20 juli: Pizzerija Marija

Trenta - Deskle ● 75,22 km ● 805 m

De campingautomaat produceerde een betaaltoon, een klik en een heerlijke espresso. Met zicht op de maagverschrompelende reuzen van de Triglav nipten we het zwarte goud naar binnen. Ook enigszins maagverschrompelend: de dode schorpioen die we net hadden gevonden in de toiletten. Wikipedia suste, de Alpiscorpius gamma was volstrekt ongevaarlijk.

Niettemin verdachtte ik het beest er al snel van zijn angel in mijn band geboord te hebben. Na nauwelijks vijf kilometer liep hij hobbelend leeg. Op een oprit hielden we de reparatiesessie kort en krachtig, te meer omdat enkele Slovenen ons kwamen aanmoedigen met honden en "This is private property".

Het hoogteprofiel van onze fietsreis was dit jaar kort samen te vatten. Eerst 150 kilometer stijgen en dalen, dan de eenzame hoogte van de Vrsic, en dan een eindeloze glijbaan tot in Italië. Maar, zo bleek, die glijbaan had zijn beste tijd gehad. Ze zat vol blutsen en builen, was voorzien van een paar aftakkingen die nergens heen leidden, en – extra problematisch – weigerde koppig naar beneden te gaan.

Het begon nochtans goed met schitterende, inktzwarte asfaltbanen die gisteren aangelegd leken. Of eergisteren, ik heb geen idee hoe lang asfalt moet drogen. In de rotswanden zagen we klaterende watervallen. Plots volgde er echter een hangbrug, die leidde naar een gravelpad. Jan stoof opnieuw de afslag voorbij, maar toen het gravelpad er halverwege de brui aan gaf bleek zijn keuze de juiste. Na een omweg via Bovec kwamen we weer op de route. Opnieuw verscheen er een verdacht uitziende gravelafslag, maar oef, een oudere dame en heer kwamen van achter de bocht tevoorschijn.

Wat volgde was kilometers lang dokkeren over het soort stenen dat ze tussen de rails gooien. De weg leek bovendien recent omgeploegd, of op zijn minst gebombardeerd. Niet plooien, dachten we, wat een koppel stationsfietsen kan, kunnen wij ook. Tot het ons begon te dagen: die mensen waren omgekeerd toen ze de staat van de weg hadden gezien. Bij de eerste hangbrug over de Soca evacueerden we.

Na de lunch in Kobarid viel het eten en de hitte als een baksteen op onze helm. We wilden zwemmen, en wel nu. We stopten bij een bosje, kropen door een bedoornd pad en daar vonden we haar. De Côte d'Azur in rivier-uitgave, de rivier die als kind in een ketel chloor is gevallen, de kleur blauw zoals ze oorspronkelijk bedoeld was. De Soca. Dat het water net boven vriestemperatuur is vertellen ze je er natuurlijk niet bij in de brochure, en centimeter per centimeter trachtten we een thermische shock te vermijden. Mocht u op 20 juli gegil en gegiechel hebben gehoord, sorry, dat waren wij.

Even later volgde weer een confrontatie met onweer. Niet dat we er opnieuw in zaten, gelukkig niet, maar we zagen de nasleep. Overal lagen kerngezonde bomen schrijlings over de weg. De singletrack in Tolmin was al helemaal voer voor kettingzagen. Nee, in dit land huisden geen Vlaamse huis-, tuin- en keukenstormen, dit waren krachten uit een andere wereld. Houdini-gewijs zochten we ons een weg door de bladeren, takken en stammen.

Bij een kraantje naast een voetbalveld maten we onze schrammen op. Drie jongens waren er hun beste stilstaande fases aan het oefenen, hun keurige bongiorno's verraadden dat we dichter kwamen bij Italië. De bal vloog over het hek en belandde voor mijn voeten. Stress, dat begrijpt u, maar de jongens bespaarden mij de vernedering van een wilde trap richting Chandrayaan-3 door haastig zelf om de bal te komen.

Het bleef omhoog en omlaag gaan op onze intussen uitsluitend theoretische glijbaan. Bij de ondergaande zon bereikten we eindelijk Deskle. Ideaal: het was 18u, en de supermarkt was open tot 19u. Tot we voor de deur stonden. De zaak was toe. Dat maakten we ook met handen en voeten duidelijk aan een aanslenterende grootmoeder, maar de vrouw bewees ons fronsend het tegendeel door te trekken in plaats van te duwen.

De fruitafdeling van Sloveense supermarkten was net zoals bij ons voorzien van een weegschaal. Bij gebrek aan fruitfoto's op het scherm was het echter een raadsel hoe je de juiste sticker op het juiste fruit moest krijgen. Ik vroeg een andere klant om hulp, dezelfde Sloveense grootmoeder als daarnet, en die hielp me met de glimlach. Ik bedankte haar en ging verder, maar de vrouw had haar conclusie gemaakt: deze man was nog nooit in een supermarkt geweest. Even later kwam ze mij een mandje geven, ging met haar vinger de rayons af en wees ten slotte naar de kassaband. Met mijn mand vol vernedering en vijf bananen begaf ik me naar de kassierster. De vrouw keek trots toe.

De pizzeria van de stad zat in een identiteitscrisis: op sommige dagen was hij een bar, op andere dagen een pizzeria. Vandaag was hij een bar. Gelukkig zaten de vibes goed in Deskle, en toonde de uitbater ons het beste van wat de concurrentie te bieden had. Dat was Pizzerija Marija hoger op de heuvel. Wij begrepen Marija niet, en zij ons niet, maar Marija was het soort gastvrouw waarbij je meteen wist dat je maaltijd veilig was. Zo geschiedde. De pizza's waren verfijnd, overheerlijk en groot als fietswielen. We lieten een amfoor witte wijn aanrukken, proostten op de avondzon en werkten af met een frisse citroensorbet.

Na Marija gedag gewuifd te hebben gingen we op zoek naar een wildkampeerplek. Een local wees ons richting een plekje bij de rivier, dat afgelegen genoeg was om de nacht door te brengen. Nauwelijks stonden onze tenten recht of we wisten waarom hier nog geen huis stond: vijf meter boven ons, verstopt in de struiken, reed een goederentrein voorbij met het lawaai van een straaljager. We duwden onze oordoppen diep en gingen slapen. 

(Stan)