Zwitserland (deel 1)

Lokeren-Zwitserland: een tocht in 6 etappes

Lief en leed hebben Stan en ik de afgelopen 11 jaar gedeeld op fietsreis. Elk jaar volgden we het vaste stramien: de kaart van Europa bekijken, een bestemming prikken, vrienden proberen te overtuigen mee te gaan, overleggen met de spoorwegen van allerlei landen om ons alstublieft te willen meenemen, tentje en bagage opladen en gaan naar niet zo verre landen. Elk jaar kregen we in onze wanderlust gezelschap van een bont allegaartje van andere sportievelingen. Sommigen hielden het maar kort vol, anderen ontpopten zich tot onmisbare tandwielen in onze fietstrein. Maar Stan was kader en wiel, versnelling en rem, stuur en zadel. Tot dit jaar...

Was het een vroege midlifecrisis van mijnentwege of toch die dekselse Covid die mijn fietsreis vorig jaar minder succesvol liet verlopen dan gewenst? Ineens ontstond bij mij het idee om op reis te gaan met de koersfiets. Een op het eerste zicht banale aanpassing aan een voorts gesmeerde ketting, maar ze bracht grote gevolgen met zich mee. De twee dikke fietstasbulten die alle bagage op mijn andere fiets droegen, moesten plaats maken voor extra aerodynamica en rijplezier.

Tent en slaapzak konden niet meer mee en ik moest me dan ook overgeven aan de dagelijkse luxe van een restaurantje onderweg en een hotelkamer met warme douche. Stan daarentegen hield masochistisch vast aan de avontuurlijke ontberingen die wildkamperen en kokerellen met zich meebrachten. Het Lokers schisma was een feit. Dit jaar zouden er voor het eerst twee fietsreizen zijn: een luxefietsreis - door kwatongen herdoopt tot een reis voor mietjes - en een kampeerfietsreis. Hieronder leest u alvast het verslag van de eerstgenoemde, een reis die Wannes en mezelf in zes dagen tot bij Wouter in Zwitserland moest brengen. De uitgetekende fietsroute klokte af op ca. 850 km, maar wie onze eerdere avonturen gevolgd heeft, weet dat daar altijd wonderbaarlijk veel kilometers bijkomen.

Dag 1: Lokeren-Maaseik (ca. 175 km)

De goden dachten duidelijk het hunne over ons verraad aan de oorspronkelijke fietsvakantiefilosofie. Regen en miezer wisselden elkaar af. Gelukkig was het helemaal niet koud en bovendien blies de wind vol in onze rug. We vlamden onder de Schelde door en zochten onze weg richting Albertkanaal. Een manoeuvrerend schip dreigde dit kanaal en de bijhorende brug te herleiden tot een nieuwe Suez-ramp, maar na een kwartiertje heen en weer sturen, konden we onze weg vervolgen. 

Een middagpauze in Herentals vulde onze tank aan en omdat we maar met twee waren, verliep deze stop enorm vlot. Net toen we dachten efficiënt bezig te zijn, bemerkten we twee fietsende Gentse scoutsleiders die in minder tijd verder gefietst hadden, op een minuutje tijd een bifi en een doos Pringels konden binnenschransen en ons verbijsterd achterlieten op hun weg richting kampplaats. We hadden zelfs geen tijd om met onze ogen te knipperen.

De namiddag deed ons voor de eerste keer improviseren. In plaats van ons zorgvuldig opgestelde gps-bestand te volgen, beslisten we even rond te rijden langs het boomfietspad in Hechtel-Eksel. De omweg bleek er eentje van minstens 10 kilometer en al bij al viel de attractie toch een beetje tegen. We bekeken de route uit de boom, maakten een cirkeltje en trokken verder richting Maaseik. 

Inchecken, een douche en op zoek naar een warme hap. De goden waren niet langer boos op ons en leidden ons naar Domino's waar het zowaar dolle zaterdag was. 

Dag 2: Maaseik-Remagen (157 km)

In al onze decadentie hadden we voor onze eerste nacht een hotel geboekt met inbegrepen ontbijtbuffet. Roerei verorberen dat niet vastgekoekt zat aan een roeste gamel, yoghurt eten met een lepel, brood snijden met een mes, allemaal zaken die we de voorbije jaren net niet verleerd waren. Nog aan het ontbijt zaten een aantal jonge triatleten, die bij het aanzien van Wannes vol schrik vroegen of hij ging concurreren met hen in de wedstrijd die hen wachtte. Wij hadden echter grootsere plannen en dienden te vertrekken richting Remagen. 

De GPS was even het noorden kwijt en weigerde de juiste route aan te geven. Dat we iets te ambitieus alvast de route van dag 3 hadden ingeladen, kon hier wel mee te maken hebben. Eens dit euvel verholpen, trokken we van België naar Nederland en van Nederland naar Duitsland. We wisten dat zondag een moeilijke dag is in bevoorradingstermen, dus maakten dankbaar gebruik van de eerste McDonalds langs de weg. Gelukkig, want daarna was het toch een tweetal uur leegte wat eten en drinken betrof. Een bakker bracht soelaas met wat zoetigheden en een gigantische kop chocomelk waarin ik net niet verdronk. 

Het gesukkel met de GPS was voor even verleden tijd, want we ontmoetten onze nieuwe gids: de Rijn. Deze rivier was machtig breed - en zou dat in tegenstelling tot wat Wannes beweerde nog wel een tijdje blijven. Helaas gold dit niet niet voor het fietspad erlangs. We laveerden ons een weg tussen de vele zondagsfietsers en kwamen al bij al vlot aan bij ons huisje in Remagen. U leest het goed: een volledig huisje was die avond ons deel. Wasmachine, televisie, stromend water, we hadden het allemaal. Ook honger hadden we, maar dat was dankzij de plaatselijke kebabzaak maar tijdelijk. 

Dag 3: Remagen - Mainz (147 km)

Rustdag... althans, dat had ik Wannes wijsgemaakt. Na zijn zware examens en twee pittige ritten, zou het vandaag een ride in the park zijn die eindelijk voor decompressie kon zorgen. Navigeren was simpel, want we moesten enkel de Rijn volgen richting zuiden. Helaas dacht de wind exact het tegenovergestelde. In Koblenz, waar de Moezel de Rijn voedt, deden wij hetzelfde met onze lege maagjes.

Met Deutsches Eck, Pfalzgrafenstein en Lorelei(kt nergens naar) passeerden we enkele typische Rijn-trekpleisters. In het mooie stadje Bingen bingeden we ijsjes maar met onze beperkte bezetting kregen we de hele doos niet op. We probeerden ze gratis uit te delen, maar dat liep niet van een Loreleien dakje. Of het hun lactose-intolerantie, onze lijfgeur of mijn pornosnor was laat ik in het midden, maar na een aantal deksels op de neus, kregen we ze uiteindelijk toch geruild voor karmapunten. 

De laatste kilometers naar Mainz brachten ons langs mooie stukjes dijk waar een wielertoerist ons uitdaagde. De vermogensmeter werd aan flarden getrapt en bijna konden we hem afschudden tot onze parcourskennis onbestaander bleek dan de zijne. Uitbollen naar onze hotelkamer dan maar waar we op onze kamer een keukentje ontdekten. We kregen nostalgie naar de kookmomenten van eerdere reizen en flansten met tortellini in tomatensaus het signature dish bij uitstek in elkaar. 

- Pieter -