Na twee drukke en slopende fietsvakanties was het dit jaar tijd voor een rustigere variant. We besloten een centraal hoofdkwartier in te nemen in de buurt van het drielandenpunt Nederland-Duitsland-België, om van daaruit de streek onveilig te maken.
Rustiger van opzet dan onze heroïsche avonturen van de jaren voordien, maar volledig inspanningsloos was deze tocht allesbehalve. In de lijn van onze vorige atletische exploten, werd besloten de tocht richting Gemmenich al fietsend aan te vatten.
Omdat het gekkenwerk is om de rit van Lokeren fietsend in één dag te doen (later meer daarover :D ), besloten we een stop in te lassen in Hasselt. Zo moesten we de eerste naar schatting slechts 130 km afleggen.
De eerste kilometers gingen vlot en langs de spoorweg raakten we toch tot iets voorbij Sint-Niklaas. Om verder in een rechte lijn richting Antwerpen te rijden, werd geopteerd voor een stukje N70, de steenweg die Gent met Antwerpen verbindt.
Verschrikkelijk om langs te rijden, maar opschieten deed het wel. Tijd voor een welverdiende stop in de suburbs van Antwerpen. Ik bleef buiten op wacht bij onze stalen rossen, terwijl onze rosse stalen (of bruinharig met een beetje rode schijn, zo u wilt) samen met Thijs en Stan ging shoppen in de Lidl. Gezinnen gingen binnen en kwamen met volle karren buiten, auto's reden af en aan, maar van onze drie musketiers was geen spoor meer. Het gebrek aan verse Lidl-koffiekoeken bleek immers te leiden tot een acute aanval van keuzestress.
Uiteindelijk kwamen de drie vrienden dan toch buiten met een karrenvracht aan eten, dus maakte ik me op voor een waar feestmaal. Niets was minder waar, want voor hun trouwe wachter hadden die snoodaards niets meegebracht. Dus had ik ook de eer om nog even in de Lidl te mogen rondstruinen. Dit duurde niet zo lang, dus snel konden we samen genieten van een eerste supermarktparkingmaaltijd.
Frederik versnelde de uitroeiing van de tonijn een handje, de rest hield het bij een soberder slaatje. Onze maagjes goed gevuld en de oceanen een stukje leger trokken we verder richting Sint-Annatunnel. Een lift bracht ons diep onder de Schelde en hoewel dichter bij de hel, was het daar toch vrij fris. De korte tocht door Antwerpen (langs het MAS en andere gebouwen), viel dankzij de fietsknooppunten goed mee en dankzij een local vonden we het Albertkanaal heel snel. Eén ongeveer rechte lijn naar Hasselt. Fietsen, drinken onder een brug, fietsen, drinken onder een brug, terug fietsen en dat uren aan een stuk. Onze drankvoorraad verminderde zienderogen, dus werd Stan op verkenning gestuurd in een rustige woonwijk. Zonder geweld te gebruiken - Limburgers zijn vriendelijke mensen - kwam hij in geen tijd terug met vers gekoeld water en ijs.
Met dit beetje extra drank en de bemoedigende woorden dat Hasselt op minder dan 20 km lag, sprongen we weer op de fiets. In Hasselt aangekomen vonden we ook ons hotel vrij snel. De tijd van tenten en wildkamperen is voorbij, baden in hotelluxe is nu meer ons ding. Nu ja, luxe is niet echt iets waarin Ibis uitblinkt, maar de kamers waren al bij al gerieflijk voor mensen tot en met 177 cm. Helaas was ik de enige van dat soort, dus de nachtrust van de anderen was minder vredig.
Vooraleer op zoek te gaan naar een natje en een droogje, keken we gauw naar een spannende aflevering van FC De Kampioenen, waarin het voortbestaan van het team aan een zijden draadje hing, maar onze vrienden dankzij de keeperskunsten van Balthazar Boma himself toch bleven voortbestaan.
Dat geweten, gingen we frietjes eten in een heus restaurant. We moesten er even op wachten, maar de frietjes en vegetarische Bicky Burger smaakten wel enorm goed. De avond werd afgesloten met een Aquarius red blast - rehydratatie en zo - en een optreden van de lokale Céline Dion. Dit optreden misten we helaas net, maar aan de complimenten van een aantal over hun theewater zijnde opgegeilde Limburgers te horen, was het echt een wereldster.
We onthouden dat:
- men in de Sint-Annatunnel blijkbaar niet sneller dan 5 km/u mag
- er hopelijk geen flitscamera's stonden
- de rechte lijn langs het Albertkanaal meer dan ons lief was werd onderbroken voor één of andere omleiding
- we ons vorig record van 120 km verbraken
- de schattingen van Pieter dit jaar wel ongeveer klopten
- er geen augurkjes tussen de Bicky Burgers lagen
- daarover smaken verschillen
- tomatenpompelmoessap een vrij rare combinatie is
- we dit dan ook niet probeerden
Rustiger van opzet dan onze heroïsche avonturen van de jaren voordien, maar volledig inspanningsloos was deze tocht allesbehalve. In de lijn van onze vorige atletische exploten, werd besloten de tocht richting Gemmenich al fietsend aan te vatten.
Omdat het gekkenwerk is om de rit van Lokeren fietsend in één dag te doen (later meer daarover :D ), besloten we een stop in te lassen in Hasselt. Zo moesten we de eerste naar schatting slechts 130 km afleggen.
De eerste kilometers gingen vlot en langs de spoorweg raakten we toch tot iets voorbij Sint-Niklaas. Om verder in een rechte lijn richting Antwerpen te rijden, werd geopteerd voor een stukje N70, de steenweg die Gent met Antwerpen verbindt.
Verschrikkelijk om langs te rijden, maar opschieten deed het wel. Tijd voor een welverdiende stop in de suburbs van Antwerpen. Ik bleef buiten op wacht bij onze stalen rossen, terwijl onze rosse stalen (of bruinharig met een beetje rode schijn, zo u wilt) samen met Thijs en Stan ging shoppen in de Lidl. Gezinnen gingen binnen en kwamen met volle karren buiten, auto's reden af en aan, maar van onze drie musketiers was geen spoor meer. Het gebrek aan verse Lidl-koffiekoeken bleek immers te leiden tot een acute aanval van keuzestress.
Uiteindelijk kwamen de drie vrienden dan toch buiten met een karrenvracht aan eten, dus maakte ik me op voor een waar feestmaal. Niets was minder waar, want voor hun trouwe wachter hadden die snoodaards niets meegebracht. Dus had ik ook de eer om nog even in de Lidl te mogen rondstruinen. Dit duurde niet zo lang, dus snel konden we samen genieten van een eerste supermarktparkingmaaltijd.
Frederik versnelde de uitroeiing van de tonijn een handje, de rest hield het bij een soberder slaatje. Onze maagjes goed gevuld en de oceanen een stukje leger trokken we verder richting Sint-Annatunnel. Een lift bracht ons diep onder de Schelde en hoewel dichter bij de hel, was het daar toch vrij fris. De korte tocht door Antwerpen (langs het MAS en andere gebouwen), viel dankzij de fietsknooppunten goed mee en dankzij een local vonden we het Albertkanaal heel snel. Eén ongeveer rechte lijn naar Hasselt. Fietsen, drinken onder een brug, fietsen, drinken onder een brug, terug fietsen en dat uren aan een stuk. Onze drankvoorraad verminderde zienderogen, dus werd Stan op verkenning gestuurd in een rustige woonwijk. Zonder geweld te gebruiken - Limburgers zijn vriendelijke mensen - kwam hij in geen tijd terug met vers gekoeld water en ijs.
Met dit beetje extra drank en de bemoedigende woorden dat Hasselt op minder dan 20 km lag, sprongen we weer op de fiets. In Hasselt aangekomen vonden we ook ons hotel vrij snel. De tijd van tenten en wildkamperen is voorbij, baden in hotelluxe is nu meer ons ding. Nu ja, luxe is niet echt iets waarin Ibis uitblinkt, maar de kamers waren al bij al gerieflijk voor mensen tot en met 177 cm. Helaas was ik de enige van dat soort, dus de nachtrust van de anderen was minder vredig.
Vooraleer op zoek te gaan naar een natje en een droogje, keken we gauw naar een spannende aflevering van FC De Kampioenen, waarin het voortbestaan van het team aan een zijden draadje hing, maar onze vrienden dankzij de keeperskunsten van Balthazar Boma himself toch bleven voortbestaan.
Dat geweten, gingen we frietjes eten in een heus restaurant. We moesten er even op wachten, maar de frietjes en vegetarische Bicky Burger smaakten wel enorm goed. De avond werd afgesloten met een Aquarius red blast - rehydratatie en zo - en een optreden van de lokale Céline Dion. Dit optreden misten we helaas net, maar aan de complimenten van een aantal over hun theewater zijnde opgegeilde Limburgers te horen, was het echt een wereldster.
We onthouden dat:
- men in de Sint-Annatunnel blijkbaar niet sneller dan 5 km/u mag
- er hopelijk geen flitscamera's stonden
- de rechte lijn langs het Albertkanaal meer dan ons lief was werd onderbroken voor één of andere omleiding
- we ons vorig record van 120 km verbraken
- de schattingen van Pieter dit jaar wel ongeveer klopten
- er geen augurkjes tussen de Bicky Burgers lagen
- daarover smaken verschillen
- tomatenpompelmoessap een vrij rare combinatie is
- we dit dan ook niet probeerden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten