Woensdagmorgen.
De eerste zonnestralen zochten zich een weg over de Vaalserberg, de hordes naaktslakken
staakten hun tocht over onze vensters en niet veel later kropen ook wij
slaksgewijs uit onze bedden. Thijs had het ondertussen danig op zijn Eupen
gekregen van al dat fietsen en verkoos om het stadsbezoek van die dag aan zich
voorbij te laten gaan. Zijn vier metgezellen bestegen wel hun rijwielen en
reden het Parc aux Trois Frontières uit om de intussen verschroeiend brandende
middagzon het hoofd te bieden. Zonder zich van de wijs te laten brengen door
een restaurant dat ribbetjes à volonté beloofde voor amper 9,95 euro fietsten
we een goeie 15 km later het Eupense stadscentrum binnen.
We stopten even in
taverne Paparazzi voor een blij weerzien met het plaatselijk gebrouwen Eupener
Bier, waarna we op zoek gingen naar de pittazaak waar we vorig jaar ons laatste
avondmaal van de fietsreis verorberden. In tegenstelling tot twee dagen eerder
bleken onze herinneringen deze keer niet in staat om ons op onze bestemming te
brengen, dus deden we beroep op de plicht van elke burger om te allen tijde de dichtsbijzijnde pittazaak te kunnen aanwijzen aan een toerist. De door ons
uitverkoren sympathieke Eupenaar verfriste met zijn wegbeschrijving aldus ons
geheugen en al snel konden we plaatsnemen in onze favoriete Eupense eetgelegenheid.
Met zicht op een oude Moorse nederzetting werkten we onze slaatjes en kipkebabs
naar binnen en gedreven door een onverzadigbaar nostalgiegevoel schreden we
verder in de richting van Welkenraedt.
Na aldaar in het station de nodige
foto’s genomen te hebben, besloten we om zo stilaan ons avondmaal bij elkaar te
sprokkelen en reden we in vliegende vaart naar de Aldi van het gehucht Kelmis.
Daar kreeg Frederik eindelijk zijn felbegeerde pot zoetzure saus in handen en
ook Jasper kon zich na lang wachten verlekkeren op verse kip van Renmans. De
avondzon deed onze ijsjes extra goed smaken en na het afleggen van de laatste
kilometers sloten we Thijs in ons huisje weer in de armen. Tussen het ontwarren
van het logicakluwen in zijn roodgekafte manuscripten bleek deze bovendien tijd
gehad te hebben om het huis een stofzuigbeurt te geven, tot het tegendeel
bewezen is op de tonen van Queens ‘I Want To Break Free’.
Een hoge toren
pannenkoeken met Nutella werd gebakken en mijn reisgenoten voelden zich niet te
beroerd om dat smakenpalet op te fleuren met chips en rijst in de voornoemde
zoetzure saus. Frederik, Pieter en Thijs trokken nog op verkenningstocht naar
de ontspanningsfaciliteiten van het park, die echter van ver vergane glorie
getuigden. De minigolf bleek een mini-Pripyat te zijn en ook de tennisvelden
waren gereduceerd tot louter velden door het ontbreken van een net. Een kleine
speeltuin met wipplank was wel nog intact en zorgde voor gejoel en gegil onder
mijn drie metgezellen die doorheen het hele park te horen was.
De avond viel en het werd al snel duidelijk dat Verlichtingsfilosoof Immanuel Kant zich in Gemmenich bevond toen hij zijn bekende citaat “Twee dingen vervullen het gemoed met steeds toenemende bewondering en ontzag, hoe vaker en intenser het nadenken zich erop toelegt: de morele wet in mij en de sterrenhemel boven mij” neerpende, omdat de donkere lucht boven ons zoveel witte stipjes tentoonspreidde dat het leek alsof deze door Seurat zelf geschilderd was. Met een glas antioxidantenvrije wijn in de hand werden de vormen van de Grote Beer en Cassiopeia ontwaard, slechts een enkele keer van het zicht ontnomen door rondvliegende vleermuizen.
Ook binnen in ons huisje
speelde er zich een sprookje af, daar Phil Taylor op het WK darts - of het world matchplay darts, om preciezer te zijn - een 9-darter
lukte, wat voor de dartsleken onder ons wil zeggen dat hij in de kleinst
mathematisch mogelijke hoeveelheid van negen pijltjes zijn 501 punten op 0 wist
te brengen, een zo goed als onmogelijke opdracht en dus
uiterst zeldzaam tv-materiaal. Laat op de avond bereikte ons nog het nieuws van
het thuisfront dat een nobele onbekende het roekeloze plan had aangevat om de
volgende dag in één etmaal de afstand van 200 km af te leggen naar Gemmenich en
na een portie fruitsla kropen we met een gelukkig doch licht ongerust hart
onder de lakens.
We
onthouden dat:
- Er
een correlatie is tussen intellectualiteit en het drinken van koffie
- Pieter
bijgevolg nooit de hoogste regionen hiervan zal bereiken
- Een
BMW met Eupense meisjes naar ons toeterde
- Het
niet helemaal zeker is of dat kwam door Frederiks zwoele blik en knipogen of
door het feit dat we in de weg stonden
- Sport1
de intelligentie van zijn kijkerspubliek niet te hoog inschat
- Ze
Engelse interviews dubben tot een niet te verstaan zootje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten