In tegenstelling tot twee jaar geleden
schreven we ons ditmaal vrij last minute in voor onze tweede deelname aan de
Duodiagonaal. Pieter vertrok
de dag van aankomst namelijk ook op paasreis met zijn school en Sam zwierf rond
van interim naar interim met een onzekere agenda als gevolg. Die laatste had
daardoor wel kunnen investeren in een fiets, wat dan ook onze grootste gear upgrade betekende. Ook deze editie besloten
we een Chinese webwinkel te sponsoren, ditmaal door spaakverlichting aan te
schaffen en hiermee meteen voor de onbestaande 'Most Disco Riders'-trofee te strijden.
Als navigatie vertrouwden we alweer op Pieter zijn fotografisch geheugen
aangevuld met de befaamde papieren aantekeningen. Jammer, er was ook geen 'Most
oldschool Riders'-trofee. Fysieke voorbereiding was helaas niet te koop op
Aliexpress en zaterdagochtend vertrokken we toch eerder met een bang hartje met
de trein richting Virton. Net zoals de vorige jaren startte de rit in het
zuidelijkste stadje van België, waarna een diagonaal door het land moest
gemaakt worden tot in Oostende. Onderweg lagen er drie verplichte checkpoints (deze
editie drie kastelen: La Roche, Binche en Gent), maar de route ertussen was
vrij te kiezen.
In de Colruyt van Virton kochten we ons laatste krachtvoer en dronken we nog
een koffie op het marktplein van Virton. Geleidelijk aan werden we daarbij
vergezeld door allerlei andere deelnemers. Nadat we onze checkpointkaart
kregen, raakte Pieter aan de praat met iemand die de rit binnen de 12u wilde afleggen,
want ons gezien onze voorlopige besttijd van 25u onmogelijk leek.
Gelukkig zagen we ook een aantal bekende
gezichten die vorige keer ons tempo aanhielden. Iets voor 5 leken er toch nog
maar een dertigtal teams te zijn, hoewel er 76 ingeschreven waren. Helaas had
een latere trein vertraging opgelopen wat zorgde dat een 15tal teams niet
konden vertrekken vanaf Virton. Helaas voor hen, weerklonk om 17u onverbiddelijk het
startschot. Ons plan: niet pijlsnel vertrekken en vooral minder stoppen
(lees: niet in bankkantoren in slaap te vallen) zonder per se sneller te willen
rijden.
De eerste kilometers bevatten meteen heel wat hoogtemeters en al snel hadden we
een duo in ons wiel, die niet leken
te begrijpen dat we nu met quattro
waren. We schudden ze af door een plaspauze te nemen, maar zagen hen later
terug toen ze zich bij hun volgbusje aan het omkleden waren. Self-supported is een ruim begrip... Een beetje later waren we getuige van een
bijna-dodelijk ongeval toen een vrouw en een kind pardoes van een
carnavalswagen afvielen, gelukkig net achter en niet voor de wielen. Pfieuw…
“Bij een stenen brugje en bushok naar
rechts” lijkt op het eerste zicht een overduidelijke aanwijzing, al sloegen we
erin om af te slaan bij het verkeerde brugje met bushok met een onnodige klim
tot gevolg. Sam voelde nattigheid, maar de volhardende boosheid van
wannabe-navigator Pieter moest pas zijn ongelijk bewijzen toen we op een punt
kwamen waar we al eerder geweest waren. Gelukkig bedroeg deze detour maar een
kilometer of drie en zou het direct onze grootste navigatiefout van de hele
trip worden. Ondertussen was het al beginnen schemeren en niet veel later
volgde een prachtige afdaling in het donker naar La Roche, met ondertussen een
90 kilometer op de teller. In tegenstelling tot de meeste teams namen we geen
genoegen met een selfie op het dorpsplein, maar stapten we naar boven tot de
ingangspoort van het kasteel. We aten in een frituur die waarschijnlijk nog
nooit zoveel klanten had in zo’n kleine tijdspanne en kropen rond 21u30 terug
de fiets op.
Hoe zalig de afdaling naar La Roche, zo tergend was de klim eruit. We zwoegden
met een viertal duo's dicht bij elkaar naar boven, maar daarna scheidden onze
wegen. Onderweg brachten we een blitzbezoek aan Frankrijk via het kasteel van
Givet. De eerste vermoeidheid kwam op en bij gebrek aan een nachtwinkel waren
we blij om rond 2u in een drankenautomaat twee Monsters te kunnen kopen met de enige munten die we bijhadden. We deelden een blik en spaarden het andere voor moeilijkere tijden. Het
drankje leek even hallucinogene bijwerkingen te hebben toen Pieter even later
beweerde dat hij een das langs de weg zag, maar ook Sam zag uiteindelijk de
marterachtige lopen. Hoewel ongetwijfeld een prachtige fietsroute overdag is
een onverlichte Ravel 's nachts toch iets te donker voor onze fietslampen, waardoor
we een 15-tal kilometer tot in Thuin niet echt konden doorrijden. De weg naar het
tweede checkpoint was daarna niet ver meer en rond half 4 arriveerden we in
Binche. Bijna zes uur en 120km waren we geen enkel ander duo tegengekomen.
Hoewel
het weerzien met enkele deelnemers best aangenaam was, vonden we het kasteel wat
teleurstellend en tien minuten later kropen we alweer op de fiets. De echte man
met de hamer kwam rond 6u, en toen we een bushokje passeerden in Viane besloten
we de tweede Monster drinken. Net toen het eerste ochtendgloren leek te zorgen voor een energieboost, begon een hagelbui van jewelste rond Oosterzele wat ervoor zorgde dat we rond 8uur kletsnat toekwamen in Gent.
We zagen drie andere duo’s en zowaar enkele supporters, de onze waren we vergeten inlichten. Het Gravensteen was ons beiden al langer bekend dus besloten we meteen op zoek te gaan naar ontbijt.
De Albert Heijn opent op zondag jammer genoeg maar om 9u, dus zat er niks anders op dan te ontbijten op het terras van de Pain Quotidien. Vier koffiekoeken, een koffie en een chocomelk bleken ons 22€ te kosten en Sam besloot dat voor zo’n prijs de sanitair wel mocht omgedoopt worden tot omkleed- en klerendroogkamer. Rond 9u vertrokken we gevoed, gedroogd en platzak terug op weg voor de laatste kilometers langs het kanaal Gent-Brugge-Oostende.
De wind zat gelukkig vrij goed, wat dit eerder saaie stuk meer dan draaglijk maakte. Politielinten zorgden er jammer genoeg voor dat we het kanaal een eerste keer noodgedwongen moesten verlaten en we vreesden voor een herhaling van het scenario twee jaar geleden, waarbij we uren deden over Gent-Oostende. Gelukkig vonden we snel het water terug en iets later kregen we een wielertoerist in ons wiel. Hoewel al 350 kilometer in de benen bleken we toch nog de perfecte kopmannen. Dat hij ons toch ook van pas ging komen merkten we een aantal kilometer verder bij werken aan het kanaal. Hij wist ons vlot om te leiden en wenste ons nog veel succes. In de Delhaize van Brugge kochten we nog een Cola en enkele bananen voor de laatste eindspurt, waarop we om 10 voor 1 toekwamen op de dijk van Oostende. We namen snel een selfie en om 13u09 zaten we al op de trein naar huis. Pieter zou perfect op tijd zijn voor het vertrek van de paasreis.
We leerden deze editie:
- Sam gaf de titel voor “minst professionele fiets van het evenement” door aan Pieter
- nieuwe buitenbanden steken helpt om niet lek te rijden
- Veel deelnemers weten niet wat ‘duo’ of ‘self-supported’ betekent
- De papieren navigatie volstond voor 99% van de rit
- Monster is effectiever dan slapen
- Iets meer training had toch geen kwaad gekund
pics by:
- Gunther Desmedt (https://www.bikepacking.be/duodiagonaal-2019)
- Hans Versmissen (https://thehansie.wordpress.com/portfolio/duo-diagonaal-4/)
Volledige route: https://fietsenisfietsen.blogspot.com/p/duo-diagonaal-2019.html
