23 juli: San Marino full bloccato

Farra d'Alpago - Nove ● 124,87 km ● 1105 m

Die blinkende, kraaknette racefietsen. Die fitte, gespierde lichamen. Die uit aders en poriën spattende viriliteit. Maar genoeg over ons, we zouden het over de triatleten hebben. Tegen 9u waren alle deelnemers verzameld op het strand. "Silenzio", kippenvel, een schot, een absolute bestorming van het meer. Toen we zelfs de meest getrainde sporters halverwege het zwemmen forfait zagen geven, wisten we dat we goed hadden gedaan met ons niet in te schrijven.

We permesso'den ons een weg door de meute en vonden onze route. Om tien uur reden we onder beierende klokken Belluno binnen. Het terras was zonnig, de brioches zoet en de rust zondags. We kabbelden verder door de vallei, aan weerszijden omgeven door de Dolomieten. Er was Mel, dat even schattig was als haar naam. Er was Feltre, dat prachtig lag te zijn hoog op een heuvel. En er was een mysterieuze, in fluogroen badende weg. Onze innerlijke geigertellers gingen in overdrive, maar het was echt wel verf.

 

In de Aldi besloot Tim dat het tijd was voor chaos in zijn darmen en kocht een smoothie. Helaas: de fles was voorzien van een kinderslot. Gelukkig was Tim op reis met mensen die dicht bij de 30 aanleunden en die spoedig de aftakeling zouden inzetten en de reis naar het onvermijdelijke einde zouden aanvangen en omzeggens al met één been in het graf stonden, maar wat ik dus eigenlijk wilde zeggen is dat bij ons de dop er in één draai afging. Evenmin een succesaankoop: Tims nieuwe zonnecrème, die bij nadere studie van het etiket anti-verouderingscrème bleek. Toen Tim opnieuw aan de kassa verscheen en de tube toonde, begreep het Italiaanse personeel ook zonder woorden dat dit een uiterst belachelijke aankoop was geweest. Hij kreeg zijn geld terug.

Na de middag was er alleen maar zweet. De zon beukte ongenadig in op onze Muur van Hadrianus aan zonnecrème. De route ging omhoog, de weg werd gravel, en je zal het altijd zien, net dan zal een daas in je billen steken. Wij wilden gewoon een ijsje, wat we kregen waren uitgestorven dorpen die amper nog een naam hadden. 

Voorbij een plek die vroeger een stad was en vroeger Fastro heette, was het eindelijk gedaan met klimmen. En dat gebeurde tamelijk driest. De route gooide ons tweehonderd meter naar beneden, de smalle kloof van de Brenta-rivier in. Bij het eerste café stopten we. Het was een bikercafé. Honderd meter verder was een bar voor mensen die níét weten wat een carburateur is, maar goed, dat zagen we pas toen we weer vertrokken. En zo gebeurde het dat wij een eiland van lycra werden in een zee van leder. En als dat nog niet genoeg was om uit de toon te vallen, dan waren er altijd nog onze fanta's die fel afstaken tegen het bos van halve liters. We bleven niet langer dan nodig.

Op een brug wachtte een hek en een politieagent met zonnebril. Ik kan u verzekeren, beste lezer, dat "San Marino full bloccato" niet iets is wat je een agent dramatisch in zijn politieradio wil horen schreeuwen in een kloof van honderd meter breed, maar dat was dus wat hij dramatisch in zijn politieradio schreeuwde. Oef: de kloof telde twee wegen, en wij reden langs de weg zonder San Marino. 

Nee, wij kregen iets veel beter: San Gaetano. Al bleek ook dat dorp behoorlijk bloccato: op de Brenta was net een kayakrace afgelopen, en die had de hele vallei naar San Gaetano gelokt. We hadden de wedstrijd gemist, maar met de slaloms die we ten berde brachten in de massa hadden we vast en zeker de wisselbeker mee naar België genomen.

De kloof werd breder, de kloof werd breed, de kloof werd Bassano. Het was een stad met een leuke houten brug, maar, zo beseften we snel, die houten brug was het minst leuk voor mensen die zich op de brug bevonden, want daar valt helemaal niets te zien. We reden door naar de supermarkt en verstouwden een pak Mars-ijsjes als aperitief op het avondmaal. 

Dat vonden we in Nove, een dorp dat door een verbijsterend toeval en zonder twijfel door ingreep van hogere machten de zustergemeente van Welkenraedt bleek. Nu vonden wij persoonlijk dat je je pas een zustergemeente van Welkenraedt mag noemen als je in haar kapel hebt geslapen, in haar station hebt gekampeerd en jezelf een indigestie hebt gegeten in haar ijssalon, maar we gaven Nove het voordeel van de twijfel. 

In de avondzon zegen we neer op het terras van een pizzeria, bestelden verfrissing en keken naar de sprint op de Champs-Elysées. En voor de vierde avond op rij trakteerde ik mezelf op een ovengebakken pizza margherita.

De hemel bestaat en ze heet Italië.

(Stan)