In oktober 2016 passeerde op één onzer fb-feeds een evenement dat ons leven zou veranderen. Na ons ritje van Rouen naar Lille vonden we het idee om in 1 dag volledig België te doorkruisen wel een mooie extra uitdaging.
Routes werden uitgetekend, koersfietsen geleend, Aliexpress beleefde gouden tijden door onze aankoop van allerlei fietsmateriaal, want het was wel duidelijk dat we er gewoon voor zouden gaan. Een hotelletje in Aarlen moest ons toelaten de nacht voordien toch een beetje rustig te kunnen slapen om op die manier met frisse benen aan onze uitdaging te kunnen beginnen.
Als voorbereiding liepen we van een leien dakje (of zoiets), toch als je onze blessures zag waarmee we aan de start moesten verschijnen. Pieters schouder was tijdens het badmintonnen voor de zoveelste keer gesubluxeerd, maar uiteindelijk was hij toch weer vanzelf in de kom geraakt. Sam was er zo mogelijk nog erger aan toe. Om maar te zeggen, we waren er klaar voor!
Vrijdag 14 april was het dan zover. We vertrokken met de trein naar Aarlen, kookten ons laatste avondmaal (product placement: nieuwe colruyt-veggieburgers met iglo-broccoli) en kropen tijdig onder de wol. Slapen was lastig... de stress van hetgeen ons de dag nadien te wachten stond was groot. Om 11 uur moesten we uitchecken, waarna we nog tot 15 uur moesten zien te overbruggen. We gingen naar de Colruyt, naar de Aldi, weer naar de Colruyt en hingen als volleerde zwervers (zie ook onze eerdere verslagen) rond in de hotellobby.
De stress werd met de minuut groter en we waren dan ook maar al te blij dat we richting station konden gaan om daar de andere ingeschrevenen te mogen begroeten. In het station kregen we onze checkpointkaarten en vooral veel extra stress, toen we de professionaliteit van de andere duo's mochten waarnemen. Nederlanders van 3 meter en messcherpe atleten vroegen zich vermoedelijk af welke kermiscoureurs wij dan wel mochten zijn.
Met zijn allen werd rond half vier vertrokken in Aarlen om in groep naar de officiële start in Virton te rijden. Gezapig was dit tempo allerminst. De Nederlanders trokken goed door en het kostte ons moeite dit tempo te volgen. We stoven een echte wielerwedstrijd voorbij en werden vergezeld door kapotte regensluizen. Zeiknat kwamen we in Virton toe (regendichte overschoentjes my ass) en toen moest de officiële wedstrijd nog beginnen.
De meerderheid van de deelnemers bleek slimmer dan ons en paste beleefd voor het extraatje Aarlen-Virton en laadde zijn ploegbus in het centrum van Virton uit. Fiets-gps'en, triatlonsturen, professionele fietstassen en daartussen twee Oost-Vlamingen met een op een akker gevonden fiets (true story) en een papieren wegbeschrijving. Hoongelach was net niet luidop ons deel.
Toen om 17 uur het officiële startschot weerklonk vertrokken de gps-fanaten alle richtingen uit. De papieren voorbereiding bleek echter - toch zeker de eerste 250 km - alle moderne snufjes te overtreffen. Eens het startplein een beetje leger was, begonnen ook wij aan onze lijdensweg.
Een eerste helling bleek al onoverkomelijk voor Sams fiets, die prompt besloot lek te rijden. Enkele achterblijvers wensten ons geluk met dit onfortuin, maar uiteindelijk konden we weer vertrekken. 5 km later, tweede keer lek :'(
De rit was met moeite een halfuurtje bezig en we hadden al de helft van onze reservebandenvoorraad moeten aanspreken. Gelukkig waren we niet de enige, want toen we weer konden aanzetten, bleek even verder ook een ander duo reeds voor de tweede keer plat te staan. Een Nederlands duo dat net als ons niet supersnel ging, verzorgde met een boombox de muzikale sfeer onderweg. We zouden ze meermaals kruisen.
Na de eerste pech en ondanks natte kleren, raakten we toch nog vrij vlot in Neufchateau. De eerste cola's werden soldaat gemaakt en ook Snickers, bananen en Twixen verdwenen achter de kiezen. Een broer/zus-duo uit Berlare-Zele had hier ook een stop ingelast (het voortdurend kruisen van andere duo's zou een weerkerend fenomeen blijven) en we pepten elkaar op.
De benen waren nog goed, maar op snoep en frisdrank overleeft een mens niet, dus besloten we na een kleine 100 km een frietje te stekken in frituur Krousty te Libin. Ook hier waren we niet alleen, want een Frans duo had besloten een biefstukje te nuttigen om de nacht door te komen. Wij hielden het - vegetariërs in een frituur, altijd een avontuur - iets soberder. Sams sanitaire stop duurde verdacht lang, maar hij had naar eigen zeggen van de infrastructuur gebruik gemaakt om zijn doorweekte kousen toch een beetje droger te krijgen.
Door naar Dinant! Een hypermoderne touchscreennachtwinkel verkocht ons de volgende lading sportdrank en buiten maakten we vrienden. De Waalse mannen leken ons lichtjes beschonken, maar als we hen ooit nog eens tegenkwamen moesten we hen een CD maken om Nederlands te leren (dat leken we althans op te maken uit hun met alcohol doorspekte betoog).
Genoeg getreuzeld, en het werd stilaan tijd om richting eerste checkpoint te stuiven. Twee lekke banden viel nog mee, want een andere deelnemer bleek na vijf lekke banden door zijn voorraad heen te zijn en moest in Dinant de handdoek in de ring werpen. Gelukkig dat wij nog 2 reservebanden over hadden. Hoewel, even verder bleek 2 ineens 1 te worden toen Sam voor de derde keer moest afstappen. De derde reserveband werd opgelegd en onze moraal kreeg een serieuze knauw. Gezonden door God, stopten op dat moment echter drie bezorgde nonnetjes die ons weer moed inpraatten. Lekken dichten in onze kapotte banden konden ze helaas niet, maar onze zieltjes waren dan toch weer bij elkaar geplakt.
Zonder ongelukken bereikten we even later de citadel van Namen. Daar konden we aan de organisatie een teken van leven geven, aangezien dit het eerste checkpoint was. De beklimming viel goed mee en onderweg naar boven kwamen we een fotograaf (!), wat wietdampen, een in een auto vrijend koppeltje en alweer enkele andere fietsduo's tegen. 1u39 's nachts klokten we ginder af en enkele vunzige moppen van een oversekste deelnemer (we doopten het duo Peppie en Kokkie en zouden hen elk volgend checkpoint weer tegenkomen) later vertrokken we uit Namen.
De leeuw van Waterloo was de tweede bezienswaardigheid op ons checkpointenlijstje en zonder al te veel ongemakken raakten we ter plekke. Pieter was er nog nooit geweest, maar om 4u34 bleek de leeuw toch vooral donker te zijn. Peppie en Kokkie kwamen even later ook weer het domein opgestoven en voorts waren er nog een vijftal duo's aan het bekomen van de nacht. De verzamelde lichtjes en reflectoren trokken de aandacht van de politie, en onze "we doen mee aan een wedstrijd waarbij we 's nachts moeten fietsen"-uitleg leek hen toch minstens een beetje verdacht. De nacht was koud en de gure wind maakte dat we er snel wegwilden.
Dat we stilaan Vlaanderen naderden gaf ons hernieuwde moed en bij het ochtendgloren passeerden we onder meer de bibliotheek van Halle. Boeken volkakken deden we er niet, maar nostalgisch dachten we toch terug aan die keer op een vorige fietsreis dat ook wij van hun sanitair hadden gebruik gemaakt.
In Galmaarden sloeg de paasklok 7 uur wat betekende dat bakker Van Belle openging. We kochten ons ontbijt in en volgden het voorbeeld van een ander duo in het KBC-kantoor dat rustig probeerde op te warmen. De nacht goed doorgekomen, kregen we bij het aanbreken van de nieuwe dag toch een klopke en Sam viel in slaap.
Met meer pijn dan goesting kropen we uiteindelijk toch op onze fiets en trokken we naar de Muur van Geraardsbergen. We kwamen langs de top, maar om de wedstrijd iets zwaarder te maken, moesten we van de organisatie eerst volledig naar beneden rijden om dan opnieuw naar boven te klauteren. Hierbij misreden we ons een klein beetje, maar uiteindelijk raakten ook wij aan het kapelletje op de top. Peppie en Kokkie volgden gezwind. 8u54 checkten we in; de winnaars van de DuoDiagonaal 2017 waren op dat moment al 2 uur in Oostende.
Na Geraardsbergen wachtte er ons enkel nog een plat stukje Vlaanderen, of althans, dat dachten we. Het bleef heuvelachtig en in de buurt van Oosterzele bleek de papieren navigatie voor het eerst mankementen te vertonen. Misrijden werd vanaf dan ons lot...
Uiteindelijk kwamen we in de buurt van Gent, waar we door enkele vriendelijke mensen getrakteerd werden op een banaan en wat steunende woorden, waarna we ongeveer de hele ring afreden aan een slakkentempo om uiteindelijk toch aan de Brugse/Gentse Vaart te raken.
Ons energiepeil was vervaarlijk laag gezakt en en in Lovendegem werd een vegetarische pasta geluncht in 't Lanterfanterken. Van Lovendegem naar Brugge was het enkel maar het water volgen, al bleken enkele wegomleggingen daar anders over te denken. Tegenwind, misrijden, slechte baantjes, het was gewoon gruwelijk.
Meer dood dan levend bereikten we Brugge, waarna we ook hier sukkelden om verder naar Oostende te raken. De tegenwind bleef, en Oostende was nog nooit zo ver geweest. Maar dan (na een heel lange tijd) doemde aan de horizon toch iets kuststedelijks op. Oostende, we made it. Hoewel, het checkpoint in Oostende, was het prachtige kunstwerk (NOT) van Arne Quinze en ook dat bleek nog wel een eindje, maar hey om 18u07, na 404 km fietsen en meer dan 24 uur na de officiële start waren we er!
We stuurden Gunther ons laatste teken van leven en trokken naar het station. We did it!
Routes werden uitgetekend, koersfietsen geleend, Aliexpress beleefde gouden tijden door onze aankoop van allerlei fietsmateriaal, want het was wel duidelijk dat we er gewoon voor zouden gaan. Een hotelletje in Aarlen moest ons toelaten de nacht voordien toch een beetje rustig te kunnen slapen om op die manier met frisse benen aan onze uitdaging te kunnen beginnen.Als voorbereiding liepen we van een leien dakje (of zoiets), toch als je onze blessures zag waarmee we aan de start moesten verschijnen. Pieters schouder was tijdens het badmintonnen voor de zoveelste keer gesubluxeerd, maar uiteindelijk was hij toch weer vanzelf in de kom geraakt. Sam was er zo mogelijk nog erger aan toe. Om maar te zeggen, we waren er klaar voor!
Vrijdag 14 april was het dan zover. We vertrokken met de trein naar Aarlen, kookten ons laatste avondmaal (product placement: nieuwe colruyt-veggieburgers met iglo-broccoli) en kropen tijdig onder de wol. Slapen was lastig... de stress van hetgeen ons de dag nadien te wachten stond was groot. Om 11 uur moesten we uitchecken, waarna we nog tot 15 uur moesten zien te overbruggen. We gingen naar de Colruyt, naar de Aldi, weer naar de Colruyt en hingen als volleerde zwervers (zie ook onze eerdere verslagen) rond in de hotellobby. 
De stress werd met de minuut groter en we waren dan ook maar al te blij dat we richting station konden gaan om daar de andere ingeschrevenen te mogen begroeten. In het station kregen we onze checkpointkaarten en vooral veel extra stress, toen we de professionaliteit van de andere duo's mochten waarnemen. Nederlanders van 3 meter en messcherpe atleten vroegen zich vermoedelijk af welke kermiscoureurs wij dan wel mochten zijn.
Met zijn allen werd rond half vier vertrokken in Aarlen om in groep naar de officiële start in Virton te rijden. Gezapig was dit tempo allerminst. De Nederlanders trokken goed door en het kostte ons moeite dit tempo te volgen. We stoven een echte wielerwedstrijd voorbij en werden vergezeld door kapotte regensluizen. Zeiknat kwamen we in Virton toe (regendichte overschoentjes my ass) en toen moest de officiële wedstrijd nog beginnen.
De meerderheid van de deelnemers bleek slimmer dan ons en paste beleefd voor het extraatje Aarlen-Virton en laadde zijn ploegbus in het centrum van Virton uit. Fiets-gps'en, triatlonsturen, professionele fietstassen en daartussen twee Oost-Vlamingen met een op een akker gevonden fiets (true story) en een papieren wegbeschrijving. Hoongelach was net niet luidop ons deel.
Toen om 17 uur het officiële startschot weerklonk vertrokken de gps-fanaten alle richtingen uit. De papieren voorbereiding bleek echter - toch zeker de eerste 250 km - alle moderne snufjes te overtreffen. Eens het startplein een beetje leger was, begonnen ook wij aan onze lijdensweg.
Een eerste helling bleek al onoverkomelijk voor Sams fiets, die prompt besloot lek te rijden. Enkele achterblijvers wensten ons geluk met dit onfortuin, maar uiteindelijk konden we weer vertrekken. 5 km later, tweede keer lek :'(
De rit was met moeite een halfuurtje bezig en we hadden al de helft van onze reservebandenvoorraad moeten aanspreken. Gelukkig waren we niet de enige, want toen we weer konden aanzetten, bleek even verder ook een ander duo reeds voor de tweede keer plat te staan. Een Nederlands duo dat net als ons niet supersnel ging, verzorgde met een boombox de muzikale sfeer onderweg. We zouden ze meermaals kruisen.
Na de eerste pech en ondanks natte kleren, raakten we toch nog vrij vlot in Neufchateau. De eerste cola's werden soldaat gemaakt en ook Snickers, bananen en Twixen verdwenen achter de kiezen. Een broer/zus-duo uit Berlare-Zele had hier ook een stop ingelast (het voortdurend kruisen van andere duo's zou een weerkerend fenomeen blijven) en we pepten elkaar op.
De benen waren nog goed, maar op snoep en frisdrank overleeft een mens niet, dus besloten we na een kleine 100 km een frietje te stekken in frituur Krousty te Libin. Ook hier waren we niet alleen, want een Frans duo had besloten een biefstukje te nuttigen om de nacht door te komen. Wij hielden het - vegetariërs in een frituur, altijd een avontuur - iets soberder. Sams sanitaire stop duurde verdacht lang, maar hij had naar eigen zeggen van de infrastructuur gebruik gemaakt om zijn doorweekte kousen toch een beetje droger te krijgen. Door naar Dinant! Een hypermoderne touchscreennachtwinkel verkocht ons de volgende lading sportdrank en buiten maakten we vrienden. De Waalse mannen leken ons lichtjes beschonken, maar als we hen ooit nog eens tegenkwamen moesten we hen een CD maken om Nederlands te leren (dat leken we althans op te maken uit hun met alcohol doorspekte betoog).
Genoeg getreuzeld, en het werd stilaan tijd om richting eerste checkpoint te stuiven. Twee lekke banden viel nog mee, want een andere deelnemer bleek na vijf lekke banden door zijn voorraad heen te zijn en moest in Dinant de handdoek in de ring werpen. Gelukkig dat wij nog 2 reservebanden over hadden. Hoewel, even verder bleek 2 ineens 1 te worden toen Sam voor de derde keer moest afstappen. De derde reserveband werd opgelegd en onze moraal kreeg een serieuze knauw. Gezonden door God, stopten op dat moment echter drie bezorgde nonnetjes die ons weer moed inpraatten. Lekken dichten in onze kapotte banden konden ze helaas niet, maar onze zieltjes waren dan toch weer bij elkaar geplakt.
Zonder ongelukken bereikten we even later de citadel van Namen. Daar konden we aan de organisatie een teken van leven geven, aangezien dit het eerste checkpoint was. De beklimming viel goed mee en onderweg naar boven kwamen we een fotograaf (!), wat wietdampen, een in een auto vrijend koppeltje en alweer enkele andere fietsduo's tegen. 1u39 's nachts klokten we ginder af en enkele vunzige moppen van een oversekste deelnemer (we doopten het duo Peppie en Kokkie en zouden hen elk volgend checkpoint weer tegenkomen) later vertrokken we uit Namen. De leeuw van Waterloo was de tweede bezienswaardigheid op ons checkpointenlijstje en zonder al te veel ongemakken raakten we ter plekke. Pieter was er nog nooit geweest, maar om 4u34 bleek de leeuw toch vooral donker te zijn. Peppie en Kokkie kwamen even later ook weer het domein opgestoven en voorts waren er nog een vijftal duo's aan het bekomen van de nacht. De verzamelde lichtjes en reflectoren trokken de aandacht van de politie, en onze "we doen mee aan een wedstrijd waarbij we 's nachts moeten fietsen"-uitleg leek hen toch minstens een beetje verdacht. De nacht was koud en de gure wind maakte dat we er snel wegwilden.
Dat we stilaan Vlaanderen naderden gaf ons hernieuwde moed en bij het ochtendgloren passeerden we onder meer de bibliotheek van Halle. Boeken volkakken deden we er niet, maar nostalgisch dachten we toch terug aan die keer op een vorige fietsreis dat ook wij van hun sanitair hadden gebruik gemaakt.
In Galmaarden sloeg de paasklok 7 uur wat betekende dat bakker Van Belle openging. We kochten ons ontbijt in en volgden het voorbeeld van een ander duo in het KBC-kantoor dat rustig probeerde op te warmen. De nacht goed doorgekomen, kregen we bij het aanbreken van de nieuwe dag toch een klopke en Sam viel in slaap.
Met meer pijn dan goesting kropen we uiteindelijk toch op onze fiets en trokken we naar de Muur van Geraardsbergen. We kwamen langs de top, maar om de wedstrijd iets zwaarder te maken, moesten we van de organisatie eerst volledig naar beneden rijden om dan opnieuw naar boven te klauteren. Hierbij misreden we ons een klein beetje, maar uiteindelijk raakten ook wij aan het kapelletje op de top. Peppie en Kokkie volgden gezwind. 8u54 checkten we in; de winnaars van de DuoDiagonaal 2017 waren op dat moment al 2 uur in Oostende. Na Geraardsbergen wachtte er ons enkel nog een plat stukje Vlaanderen, of althans, dat dachten we. Het bleef heuvelachtig en in de buurt van Oosterzele bleek de papieren navigatie voor het eerst mankementen te vertonen. Misrijden werd vanaf dan ons lot...
Uiteindelijk kwamen we in de buurt van Gent, waar we door enkele vriendelijke mensen getrakteerd werden op een banaan en wat steunende woorden, waarna we ongeveer de hele ring afreden aan een slakkentempo om uiteindelijk toch aan de Brugse/Gentse Vaart te raken.
Ons energiepeil was vervaarlijk laag gezakt en en in Lovendegem werd een vegetarische pasta geluncht in 't Lanterfanterken. Van Lovendegem naar Brugge was het enkel maar het water volgen, al bleken enkele wegomleggingen daar anders over te denken. Tegenwind, misrijden, slechte baantjes, het was gewoon gruwelijk.
Meer dood dan levend bereikten we Brugge, waarna we ook hier sukkelden om verder naar Oostende te raken. De tegenwind bleef, en Oostende was nog nooit zo ver geweest. Maar dan (na een heel lange tijd) doemde aan de horizon toch iets kuststedelijks op. Oostende, we made it. Hoewel, het checkpoint in Oostende, was het prachtige kunstwerk (NOT) van Arne Quinze en ook dat bleek nog wel een eindje, maar hey om 18u07, na 404 km fietsen en meer dan 24 uur na de officiële start waren we er!
We stuurden Gunther ons laatste teken van leven en trokken naar het station. We did it!
