Na het succes van onze tocht in Noorwegen in 2012, besloten we om ook in 2013 de fiets op te springen en een beetje rond te rijden in de uitgestrekte wereld.
Vorig jaar waren we met 5 richting Noorwegen gegaan; dit jaar vertrokken we met 7 sportievelingen. Seppe hield het voor bekeken, maar zijn afwezigheid werd opgevangen door Evert, Joris en Thijs.
Op zondag 30 juni vertrokken we met de fiets richting Gent-Sint-Pieters. We wilden immers van Berlijn over Praag naar Wenen rijden en het stukje Lokeren-Berlijn zou er net iets te veel aan zijn.
Zoals vertrekken meestal is, was het ook nu een beetje chaotisch. Joris bleek alweer de slordigheid zelve toen hij de sleutel van zijn slot blijkbaar thuis vergeten was. Dat hij niet veel plezier aan dit slot zou beleven, wordt later nog wel duidelijk. Eens dit euvel dankzij een hulpzame papa verholpen was, konden we toch vertrekken langs de mooie wegen die Lochristi, Destelbergen en Gent rijk zijn.
Dankzij de NMBS waren we rijkelijk op tijd op het perron (lees: de trein had vertraging), maar uiteindelijk vertrokken we toch met zijn allen richting Eupen. De eindhalte Eupen bleek wel afgeschaft, maar gelukkig stopte de trein wel in Welckenraedt, een gehucht waar daklozen thuis zijn (ook dit wordt later wel duidelijk).
Intussen was het ca. half vier in de namiddag en vol goeie moed begonnen we van daaruit onze fietstocht richting Aken. We passeerden via het drielandenpunt bovenop de Vaalserberg, zodat ook Nederland even kon genieten van onze aanwezigheid.
Rond 7 uur kwamen we aan in Aken waar we verwacht werden op ons eerste couchsurfing-plekje. Het jaar voordien in Noorwegen hadden we nog tenten meegenomen om ons volledig aan de grillen van moeder natuur te onderwerpen, maar een jaartje ouder waren we toch net iets meer luxebeestjes geworden. De tenten werden thuisgelaten en het comfort van hotels en appartementsvloeren werd opgezocht.
In Aken werden we verwelkomd door Lukas die ons in zijn appartement uitgenodigd had (lees eerder: wij hadden onszelf opgedrongen tot hij niet langer nee kon zeggen). Dit appartement deelde hij met Conrad en een dame waarvan ik de naam vergeten ben. Uitgehongerd na een behoorlijk intensief tochtje, vergastte (twee t's, niet alle Duitsers hebben een snorretje) Lukas ons op een heerlijke pastamaaltijd.
Het bijhorende Duitse bier blonk vooral uit in goedkoopheid, maar het gezelschap maakte veel goed.
We brachten de avond door met geneeskundestudenten uit alle uithoeken van Europa en Canada en eens we hen onder tafel gedronken hadden, was het tijd voor een soort schlagerfestival waarin we verbroederden met onze Duitse vrienden.
Vorig jaar waren we met 5 richting Noorwegen gegaan; dit jaar vertrokken we met 7 sportievelingen. Seppe hield het voor bekeken, maar zijn afwezigheid werd opgevangen door Evert, Joris en Thijs.
Op zondag 30 juni vertrokken we met de fiets richting Gent-Sint-Pieters. We wilden immers van Berlijn over Praag naar Wenen rijden en het stukje Lokeren-Berlijn zou er net iets te veel aan zijn.
Zoals vertrekken meestal is, was het ook nu een beetje chaotisch. Joris bleek alweer de slordigheid zelve toen hij de sleutel van zijn slot blijkbaar thuis vergeten was. Dat hij niet veel plezier aan dit slot zou beleven, wordt later nog wel duidelijk. Eens dit euvel dankzij een hulpzame papa verholpen was, konden we toch vertrekken langs de mooie wegen die Lochristi, Destelbergen en Gent rijk zijn.
Dankzij de NMBS waren we rijkelijk op tijd op het perron (lees: de trein had vertraging), maar uiteindelijk vertrokken we toch met zijn allen richting Eupen. De eindhalte Eupen bleek wel afgeschaft, maar gelukkig stopte de trein wel in Welckenraedt, een gehucht waar daklozen thuis zijn (ook dit wordt later wel duidelijk).
Intussen was het ca. half vier in de namiddag en vol goeie moed begonnen we van daaruit onze fietstocht richting Aken. We passeerden via het drielandenpunt bovenop de Vaalserberg, zodat ook Nederland even kon genieten van onze aanwezigheid.
Rond 7 uur kwamen we aan in Aken waar we verwacht werden op ons eerste couchsurfing-plekje. Het jaar voordien in Noorwegen hadden we nog tenten meegenomen om ons volledig aan de grillen van moeder natuur te onderwerpen, maar een jaartje ouder waren we toch net iets meer luxebeestjes geworden. De tenten werden thuisgelaten en het comfort van hotels en appartementsvloeren werd opgezocht.
In Aken werden we verwelkomd door Lukas die ons in zijn appartement uitgenodigd had (lees eerder: wij hadden onszelf opgedrongen tot hij niet langer nee kon zeggen). Dit appartement deelde hij met Conrad en een dame waarvan ik de naam vergeten ben. Uitgehongerd na een behoorlijk intensief tochtje, vergastte (twee t's, niet alle Duitsers hebben een snorretje) Lukas ons op een heerlijke pastamaaltijd.
Het bijhorende Duitse bier blonk vooral uit in goedkoopheid, maar het gezelschap maakte veel goed.
We brachten de avond door met geneeskundestudenten uit alle uithoeken van Europa en Canada en eens we hen onder tafel gedronken hadden, was het tijd voor een soort schlagerfestival waarin we verbroederden met onze Duitse vrienden.
We onthouden dat:
- het verslag van de Noorwegenreis nog volgt
- Stan geen champignons lust
- de pastasaus vooral uit champignons bestond
- Stan gelukkig kan teren op een zekere vetreserve
- het Canadees accent toch een beetje grappig is
- Isa echt wel een hete bom was
- ze ons helaas ook allemaal blauwtjes liet lopen
- Duitsers ook houden van foute muziek: http://www.youtube.com/watch?v=E-DZ0KtR3RY
