26 juli: Epiloog: Verona vieren

Verona ● 13,55 km ● 157 m

We werden wakker in de stad waar we zevenhonderd kilometer en zevenduizend hoogtemeters voor gewerkt hadden. Natuurlijk was het echte Verona de vrienden die we onderweg gemaakt hadden, maar nu we hier toch waren konden we het maar beter gezien hebben. We holden naar de supermarkt voor een ontbijt en namen plaats op de bus naar het centrum.

Na twee weken plichtsbewust naar een gps gestaard te hebben voelde richtingloos rondslenteren bijzonder ongemakkelijk. Na even rondzoeken op het internet besloten we ons lot te verbinden aan de Ultimate Verona Walking Tour. Maar Ultimate of niet, doppio's zouden er gedronken worden om 10 uur. We verfristen onze voeten in een vijver en bogen ons vanop een brug vol ontzag over een kolkende Adige, die onvermoeibaar modder en puin bleef aanvoeren uit het noorden.

Besloten werd om te lunchen in een foccacia-zaak. De middaghitte vóór haar, de ovens achter haar, en de bestellingen van toeristen die werkelijk van overal kwamen: de verkoopster stond op het punt te exploderen. Snel griste ik onze bestelling van de toonbank en vervoegde mijn vrienden. Samen met de andere toeristen klommen we naar het uitzichtpunt en zagen Verona prachtig baden in de zon. Daarna besloten we nog hoger te klimmen richting het Parco delle Colembare.

In het Parco delle Colembare waren al veel minder toeristen. Het is te zeggen, buiten een jong koppel was er niemand. De speeltuigen waren er versleten en de 4,3-score op Google leek lang geleden verdiend te zijn. De enige reden om het park te bezoeken, zo leek het, was om alleen te zijn. Getuige de boze blik van het meisje en de schaapachtige blik van de jongen had die laatste het bezoek aan het park effectief op die manier verkocht. Maar dat was dus buiten vier Belgen gerekend die zich bescheurden over een vuilbak midden in een veld en die een zwart ingepakte cipres verwarden met een niet te missen monument.

We daalden terug af naar het centrum en zetten onze tocht voort langs prachtige gebronzeerde gevels en bebloemde balkons. Gelateria GROM veroverde op de valreep een plekje in onze top drie gelateria's van de reis. We bezochten een winkel met lekkernijen die, van wijn over pasta tot beenhesp, allemaal de stempel 'lokaal' mee hadden gekregen. Dat geloofden we graag, tot twee West-Vlamingen ("Kiek, daddes vlees van uzze beestn!") die illusie vakkundig doorprikten.

Om een reden die we toen nog maar half wisten en die ik nu volledig vergeten ben hadden we voor de tweede nacht in Verona een ander hotel geboekt. De bed and breakfast in kwestie had twee gezellige kamers voor ons klaargemaakt. Blijkens de rozen op onze tweepersoonsbedden had de gastvrouw de relaties in onze groep enigszins verkeerd ingeschat, maar goed, het ontbrak ons aan energie en Italiaans om één en ander op te helderen.

Het was intussen voorbij zessen, en dus was het tijd voor steevast het leukste supermarktbezoek van de fietsreis, namelijk het Laatste Supermarktbezoek. Niet gehinderd door plaats of gewicht mochten we voor één keer alles kopen waarvan we dachten dat een mens het in een twaalf uur durende thuisrit kon verstouwen. Dat is veel minder dan je zou denken, maar dat vergeten we gemakshalve ieder jaar. Snoep, chocolade, chips, Kinderrepen, kortom, alles wat een beetje naar diabetes type 2 smaakt verdween in onze manden.

Gelukkig en met volle tassen waggelden we naar de pizzeria. Op het terras bogen we ons over de menu's en probeerden we met Google Lens een kalfsleverpizza te vermijden. Dat er ook een Engelse kaart was, zei de opdienster schaterlachend, wijzend naar een QR-code waar in het Italiaans onder stond dat die naar de Engelse menu-kaart leidde. 

Heerlijke pizza, fabelachtige wijn, zoete tiramisu, enfin, u kent het ondertussen al. Maar toen een wolk in de verte begon te bliksemen liet ons lichaam weten dat het decadente diners nog door de vingers kon zien, maar dat het verteren van trauma's wel onderhand mocht stoppen. We rekenden af terwijl het personeel ons een fijne terugreis wenste."¡Gracias!", zei Tim, en we wandelden de avondschemer in.

Dank, beste lezer, dat u bij ons was.

(Stan)