In het vorige deel van dit epos waren onze helden voor een groene muur komen te staan. Zonder machetes leek het onmogelijk om verder te kunnen gaan. De wanhoop stilaan nabij werden ze echter plots gered door een deus ex machina. Uit het schijnbaar ondoordringbare oerwoud daagden ineens drie jonge mountainbikers op.
Tsjechen die zowaar Engels spraken. De jongeman in het voorts vrouwelijke gezelschap toonde ons een alternatieve route. Kilometers om, wat had u gedacht en een serieus stukje klimmen. Vol goeie moed begonnen we de weg omhoog in een angstaanjagende woud. Boven aangekomen en stilaan buiten adem bleek de goede mountainbikeziel ons gevolgd om ons nog extra instructies te geven. Zoals ook in deel 1 gemeld, Tsjechen zijn echt vriendelijk.
Dankzij die extra instructies raakten we dichter en dichter bij onze eindbestemming van die dag. In de verte zagen we Praag al liggen en na enkele kilometers en een laatste pittige helling zagen we Praag ook in de dichtte.
Nu ja, Praag bleek net als Berlijn groter dan gedacht en bij het zoeken van onze jeugdherberg ging kostbare tijd verloren. Ook hier werden de locals ingeschakeld om ons uiteindelijk via een halve autostrade in Hostel Florenc te brengen.
Gelegen aan een gigantisch busstation, in een groezelige buurt, maar binnenin heel modern ingericht en zeker aan te raden. Er werd gauw ingecheckt en te voet gingen we op zoek naar eten. Het was intussen te laat om uit te gaan (spijtig toch :p ) en dus keerden we terug naar de hostel waar we in de lounge genoten van een blikje Tsjechisch bier. Tegen een uur of 5 kropen we onder de wol.
We onthouden dat:
- het vorige dagrecord van 116 km maar één dag standhield.
- we er die zondag 120 aflegden
- Tsjechen echt geen deftige durums kunnen maken.
- de durums bovendien geserveerd werden in een sauna
Geen opmerkingen:
Een reactie posten