj2NxiYTKEK0_NmMUs4N1uPKBRYCzcVa744IyNsJ7U1-6Xko7L6M8PEf5HulCezy85C_zj/s4032/image0%20(3).jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiH0Ro7AhHS_f3gF5K2WZuBFxcatYH1TYCBiomb3icpnT7gkStM26UV4BmU8S4gyn9Wmt7K-6DRrNLkzVI1lx4VfhzYm8jHNwpuVbmHYQGdcp4KKgVXsAj2NxiYTKEK0_NmMUs4N1uPKBRYCzcVa744IyNsJ7U1-6Xko7L6M8PEf5HulCezy85C_zj/w320-h240/image0%20(3).jpeg" width="320" /></a></div></div>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-42080200395463314262022-07-08T10:03:00.002-07:002022-07-30T06:33:01.552-07:008 juli: slingeren door Småland<div data-en-clipboard="true" data-pm-slice="1 1 []"><b><span style="font-family: georgia;"><span data-fontfamily="serif">Toftåsa - Toftanäs </span></span><span style="font-family: georgia;">● 141,7 km </span><span style="font-family: georgia;">●</span><span style="font-family: georgia;"> 868 m</span></b></div><div data-en-clipboard="true" data-pm-slice="1 1 []"><span style="font-family: georgia;"><span data-fontfamily="serif"><br /></span></span></div><div data-en-clipboard="true" data-pm-slice="1 1 []"><span style="font-family: georgia;"><span data-fontfamily="serif">De hoop om </span></span><span style="font-family: georgia;">tijdens mijn eerste tentnacht </span><span data-fontfamily="serif" style="font-family: georgia;">mijn slaaptekort in te halen bleek natuurlijk hopeloos naïef. 's Morgens veegde ik mijn vierendertig slaapsessies bij elkaar en stelde vast dat het hoopje nog geen drie uur bedroeg.</span><span style="font-family: georgia;"> </span><span data-fontfamily="serif" style="font-family: georgia;">Wat ook niet hielp was dat ik de uitgesponnen ontbijtsessies van mijn vrienden had opgeschort en als welkomstgeschenk wekkerdiscipline had meegenomen. Een uur vroeger opstaan dus, en zo konden we toch maar mooi al om 9u terug in de shelter kruipen om te schuilen voor de regen. Bij de eerste opklaring maakten we onze valse start goed. Het was wel even zoeken, want onze fietsen waren zo onvoorstelbaar smerig van de vorige modderdag dat we ze amper terugvonden in het bos.</span></div><div data-en-clipboard="true" data-pm-slice="1 1 []"><span style="font-family: georgia;"><span data-fontfamily="serif"><br /></span></span></div><div data-en-clipboard="true" data-pm-slice="1 1 []"><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8sOnXNdm55b1WEqs1GqekV-fA84FoFmZMw-itGc5ioKaMW2OBchpeprspGFC4KWK90YG-7XnczCO8ZWsysnYzF7PNHY12v99546qiaa-_rSNzCCY0naMBLuK_iBpLVez2GSXovRZSHGbOCf4R9cRnDtLNeW73Um8o9QqY8fIjsNG7lOhqL6hK7ThK/s3805/IMG_2181.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2866" data-original-width="3805" height="241" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8sOnXNdm55b1WEqs1GqekV-fA84FoFmZMw-itGc5ioKaMW2OBchpeprspGFC4KWK90YG-7XnczCO8ZWsysnYzF7PNHY12v99546qiaa-_rSNzCCY0naMBLuK_iBpLVez2GSXovRZSHGbOCf4R9cRnDtLNeW73Um8o9QqY8fIjsNG7lOhqL6hK7ThK/w320-h241/IMG_2181.JPG" width="320" /></a></div></span></div><div data-en-clipboard="true" data-pm-slice="1 1 []"><span style="font-family: georgia;"><span data-fontfamily="serif"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Dwars door de provincie </span></span><span style="font-family: georgia;">Småland zetten</span><span style="font-family: georgia;"> we koers naar Växjö. Ja, probeer die zin maar eens luidop uit te spreken. Wij deden het ook, meermaals, en na veertig kilometer fietsen waren er wat betreft de Zweedse taal twee scholen ontstaan in onze groep. Eén school stripte de woorden tot hun casco en hield de uitspraak minimalistisch: </span><i style="font-family: georgia;">Vaxjo</i><span style="font-family: georgia;">. Adepten van de andere school volgden strikt de aanwijzingen van de trema's en de gekke bolletjes en voegden op onuitstaanbaar pretentieuze wijze de geur van dennenhout en de smaak van kötbullar toe aan hun klanken: </span><i style="font-family: georgia;">Vesjeu</i><span style="font-family: georgia;">. Ik was een overtuigde aanhanger van de tweede school. Maar omdat de </span><i style="font-family: georgia;">locals </i><span style="font-family: georgia;">ons nog altijd niet begrepen en er binnen de groep enkel verwarring ontstond op kruispunten, besloten we de eerste school in te voeren als uniforme communicatiestandaard.</span></div><div><br /></div><div><span data-fontfamily="serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLs3S3lhqlYfAG13-MDJLDNX7TxqdOi--jZWwUXRmIyZQdqDuAGecR5yItz17iRp6Iv1MCdZiRhAHq1XkuiuP9rK9GqvdvkY7nd9Ftuse_-QKv1uhrWNMBc_jO5dQYsr6a4OgjOGJs6YiVobp0fe9ax2xV_dKWFMT_FjYTORUPQW-H2NnDdoQQVp6z/s4032/PXL_20220708_145012021.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLs3S3lhqlYfAG13-MDJLDNX7TxqdOi--jZWwUXRmIyZQdqDuAGecR5yItz17iRp6Iv1MCdZiRhAHq1XkuiuP9rK9GqvdvkY7nd9Ftuse_-QKv1uhrWNMBc_jO5dQYsr6a4OgjOGJs6YiVobp0fe9ax2xV_dKWFMT_FjYTORUPQW-H2NnDdoQQVp6z/s320/PXL_20220708_145012021.jpg" width="320" /></a></div></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Na Växjö slingerde de route negentig kilometer prachtig langs bossen en meren, slechts onderbroken door de moeiteloos mooie rode huizen van de Zweden. Er waren herten. Er was een boommarter. Er waren flamingo's. Opblaasbare, welteverstaan, die zalig lagen te dobberen op een prachtmeer. Hoe zou u zelf zijn. In Moheda keek een oma bezorgd naar mijn buik en zei dat er verderop een pizzeria was. In Bor leunden we met z'n allen op Tims schouders om de overwinning van Pogacar te aanschouwen. Een overwinning die, zo zag ons kennersoog, ook meteen zijn eindwinst zou verzekeren.</span></span></div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKCus8thOMKQfgUpdEQkGAzKIHxyOgAw-PiA4eCgb6uS56auFeVLGB8E-yxsWfL9cWbdgiV3kIk6fDyRUEX6iXqV6KlvZ8_L804JFk6l2oxkLYeS9FfL8IK2dI8w7MW-XgdNT50SrFATHPQJoDPRZZH6UcXGuBrStA-0HT_xKO3moDeZkbqH3MWzeb/s4096/IMG20220708152746.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4096" data-original-width="2304" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKCus8thOMKQfgUpdEQkGAzKIHxyOgAw-PiA4eCgb6uS56auFeVLGB8E-yxsWfL9cWbdgiV3kIk6fDyRUEX6iXqV6KlvZ8_L804JFk6l2oxkLYeS9FfL8IK2dI8w7MW-XgdNT50SrFATHPQJoDPRZZH6UcXGuBrStA-0HT_xKO3moDeZkbqH3MWzeb/s320/IMG20220708152746.jpg" width="180" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgohzaCSH6ukOKzl7FI53m7hopWFaComTJskQSfau-hiIq9aNtlMEUR97dxsyHCxGXTO-faZsY0NyA8ZG0A_MHSzWQhT7nd6pjgkw_BwoYKw496l92sd1BHLtpKSo3lU00Pk71NIG6yxafbhF28CI2Z3F62Uhnt2O5ESBAo8l79nLuc_dG3Xgds1dVR/s3448/IMG_2180.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3019" data-original-width="3448" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgohzaCSH6ukOKzl7FI53m7hopWFaComTJskQSfau-hiIq9aNtlMEUR97dxsyHCxGXTO-faZsY0NyA8ZG0A_MHSzWQhT7nd6pjgkw_BwoYKw496l92sd1BHLtpKSo3lU00Pk71NIG6yxafbhF28CI2Z3F62Uhnt2O5ESBAo8l79nLuc_dG3Xgds1dVR/w320-h280/IMG_2180.JPG" width="320" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div>De camping die we op het oog hadden lag gekneld tussen de E4, een drukke snelweg, en het Vidöstern-meer, een idyllisch natuurgebied. De eigenaars hadden hun kampeerplaats Camping E4 gedoopt. Dat is niet de keuze die wij gemaakt hadden, maar dit is natuurlijk een vrij land. Toen we vroegen hoeveel ons verblijf zou kosten, reageerde de uitbaatster met de frons van een dokter die wordt gevraagd een prijs te maken voor de stoelen in de wachtzaal. Of 300 kronen (aka €5 pp) oké was? We knikten de helmen van ons hoofd.</span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;">Pieter scoorde een kookpot bij enkele Nederlanders die onvermijdelijk op de camping verbleven. We mochten hem lenen in ruil voor wat eten, zeiden ze, en het was niet geheel duidelijk of dat een grap was. Gemakshalve gingen we ervan uit van wel. Sowieso was er ook geen halve aangekoekte tortellini meer over nadat elk van ons met zijn gamel voorbij het fornuis gepasseerd was.</span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-voh3oXqFFSMMi2dX7KQTFPu2ibSX6b1GEzYb5xDXH2253fzRGk2KLYS_VsiJMy18eNEiB1LCrnTv01FFkpJaRa7axEKHvvMjw4LMzSIMU5NX3UlaJEGORANpzrbzotg5vBRQxmLRId6flRBIOiXHo85ufSMJnOqAXGII_NHNqjDsrwmtIinh45Y3/s4032/image1.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-voh3oXqFFSMMi2dX7KQTFPu2ibSX6b1GEzYb5xDXH2253fzRGk2KLYS_VsiJMy18eNEiB1LCrnTv01FFkpJaRa7axEKHvvMjw4LMzSIMU5NX3UlaJEGORANpzrbzotg5vBRQxmLRId6flRBIOiXHo85ufSMJnOqAXGII_NHNqjDsrwmtIinh45Y3/w320-h240/image1.jpeg" width="320" /></a></div></span></div><div><span data-fontfamily="serif"><span style="font-family: georgia;"><span data-markholder="true"></span></span></span></div><p><span style="font-family: georgia;">We nestelden ons aan het Vidöstern-meer met wat Carlsberg. Terwijl de verkenningsmissies naar de douches binnendruppelden - in blok 1 bleek de scheiding tussen de kabines mysterieus uit semi-doorschijnend glas te bestaan, in blok 2 had Pieter het voor elkaar gekregen de zekeringen te doen springen - kregen we op het strand topentertainment te zien. Dat werd verzorgd door een Duitse vrouw, haar Deense dog en Emilie (6), haar dochter, die onvermoeibaar takken in het meer begon te gooien. Omdat honden nu eenmaal achter vliegende stokken <i>moeten </i>lopen, en de vrouw buiten de leiband omzeggens geen controle had over haar kanjer van een huisdier, werd ze worp per worp en meter per meter richting het water getrokken. Een gigantische en hilarische plons leek onvermijdelijk. Dat dacht duidelijk ook Emilie, want toen haar moeder plots vroeg "Emilie, kommst du mit?" antwoordde die boos "Nein". Helaas moest ze toch inbinden. Morgen meer geluk? We hoopten het voor haar van harte. </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkfcbQj5cNU3bXBmRJBtSFWXNdVrb4HmI_TIVxQmosNY6AW-OBcezKdtit-lwMJcpzB0PLBwGiDVac5ujx3Ivu8LwF1MvEV2zdDAI3GTPbm9xJXD0PkVL7Wly-oSn1PLaT6NFuw3XhhLZnec00aSZ-OsmSytdb7FSjY_H_G11Ki3_u9KBLs420l6o9/s4096/IMG20220708202638.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4096" data-original-width="2304" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkfcbQj5cNU3bXBmRJBtSFWXNdVrb4HmI_TIVxQmosNY6AW-OBcezKdtit-lwMJcpzB0PLBwGiDVac5ujx3Ivu8LwF1MvEV2zdDAI3GTPbm9xJXD0PkVL7Wly-oSn1PLaT6NFuw3XhhLZnec00aSZ-OsmSytdb7FSjY_H_G11Ki3_u9KBLs420l6o9/s320/IMG20220708202638.jpg" width="180" /></a></span></div><p></p><p><span style="font-family: georgia;">(Stan)</span></p>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-75091285827324297712022-07-07T09:44:00.020-07:002022-07-28T09:14:42.972-07:007 juli: een Zweed(s) meer<p><span style="font-family: georgia;"><b style="font-family: "Times New Roman";"><span style="font-family: georgia;"><span data-fontfamily="serif">Norje - Toftåsa </span></span><span style="font-family: georgia;">● 61,1 km </span><span style="font-family: georgia;">●</span><span style="font-family: georgia;"> 298 m</span></b></span></p><p><span style="font-family: georgia;">Covid dus, en geen vertrek. Met lede ogen zag ik vanop mijn ziektebed aan hoe Pieter mijn minutieus voorbereid gpx-bestand overboord gooide en begon te navigeren op basis van de Poolster, de moskant van bomen en de smaak van de wind. Op andere momenten luisterde ik weemoedig glimlachend naar typisch eerste fietsdag-gezeur als "Wij komen alleen wandelaars tegen", "Die kasseien zijn precies omgeploegd" en "Op trappen kunnen wij niet fietsen".</span></p><p><span style="font-family: georgia;">Toch was ik vastbesloten om mijn vrienden achterna te reizen zodra mijn quarantaine achter de rug was. In afwachting boekte ik nieuwe treintickets. En bij Deutsche Bahn betekent dat maar één verschrikkelijk ding: bellen. Gelukkig beschikt de Bahn over Engelstalige telefoonlijnen, en bij het maken van de oorspronkelijke reserveringen was ik in waar <i>Oxbridge</i>-Engels geholpen door een absolute gentleman. Toen ik vergat mijn huisnummer te vermelden zei de man niet "Hallo, <i>bloody Belgian</i>, de K.L. Dierickxstraat telt 74 huizen exclusief appartementen, moeten die tickets misschien <i>ruiken </i>waar ze moeten zijn?" maar antwoordde hij met een volstrekt sarcasmeloze "And would your house happen to have a number, Mr Pannier?". <i>Fast forward</i> naar juli, en ik hing opnieuw aan de lijn voor een rit van Aken naar Kopenhagen. Deze keer was de toon en de telefonist enigszins anders: "Yeah, that's not gonna happen, that's for sure". Qua tact was er nog wat schaafwerk, maar wat betreft de waarheid vertellen hoefde je de man niets te leren: in Duitsland was geen fietsplek meer te krijgen.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">Ik was mijn handdoek al naar de spreekwoordelijke ring aan het mikken, tot ik besloot nog een laatste keer met een open blik naar de spoorkaart van Europa te kijken. De eerste stap lag voor de hand: zoveel mogelijk Duitsland vermijden. Dat kon via Nederland, maar vanuit de Nederlandse grensstations waren er verbazend weinig verbindingen te vinden met Duitsland. Het leek bijna alsof de landen ooit ruzie gehad hebben. Uiteindelijk vond ik er toch één, in Enschede, dat het station van Münster aandeed. Van daar geraakte ik in Hamburg</span><span style="font-family: georgia;">, zo verzekerden de Nederlandse spoorwegen mij aan de telefoon</span><span style="font-family: georgia;">. De hoofdlijn Hamburg - Kopenhagen was daarna dus geen optie, maar vanuit de Duitse miljoenenstad vertrok wel een boemeltrein die me naar noordelijke grensstad Niebüll kon brengen. En aan de overkant van die grens, twintig kilometer verder, lag Tønder, de sleutel tot het Deense spoornet en de oplossing van al mijn problemen. </span></p><p><span style="font-family: georgia;">Het is niet erg als u zoals ik nog nooit van Tønder gehoord had, want de stad is heel klein. Als in: wie Tønder opzoekt, krijgt van Google de vraag of die niet toevallig Tinder nodig heeft. Het belangrijkste was dat Tønder een station had, en dat ik van daar in Kopenhagen zou geraken. Ik moest enkel op een automaat de code ZK3244 intypen, zo vertelde de mevrouw van de Deense spoorwegen me aan de telefoon, "Met de Z van zebra en de K van...". "Van København?", deed ik een suggestie, en de dame nam die lachend over. Achteraf gezien waren er natuurlijk een miljoen betere woorden om de letter K mee aan te duiden - zeker omdat het Engelse Copenhagen met een C niet zo heel erg verschilt van het Deense woord - maar dat <i>bonding</i>-moment met de Deense spoorwegen pakken ze mij niet meer af.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3y7_E9H4gjWLkFb9H5SBF8Q8-jPkKY9IicKbnBkkX4Df2qlREArcw_hD1EK5VhYRR3ZyCN0sDJ7TtpIEzufudA_NLyhTFFm4yAQ3c2ow6kD7IMgGs9RzNpbv-szbtjiA0cl42kV5jgoxDzhFonr0uaOum44QGzfokXdmdgUoR-jUg4iBCpYyPJiF9/s3427/IMG_2138.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3427" data-original-width="3024" height="381" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3y7_E9H4gjWLkFb9H5SBF8Q8-jPkKY9IicKbnBkkX4Df2qlREArcw_hD1EK5VhYRR3ZyCN0sDJ7TtpIEzufudA_NLyhTFFm4yAQ3c2ow6kD7IMgGs9RzNpbv-szbtjiA0cl42kV5jgoxDzhFonr0uaOum44QGzfokXdmdgUoR-jUg4iBCpYyPJiF9/w336-h381/IMG_2138.JPG" width="336" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><p></p><p><span style="font-family: georgia;">Op 6 juli viel de theorie wonderwel samen met de praktijk. Om 23u kwam ik aan in Niebüll. Ik zette mijn lichten in <i>drama queen</i>-stand, deed mijn fluovestje aan en begon aan mijn tocht door het donker. En eerlijk, beste lezer, aan die tocht heb ik geen enkel plezier beleefd. Het water kwam met bakken uit de hemel; de weg bestond uit twintig kilometer rechtdoor fietsen door een aardedonker en uitgestorven grensgebied. Het leek alsof ik de rand van een middeleeuwse kaart was binnengereden. <i>Hic sunt dracones</i>, daar ergens. Nooit heb ik mij zo alleen gevoeld op de fiets. De paar keer dat een auto uit de andere richting kwam, was het contrast van diens lichten met het duister werkelijk oogverblindend. Nee, <i>jij </i>bent in paniek in de berm gaan staan omdat je dacht dat er een vliegtuig aan het landen was. Maar goed, mijn horror-rit had mijn goedkope motelkamer in Tønder wel meteen opgewaardeerd tot Hilton-suite. Jammer dat ik er maar vijf uur kon blijven.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">Toen ik om 5u30 in zompige kleren het station van Tønder binnenreed was dat geheel verlaten. Enfin, verlaten, ik stond op perron 1 en op perron 2 stond een hert. Maar zodra mijn gehoefde collega besefte dat hij geen geldig vervoersbewijs had voor de IC-trein naar Kopenhagen nam hij de benen, en was ik alleen. Ik vertelde het wachtwoord ZK3244 met de Z van zebra en de K van København aan de machine en die printte - oh, euforie - zoemend mijn tickets. Restte mij nog de taak om te ontdekken waar de trein zou toekomen. Want het station van Tønder mocht dan wel klein zijn, er waren nog altijd twee perrons. Een infoscherm was er niet, en noch de tickets, noch de website van de Deense spoorwegen vermeldde een spoor. Ik besloot gewoon te blijven staan, en die luiheid bleek de juiste keuze.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">De conducteur van de Arriva-trein kwam langs om goedemorgen te zeggen tegen alle reizigers. Ik kaatste zijn groet terug en zei trots gedag met een vlotte 'Takk'. Pas toen ik later een croissant kocht en de kassierster mijn kronen in ontvangst nam met eenzelfde 'Takk' besefte ik dat ik de conducteurs 'Goedemorgen' als een volbloed sociopaat had beantwoord met 'Bedankt'. De rit naar de hoofdstad ging vlot, en na een passage over de Sontbrug bevond ik me in Zweden. Een conductrice liep de wagon in en zei een aantal Zweedse woorden waarin ik een licht vragende intonatie dacht te herkennen. 'No', zei ik voor de zekerheid. <i>"Are you not a traveller?"</i>, vroeg het meisje lachend, en toen besefte ik dat ik haar 'Goedemiddag beste reizigers' als een volbloed sociopaat had beantwoord met 'Nee'.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaSeYqcO5HRVwoDMRBQn1BjiqZyvb8uHJUkflWcxF_qR5-61ATG9W6g4FmKn8426RIZF2GQrdPKN1KWxVsmXD1Aie_V0pBQjLUPfqe0wrdD4OI04D1HWUGRMzfRZRtB6yrAFH1aFgwWk1nRSDCUIdYzoeqhTOi9LZykED4rZoTqxNq5UOhoV97k6fZ/s3264/PXL_20220707_101509717.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3264" data-original-width="2448" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaSeYqcO5HRVwoDMRBQn1BjiqZyvb8uHJUkflWcxF_qR5-61ATG9W6g4FmKn8426RIZF2GQrdPKN1KWxVsmXD1Aie_V0pBQjLUPfqe0wrdD4OI04D1HWUGRMzfRZRtB6yrAFH1aFgwWk1nRSDCUIdYzoeqhTOi9LZykED4rZoTqxNq5UOhoV97k6fZ/s320/PXL_20220707_101509717.jpg" width="240" /></a></div><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSsTb-ulEazUOGgP0RZzy-rBM8de9kOhOk-P3xs868msafjD6MnNGLtlIn1C2UCwp4ANZQnNZZXAAf-IqbumJqmpiGYQPgRrFDE2_V9rPnL5Ulww7z9-8s6ERsC_GRXzNOkH-zJRrnz0CVLbs8PD6-mPd3ONyPJBpQplPqxEw4-IDoSlnFVzdinRQ2/s4032/PXL_20220707_135615340.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSsTb-ulEazUOGgP0RZzy-rBM8de9kOhOk-P3xs868msafjD6MnNGLtlIn1C2UCwp4ANZQnNZZXAAf-IqbumJqmpiGYQPgRrFDE2_V9rPnL5Ulww7z9-8s6ERsC_GRXzNOkH-zJRrnz0CVLbs8PD6-mPd3ONyPJBpQplPqxEw4-IDoSlnFVzdinRQ2/s320/PXL_20220707_135615340.jpg" width="320" /></a></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><span style="font-family: georgia;">Aan de Coop van Karlshamn was ik eindelijk weer verenigd met mijn vrienden. Ik bewonderde Frederiks fonkelnieuwe Genesis, die afgaand op de wielen net zo goed een John Deere had kunnen zijn. Twintig kilometer verder wenste ik over dezelfde tractorbanden te beschikken, want het Zweedse gravel maakte korte metten met mijn binnenband. Toen even later ook Pieter leegliep, Sams jasje in zijn achterwiel verdween en de hemelsluizen opengingen, begon ik mij ernstig af te vragen of ik die nacht een of andere noordse godheid had omver gereden.</span><p></p><p><span style="font-family: georgia;">We hielden halt in Ryd om een pizza te eten. Het stadje was het voorlopig noordelijkste punt van de reis, maar al snel bleek dat je nooit noordelijk genoeg kan zitten om veilig te zijn voor het Antwerpse dialect. Dat de man zelf een bikepacker was, en zelfs een Romereis had ondernomen, maakte veel goed. Met een volle buik reden we naar de ICA om provisie en pintjes in te slaan. Vlot passeerden onze producten de selfscan, tot we onze 3,5%-Carlsbergs probeerden in te scannen. Het licht ging uit in de winkel. Een spot werd op ons gericht. Een met lood verzwaard net viel uit het dak naar beneden. Oke, zo dramatisch was het niet, maar we moesten toch wachten op iemand van het personeel. Tien minuten lang. Naast de reguliere kassa, waar elke voorbijschuifelende klant naar ons keek alsof die voor het eerst een alcoholconsument in het wild zag. Uiteindelijk daagde iemand op - die ook effectief met de nodige papieren wilde controleren of er achter mijn bebaarde gezicht een persoon van achttien schuilging.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZiwlKy2ygScpxSvJHxU71Xzir7yklFEV4BAxFj6FoInTs9VaUU0te7O5zJ3GZo2lrZQm77KT1v3bXpnzxYu-ERfTS4GOV4WuSA7kulsqmT4YTOpbFVCrsURHc4s0Bbnxy0c6NCvGdJaqVZWVE5F8mZG7tCPcf0yQqxOnm7OzHS0Q_HN7KyM4ASxfK/s4032/20220707_211040.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZiwlKy2ygScpxSvJHxU71Xzir7yklFEV4BAxFj6FoInTs9VaUU0te7O5zJ3GZo2lrZQm77KT1v3bXpnzxYu-ERfTS4GOV4WuSA7kulsqmT4YTOpbFVCrsURHc4s0Bbnxy0c6NCvGdJaqVZWVE5F8mZG7tCPcf0yQqxOnm7OzHS0Q_HN7KyM4ASxfK/s320/20220707_211040.jpg" width="320" /></a></span></div><p></p><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyjg8QoEQUk0DDJCaNPXnHiGpl0C89fYgVyRtfl1Jc9ztGhF94-Z-Fz3E2nJYx33IQKDT8qX1AgrMGvky0KfM-sk4mV4p9ZoF80Bfh51gpO2hNhCkLO5KWAzjJsk-n5UDYF6tglgnxptd2xkDfrLdV9bq3BokFYQ4Q5GSwMhCZOJ9z2gW5qurIHPD7/s4032/IMG_2141.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyjg8QoEQUk0DDJCaNPXnHiGpl0C89fYgVyRtfl1Jc9ztGhF94-Z-Fz3E2nJYx33IQKDT8qX1AgrMGvky0KfM-sk4mV4p9ZoF80Bfh51gpO2hNhCkLO5KWAzjJsk-n5UDYF6tglgnxptd2xkDfrLdV9bq3BokFYQ4Q5GSwMhCZOJ9z2gW5qurIHPD7/w320-h239/IMG_2141.JPG" width="320" /></a></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><span style="font-family: georgia;">Met onze fel bevochten blikjes op onze rug reden we verder noordwaarts. We passeerden het Åsnen-meer, een eindeloos vertakte watervlakte bezaaid met waterlelies en eilanden. Postkaart-Zweden. Na enkele kilometers onze ogen de kost geven botsten we op een shelter die prachtig uitkeek over het meer. De afstand die we die dag afgelegd hadden was nog niet om over naar huis te schrijven, maar we besloten voor één keer de kampeerplaats boven de kilometers te kiezen. We kraakten de Carlsbergs, verzamelden rond de kaart en stemden de agenda's van de chillers en de zieken af met die van de atleten. Besloten werd om onze tweedaagse lus rond Växjö in te wisselen voor één rit van 130 km en een toekomstige namiddag Kopenhagen. We lieten ons in slaap kabbelen aan het meer, en toen de zon verdween in Åsnen verdwenen wij in onze slaapzakken.</span><p></p><p><span style="font-family: georgia;">(Stan)</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmQgyVLVljJiGYIP0opMxJFXzklYPKhgEZcPf513b-bYJfPkQMJmwHf2nJYMUsCWiCpO2bXZDjxL7pObfEgQUdmYq02zWYBWsqGxCexF6DTv_6szCapokDRKP-ChY46Yr7MLoZO_ILEyYunQ2ldAbPgkA3L4v3oUI3BILLi7_k71-euxPXTxZL_nx8/s4032/PXL_20220707_191804584.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmQgyVLVljJiGYIP0opMxJFXzklYPKhgEZcPf513b-bYJfPkQMJmwHf2nJYMUsCWiCpO2bXZDjxL7pObfEgQUdmYq02zWYBWsqGxCexF6DTv_6szCapokDRKP-ChY46Yr7MLoZO_ILEyYunQ2ldAbPgkA3L4v3oUI3BILLi7_k71-euxPXTxZL_nx8/w320-h240/PXL_20220707_191804584.jpg" width="320" /></a></span></p>Stan Pannierhttp://www.blogger.com/profile/16089397436203879914noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-27372843851194843622022-07-06T06:02:00.004-07:002022-07-25T06:45:03.263-07:006 juli: de aanslag met de slaapzak<p><span style="font-family: georgia;">In lijn met bijna alle eerdere nachten sliep Frederik weer bijzonder slecht, al was het - eveneens in lijn met alle eerdere nachten - Pieters gebrom dat het krieken van de dag aankondigde. Tussen dat gebrom door klonk ook wat gepiep en gekraak, een teken aan de wand dat Pieters longen het stilaan lieten afweten. Onze buurman met boomboxcaravan groette ons hartelijk, waarna we al snel het servicehus opzochten.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">In de keuken/eetruimte trakteerden we onszelf op een naar omstandigheden rijkelijk ontbijt, met yoghurt voor iedereen en koffie voor de liefhebbers. Géén kwestie van verslaving hoor, ze hebben het alleen maar nodig.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRMV6q2TeNkXDJhzFgjlxI_FUj26Zu-S1bGqaBu9v81fEBHxzWS0OGt_Otf5oI8vpoTmnXxBSmG7uhf8XQyGI5woPT0RsqFU55qx98kyclXauqT9eAP-CyFMiNOIURFXUoq98vKyAOkn363KYHu741NfQWAcvd086WaJfnuvaUG9Z7Yxuy55Y64vpI/s4032/PXL_20220706_110621974.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRMV6q2TeNkXDJhzFgjlxI_FUj26Zu-S1bGqaBu9v81fEBHxzWS0OGt_Otf5oI8vpoTmnXxBSmG7uhf8XQyGI5woPT0RsqFU55qx98kyclXauqT9eAP-CyFMiNOIURFXUoq98vKyAOkn363KYHu741NfQWAcvd086WaJfnuvaUG9Z7Yxuy55Y64vpI/s320/PXL_20220706_110621974.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRL5xD1CdbtNTg33S65Md0bcbXeicIZ3RDyfHDSica-Kt8-MWffiXMQNJXq16UCfp7NOa-OUe3BTg5LaN5-cqXRNJmKv8WB7tLIGU54rYmScF4xIXh2Hh2JZWw6yjrLHUa1B6Np1-ny_8leDeEiGwaGB-R6pGCimwYxfkBTkz2NsCD1iT5U2vlaJ08/s4032/PXL_20220706_110630927.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRL5xD1CdbtNTg33S65Md0bcbXeicIZ3RDyfHDSica-Kt8-MWffiXMQNJXq16UCfp7NOa-OUe3BTg5LaN5-cqXRNJmKv8WB7tLIGU54rYmScF4xIXh2Hh2JZWw6yjrLHUa1B6Np1-ny_8leDeEiGwaGB-R6pGCimwYxfkBTkz2NsCD1iT5U2vlaJ08/s320/PXL_20220706_110630927.jpg" width="320" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><p>Een vluchtige blik op het hoogteprofiel van de rit leerde ons dat we zouden beginnen met (zowaar!) een stevig stuk klimmen. Spullen werden daarom behoedzaam ingepakt, al werden ook enkele volstrekt overbodige kilo's even behoedzaam achtergelaten. Zonder opgewarmde benen beginnen met een klim was lastig, maar het was vooral de tegenwind die menigeen naar adem deed happen. Gisteren konden we volop profiteren van een sterke meewind, maar nu omhoog richting binnenland én tegen de wind in rijden viel behoorlijk tegen. Pieter testte even z'n VO2 max maar stelde empirisch vast dat die toch lager lag dan gewoonlijk. Na een klim volgt meestal een afdaling en hier konden we wat op adem komen. Voor Wannes was 60km/u niet snel genoeg en bijna reed hij de Voorzitter, ook al zat die al piepedood, richting eeuwige jachtvelden. Alsof dat nog niet genoeg was verloor hij ook nog zijn slaapzak die los overreden werd door Sam, gelukkig zonder erg.</p></span><p></p><p><span style="font-family: georgia;">Wijselijk besloten we even tot rust te komen en daar is geen betere plaats voor dan de lokale supermarkt. Donuts, haribo, bananen en twix als (tweede) ontbijt: de combinatie klonk voldoende wansmakelijk dat Tim zich beperkte tot kanelsnegl, een typisch scandinavische zoetigheid die het midden houdt tussen een boterkoek en een lachend kakske. Met heropgeladen batterijen trokken we opnieuw richting kust waar het de beurt was aan Sam in de Zweede duinbossen. "Dees is mijn terrein", zei hij, waarop hij prompt vertrok voor 30 km op kop. Een geweldig landschap, licht glooiend, onverharde paadjes: gravelboys Sam en Frederik leefden zich uit, de andere helft van het peloton klampte aan. </span></p><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTL6TgBQB5pRZZBjAX3si3VXTpYHT5Sd-h6ljBH0aSkpOZl2ZHMhWoUdk_IIxR42PFXWsvEKaJw_xPC6zCliK5x5bQXGtEpg5zUieVcoYp0E3GsAKssIsWO3ss0X0J6t0aaLP3IDfci42MBli3Mk_frM4iv816jxwWIyZoIPkHybOYOpvzj-ozPqTG/s1560/294853968_1324751701384798_1630284893629109800_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1560" data-original-width="1170" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTL6TgBQB5pRZZBjAX3si3VXTpYHT5Sd-h6ljBH0aSkpOZl2ZHMhWoUdk_IIxR42PFXWsvEKaJw_xPC6zCliK5x5bQXGtEpg5zUieVcoYp0E3GsAKssIsWO3ss0X0J6t0aaLP3IDfci42MBli3Mk_frM4iv816jxwWIyZoIPkHybOYOpvzj-ozPqTG/s320/294853968_1324751701384798_1630284893629109800_n.jpg" width="240" /></a></span></div><p></p><p><span style="font-family: georgia;">Een goed uur en een fotoshoot voor fietsen Steil later kwamen we aan te </span><span style="background-color: white; color: #202124;"><span style="font-family: georgia;">Åhus</span></span><span style="font-family: georgia;"> waar we ons middageten zouden verzamelen in de COOP. Normaal is het Pieter die op locaties als deze schrale mensen aantrekt om te socializen. Onze Voorzitter zag er inmiddels uit als de dood van Pie(te)rlala, met als gevolg dat deze lui zich tot Sam wendden. De aanblik van een saladbar en allemaal gezonde dingen zoals groenten en zo deden hen al snel afdruipen, waardoor we ons middagmaal in alle rust konden nuttigen onder een bij momenten verschroeiend zonnetje, op andere momenten een kille zeebries.</span></p><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCK_r-BGr_yMgQ32hGnzWeVRl_1zMC4KZn74eBRoCPnnQndi9aJCvvFgnjpGI8d7o26VV1ErWGikM1dTzY6c4U0yrf1PBwVPQtZ78M1ihgwg_3PVqFQVCUPnOSHaboYEPFi_R4O3-zqeolCSrJiLmFv5XCRTOcxjg3y92Jqq8__YuSHC88iQ6UcvlO/s4032/PXL_20220706_112716340.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCK_r-BGr_yMgQ32hGnzWeVRl_1zMC4KZn74eBRoCPnnQndi9aJCvvFgnjpGI8d7o26VV1ErWGikM1dTzY6c4U0yrf1PBwVPQtZ78M1ihgwg_3PVqFQVCUPnOSHaboYEPFi_R4O3-zqeolCSrJiLmFv5XCRTOcxjg3y92Jqq8__YuSHC88iQ6UcvlO/s320/PXL_20220706_112716340.jpg" width="320" /></a></div><p></p><p><span style="font-family: georgia;">Bij het hervatten van onze rit gaf Pieter wijselijk aan dat hij het liever wat kalmer aan zou doen en op eigen tempo richting eindhalte zou rijden. Nauwelijks 100m ver blies zijn achterband echter z'n laatste adem uit - een verwoede poging om de groep samen te houden? Met vereende krachten en in sneltempo werd z'n band vervangen, waarna de rit alsnog samen werd vervolgd. Pieter kende een shortcut die ons enkele kilometers zou besparen, al wisten we niet dat die ons dwars door militair- en jacht domein zou leiden. Onze moed en dapperheid wonnen het van onze twijfel en we besloten er maar los door te fietsen. Eens terug op normaal terrein werd aangeknoopt met een stevig tempo, al konden we stilaan weer rekenen op rugwind. Het werd een spurtje tot in Solvesberg, onze eindhalte en tevens locatie voor het belangrijkste feit van de dag: Tim z'n examenresultaten. Een opgeluchte en geruststellende blik leerde ons al snel dat Tim geslaagd was, wat we vierden met de kleinste ijsjes van heel Zweden. </span></p><p><span style="font-family: georgia;">Om de reünie met Stan de dag nadien beter te timen, en anticiperend op het verwachte slechte weer die dag, werd besloten toch nog 12km verder te rijden tot in Norje. Frederik trok de kop en liet de rest een eindje verder achter, al maakte Wannes de aansluiting. Uit overmoed besloten zij de achtervolging in te zetten op een wielertoerist om in diens wiel te kruipen, maar amper 10 seconden later bleek dat al een barslecht en vooral lachwekkend idee.</span></p><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLKGKs7caysJykPTVaGObSA-Ax22nzdUZRYzz_nGnsEkD04_yu077uhO4O6UjaNLkqd-BJZb2kKy9ks742Zr2e2uHAQTEpiIsQX1C97Bx1vvINrxaKrHD1r8xIRkIwmXsKKfEZ0mi4I40FIyoA1-1oDrYb2Lnt8SoJ80Rba2znxzuuR627c1RM-HDq/s4032/PXL_20220706_152203774.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLKGKs7caysJykPTVaGObSA-Ax22nzdUZRYzz_nGnsEkD04_yu077uhO4O6UjaNLkqd-BJZb2kKy9ks742Zr2e2uHAQTEpiIsQX1C97Bx1vvINrxaKrHD1r8xIRkIwmXsKKfEZ0mi4I40FIyoA1-1oDrYb2Lnt8SoJ80Rba2znxzuuR627c1RM-HDq/s320/PXL_20220706_152203774.jpg" width="240" /></a></div><p></p><p><span style="font-family: georgia;">In Norje vonden we als bij toeval de weg naar een meer met een mooie steiger en een soort springkasteel op het water - het ideale moment om te zwemmen. Pas een halfuur later hadden we door dat we los door een camping waren gereden en op een privéstrand(je) vertoefden. Frederik ging ons een plaats en prijs onderhandelen en kwam glunderend terug met toelating om op het mooiste stukje van heel het domein te staan. Zodra onze tentjes waren opgebouwd en we goed en wel geïnstalleerd waren, kwam de <i>landlord</i> ons echter terugfluiten en werden we alsnog verbannen naar een dor stuk gras tussen de andere kampeerders. Even balen maar er stond in ieder geval een pak minder wind.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZKKPK4J_FiBqnUHN7FzwyoHGPXh63d4p4zY21xJ0A_oX58GqdbXecjoQpXQQvyEPLUX_KRW3vk-ekkMAfxfQ9rWoHA_IitmVqV3APnglkza1wRRjFEmbZxetbhxJJKxbnPZ7g5fi_9f_NEj3swvltA8jEmk2LPlpZJehc7tXPgjjGKHXl_rspR0IE/s4032/PXL_20220706_160935405.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZKKPK4J_FiBqnUHN7FzwyoHGPXh63d4p4zY21xJ0A_oX58GqdbXecjoQpXQQvyEPLUX_KRW3vk-ekkMAfxfQ9rWoHA_IitmVqV3APnglkza1wRRjFEmbZxetbhxJJKxbnPZ7g5fi_9f_NEj3swvltA8jEmk2LPlpZJehc7tXPgjjGKHXl_rspR0IE/s320/PXL_20220706_160935405.jpg" width="320" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><p>Door het oponthoud had ons eten de tijd gekregen te ontdooien, had Pieter ontdekt hoe hij zich moest bevrijden uit de WC's en wisten we hoe die elektrische timers werkten in het servicehus. Uiteindelijk konden we genieten van een heerlijke portie gratin dauphinois met kotbullar en iets minder heerlijke erwtjes en mais uit blik. De avond werd afgesloten met de openingsmatch van het EK vrouwenvoetbal, een weggelopen peuter die graag mee voetbal kwam kijken en een laatste keer afstemmen met Stan over de Grote Reünie de dag nadien. Slaapwel!</p></span><p></p>Sportingfanhttp://www.blogger.com/profile/03848683976384786805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-51856269620190014122022-07-05T11:14:00.017-07:002022-07-24T11:23:35.555-07:005 juli: een steentje cultuur<p><span style="font-family: georgia;">Voor onze tweede dag fietsen hadden we naar goede gewoonte
geen idee wat het doel van de dag was, maar fietsen en genieten zouden we!</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: georgia;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: georgia;">Na een licht verstoorde nachtrust (zie vorig verslag) deden
we ons te goed aan een ontbijt. Sommigen verkozen melk bij hun muesli, Frederik
en Wannes gaven echter voorkeur aan zure yoghurt. Dat de yoghurt zuur was kon
ook De Voorzitter beamen, die ondanks zijn beginnende coronabesmetting de
yoghurt voldoende kon proeven om hem uit te spugen.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh97c5TtfUIvL6VOUG2TIV7W5KpIkdj9l8hstMF0zM6ff7dljHNOdQISC4t4Wru99cbux9m5PKDFYwOKmiKfkhA8HFLhoiY9Qi8-oWB4nXMqwWuNFAHUuvO3jR3UcLQftgK-2aqvWP448_6SrA8na58uilXf7zIo9sjVQr0FSCsIau7aKtxtiVx0wDU/s1929/PXL_20220705_104046988_2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1929" data-original-width="1447" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh97c5TtfUIvL6VOUG2TIV7W5KpIkdj9l8hstMF0zM6ff7dljHNOdQISC4t4Wru99cbux9m5PKDFYwOKmiKfkhA8HFLhoiY9Qi8-oWB4nXMqwWuNFAHUuvO3jR3UcLQftgK-2aqvWP448_6SrA8na58uilXf7zIo9sjVQr0FSCsIau7aKtxtiVx0wDU/s320/PXL_20220705_104046988_2.jpg" width="240" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: georgia;">Gepakt en gezakt vertrokken we richting Ystad. De rit ging
gepaard met wat heuveltjes, een minpuntje dat ruimschoots werd goedgemaakt door
het prachtige uitzicht onderweg. We kwamen onze oude vriend de Sydkustleden
tegen, die we ditmaal in de juiste richting volgden. Dat we hierin slaagden had
ons een pauze verdiend en gelukkig lag Ystad nog maar een vijftal kilometers
verder. </span><span style="font-family: georgia;">Het was in Ystad dat we voor het eerst in contact kwamen met
de Salad Bars, en bar binnenin een supermarkt waar men zelf zijn salade kan
samenstellen. Een concept uit futuristisch Zweden dat ons nog veel plezier zou
bezorgen. Terug opgeladen vertrokken we richting onze eerste culturele
tussenstop van de reis: Ales Stenar. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo--LdU3zfIw26CHMoUaLoCvgV4Cu-jNPewdkC0aTlFOcsCUFM-vI-guB8Wc5C0KlXskGHc4YR1aLGCp1dHCARFhbG7CICw9MCnTrUHajHxf1fzSvTIp4PcrxmJpsZnJax2wGLr66-wxKQg4X79M8apGc6mFPd6JKJznBKd2ep0LEdwMo37Z54onE2/s4032/PXL_20220705_112255426.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo--LdU3zfIw26CHMoUaLoCvgV4Cu-jNPewdkC0aTlFOcsCUFM-vI-guB8Wc5C0KlXskGHc4YR1aLGCp1dHCARFhbG7CICw9MCnTrUHajHxf1fzSvTIp4PcrxmJpsZnJax2wGLr66-wxKQg4X79M8apGc6mFPd6JKJznBKd2ep0LEdwMo37Z54onE2/s320/PXL_20220705_112255426.jpg" width="320" /></a></span></div><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: georgia;">Na wat gesukkel vonden we een echte
fotograaf (sorry Frederik) die dan ook de eerste groepsfoto van de reis maakte.
Veel meer dan wat gestolen stenen zonder een al te duidelijke functie bleek Ales
Stenar toch niet te zijn, dus keerden we maar terug en konden we de salad bar
reviewen op een bankje naderbij. De salad bar werd goedgekeurd, net als de
meewind die ons het komende uur vergezelde; we legden de volgende 30 km af in
net iets meer dan een uur. Ondertussen zette Frederik zijn 2<sup>e</sup> snelste
tijd (de trein ging toch nog net iets sneller) op de 5 km neer: 8min en 57 sec.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHNiebauZ57oUTWk3ZcvzKO6AQ15ptzMahX_BWt0uDNNMAC06sHwv_k2VbUpTabkWmZhVK5DEg5_ub-_junJBEkpuMKUDh4s6tRTUmqtUo3VTEb8iCRBqMa6bsIrwTzJ3YS4cYQRok76SAEnU2Onrr1J6FEIhVdx7pz8M6jzdq77kmo7auPY74Un8T/s3264/PXL_20220705_113931821.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2448" data-original-width="3264" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHNiebauZ57oUTWk3ZcvzKO6AQ15ptzMahX_BWt0uDNNMAC06sHwv_k2VbUpTabkWmZhVK5DEg5_ub-_junJBEkpuMKUDh4s6tRTUmqtUo3VTEb8iCRBqMa6bsIrwTzJ3YS4cYQRok76SAEnU2Onrr1J6FEIhVdx7pz8M6jzdq77kmo7auPY74Un8T/s320/PXL_20220705_113931821.jpg" width="320" /></a></span></div><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: georgia;"></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: georgia;">Tijd om een nieuw stadje ons gezelschap aan te doen.
Slachtoffer/Gelukkige deze keer was Skillinge, waar we onszelf op een echt
ijsje, en Tim zichzelf op een waterijsje, trakteerden. Gecultiveerde Stan had
voor ons nog een tweede uitstapje gepland die dag, maar na een snelle blik op
het hoogteprofiel en op google reviews besloten we toch maar om ons niet boven
onze stand te gedragen en gewoon braaf de fietsroute te volgen richting de
kampeerplaats. Sam en Frederik besloten dat het nog niet snel genoeg ging en
stelden zichzelf aan als tempobeulen van de dag. Na 20 km hun dominantie
getoond te hebben, moesten ook zij buigen voor de venijnige heuvels die onze
laatste kilometers kleurden.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9UmssA61jHOt5jyBjh5h33jIIlvAKxEaI7BIUZZ547a-szITpnHJL7xLPX0JRdwBijgqrGg6rucE7LZcxG8tw58wMrTu_4RKv4JpIdSqMJqqqpfCrO4DZ83bYEDB3h4p_PHfShemzdQJC0SO7Odym6O1chbd2ysUYn-MsdQI13RH8EPxS-5ZS0mm2/s4032/PXL_20220705_133631678.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9UmssA61jHOt5jyBjh5h33jIIlvAKxEaI7BIUZZ547a-szITpnHJL7xLPX0JRdwBijgqrGg6rucE7LZcxG8tw58wMrTu_4RKv4JpIdSqMJqqqpfCrO4DZ83bYEDB3h4p_PHfShemzdQJC0SO7Odym6O1chbd2ysUYn-MsdQI13RH8EPxS-5ZS0mm2/s320/PXL_20220705_133631678.jpg" width="240" /></a></span></div><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhM7PHeK5OeJC3W8U-IOXxasNlZ6n135agS07ceDLg9J9vPRSFVYoFCo5WCSoHFS6ros0g6uPvbBmdCYVZPGYz_U_OlfrAFmH_bPpL9GYuM3025bdAuuBbaiHHb2tx3SUDSlQI2iAVRW1jwzurqk1x-fvzDev75MQzZR6rQGVbbVajDdosC6uFntJP7/s4032/PXL_20220705_135204221.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhM7PHeK5OeJC3W8U-IOXxasNlZ6n135agS07ceDLg9J9vPRSFVYoFCo5WCSoHFS6ros0g6uPvbBmdCYVZPGYz_U_OlfrAFmH_bPpL9GYuM3025bdAuuBbaiHHb2tx3SUDSlQI2iAVRW1jwzurqk1x-fvzDev75MQzZR6rQGVbbVajDdosC6uFntJP7/s320/PXL_20220705_135204221.jpg" width="320" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: georgia;">Eenmaal aangekomen op de camping in Kivik regelde onze vaste
onderhandelaar Frederik een goed plaatsje voor ons. Ons avondeten was deze keer
iets minder exquis dan de pizza van de dag ervoor, maar voor cultuurbarbaren
als wij waren lasagne en macaroniquiche meer dan goed genoeg. Deze keer geen
festival om ons wakker te houden, maar hoestmachine Pieter die stilaan het
dieptepunt van zijn reis en het hoogtepunt van zijn ziekte aan het naderen was
deed niet onder.</span><o:p></o:p></p>Sportingfanhttp://www.blogger.com/profile/03848683976384786805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-41058209759821493252022-07-04T03:18:00.047-07:002022-07-23T03:32:57.677-07:004 juli: een kleine wandelvakantie<p><span style="font-family: georgia;">Vooraleer aan onze eerste echte fietsdag te kunnen beginnen, moesten we met de trein de oversteek maken naar het Zweedse Malmö. Na het kopen van onze treintickets en fietstickets, zagen we verbazend genoeg op de informatieborden dat fietsen die dag</span><span style="font-family: georgia;"> gratis mee mochten op de trein. Bij het terugvragen van het geld van onze fietstickets was de man aan de balie helaas even verbaasd als ons met die vermelding op de borden. Toch betalen voor de fietsen dus. Stipt op tijd namen we de trein voor de mooie oversteek via de Sontbrug.</span></p><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXoz7IWAl_PT79omr0DcRzXHzEaR20UybeeEkrpbXONnZIHGbEn7YHsC7HTN8OgCet1cCKxELT_stfWLXGSkHLm7Gf67VWdMwKZWh_pDlanjfBXFhJDBsEeNqdFy0ShmRUtzY7caMPVPd8v6nAg4Z7ydR7m2zpZDtmLbu6L649Q38_5sxIn_CGe1tp/s4032/PXL_20220704_092859768.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXoz7IWAl_PT79omr0DcRzXHzEaR20UybeeEkrpbXONnZIHGbEn7YHsC7HTN8OgCet1cCKxELT_stfWLXGSkHLm7Gf67VWdMwKZWh_pDlanjfBXFhJDBsEeNqdFy0ShmRUtzY7caMPVPd8v6nAg4Z7ydR7m2zpZDtmLbu6L649Q38_5sxIn_CGe1tp/s320/PXL_20220704_092859768.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhcx_ozc6rHZRTEqT09rzLsppZrF1itTokWR5X8LDkhS7CDepDJbylqOsTLojJZiVnyw79XGFvRMxb6eKEWxSsxlBLFnEe7t4oQHAakywSkI_JWHF85Xp_qDOuFnZBzFl--VmK2f092pTSs7N5VjKIFCCfj1o-PICqIVSTnwu3MkO5qcV4arXwb2WM/s3264/PXL_20220704_100039443.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3264" data-original-width="2448" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhcx_ozc6rHZRTEqT09rzLsppZrF1itTokWR5X8LDkhS7CDepDJbylqOsTLojJZiVnyw79XGFvRMxb6eKEWxSsxlBLFnEe7t4oQHAakywSkI_JWHF85Xp_qDOuFnZBzFl--VmK2f092pTSs7N5VjKIFCCfj1o-PICqIVSTnwu3MkO5qcV4arXwb2WM/s320/PXL_20220704_100039443.jpg" width="240" /></a></div></div><p></p><p><span style="font-family: georgia;">Frederik was vastbesloten om vandaag zijn langste Strava-rit ooit te delen met zijn volgers. Dat je enkel het fietsen zelf mag registreren negeerde hij en vanaf de trein begon te rijden, begon ook Frederiks recordpoging. Met 40 gratis treinkilometers en pieksnelheden tot 185 km/u werd vandaag inderdaad zijn langste Strava-activiteit, al zou dit PR van 127 km later deze reis, op een eerlijke manier, nog scherper gesteld worden.</span></p><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW7jEwXaZK_4Y6YFxjE9ANPftZUW25-bCsC9qVc8TRTLZ9w7PEEOxeKPyKOYBujH_Zi3V_NQ-20luSNxp2Fnb5LU8tMfWyb6N9MQi33ETIBgILszsQJNrSu0ieAByA19uTyWfkcRbE074uHUCWiSAADr7U3ut4n9Uv3DGRUSNfhzuHkoy4NilF5ura/s4032/PXL_20220704_105447084.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW7jEwXaZK_4Y6YFxjE9ANPftZUW25-bCsC9qVc8TRTLZ9w7PEEOxeKPyKOYBujH_Zi3V_NQ-20luSNxp2Fnb5LU8tMfWyb6N9MQi33ETIBgILszsQJNrSu0ieAByA19uTyWfkcRbE074uHUCWiSAADr7U3ut4n9Uv3DGRUSNfhzuHkoy4NilF5ura/s320/PXL_20220704_105447084.jpg" width="240" /></a></span></div><p></p><p><span style="font-family: georgia;">En dan nu fietsen! Stan had de route van onze reis helemaal uitgestippeld en dus konden we zorgeloos onze gps'en volgen naar de eerste tussenstop Lund, zo'n 17 km verder. Dit was echter buiten Pieter gerekend, die van Stans afwezigheid gebruik maakte om vakkundig de gps te negeren en ons de bordjes van de Sydkustleden te laten volgen. Aangezien Lund zich ten oosten van Malmö bevindt en de Sydkustleden naar het noorden loopt, werd al snel duidelijk dat dit niet het beste plan was. Na veel stoppen, zoeken, 3 keer door dezelfde persoon gepasseerd te worden, ... fietsten we uiteindelijk toch weer de goede richting uit. Een paar kilometer verder volgde echter een volgende hindernis door slecht geplaatste omleggingsborden waardoor het kruisen van een spoorweg meer tijd en kilometers in beslag nam dan nodig. </span></p><p><span style="font-family: georgia;">In Lund aangekomen passeerden we eens langs de kathedraal die veel van zijn schoonheid verloor door de stelling die ertegen geplaatst was. Na het nuttigen van een middagmaal fietsten we verder, al was van fietsen even later niet veel sprake meer. De route stuurde ons langs een wandelpad waarbij steile hellingen, trappen en andere onmogelijke hindernissen overwonnen moesten worden. </span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioolR1eMmSb8g6w4AZSAfpQ3-zi-X0UdjjlA7uHfair0jxYHbL3lNT855LWyX-lKXRE0dvPAZe6L0ueqY4jb-tEN-XZnJvEV67gcmJmoLgmdicNvt5EaJanK1qgv5b_sISMlk6cuHqA8nAXswtoae-KaKsqVmhaIiZLrZSGq6k5d4bXK6FapyYNW7w/s4096/IMG20220704162231.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4096" data-original-width="2304" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioolR1eMmSb8g6w4AZSAfpQ3-zi-X0UdjjlA7uHfair0jxYHbL3lNT855LWyX-lKXRE0dvPAZe6L0ueqY4jb-tEN-XZnJvEV67gcmJmoLgmdicNvt5EaJanK1qgv5b_sISMlk6cuHqA8nAXswtoae-KaKsqVmhaIiZLrZSGq6k5d4bXK6FapyYNW7w/s320/IMG20220704162231.jpg" width="180" /></a></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbwsZPTdsthsm3VKbFycH4NQl7dG7P2Xxi19e0zJcoMZvHHMqNXJM7q5i1ahsjK5j4CMEyn4AUmAhorm15SNghatuwsGYmCRnXLgrwUBh3s49um6ojoYXak9VVeq-bD1ANp3YPJodmqxU5_za1OHTTfvA25-ZnrpUghH_EWShqcG9eUrZFZm3aCnVy/s4096/IMG20220704163139.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2304" data-original-width="4096" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbwsZPTdsthsm3VKbFycH4NQl7dG7P2Xxi19e0zJcoMZvHHMqNXJM7q5i1ahsjK5j4CMEyn4AUmAhorm15SNghatuwsGYmCRnXLgrwUBh3s49um6ojoYXak9VVeq-bD1ANp3YPJodmqxU5_za1OHTTfvA25-ZnrpUghH_EWShqcG9eUrZFZm3aCnVy/s320/IMG20220704163139.jpg" width="320" /></a></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDJuAxpjiNd312pOdHcdsA5dhTe5Dk4Y_42jde5H7n5ppKPmQHKcWHrUqp848UdXVjqKDVA8WKAjbI-yyfaED0sIt7pbIkr2116SxNMK0-kwHA1y0UeYzzn2dqcYOaJte9U1IDdc1z58-d-6b8OUcaH9VFt7cix3A3oJXqs-S2dANOjLw6sPISDQ5j/s1560/294746254_581341496690437_8180083639828765696_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1560" data-original-width="1170" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDJuAxpjiNd312pOdHcdsA5dhTe5Dk4Y_42jde5H7n5ppKPmQHKcWHrUqp848UdXVjqKDVA8WKAjbI-yyfaED0sIt7pbIkr2116SxNMK0-kwHA1y0UeYzzn2dqcYOaJte9U1IDdc1z58-d-6b8OUcaH9VFt7cix3A3oJXqs-S2dANOjLw6sPISDQ5j/s320/294746254_581341496690437_8180083639828765696_n.jpg" width="240" /></a></div></span></div><p></p><p><span style="font-family: georgia;">Eens op meer berijdbare wegen aangekomen wilden Sam en Frederik de verloren tijd schijnbaar inhalen en cruiseden ze onhoudbaar door de Zweedse bossen. De kleine voorsprong die ze daarmee vergaarden leidde al snel tot het verloren rijden van de anderen. Terwijl een regenbui ons pad kruiste zochten en vonden we elkaar terug, waarna we koers zetten naar Blentarp, waar een pizzeria gelegen naast de supermarkt ons toelachte. Na het nuttigen van onze pizza's reden we verder naar een shelter die we ontdekten via een handige site die alle shelters toont. Dat niet elke bikepacker deze site kent bleek toen een Duits koppel euforisch werd bij het krijgen van de URL. </span></p><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsrqp7eZI05omTIh9qtMFauvjhDF7MysPVxQyzcF2GyuHSz2IolasNLGXBSIU0X166y_jzTDG5lbp7xQ82FG2gxpQRULhCSHLf2FU84BoH_UXyXXdZRjhCAi37YWdflpkaW_7bb_7y3lFOif-3WOj0EdLUlqRx2GsuxvMXdU16V6xesONK4vsPwV5Q/s4096/IMG20220704202006.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsrqp7eZI05omTIh9qtMFauvjhDF7MysPVxQyzcF2GyuHSz2IolasNLGXBSIU0X166y_jzTDG5lbp7xQ82FG2gxpQRULhCSHLf2FU84BoH_UXyXXdZRjhCAi37YWdflpkaW_7bb_7y3lFOif-3WOj0EdLUlqRx2GsuxvMXdU16V6xesONK4vsPwV5Q/s4096/IMG20220704202006.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFK7GFvSc_3HuJI6xZFSxrc6MdTRm-SpHDNeorCJNqhMk3cFWxS1F1XMlJ0Nbxy_HYog_0JmI4J18TdMC0R8jhd2O_D2m-4Fw21EhsU2XZcn2s1ks62oq9ITOS2YaCetWzykxLthAOunNNVeIDbnrszYMpXUPvH4kcNtjFoe37wPZRVq4QXhnRZm4C/s1944/294686187_588192889569828_6057533016265842925_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1944" data-original-width="1458" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFK7GFvSc_3HuJI6xZFSxrc6MdTRm-SpHDNeorCJNqhMk3cFWxS1F1XMlJ0Nbxy_HYog_0JmI4J18TdMC0R8jhd2O_D2m-4Fw21EhsU2XZcn2s1ks62oq9ITOS2YaCetWzykxLthAOunNNVeIDbnrszYMpXUPvH4kcNtjFoe37wPZRVq4QXhnRZm4C/s320/294686187_588192889569828_6057533016265842925_n.jpg" width="240" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><img border="0" data-original-height="2304" data-original-width="4096" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsrqp7eZI05omTIh9qtMFauvjhDF7MysPVxQyzcF2GyuHSz2IolasNLGXBSIU0X166y_jzTDG5lbp7xQ82FG2gxpQRULhCSHLf2FU84BoH_UXyXXdZRjhCAi37YWdflpkaW_7bb_7y3lFOif-3WOj0EdLUlqRx2GsuxvMXdU16V6xesONK4vsPwV5Q/s320/IMG20220704202006.jpg" width="320" /></span></div><p></p><p><span style="font-family: georgia;">Om de dag af te sluiten besloten we om al fietsend nog even een kijkje te gaan nemen naar een volgens Pieter prachtig meer, wat echter dik tegenviel. Misschien hadden we beter de oorsprong van de luide festivalmuziek die we hoorden opgezocht, al hebben sommigen ook vanuit hun tent langer dan hen lief was van het festival kunnen genieten...</span></p><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhDQOrEM7PWUjEmsPKZ8o1qGCwhhX2-jtcbyckchR_VAcKCUyjGLkWldUswyJWRbztJxEeV2zbqeVzBr2_KTJO7lI1JmiHj4W6kH5btMLScNbuoMGe9JPYxvJVjVXdU3r-u38MsrSPqelsf1109ckxnrOyFFGvEsN-IcfgijwI3-nGxpoNngL-bRh5/s4032/PXL_20220704_200011730.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhDQOrEM7PWUjEmsPKZ8o1qGCwhhX2-jtcbyckchR_VAcKCUyjGLkWldUswyJWRbztJxEeV2zbqeVzBr2_KTJO7lI1JmiHj4W6kH5btMLScNbuoMGe9JPYxvJVjVXdU3r-u38MsrSPqelsf1109ckxnrOyFFGvEsN-IcfgijwI3-nGxpoNngL-bRh5/s320/PXL_20220704_200011730.jpg" width="320" /></a></span></div><p></p>Sportingfanhttp://www.blogger.com/profile/03848683976384786805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7166646503261663800.post-54648293949522613342022-07-03T13:30:00.011-07:002022-07-21T09:29:26.954-07:003 juli: een eerste reünie<p><span style="font-family: georgia;">Toen in Bremen de wekker ging, zaten Wannes en Sam ergens tussen Gent en Welkenraat. Hun eerste etappe verliep vlekkeloos, en ondanks ongetrainde spiertjes legden ze ook het fietsstuk tussen Welkenraat en Aken aan een mooi tempo af. Zou het dit keer wel lukken om een dagje trein zonder problemen te overleven? Waren ze dit keer wel op het juiste spoor? Tuurlijk niet, of wat hadden jullie gedacht? De trein van Aken naar Keulen bleek geannuleerd, dus moest Hamburg bereikt worden via Düsseldorf, Osnabrück en Bremen. Bremen, waar automensen Frederik, Tim en Pieter zich op dat moment nog van geen kwaad bewust waren.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWgRhIKKsscX68rEGsWKGV_tIecDWpYYGkLUT50dOBOAerUVY5PfJYjtFJdKKURVvrVitQ4exGOdXuP3fvERDNmxaCPhTPHzsWrL-pgZsPQg7B7V8Nob3_NKFd8_OVg6PJ_aw4jSXg9qvCgVT0ohxFhYMIa-5OtlbGi2ZFk_acSq30Bjkp3rcvqfBa/s2048/291407734_1095923371339185_9047455425997503725_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="922" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWgRhIKKsscX68rEGsWKGV_tIecDWpYYGkLUT50dOBOAerUVY5PfJYjtFJdKKURVvrVitQ4exGOdXuP3fvERDNmxaCPhTPHzsWrL-pgZsPQg7B7V8Nob3_NKFd8_OVg6PJ_aw4jSXg9qvCgVT0ohxFhYMIa-5OtlbGi2ZFk_acSq30Bjkp3rcvqfBa/s320/291407734_1095923371339185_9047455425997503725_n.jpg" width="144" /></a></span></div><span style="font-family: georgia;"><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGpOwAPzI6-Ggn-0czepDNQrGnfCXTzwjVUZ8JNCnbCTOdS9d8l4Rzl67DwWZUW1N-EbkKwBaq2AeR7s2y7aVgAwsAt7cWlJzI6Us2ObLNzzZoSQu9OidmEhexAK0_5jB6HcIRiqydqFGWFOBt3i6vERRJXEH9lOtiyzalb5heqxNQ1knHFbQIolBA/s2048/290989091_1473811949722975_2275342973007453101_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGpOwAPzI6-Ggn-0czepDNQrGnfCXTzwjVUZ8JNCnbCTOdS9d8l4Rzl67DwWZUW1N-EbkKwBaq2AeR7s2y7aVgAwsAt7cWlJzI6Us2ObLNzzZoSQu9OidmEhexAK0_5jB6HcIRiqydqFGWFOBt3i6vERRJXEH9lOtiyzalb5heqxNQ1knHFbQIolBA/s320/290989091_1473811949722975_2275342973007453101_n.jpg" width="160" /></a></div><br /></span><p><span style="font-family: georgia;">Na een eerste muesli-ontbijtje, trokken wij richting ronde van Frankrijk. La douce France bleek zich de eerste drie ritten van deze editie in Denemarken te bevinden, wat ons direct een uitstap opleverde. We genoten vermoedelijk een laatste keer van de snelheidslimietloze Autobahn en tikten even de 150 km/u aan. De snelheid waarmee de brandstofmeter richting E bewoog was zowaar nog hoger, en omdat continu tanken het ritme uit onze roadtrip haalde, werd nadien wijselijk voor het middenvak gekozen. Allez, als er op het rechtervak vrachtwagens reden eh, want ik heb dan wel geen rijbewijs, maar ik weet wel dat je zo goed mogelijk rechts moet rijden. Onze chauffeur Frederik zit trouwens zeker bij de betere helft van de chauffeurs waarmee ik al mocht meerijden (sorry papa, sorry oma, jullie zijn wel bij de lievere helft) en dat zijn er wel wat.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">Terwijl Sam en Wannes het noordwesten van Duitsland met alle mogelijke haltes doorkruisten, zaten wij in Harrislee voor een middagstop. Een soort Deense enclave in Duitsland, want in de supermarkten waren de prijzen in Deense Kroon aangeduid en het taaltje aan de kassa leek ons meer op Deens dan Duits. Onze mengeling van Hallo, Danke, Ja en af en toe een glimlach werd zoals vaker deze reis op een meewarige blik onthaald. De supermarkten waren voorzien op Deense toeristen, die allerlei drank met paletten tegelijk in hun auto's inlaadden. Qua lunch boden deze winkels enkel glazen boterhammen aan, dus gingen we voor de tweede dag op rij voor een hamburger. </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUtMpU8JRwiGlMZgue7TO-sgIpi9JLwta3_KOwMseNRwdydADoIkOU5Bjn7WRiaktQ9EBd3NRdUzflpwJm8pnrU48o8QB621vywf3TfDP-c8v1n3LAq5O94LP9118jScs9-L80tVz59jgBs-iZSA3PhGuPpEfjXwlurLjBallB2a32OeH0dt58s3-D/s2048/290988678_401365718460130_6334829381253425386_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUtMpU8JRwiGlMZgue7TO-sgIpi9JLwta3_KOwMseNRwdydADoIkOU5Bjn7WRiaktQ9EBd3NRdUzflpwJm8pnrU48o8QB621vywf3TfDP-c8v1n3LAq5O94LP9118jScs9-L80tVz59jgBs-iZSA3PhGuPpEfjXwlurLjBallB2a32OeH0dt58s3-D/s320/290988678_401365718460130_6334829381253425386_n.jpg" width="320" /></a></span></div><p></p><p><span style="font-family: georgia;">We reden de koers verder tegemoet en met een blik op de sporza-livestream beslisten we ter hoogte van het ons volledig onbekende Christiansfeld de passage van het peloton mee te pikken. We waren niet de enigen met dat idee en de toegangsweg naar dit onooglijke dorpje slibde gauw dicht met een heel scala aan koersadepten. We spotten er onder meer de familie Fl<span style="background-color: white; color: #202124; font-size: 16px;">ø</span>dder, en de broer van Wouter.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge4d5YCBj20oM8t03GXtHv04z6CixEbMPaLa6GfkUyUcQv1SYzXV7SD-CLRB0SPLeLnd8ps_a_eRDDShLDH2tzwalGUHDxw5Mz-4Qs6Q0PfXccxtJmf00bYv16JeREqLmqxL5xDic0v5Bk-4vjYaVy8vTj-cTb7rTk50LerDGQLT0ArnQbdarkLenj/s2048/290850863_2829806210662410_3602380584905196981_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge4d5YCBj20oM8t03GXtHv04z6CixEbMPaLa6GfkUyUcQv1SYzXV7SD-CLRB0SPLeLnd8ps_a_eRDDShLDH2tzwalGUHDxw5Mz-4Qs6Q0PfXccxtJmf00bYv16JeREqLmqxL5xDic0v5Bk-4vjYaVy8vTj-cTb7rTk50LerDGQLT0ArnQbdarkLenj/s320/290850863_2829806210662410_3602380584905196981_n.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><span style="font-family: georgia;">We waren dan wel anderhalf uur op voorhand aanwezig, blijkbaar was de karavaan met allerlei authentieke made in China-prullaria al gepasseerd. Met een ijsje en wat frisdrank verzachtten we deze pijn, om daarna te kunnen genieten van een hele namiddag koers. </span><span style="font-family: georgia;">Hoewel. Christiansfeld was biljartvlak en de passage van het peloton op een lang recht stuk duurt welgeteld 3 seconden. Gelukkig had Wout Van Aert zijn gele trui aan, of ik had niemand herkend... </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOXFKc-XKXM1zxF8fy2rMXnx_qKB8idrrllATK7HsxFWN1awCx945tsnTK8TrqBTQqJQHX8M499R9k2_Lau41swajO5mA1ZWf6orBq52_8JABiVfUt8SvW89lclQbx_ietpUCzPy6YKIvpZ-kSQeZfZzjBFiFUdhQmIKL8COLVoN2yWVb65pAclsPX/s1180/294374338_334533192200637_3681638716414935682_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1180" height="293" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOXFKc-XKXM1zxF8fy2rMXnx_qKB8idrrllATK7HsxFWN1awCx945tsnTK8TrqBTQqJQHX8M499R9k2_Lau41swajO5mA1ZWf6orBq52_8JABiVfUt8SvW89lclQbx_ietpUCzPy6YKIvpZ-kSQeZfZzjBFiFUdhQmIKL8COLVoN2yWVb65pAclsPX/s320/294374338_334533192200637_3681638716414935682_n.jpg" width="320" /></a></div><br /><p><span style="font-family: georgia;">Naar Kopenhagen dan maar, waar we de auto parkeerden in de residentiële wijk Gentofte, in de hoop die daar tien dagen later onaangeroerd aan te treffen. Met de fiets legden we de laatste kilometers richting hostel af. De kamers waren heel klein, maar wel gerieflijk en in het hostel waren er bovendien een keuken, fitness, en zelfs een zwembad. Allemaal betalende features helaas, al stond de deur van de keuken wel uitnodigend open. Zo uitnodigend dat we er gebruik van maakten om een lekkere pastamaaltijd te bereiden. Dat we niet wisten dat dit dus niet de bedoeling was, gelooft u sowieso niet, maar op onze plechtige communiezieltjes: het is echt waar. We waren niet de enigen die voor koolhydraten gingen, want de oven werd gevuld met twee pizza's, frieten, en wat lookbroodjes. Dat dit eigenlijk niet allemaal in de oven paste, en dat de frieten aanbrandden en de pizza door het rooster viel, zorgde voor een wansmakelijk zicht, maar de man in kwestie schraapte de resten toch bij elkaar op een bord om lekker te smikkelen als een varken uit een trog.</span></p><p><span style="font-family: georgia;"><span>Hoe zou het intussen nog zijn met Wannes en Sam? Goed, zo bleek, want ondanks alle overstappen en een privétrein die ze enkel dankzij allerlei stempels mochten betreden, zaten ze zowaar op de trein naar de Deense hoofdstad. </span>Dat Kopenhagen fietsvriendelijk is, wilden we in afwachting van onze reisgezellen graag aan den lijve ondervinden. Het kleine tochtje langs Nyhavn en het operagebouw werd doorspekt met sirenegeluiden en een overvliegende helikopter. Blijkbaar was er net die dag een aanslag gebeurd was in het plaatselijke winkelcentrum. Helaas houdt niet elke Deen van hygge...</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFYBWNZOf5RHdGhBwxNADTN3rlxqSL3GLTVhBrcwZTnJlQ8sbkSW3NNXkY2XoT2Qoj5IUCGqRX6CvjgIxtNe-mMxX6BInZxep-SM2hLPIe6-xoKun331jK5SlZZ-2wNdqtI2xoCroJAOga-a8vZnkcUjA0vAbfPEHD0wMdAlt4BpGWxWgdtSsOdfVQ/s2048/291595200_1165092554071574_1660885440783435280_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFYBWNZOf5RHdGhBwxNADTN3rlxqSL3GLTVhBrcwZTnJlQ8sbkSW3NNXkY2XoT2Qoj5IUCGqRX6CvjgIxtNe-mMxX6BInZxep-SM2hLPIe6-xoKun331jK5SlZZ-2wNdqtI2xoCroJAOga-a8vZnkcUjA0vAbfPEHD0wMdAlt4BpGWxWgdtSsOdfVQ/s320/291595200_1165092554071574_1660885440783435280_n.jpg" width="320" /></a></span></div><p></p><p><span style="font-family: georgia;">Het was al donker toen onze vriendjes in het station aankwamen, en we waren maar wat blij hen in de armen te sluiten. De zorgen en stress werden weggespoeld met een Deens-Duits biertje, het zweet in de hoteldouche. Hoewel, weggespoeld... Wannes had de douche gevuld met muesli - iets met een lek in een zak - en de douche weigerde door te lopen. Muesli bleek maar een van de boosdoeners, want het putje zat vol met half verteerd haar en andere vuiligheid. Een beetje gekokhals later was het niet enkel het vuil, maar ook mijn laatste greintje imago in het riool verdwenen. Morgen eerste fietsdag!</span></p><p><span style="font-family: georgia;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRwkWSryCnJcd-7MsotdDQqipTpcB9o3294hLOqglvkdWnPQqTCcpqNoiY-Q5JTIqkmzGnlJ6uGPKqVUS6LSZzhmCzKPHKSzDnDxzgye9HY2nI7YQMIvywwuANbSV0mMhJX6Vg1IjlTaMQIqIbONmdHMJcI_Og5zYu5Un_h8uoSybuGrDo21BeVDO9/s2048/291309860_1675585862812964_5991316802651005228_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRwkWSryCnJcd-7MsotdDQqipTpcB9o3294hLOqglvkdWnPQqTCcpqNoiY-Q5JTIqkmzGnlJ6uGPKqVUS6LSZzhmCzKPHKSzDnDxzgye9HY2nI7YQMIvywwuANbSV0mMhJX6Vg1IjlTaMQIqIbONmdHMJcI_Og5zYu5Un_h8uoSybuGrDo21BeVDO9/s320/291309860_1675585862812964_5991316802651005228_n.jpg" width="180" /></a></span></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><p></p></div>Sportingfanhttp://www.blogger.com/profile/03848683976384786805noreply@blogger.com0