Dag 1

Daar stonden ze dan, onze vijf helden, temidden de chaos van de aerodroom van Zaventem, gepakt ende gezakt klaar om het hoofd te bieden aan nieuwe gevaren. Nadat ze hun edele tweewielers hadden omspannen met glanzende folie was het slechts wachten op een SAS-slaaf. Tevergeefs echter; onze helden hadden geen andere keus dan na een smachtende blik op hun raspaarden geworpen te hebben, zich terug te trekken in het immense doolhof der luchthaven. 

Gediplomeerde winkeldief Thomas faalde schandelijk ende jammerlijk in een poging tot ontvreemding van een dagblad. Onze helden lieten deze kleine vernedering niet aan hun hart komen en veroverden zonder veel weerstand Gate 44 en niet veel later de voorgeparkeerde ijzeren vogel. Heer Pieters oren waren echter niet opgewassen tegen het helse gebrul der vliegtuigmotoren en stukken hersenkwab sijpelden door zijn buis van Eustachius naar buiten, zijn genialiteit kwam gelukkig nooit in gevaar. 

Bij aankomst in Oslo werden onze helden hardhandig van het vliegtuig verwijderd; de stewardessen konden simpelweg niet omgaan met zulks een vernuft. Ook onder de zwoele blik van onze vijf weledelgeboren makkers was presteren voor hen onmogelijk. Dit bevorderde dan ook hun onkunde wat fietsen betreft en resulteerde in drie gemolesteerde remmen, één gesloopt versnellingsapparaat, één verbrijzelde reflector en een tot stof gereduceerd achterlicht. 

Toch waren ze levend en wel aangekomen met uitzondering van Frederik ‘Kurva’, wiens hart was gebroken na het verlies van zijn dierbare moersleutel maatje 15. Een ingenieur zonder gereedschap is als spaghetti zonder vlees, als een boer zonder riek, comme une tartine sans beurre; waar een ingenieur gaat, gaan zijn moersleutels. Helaas dachten de onderbemande douaniers daar anders over, ze maakten hem het kleinood afhandig en sleepten de arme ziel mee naar de diepste kerkers van Zaventem waar Frederik urenlange martelingen te verduren kreeg. Zijn strijdmakkers werden in het ongewisse gelaten en zaten nietsvermoedend van een heerlijk stukje pizza te genieten in het plaatselijke topetablissement ‘Pizzahut’ geheten. 

Vol bloederige striemen en zonder moersleutel kwam Frederik ons al grienend vervoegen en met enige vertraging zetten we koers naar Gate 44. Na deze korte doch intrigerende flashback keren we terug naar het verhaal, namelijk de aankomst in Oslo-Gardermoen.

Na het ophalen van de bagage zadelden ze hun rossen en maakten hen reisklaar, dit nam meer tijd in beslag dan voorzien omwille van de vele voormelde technische mankementen. Ook moest de geteisterde Frederik tergend lang wachten op de hereniging met moersleutel 15. Dit alles eindelijk achter de rug, was het tijd om uit te rijden en een slaapplaats voor de nacht te zoeken. De kaartlezers van dienst, Thomas en Pieter, waren echter niet meer helder van geest na een lange, afmattende dag en leidden de groep verkeerdelijk richting de snelweg, waarop zoals u weet, waarde lezer, enkel vierwielige stalen rossen welkom zijn. 

Spoedig zagen we dan ook de flitsende zwaailichten van een politiecombi verschijnen en al een even flitsende agente trad sierlijk uit het voertuig. Ze vroeg hen met fluwelen stem: ‘waar denken jullie heen te gaan?’. Pieter ‘Don Juan’ Verlee, de woordvoerder van dienst, stond haar te woord en gebruikte de tactiek van het bange, verdwaalde vogeltje om haar te paaien. Dit miste zijn effect niet en de Noorse droomagente wees hen vriendelijk de weg, al hoopten ze op iets meer blijk van goede wil… 

Met hernieuwde kracht vervolgden ze hun weg met in hun achterhoofd de mooie, Noorse engel. Al snel ontwaardden ze een mooi, groen veld waarop ze neerzegen, een slechte keuze bleek later. De klok had al een half uur geleden middernacht geslagen en de vermoeidheid sloeg toe bij de vijf kompanen. In een rotvaart zetten zij drie oerdegelijke tenten op en wensten elkaar een goede nachtrust. In een mum van tijd werd alles vredig en stil, de vogels hielden hun snaveltjes en zelfs de koning der snurkers (Pjotr) gaf geen kik en hoewel de duisternis nooit toesloeg sloot dag 1 zijn oogjes. 

Epistulae de itinere Norvegia

Voorwoord

Bij deze neem ik mijn pen ter hand en vang ik het relaas aan van de queeste der onschuldige Lokerse jongeren, de ware aard der gebeurtenissen zo veel mogelijk respecterend. Dit eigenste moment staan vijf dapperen voor een tocht die hen onvermijdelijk in botsing zal brengen met gevaren, hen onbekend, en die hen naar de meest duistere krochten zal leiden die de onontgonnen wildernis van Noorwegen te bieden heeft. Natuurlijk zijn deze koene mannen alom vermaard en gekend, toch geef ik u hun namen; Stan, zoon van Jan, Thomas, zoon van Evert, Seppe, zoon van Jos, Pieter, zoon van Jean-Pierre en Frederik, zoon van Réné. 

Het toekomstige verloop dezer expeditie wordt voor ons stervelingen bedekt door nevelen van obscuriteit, enkel Huginn en Muninn weten wat komen zal. Moge Odin zijnen goddelijken aura over hen waken en moge de bliksemogige Thor hen op het rechte pad houden met zijnen donderontketenenden hamer. Moge het bevroren land ontwaken en warme haardvuren in gastvrije hutten knetteren. 

O edele beer, o sluwe wolf, wees hen genadig en gun hen de vrije doortocht door uwer gebieden. O Walkuren, gun de deernen-aan-zijnen-degen-rijgende Frederik, zoon van Réné, een voorspoedige jacht. 

O verheven muzen, schenk mij de inspiratie en de kracht om deze historie zo waarheidsgetrouw mogelijk neer te schrijven. Help mij dit verhaal te vertellen van begin tot het eind en laat het beginnen waar het jullie het beste lijkt.