Wederom zat er een ontbijt inbegrepen in de prijs van
onze overnachting en met goede hoop schoven we aan voor een
feestmaaltijd à la Znojmo. Valtice bleek echter in staat van oorlog en
het ontbijt was gerantsoeneerd: de eenkoppige ontbijtploeg stopte ons
een mand grof brood met snededikte 2 cm toe en voor elk een potje boter,
confituur en smeerkaas.
Het bestek was gelukkig wel à volonté. Toen de ontbijtjuffrouw even haar strategische positie voor de frigo verliet, greep Joris zijn kans en ging op zoek naar meer confituur. Tevergeefs, deze zat veilig achter slot en grendel. Gelukkig zijn de supermarkten in Tsjechië open op zondag en de ruimte die in onze maag leeg was gebleven werd gevuld met Snickers. Ook de rest van onze kronen werden opgedaan aan eten en we trokken Valtice uit, de berg op en de grens over.
Na een veertigtal kilometer fietsen tussen de Oostenrijkse graan- en zonnebloemvelden onder een blakende zon besloten we middagpauze te houden en in de plaatselijke bistro bestelden we in de lijn van onze bestemming Wiener Schnitzel; een licht gevoel van heimwee besloop ons toen daar ook frietjes naast werden gelegd. Na onze reis uitgelegd te hebben aan de opdienster bestegen we voldaan weer onze rijtuigen voor de volgende vijftig kilometer door hetzelfde landschap, zij het aangevuld met bossen windmolens. Na onderweg de zin van het geloof en het concept robot uitgebreid besproken te hebben, reden we Wenen binnen. De GPS werd de opdracht gegeven ons naar ons hotel te brengen en aldus geschiedde.
Op voorhand had Pieter besloten de grenzen van de hotelwetgeving af te tasten door een kamer van 6 man te boeken. Mocht u het vergeten zijn: wij waren met 7. Daarvan gingen 4 vertegenwoordigers naar binnen en voorwaar, er stond een sympathieke Nederlandse aan de receptie. Het angstzweet brak ons even uit toen we de identiteitsgegevens van alle groepsleden moesten noteren en even vergat ik – ‘Bon, wie gaan we hier illegaal maken?’ – dat Nederlanders over het algemeen ook Nederlands verstaan. Net niet werd ik onderuitgeschopt langs beide benen.
Uiteindelijk werd Thijs de illegaal van dienst en via de ventilatieschachten slaagden we erin hem in onze kamer te krijgen – of gewoon via de trap, zo u wil. Na ons geïnstalleerd te hebben op de kamer waar Joris de Barmhartige zich opofferde om op een matje te slapen, trokken we Wenen binnen op zoek naar de plaatselijke Mersan. Die vonden we onder de naam van Bratwurst Stall, dus belandden we al snel in de McDonalds waar nog enkele eurodeals soldaat gemaakt werden.
We onthouden dat:
- Thomas zonder paspoort zowel over de Tsjechische als de Oostenrijke grens is geraakt
- Thomas als kaarthouder één job had: de kaart bijhouden
- hem dat niet gelukt is
- één windmolen stroom levert voor 1900 gezinnen
- Thijs en Pieter een maatschappij met menselijke robots wel zien zitten
- zij dringend naar Battlestar Galactica moeten kijken
- STAN -
Het bestek was gelukkig wel à volonté. Toen de ontbijtjuffrouw even haar strategische positie voor de frigo verliet, greep Joris zijn kans en ging op zoek naar meer confituur. Tevergeefs, deze zat veilig achter slot en grendel. Gelukkig zijn de supermarkten in Tsjechië open op zondag en de ruimte die in onze maag leeg was gebleven werd gevuld met Snickers. Ook de rest van onze kronen werden opgedaan aan eten en we trokken Valtice uit, de berg op en de grens over.
Na een veertigtal kilometer fietsen tussen de Oostenrijkse graan- en zonnebloemvelden onder een blakende zon besloten we middagpauze te houden en in de plaatselijke bistro bestelden we in de lijn van onze bestemming Wiener Schnitzel; een licht gevoel van heimwee besloop ons toen daar ook frietjes naast werden gelegd. Na onze reis uitgelegd te hebben aan de opdienster bestegen we voldaan weer onze rijtuigen voor de volgende vijftig kilometer door hetzelfde landschap, zij het aangevuld met bossen windmolens. Na onderweg de zin van het geloof en het concept robot uitgebreid besproken te hebben, reden we Wenen binnen. De GPS werd de opdracht gegeven ons naar ons hotel te brengen en aldus geschiedde.
Op voorhand had Pieter besloten de grenzen van de hotelwetgeving af te tasten door een kamer van 6 man te boeken. Mocht u het vergeten zijn: wij waren met 7. Daarvan gingen 4 vertegenwoordigers naar binnen en voorwaar, er stond een sympathieke Nederlandse aan de receptie. Het angstzweet brak ons even uit toen we de identiteitsgegevens van alle groepsleden moesten noteren en even vergat ik – ‘Bon, wie gaan we hier illegaal maken?’ – dat Nederlanders over het algemeen ook Nederlands verstaan. Net niet werd ik onderuitgeschopt langs beide benen.
Uiteindelijk werd Thijs de illegaal van dienst en via de ventilatieschachten slaagden we erin hem in onze kamer te krijgen – of gewoon via de trap, zo u wil. Na ons geïnstalleerd te hebben op de kamer waar Joris de Barmhartige zich opofferde om op een matje te slapen, trokken we Wenen binnen op zoek naar de plaatselijke Mersan. Die vonden we onder de naam van Bratwurst Stall, dus belandden we al snel in de McDonalds waar nog enkele eurodeals soldaat gemaakt werden.
We onthouden dat:
- Thomas zonder paspoort zowel over de Tsjechische als de Oostenrijke grens is geraakt
- Thomas als kaarthouder één job had: de kaart bijhouden
- hem dat niet gelukt is
- één windmolen stroom levert voor 1900 gezinnen
- Thijs en Pieter een maatschappij met menselijke robots wel zien zitten
- zij dringend naar Battlestar Galactica moeten kijken
- STAN -
Geen opmerkingen:
Een reactie posten