Slovenië/Italië 2023: Proloog

Dag beste lezer en welkom bij het verslag van onze fietsreis. Ik geloof dat het de twaalfde is, maar heel zeker ben ik daar niet meer van, en wie kan het uiteindelijk iets schelen. Een andere, treurige statistiek is wel van belang: het was de allereerste fietsreis zonder Pieter, die na tien jaar zin had in Iets Anders. Dat Iets Anders vulde hij in met koersbanden, donzige hotelkussens en ontbijtbuffet met cava, een Club Med-arrangement dat helaas ook Wannes wist te verleiden.

In plaats van wezenloos te wachten op de terugkeer van de frontman, besloot de ritmesectie van onze band opnieuw op een spetterende Europese tournée te vertrekken. Mét de vertrouwde ingrediënten: wakke slaapzakken, lekkende Decathlon-matjes en naaktslakken op de binnentent. Kortom, rock-'n-roll. Niettemin bleef de vraag smeulen: wat moest er van ons worden zonder onze leider, onze herder, onze brug met de lokale bevolking? En vooral: wie zou ons nu verkeerd doen rijden omdat hij het beter dacht te weten dan de gps?

Voor we die vraag beantwoorden, moet ik eerst toelichten wie 'ons' was. Wij, dat waren Frederik alias Copco, Jan, Sam, Tim en Stan. Ja, dat was eigenlijk wat ik wilde vertellen. Nu zit ik hier met die nieuwe paragraaf. Misschien moet ik u dan ook maar alvast vertellen dat Jan plande om na vijf fietsdagen naar huis te keren, zodat dat later niet als een verrassing komt.   

We zouden dit jaar vertrekken in Ljubljana, de hoofdstad van Slovenië. Dat was ongeveer het verste punt in Europa dat comfortabel met de trein te bereiken was. Het is te zeggen, het was er eigenlijk al voorbij. Deutsche Bahn had ons in ettelijke telefoontjes duidelijk gemaakt dat mensen op de maan zetten nog wel kon, maar dat fietsen zo ver transporteren per spoor toch wel een beetje de grenzen van de wetenschap opzoeken was. Frederik kwam met de oplossing. Hij zou bij zijn bezoek aan Wouter al onze fietsen meenemen naar Zwitserland, en zich daarna een week in stilte bezighouden onder de Alpen in afwachting van onze komst. In Verona zouden we elkaar treffen, en dan samen per trein verder reizen naar Ljubljana. Om van daar terug te fietsen naar Verona. Volgt u nog?   

Tussen Ljubljana en Verona zouden we eerst de Slovenia West Loop volgen, een route die over enkele stevige bergtoppen richting het Triglavgebergte loopt. Daar kregen we opnieuw De Berg geserveerd, een villain die we in 2021 dachten verslagen te hebben in Duitsland, maar die nu zijn heropwachting maakte. Hoger, langer, brutaler: De Berg had twee jaar aan de superfoods gezeten en was uit op wraak. De Vrsic heette hij, een bergpas zo vreselijk dat enkel medeklinkers er konden overleven.

Daarna zouden we afdalen naar de veilige vallei van de Soca. Vandaag stroomt door de bergrivier het blauwste blauw, maar tijdens de Eerste Wereldoorlog kleurden haar oevers rood. Liefst twaalf veldslagen vochten de Italianen er uit met de troepen van Oostenrijk-Hongarije. Een half miljoen soldaten zou er nooit meer weggaan. Het front werd vereeuwigd in A Farewell to Arms van Ernest Hemingway, een absolute klassieker uit de literatuurgeschiedenis die werkelijk nergens naartoe gaat en die ik u ten zeerste afraad. De Soca zou ons afzetten in Italië. Daar hadden we een route samengesteld uit de AIDA, de Veneto Gravel, de I2, de I5 en de Eurovelo 7. Het resultaat was een mozaïek die, zo hoopten we, zijn gelijke niet gekend zou hebben in het Oude Rome.   

Met Slovenië hadden we ook voor het eerst in tien jaar het Slavische taalgebied bereikt. Omdat "Lahko napolnite naše steklenice za pijačo" als vertaling van "Zou u onze drinkbussen kunnen vullen" niet bijster intuïtief bij ons opkwam, had ik voor elk reislid een handig spiekbriefje gemaakt. Over ons verstaanbaar maken in Italië hadden we minder zorgen. Gemakshalve hadden we besloten dat Italiaans in essentie Frans was met meer handgebaren, en tenslotte was het noorden van het land verstedelijkt en geïndustrialiseerd, twee woorden die doorgaans rijmen op Engelssprekend. Maar, beste lezer, dat hadden we verkeerd. Oh, wat hadden we dat verkeerd. Gelukkig bleek Spanje dicht genoeg bij Italië te liggen opdat de locals ons Italiaans-met-een-sombrero-op begrepen.

Maar genoeg voorbeschouwd. Tijd om koers te zetten naar de landen van brutale bergtoppen, wonderlijke wijn en pizza's met een grote P. ¡Vamos!   

(Stan)