Pagina's

maandag 1 augustus 2016

Recht van antwoord: Stan aan het woord

Gek. Lang moesten Thijs en Stan niet nadenken om tot een besluit te komen over het plan van Sam en Pieter om op de laatste dag de hele trip van Rouen naar Lille te fietsen. Wisten zij veel dat het intussen 2016 was, en dat je dat tegenwoordig ook gewoon per trein kan doen. Die nieuwerwetse duivelskunsten waren echter niet aan onze reisgenoten besteed en hun plan hield stand tot de dag in kwestie.

Half zes ’s ochtends, en in de verte klinkt een alarm, het shaken van een goedje dat zichzelf Joylent noemt, gevolgd door iets wat lijkt op braakgeluiden en gestommel op de gang. Opstaan? Haha nee natuurlijk niet, het is midden in de nacht.

De wekker klinkt uiteindelijk zo’n 4 uur later. Tijd genoeg om nog even rond te slenteren in de Leclerc in het shoppingcenter bezijden ons hotel en er heerlijke Franse boterkoeken en – omdat we het verdiend hadden - Kinderchocoladerepen te kopen. Nadat we deze achter de kiezen hadden en elk een lange warme douche hadden genomen, bestegen ook wij onze fietsen.

100 m rijden. Rood licht. 150 m rijden. Rood licht. 300 m rijden, groen licht, of nee, toch rood. Klimmen. Nog meer rode lichten. Nog meer klimmen. Gelukkig kwam er dan een einde aan onze lijdensweg, want in de verte doemde het station van Rouen op. Met nog wat tijd op de klok laadden we onze bagage en fietsen op de hypermoderne treinen van de SNCF en namen we plaats in een zachte, fluwelen vierzit.

Het glooiende landschap vloog langzaam aan ons voorbij. De zon zocht zich een weg doorheen het wolkendek en bescheen met haar warme stralen ons gelaat. Volledig à l’aise laafden we ons aan het schrijverstalent van respectievelijk Hemingway en Orwell, genoten we van muziek en probeerden we bij te benen met het reilen en zeilen in de rest van de wereld met enkele boeiende podcasts.

Lille werd schijnbaar in een oogwenk bereikt, waarna we ons hotel opzochten. Niet veel later werd een grote, piekfijne kamer ons deel. Na een eerste koffie in het hotel zelf trokken we Lille in, om er al keuvelend de stadssfeer op te snuiven. We kochten een laatste Franse baguette, wat kaas en zochten ons een gemoedelijk plaatsje om te picknicken. Het was intussen al 16u, dus drong een nieuwe koffiepauze zich aan. Niet veel later zegen we neer op een terrasje, waar we konden genieten van de warme avondzon.

We keerden hotelwaarts om er nog even van onze rust te genieten, die echter spoedig werd verstoord. Twee moeilijk te been zijnde fietsers strompelden onze kraaknette kamer binnen, bevuilden deze met hun vuil en zweet, en waren bovendien nog eens ontgoocheld in ons gebrek aan enthousiasme. Begrijpen wie begrijpen kan.


Blij herenigd bestelden we nog enkele pizza’s, trachtte Pieter vergeefs het concept ‘fooi’ duidelijk te maken aan de koerier, kraakten we nog enkele flessen bier en reisden we met z’n allen naar dromenland. Niemand ging met de fiets. 

- STAN -

Geen opmerkingen:

Een reactie posten