Superfan (136,10 km)

“Gaan we vanavond enen drinken, ma cherie?”, vroeg Etienne aan zijn vrouw Marriette, in de kleerkast zoekend naar zijn sportiefste polootje. 

Ongeveer honderdentwee kilometer verder ontwaakten Stan en Sam te Prémery weer met het kenmerkende ochtendgebrom van Pieter. Deze laatste had goed geslapen, ondanks de vele wekpogingen van Frederik om samen hun tent te pantseren tegen een nakende apocalyps. Efficiency is key, dacht Pieter, waarna hij Stan zijn band volledig liet leeglopen en daarna de fietspomp molesteerde. Gelukkig schoot de campingmevrouw met bijhorende autopomp ten hulp.

Om het opgelopen tijdsverlies te minimaliseren gingen Frederik en Sam al naar de winkel. Na een behoorlijk snelle passage meenden we alles ingeslagen te hebben. Maar een 2^de en ook 3^de doortocht van Frederik waren nodig om tot het besluit te komen dat de Fransen geen druivensuiker kennen. Uiteindelijk vervoegden onze wegen zich weer en waren we op weg richting Nevers waar we de Loire overstaken. In La Grenouille zorgde Pieter na de veerboot van dag 1 voor opnieuw een alternatieve wijze om over een plas water te geraken.

Wij bedwongen, Pieter onderging het smalle weggetje op het aquaduct dat ons stond op te wachten. Zijn status als oudste reisgezel hooghoudend lukte het hem toch zonder al teveel gesnik en geschreeuw veilig aan de overkant te geraken. Het gespot was nog niet volledig afgelopen of we bevonden ons aan een supermarkt te Sancoins. We waren meteen getuige van een brute overval van een oma met winkelkar. Rammend bleef ze de glazen deur bestoken, tot we haar erop wezen dat de winkel nog 10 minuten gesloten was. De gedachte om Pieter de hele middag ‘draden’ te horen zeggen werd Frederik ondraaglijk en hij besloot een ‘plat du jour’ te gaan eten. Wij verorberden voor de ingang van de winkel onze 3^de (?) pastamaaltijd van de reis en kwamen tot de conclusie dat er meer mensen ons vriendelijk smakelijk toewierpen dan ons afkeurend bekeken.

Eenmaal de weg weer op had de hitte had Pieter teveel parten gespeeld, toen hij na een 40-tal km uitslaakte bijna in Sint-Amandsberg te zijn. In de eigenlijke dorpskern van Saint-Amand-Montrond aangekomen zegen we neer in het café dat ons er het minst marginaal uitzag. Na een streekbiertje voor de één en een cola voor de ander kwam er een oudere man op ons afgestapt. Vol ontzag vroeg hij waar we vandaan kwamen en waarheen we gingen. Na een lofzang over de kastelen van de Dordogne en een bewieroking van onze heldentocht vroeg hij zich toch vooral af waarom Stan badmintont en niet de NBA-ster van Lokeren is geworden. Met zijn zegen en hernieuwde krachten trokken we er terug op uit.

Vol bewondering nagekeken door onze grootste fan, vatten we onze laatste kilometers van de dag aan. We schoten echter amper nog op en toen we dan ook nog eens verkeerd navigeerden en stapvoets door een bos moesten ploeteren, zakten onze krachten en ook het moraal onder nul. Toen Stan en Sam dan ook een veld zagen net voor alweer een reusachtige klim, werd snel besloten daar onze tenten op te slaan. Met een streepje muziek, een zonsondergang en een fladderende vleermuis werd de zwaarste fietsdag afgesloten. Châteaumeillant, da’s voor morgen.

-SAM-