Woensdag 10 juli 2013

Na een heerlijke nachtrust kregen we ook nog een ontbijt van onze hospita. Het ontbijt was zeer vergelijkbaar met het avondmaal (brood met kaas, hesp, salami, paprika en tomaat), maar onze normaal fijnproevende smaakpapillen waren na tien dagen ontbering niet te kieskeurig meer. 

Voor het vertrek werd besloten om even te wegen hoe zwaar onze bagage juist was. Stan was - hoe kan het ook anders - de grote winnaar met ca. 18 kilo. 

Verrassender was dat zonder bagage Joris de zwaarste bleek. Zeer tegen zijn zin werd hij vanaf die dag dan ook tot Bolle gedoopt. Dat dit totaal onterecht was zal later nog blijken. Toch was het grappig om de arme jongen een beetje te stangen met zijn morbide overgewicht... tot hij er genoeg van had en van zich afbeet. Kind van de rekening was Pieter die een rake kiekenbil te verduren kreeg. Niet het vettige soort waar Joris zich de dagen voordien nog mee had volgepropt, wel het pijnlijke soort dat een halve week blauw uitslaat.

Thomas werd intussen levend opgepeuzeld door de tijger waarmee hij de dag voordien nog zo close was, althans, dat zou je denken als je zijn geschreeuw had gehoord. In werkelijkheid had hij slechts enkele minuscule krasjes op zijn armen.

Bekomen van de verwondingen, was het stilaan tijd om te vertrekken. De waterreservoirs werden volgetankt en na een paar afscheidsfoto's gingen we weer op weg. 

Heuvelachtig was een understatement en de troepen werden serieus afgemat. Op en neer, op en neer, de Marie-Louise was er niets tegen.

De moraal was door het klimwerk stilaan tot een dieptepunt gedaald en in Sedlec-Prcice werd dan ook de nodige tijd gemaakt voor een lange pitstop. Volledige maaltijd inclusief drank en dessert voor nog geen 9 euro per persoon; wat is Tsjechië toch een leuk land.

Daarna werden we weer geconfronteerd met de realiteit, nog meer klimmen. Frederik had zich na het Noorwegendebacle speciaal voor deze reis een splinternieuwe fiets aangeschaft. Hij stelde echter gauw vast dat zijn gebrek aan klimvaardigheden niet aan de fiets, maar wel aan zichzelf te wijten waren. Na een lange klim kwam hij slechts als vierde boven...

Dat hij de ongenaakbare Pieter (eigen lof stinkt net zoveel als onze door hellingen afgebeulde lichamen) moest voorlaten kon hij nog verdragen, maar dat hij ook moest passen tegen demarrages van Thomas en Joris kon hij moeilijker hebben. De hele dag bleef hij zagen over de gemiste podiumstek.

Na een steile afdaling kwamen we stilaan in de buurt van Tabor. Thomas was iets te diep gegaan (tijdens het fietsen, vooraleer mensen dubbelzinnig zouden denken) en moest even bekomen van de inspanningen. Hij gaf ons de toestemming om verder te rijden zonder hem, om dan nadien te verdwalen. Kleine kinderen alleen laten zonder begeleiding is dus geen goed idee.

Uiteindelijk vonden we hem terug en na het doen van enkele inkopen reden we verder naar de camping. Deze was even uit het stadscentrum gelegen, maar dankzij een Duitssprekende Tsjech geraakten we er geradeaus durch Wald uiteindelijk zonder veel problemen. Uitgeput waren we wel en direct werd besloten dat er voor de dag nadien een andere oplossing zou gezocht worden. Welke leest u in het volgende deel.

We onthouden dat:

- Joris een man van zijn woord is

- zijn woord helaas pijnlijk was voor Pieter

- Frederik maar vierde was

- 57 km/uur een mooie topsnelheid is

- er in Tabor meerdere Billa-winkels zijn

- de douches koud waren

- de kip met rijst en curry heerlijk waren ondanks de provisoire keuken