Door onze
diefstalervaringen in Aken hadden we een aantal dagen eerder besloten
deze tussenstop in het terugkeren links te laten liggen en rechtstreeks
naar het vaderland terug te keren. Aldus begon om 6u in de morgen de
laatste en langste queeste van onze tocht.
Iets voor achten reden we per trein de Weense agglomeratie uit. Nog net was er tijd om onze nuchtere maag een plezier te doen met wat boterhammen met Nutella, maar niet veel later werden we toch uit onze coupé gezet door het reservatiesysteem van de Oostenrijkse spoorwegen. We kwamen gelukkig snel aan in overstapplaats Salzburg en van het uur wachten dat we daar hadden werd dankbaar gebruik gemaakt om proviand in te slaan voor de acht uur durende treinrit naar Keulen.
We deelden de vierzit met een sympathieke Oostenrijker die ons wegwijs maakte door het landschap dat we doorkruisten, grapjes over Duitsers maakte en de Belgische koningen en prinsen weggelopen vond uit een sprookje. Pogingen om wat bij te slapen werden weer bruusk verstoord door Duitsers die hun zetel kwamen opeisen en aldus waren ik en de rest van de coupé gedwongen om de komende uren te luisteren naar de maatschappijkritische discussies van mijn reisgenoten. Deze liepen af en toe hoog op in volume en langzamerhand begonnen mensen de wagon te verlaten en bood een oude vrouw ons zelfs wanhopig een ijsje aan om ons te doen zwijgen. Het tempo van de debatten daalde en een lynchpartij werd op het nippertje vermeden. Net toen we op het punt stonden te bezwijken aan onze doorligwonden kwam Keulen in zicht.
Daar aangekomen maakten we ons klaar voor de overstap naar Aken. Na al de treinen die we onderwijl genomen hadden waren we al volleerd treininladers geworden, maar de treinbestuurders besloten het wat spannender te maken nu. Na het inladen van de helft van onze bagage vond Deutsche Bahn dat het wel welletjes was geweest en sloot de trein zijn deuren, maar dat was buiten De-Met-Ijzeren-Vuisten-Begiftigde Frederik gerekend, die met de blote hand de deuren weer opentrok en onder het schreeuwen van de strijdkreet ‘Our luggage!’ de rest van onze spullen aan boord bracht. De rest van de groep bekwam even van deze adrenalineopstoot, maar Joris en Thomas hadden geen tijd te verliezen: zij moesten zich klaarmaken voor hun sprint naar de laatste trein in Eupen. Terwijl Thomas zijn schoenen en kousen wisselde – entschuldigung, Duitse buurman van Thomas – verzamelde Joris wat restte van koeken – niets– en water – 20 cl – en werden de fietsen startensklaar opgetuigd in het gangpad. Iets na 9u kwamen we toe in het ondertussen bekende station van Aken. Opgeladen door het hoongelach over hun schijnbaar onmogelijke plan dat ze de voorbije 2 dagen over zich heen hadden gekregen, sprintten Thomas en Joris weg, om 50 minuten en 17 kilometer onbekende weg later wel degelijk de laatste trein te halen richting Gent. Toch wel een indrukwekkende prestatie, ook al zullen nooit weten of ze het daadwerkelijk met de fiets hebben gedaan.
De rest van de groep hield wel vast aan de samen-uit-samen-thuisgedachte en vertrok op het gemak naar Eupen. Daar werden onze vooroordelen van marginale en verloederde stad aan diggelen geslagen en we kwamen terecht in een idyllisch stadscentrum. Een frituur bleek te mooi om waar te zijn, maar na wat navraagwerk bij de plaatselijke jeugd ontdekten we wel een kebabzaak, waar we met veel smaak de durums naar binnen werkten. De zaakvoerder bleek erg sympathiek en na ons eerst verwonderd te vragen waarom we geen meisjes hadden meegenomen op onze reis, vond hij al snel zelf een antwoord - ‘Elles parlent trop’ - om daarna zijn hart te luchten bij ons -‘Parfois elles sont fachées à moi et parfois elles sont gentilles et je ne sais pas pourquoi’. Hij raadde ons verder een Leuvens restaurant aan dat tevens van hem was en wees ons de weg naar Welckenraedt, waar om 4u onze trein zou toekomen.
Na afscheid genomen te hebben besloten we nog even het Eupense nachtleven in te duiken en het plaatselijke Eupener Pils te proberen. Amper 20cl groot, maar een verademing na 2 weken Duits, Tsjechisch en Oostenrijks bier –nu ja - te hebben moeten drinken. De plaatselijke anti-zwerverbanken werden nog even getest en perfect beslaapbaar bevonden door Thijs en rond 1u vertrokken we naar Welckenraedt, waar we een uurtje later in het idyllische station toekwamen. De cirkel was rond. Nog 2 uur voor de trein voor de trein zou komen. Tot de iPods het voor bekeken hielden werd nog even meegekweeld met de foute nummers van Thijs en Evert terwijl Pieter zich een comfortabele slaapplaats had gevonden in een bankje. De verveelde blikken van de schoonmaakploeg van de NMBS verraadden welke verschrikkelijke taferelen zich doorgaans afspelen om 3u ‘s nachts te Welckenraedt.
Frederik voegde nog een nieuw epithenon ornans toe aan zijn naam en als de Drinkautomaat-Vindende keerde hij met een blikje Fanta triomferend terug naar het basiskamp en slaagden we erin het dehydraterende effect van het fietsen en de Eupener Pils een halt toe te roepen. Ondertussen was Thijs – weer hij – erin geslaagd in te breken in de stilstaande treinen en reeds een goeie plaats te zoeken en zo de andere 2 passagiers te snel af te zijn. Het gebrek aan slaap eiste zijn tol en al snel viel ook Evert ten prooi aan de zandman. Er werden wat noodwekkers gezet op 4u, maar deze bleken uiteindelijk onnodig. De passagiers van een nachttrein zijn ofwel zwervers, ofwel zat. Terwijl wij eerder het eerste waren, was de conducteur zeker het tweede.
Aldus vertrok de trein om heel België te doorkruisen en toe te komen in Gent. De batterij noodwekkers bleek nu wel handig te zijn en we slaagden erin de trein tijdig te verlaten. Na een bezoek aan de Panos bestegen we voor een laatste keer onze ijzeren ros en reden we huiswaarts. Na onderweg nog een scoutskamp wakker te schreeuwen en werkmens Jens te passeren waren we weer in Lokeren. Oost west, thuis best.
We onthouden dat:
- Praag nog veel kan leren van de Eupense durums
- Het stadion van Eupen het Kehrwegstadion heet
- De plaatselijke jeugd geen fan is
- Thijs zeker een carrière als inbreker moet overwegen
-STAN-
Iets voor achten reden we per trein de Weense agglomeratie uit. Nog net was er tijd om onze nuchtere maag een plezier te doen met wat boterhammen met Nutella, maar niet veel later werden we toch uit onze coupé gezet door het reservatiesysteem van de Oostenrijkse spoorwegen. We kwamen gelukkig snel aan in overstapplaats Salzburg en van het uur wachten dat we daar hadden werd dankbaar gebruik gemaakt om proviand in te slaan voor de acht uur durende treinrit naar Keulen.
We deelden de vierzit met een sympathieke Oostenrijker die ons wegwijs maakte door het landschap dat we doorkruisten, grapjes over Duitsers maakte en de Belgische koningen en prinsen weggelopen vond uit een sprookje. Pogingen om wat bij te slapen werden weer bruusk verstoord door Duitsers die hun zetel kwamen opeisen en aldus waren ik en de rest van de coupé gedwongen om de komende uren te luisteren naar de maatschappijkritische discussies van mijn reisgenoten. Deze liepen af en toe hoog op in volume en langzamerhand begonnen mensen de wagon te verlaten en bood een oude vrouw ons zelfs wanhopig een ijsje aan om ons te doen zwijgen. Het tempo van de debatten daalde en een lynchpartij werd op het nippertje vermeden. Net toen we op het punt stonden te bezwijken aan onze doorligwonden kwam Keulen in zicht.
Daar aangekomen maakten we ons klaar voor de overstap naar Aken. Na al de treinen die we onderwijl genomen hadden waren we al volleerd treininladers geworden, maar de treinbestuurders besloten het wat spannender te maken nu. Na het inladen van de helft van onze bagage vond Deutsche Bahn dat het wel welletjes was geweest en sloot de trein zijn deuren, maar dat was buiten De-Met-Ijzeren-Vuisten-Begiftigde Frederik gerekend, die met de blote hand de deuren weer opentrok en onder het schreeuwen van de strijdkreet ‘Our luggage!’ de rest van onze spullen aan boord bracht. De rest van de groep bekwam even van deze adrenalineopstoot, maar Joris en Thomas hadden geen tijd te verliezen: zij moesten zich klaarmaken voor hun sprint naar de laatste trein in Eupen. Terwijl Thomas zijn schoenen en kousen wisselde – entschuldigung, Duitse buurman van Thomas – verzamelde Joris wat restte van koeken – niets– en water – 20 cl – en werden de fietsen startensklaar opgetuigd in het gangpad. Iets na 9u kwamen we toe in het ondertussen bekende station van Aken. Opgeladen door het hoongelach over hun schijnbaar onmogelijke plan dat ze de voorbije 2 dagen over zich heen hadden gekregen, sprintten Thomas en Joris weg, om 50 minuten en 17 kilometer onbekende weg later wel degelijk de laatste trein te halen richting Gent. Toch wel een indrukwekkende prestatie, ook al zullen nooit weten of ze het daadwerkelijk met de fiets hebben gedaan.
De rest van de groep hield wel vast aan de samen-uit-samen-thuisgedachte en vertrok op het gemak naar Eupen. Daar werden onze vooroordelen van marginale en verloederde stad aan diggelen geslagen en we kwamen terecht in een idyllisch stadscentrum. Een frituur bleek te mooi om waar te zijn, maar na wat navraagwerk bij de plaatselijke jeugd ontdekten we wel een kebabzaak, waar we met veel smaak de durums naar binnen werkten. De zaakvoerder bleek erg sympathiek en na ons eerst verwonderd te vragen waarom we geen meisjes hadden meegenomen op onze reis, vond hij al snel zelf een antwoord - ‘Elles parlent trop’ - om daarna zijn hart te luchten bij ons -‘Parfois elles sont fachées à moi et parfois elles sont gentilles et je ne sais pas pourquoi’. Hij raadde ons verder een Leuvens restaurant aan dat tevens van hem was en wees ons de weg naar Welckenraedt, waar om 4u onze trein zou toekomen.
Na afscheid genomen te hebben besloten we nog even het Eupense nachtleven in te duiken en het plaatselijke Eupener Pils te proberen. Amper 20cl groot, maar een verademing na 2 weken Duits, Tsjechisch en Oostenrijks bier –nu ja - te hebben moeten drinken. De plaatselijke anti-zwerverbanken werden nog even getest en perfect beslaapbaar bevonden door Thijs en rond 1u vertrokken we naar Welckenraedt, waar we een uurtje later in het idyllische station toekwamen. De cirkel was rond. Nog 2 uur voor de trein voor de trein zou komen. Tot de iPods het voor bekeken hielden werd nog even meegekweeld met de foute nummers van Thijs en Evert terwijl Pieter zich een comfortabele slaapplaats had gevonden in een bankje. De verveelde blikken van de schoonmaakploeg van de NMBS verraadden welke verschrikkelijke taferelen zich doorgaans afspelen om 3u ‘s nachts te Welckenraedt.
Frederik voegde nog een nieuw epithenon ornans toe aan zijn naam en als de Drinkautomaat-Vindende keerde hij met een blikje Fanta triomferend terug naar het basiskamp en slaagden we erin het dehydraterende effect van het fietsen en de Eupener Pils een halt toe te roepen. Ondertussen was Thijs – weer hij – erin geslaagd in te breken in de stilstaande treinen en reeds een goeie plaats te zoeken en zo de andere 2 passagiers te snel af te zijn. Het gebrek aan slaap eiste zijn tol en al snel viel ook Evert ten prooi aan de zandman. Er werden wat noodwekkers gezet op 4u, maar deze bleken uiteindelijk onnodig. De passagiers van een nachttrein zijn ofwel zwervers, ofwel zat. Terwijl wij eerder het eerste waren, was de conducteur zeker het tweede.
Aldus vertrok de trein om heel België te doorkruisen en toe te komen in Gent. De batterij noodwekkers bleek nu wel handig te zijn en we slaagden erin de trein tijdig te verlaten. Na een bezoek aan de Panos bestegen we voor een laatste keer onze ijzeren ros en reden we huiswaarts. Na onderweg nog een scoutskamp wakker te schreeuwen en werkmens Jens te passeren waren we weer in Lokeren. Oost west, thuis best.
We onthouden dat:
- Praag nog veel kan leren van de Eupense durums
- Het stadion van Eupen het Kehrwegstadion heet
- De plaatselijke jeugd geen fan is
- Thijs zeker een carrière als inbreker moet overwegen
-STAN-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten