De vierde dag zou ons eindelijk op het traject van de "Langs oude wegen"-fietsroute brengen. Gedaan met het omrijden, het geklungel met kaarten en het verkeerd interpreteren van instructies, of althans: dat was wat we in onze ochtendlijke naïviteit dachten. Langs kaarsrechte wegen bezaaid met forten, legerkampen en andere militaire overblijfselen haalden we de eerste uren topsnelheden. Voor het eerst deze reis slaagden we erin een deftig treintje op de rails te zetten. In Mourmelon-Le-Grand maakten we een eerste welverdiende tussenstop. Bijna werden we er opgelicht door de lokale handelaar, maar het aanrekenen van 1500 euro voor een pak water bleek niet meer dan een computervergissing. On fire als we waren, raasden we door naar Châlons-en-champagne, een eerste grote stad op onze fietstocht. Grote steden gaan gepaard met grote invalswegen en deze onveilige situatie gaf ons extra vleugels. Snelheden van 30 km/u waren dan ook geen uitzondering. Door ons helse tempo was het nog iets te vroeg om onze dagelijkse uitgebreide middagstop te houden, dus werd ons bezoek beperkt tot een in-en-out in de plaatselijke supermarkt. Helaas was dit buiten die supermarkt zelf gerekend. Weinig aanbod, immens lange kassarijen en de onmogelijkheid om op een normale manier te betalen. Nog erger, ook sanitair was niet beschikbaar in dit oord des verderfs. Aje moe kakken moeje kakken, dacht Sam, dus werd op zoek gegaan naar een openbaar toilet. Na een eerst vruchteloze queeste, werd de witte porseleinen graal uiteindelijk toch gevonden. De architect van deze kakfaciliteit was fan van een doorgedreven handhygiëne en had de lavabo zo ongeveer boven het toilet zelf voorzien. Het vergde alleszins een zekere mate van slangenmensheid om zich op een elegante manier te defeceren zonder hierbij met het hoofd tegen de wasbak te stoten. Ontlast van onze zorgen, trokken we weer op pad. Tijdens een schaduwrijk rustmomentje een beetje verderop werden we ingehaald door een horde fietsende Mechelaars die zowaar tot Santiago De Compostela wilden rijden. Dappere mannen, zeker in deze hete weersomstandigheden!
Intussen was het ca. 14 uur en begonnen de maagjes toch een beetje te knorren. In Soudé werd halt gehouden en werd onze watervoorraad aangevuld. Omdat we er blijkbaar volledig oververhit uitzagen, kregen we van de vriendelijke bewoners ook nog een zak ijsblokjes, een bij deze temperaturen erg welkome maar helaas erg vergankelijke rijkdom. Het plaatselijke buskotje werd omgetoverd tot een Aziatisch restaurant en we verwenden onszelf op heerlijke noedels. De afwezigheid van de zeevruchtensmaak bewoog Sam tot tranen, al moet gezegd dat de noedels echt wel heeeeeel pikant waren en het lekkende oogvocht misschien hierin zijn oorsprong vond. Naast Aziatisch restaurant bleek het buskotje ook een hotel in zich te herbergen en een erg lange siësta volgde.
Ook na enkele uren bleef de zon maar branden, dus besloot Frederik "full pyjama" te gaan. De enige manier om zijn gevoelige ledematen te beschermen, wat niet wegneemt dat het echt wel een grappig zicht was. Niet alleen de benen bleken na dit middagreces nogal papperig, ook onze navigatieskills waren lichtjes verdoofd. De eerste mogelijkheid om verkeerd te rijden werd aangegrepen en helaas leverde die ons 10 km extra op. Normaal geen probleem voor ons getrainde atleten, maar de knieën van Pieter speelden net iets te veel op om leuk te blijven. Zijn gejammer, geweeklaag, gekreun en gesteun profaneerden het voorts prachtige landschap. De mentale steun van zijn reisgezellen zorgden ervoor dat de eindmeet in Arcis sur Aube alsnog miraculeus bereikt werd. Naast lichamelijke kwellingen, moest hij die dag ook nog enkele geestelijke kwellingen ondergaan, toen de camping in Arcis sur Aube bleek uitgebaat te worden door onze noorderburen. Op zich waren de uitbaatsters de kwaadsten niet, maar iedereen weet dat een Nederlandse campinguitbater even veel andere oranjehemden aantrekt dan de Aube muggen. Intussen te laat om nog proviand in te slaan, werd de avond afgesloten met een portie friet en iets wat voor kebab moest doorgaan. De eerder vernoemde Mechelaars werden voor een tweede keer gespot en de tijd om in de slaapzak te duiken was alweer aangebroken. Net voor het slapen gaan bracht medicijnman Stan nog een speciale zalf en enkele geheime poeders naar Pieters tent, die alle kwaaltjes in de komende nacht hopelijk zouden kunnen wegwerken.
-PIETER-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten