Gek of geniaal? Sam en Pieter hadden elkaar zo zot gemaakt de trip van Rouen naar Lille in één dag te willen afleggen. Niet speciaal mocht er een auto, trein of ander gemotoriseerd voertuig in het spel zijn, maar - al zeg ik het zelf - toch vrij indrukwekkend met onze beladen trekkingfietsen. Google maps schatte de afstand op een goede 220 km, wat voor beide fietsers een nieuw dagrecord zou betekenen.
De wekker liep af om half zes en na een douche was het tijd voor een eerste ontbijt. We losten een hoopje Joylent (aanrader voor niet-keukenprinsen) op in water en vulden op die manier onze maagjes. Een laatste dopingshot en dan in de friste van de ochtend en in een vrij doods Rouen om tien na 6 de fiets op. Help, waar waren we aan begonnen.
Stan en Thijs kwamen ons NIET uitwuiven, maar hey, daar zijn vrienden voor... Bedankt!
100 m rijden. Rood licht. 150 m rijden. Rood licht. 300 m rijden, groen licht, of nee, toch rood. Klimmen. Nog meer rode lichten. Nog meer klimmen. We waren intussen een klein halfuur onderweg en waren nog maar een kilometer of 5 van het hotel verwijderd. Aan dit tempo zouden we er een hele week over doen...
Gelukkig bleken we de irritantste kilometers achter de rug te hebben, en eindelijk konden we onze grotere versnellingen ronddraaien. Na een tweetal uurtjes over heuvelachtig terrein stopten we in Forges-Les-Eaux. Tijd voor een tweede ontbijt. Dit keer geen vloeibare voeding, maar wel een paar lekkere koffiekoeken.
Een drinkbusrefill en een plaspauze later konden we weer op weg. Kilometers werden afgemaald, en het werd zowaar echt leuk. De hellingen waren er iets te veel aan, maar het weer was ons gunstig gezind. De route was volledig gescout via google streetview en op enkele kleine misrijdingen na, bleven we verbazend goed op pad.
En dan, na een kilometer of 130, een eerste man met de hamer. Quasi gelijktijdig - na alweer een dekselse helling - smeekten beide fietsers elkaar om een korte rustpauze. Alle nog aanwezige koekerij, snoeprepen, druivensuiker en bananen werden opgepeuzeld en op die manier werden de reserves toch weer even aangevuld.
We sleepten onszelf verder tot in Douellens en daar maakten we tijd voor een uitgebreide middagpauze. Sam won extra rusttijd door een kassasabotage, maar eveneens uitgetelde Pieter rouwde daar niet om. Stokbrood met kaas, nog meer bananen, nog meer koekerij en cola van het huismerk. Allemaal gratis dan nog. Een goddelijke interventie of een verstrooide Fransman had in Sams winkelmandje immers de benodigde 10 euro achtergelaten. Hallelujah!! De tanks zaten weer vol. Huppa, weer de fiets op. Benen toch stilaan een beetje stijf. Knieën beetje pijn. Geen pijnstillers meer, maar suikerboost verdooft. We kunnen er weer tegenaan!
Een jonge lokale Franse coureur - vermoedelijk juist zijn oprit afgereden - dacht op een zoveelste helling even lafhartig onze scalpen te pakken, maar kwam van een kale reis thuis. Een splijtende demarrage en de 10-jarige toekomstige Armstrong een verkoudheid bezorgd. Sorry not sorry.
Ons beetje kniepijn verzonk in het niets bij het leed van de talloze oorlogsslachtoffers die de kerkhoven bevolkten, dus hierover verder voortmekkeren zou bijna onrespectvol zijn. Maar toch, het deed echt wel pijn.
Pieter had de route speciaal door Vimy geleid, waar de Canadese helden geëerd werden met een mooi monument. Tussen de inspanning door, was er op die manier zelfs even tijd voor een historisch intermezzo. Voor we het wisten stonden we aan het station van Lens.
Ondanks een zoveelste cola sloeg de man met de hamer Pieter zowat KO, maar in het spoor van Sam sukkelde hij toch verder en verder.
9 km tot Lille. 8 km tot Lille. 9 km tot Lille. Rare pijlen :( Nog steeds 9 km tot Lille. De wegwijzers lachten zich in een deuk met zoveel leedvermaak. Eindbestemming bereikt! In onze haast smeten we de verkeerscode volledig in de vuilbak en via voetpaden, rode lichten, éénrichtingsstraten (quizvraag: wat betekent een rond rood bord met daarin een horizontale witte streep?) bereikten we ons hotel. Stan en Thijs onthaalden ons NIET superenthousiast, maar hey, daar zijn vrienden voor... Bedankt!
Er werd een pizza besteld ("Tu sais que c'est seulement des légumes?" - "Toch wel, bezorgde pizzaman") en na een Belgisch biertje viel Pieter in slaap. Wat de anderen nadien nog uitspookten, moet je hen zelf maar vragen.
Statistieken van de monsterrit:
- afstand 232,94 km
- fietstijd 10u20min43sec
- gemiddelde snelheid 22,52 km/u.
- meer dan 1000 hoogtemeters
EPILOOG: het plan om de dag nadien tot Lokeren te fietsen werd verworpen door linker- en rechterknie, dus besloten we het fietsdeel te beperken tot Moeskroen. Stan probeerde ons via een rare omzwerving te overhalen alsnog in Lille zelf de trein te nemen, maar portemonnee stelde zijn veto. De croissants in het station van Lille kostten stukken van mensen en Marc Eyskens was daar ook. Stan en Thijs reden op kop. We volgden Naruto-rugzak door enkele rode lichten en waren net op tijd in het station van Moeskroen om na een overstap in Kortrijk uiteindelijk in Lokeren terecht te komen. Stan reed bijna op zijn oprit nog eens lek, maar dan uiteindelijk toch: home sweet home! Tot volgend jaar!!
De wekker liep af om half zes en na een douche was het tijd voor een eerste ontbijt. We losten een hoopje Joylent (aanrader voor niet-keukenprinsen) op in water en vulden op die manier onze maagjes. Een laatste dopingshot en dan in de friste van de ochtend en in een vrij doods Rouen om tien na 6 de fiets op. Help, waar waren we aan begonnen.
Stan en Thijs kwamen ons NIET uitwuiven, maar hey, daar zijn vrienden voor... Bedankt!
100 m rijden. Rood licht. 150 m rijden. Rood licht. 300 m rijden, groen licht, of nee, toch rood. Klimmen. Nog meer rode lichten. Nog meer klimmen. We waren intussen een klein halfuur onderweg en waren nog maar een kilometer of 5 van het hotel verwijderd. Aan dit tempo zouden we er een hele week over doen...
Gelukkig bleken we de irritantste kilometers achter de rug te hebben, en eindelijk konden we onze grotere versnellingen ronddraaien. Na een tweetal uurtjes over heuvelachtig terrein stopten we in Forges-Les-Eaux. Tijd voor een tweede ontbijt. Dit keer geen vloeibare voeding, maar wel een paar lekkere koffiekoeken.
Een drinkbusrefill en een plaspauze later konden we weer op weg. Kilometers werden afgemaald, en het werd zowaar echt leuk. De hellingen waren er iets te veel aan, maar het weer was ons gunstig gezind. De route was volledig gescout via google streetview en op enkele kleine misrijdingen na, bleven we verbazend goed op pad.
En dan, na een kilometer of 130, een eerste man met de hamer. Quasi gelijktijdig - na alweer een dekselse helling - smeekten beide fietsers elkaar om een korte rustpauze. Alle nog aanwezige koekerij, snoeprepen, druivensuiker en bananen werden opgepeuzeld en op die manier werden de reserves toch weer even aangevuld.
We sleepten onszelf verder tot in Douellens en daar maakten we tijd voor een uitgebreide middagpauze. Sam won extra rusttijd door een kassasabotage, maar eveneens uitgetelde Pieter rouwde daar niet om. Stokbrood met kaas, nog meer bananen, nog meer koekerij en cola van het huismerk. Allemaal gratis dan nog. Een goddelijke interventie of een verstrooide Fransman had in Sams winkelmandje immers de benodigde 10 euro achtergelaten. Hallelujah!! De tanks zaten weer vol. Huppa, weer de fiets op. Benen toch stilaan een beetje stijf. Knieën beetje pijn. Geen pijnstillers meer, maar suikerboost verdooft. We kunnen er weer tegenaan!
Een jonge lokale Franse coureur - vermoedelijk juist zijn oprit afgereden - dacht op een zoveelste helling even lafhartig onze scalpen te pakken, maar kwam van een kale reis thuis. Een splijtende demarrage en de 10-jarige toekomstige Armstrong een verkoudheid bezorgd. Sorry not sorry.
Ons beetje kniepijn verzonk in het niets bij het leed van de talloze oorlogsslachtoffers die de kerkhoven bevolkten, dus hierover verder voortmekkeren zou bijna onrespectvol zijn. Maar toch, het deed echt wel pijn.
Pieter had de route speciaal door Vimy geleid, waar de Canadese helden geëerd werden met een mooi monument. Tussen de inspanning door, was er op die manier zelfs even tijd voor een historisch intermezzo. Voor we het wisten stonden we aan het station van Lens.
Ondanks een zoveelste cola sloeg de man met de hamer Pieter zowat KO, maar in het spoor van Sam sukkelde hij toch verder en verder.
9 km tot Lille. 8 km tot Lille. 9 km tot Lille. Rare pijlen :( Nog steeds 9 km tot Lille. De wegwijzers lachten zich in een deuk met zoveel leedvermaak. Eindbestemming bereikt! In onze haast smeten we de verkeerscode volledig in de vuilbak en via voetpaden, rode lichten, éénrichtingsstraten (quizvraag: wat betekent een rond rood bord met daarin een horizontale witte streep?) bereikten we ons hotel. Stan en Thijs onthaalden ons NIET superenthousiast, maar hey, daar zijn vrienden voor... Bedankt!
Er werd een pizza besteld ("Tu sais que c'est seulement des légumes?" - "Toch wel, bezorgde pizzaman") en na een Belgisch biertje viel Pieter in slaap. Wat de anderen nadien nog uitspookten, moet je hen zelf maar vragen.
Statistieken van de monsterrit:
- afstand 232,94 km
- fietstijd 10u20min43sec
- gemiddelde snelheid 22,52 km/u.
- meer dan 1000 hoogtemeters
EPILOOG: het plan om de dag nadien tot Lokeren te fietsen werd verworpen door linker- en rechterknie, dus besloten we het fietsdeel te beperken tot Moeskroen. Stan probeerde ons via een rare omzwerving te overhalen alsnog in Lille zelf de trein te nemen, maar portemonnee stelde zijn veto. De croissants in het station van Lille kostten stukken van mensen en Marc Eyskens was daar ook. Stan en Thijs reden op kop. We volgden Naruto-rugzak door enkele rode lichten en waren net op tijd in het station van Moeskroen om na een overstap in Kortrijk uiteindelijk in Lokeren terecht te komen. Stan reed bijna op zijn oprit nog eens lek, maar dan uiteindelijk toch: home sweet home! Tot volgend jaar!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten