Zondag 7 juli 2013 (deel 1 met cliffhanger)

De lieve heer mag dan wel gerust hebben na 6 dagen van inspanning; wij gingen gewoon door. Net bekomen van de 116 km van zaterdag, stond er ook nu weer een serieus stukje fietsen op het programma. 

Na een ontbijtje bij Lidl, maakten we eerst tijd om Theresienstadt te bezoeken. Theresienstadt, in het Tsjechisch Terezin, was tijdens de tweede wereldoorlog een concentratiekamp. Naar de buitenwereld toe moest Terezin doorgaan als een modelkamp, maar helaas waren de werkelijke leefomstandigheden er iets minder rooskleurig dan men op basis van de nazipropaganda kon vermoeden.

Het stadje gaf een eerder verlaten indruk, en op de omwallingen en enkele gedenkplaten na, hebben we er niet veel gezien. We besloten gauw verder te rijden, omdat Praag nog een hele eind was. We moesten de Elbe volgen tot in Melnik, vooraleer we de Moldau mochten volgen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ook hier stond de route (Elbe-radweg) zeer slecht aangegeven en meer dan eens misreden we ons. Deels langs de Elbe en een groter deel langs de baan, kwamen we uiteindelijk toch in Melnik terecht. Hiervoor hadden we wel onder meer een km of twee stapvoets door grind, kasseibrokken en ander gesteente moeten overwinnen.

Het was tijd voor een uitgebreide lunch en in een mooi parkje achter de lokale Tesco, omgeven door enkele tienermoeders, werden een recordaantal koffiekoeken en andere zoetigheden verorberd.

Na de problemen met de route, werd besloten om de geasfalteerde wegen op te zoeken om zo eenvoudig naar Praag te rijden. Vrij druk verkeer, maar we schoten tenminste op. De vreugde bleek van korte duur. De drukke weg werd drukker en mondde zowat uit in een autostrade. We hadden al veel verkeersregels overtreden en Tsjechisch getoeter te verduren gekregen, dus wijselijk besloten we toch maar weer af te wijken van het traject.

Even werd op de landkaart gekeken en er werd besloten dat we naar Kralupy moesten uitwijken. Enig probleem: ook de weg naar Kralupy stond niet echt goed aangeduid. Gelukkig waren er nog de locals die ons supervriendelijk wilden helpen... in het Tsjechisch. Ondanks de val van het ijzeren gordijn spreekt het grootste deel van de Tsjechische bevolking geen woord Duits of Engels, maar met een beetje gebarentaal en een paar te begrijpen Tsjechische woorden raakten we toch in Kralupy. De bijhorende dialoog ging ongeveer zo: 

- Hi, do you speak English? Sprechen sie Deutsch? 

No bjmqksjerkqnmqsdngmic

- Ah nur Tsjechisch. *gebarentaal* Kralupy? 

jqmklsjsdnme serpenta mskzezknmlks *gebarentaal in de gelukkig juiste richting* benzinepumpa kmnsknmknmkqzne imk 

- dekuje (ofte dank u in het Tsjechisch)

brede glimlach

Serpenta betekende volgens ons een bochtenpartij en benzinepumpa was - alweer volgens ons - een gigantisch opslaggebied vol brandstoftanks.

In Kralupy vroegen we alweer de weg en blijkbaar was er een mooi wegje langs de Moldau tot in Praag. De eerste kilometers ging alles goed en na de drukke wegen was het fietsen op een mooi fietspad een heuse verademing. Dat er hier en daar dringend herstellingswerken nodig waren, dekken we met de mantel der liefde toe. Ook toen de weg versmalde tot een aardeweg omgeven door brandnetels en ander onkruid, lieten we ons niet kennen... of toch. Na enkele tientallen meters was er geen doorkomen meer aan.

Wat nu?

We onthouden alvast dat:

- Tsjechen echt vriendelijk zijn

- dit niet geldt eens ze in hun auto plaatsnemen

- ze dan toeteren telkens ze fietsers tegenkomen

- vooral Thomas regelmatig uitgetoeterd werd

- zijn midden op de baan rijden blijkbaar niet geapprecieerd wordt door de locals