Flensburg (bis)

Route 5 stormde door naar het oostelijke Sønderborg, dus dienden we een alternatieve route te vinden om Flensburg te bereiken. Sam stelde met behulp van de smartphone een bont amalgaam regionale routes samen die ons tot in Kliplev zouden brengen. ’s Ochtends talmden we niet te lang, want de bootladingen koeken die we de voorbije weken hadden binnengespeeld zorgden stilaan voor buikkrampen en maakten een toiletbezoek broodnodig. Onfortuinlijk genoeg bleek de eerste kerk die we passeerden, die van Stubæk, de uitzondering te zijn die de regel bevestigt dat elke kerk in Denemarken over wc’s beschikt. We fietsten snel door naar de kerk van Kliplev, waar we tot onze verbazing al geweest bleken te zijn op de heenweg. Stan vulde zijn stuurboeket aan met dezelfde lavendel als twee weken eerder en we wisselden onze laatste pant in in de Brugsen waar we tijdens de heenrit onze eerste middagpauze hadden doorgebracht. Om de cirkel helemaal rond te maken, besloten we bovendien voor de laatste twintig kilometer opnieuw de Hærvejenroute te volgen.

Tegen de middag bereikten we uiteindelijk Flensburg. Omdat ons hostel pas om vier uur haar deuren opende – officieel althans, de code was nog steeds dezelfde als twee weken eerder-, zat er niets anders op dan nog twee uur voor de ingang te slijten. Pieter daalde af naar het stadscentrum om brood en kaas te halen voor zijn metgezellen en maakte van de gelegenheid gebruik om een veggieburger te bestellen bij McDonalds. Twee uur later konden we eindelijk inchecken en een verkwikkende douche nemen, de eerste in vijf dagen.

Na ons weer ietwat aangepast te hebben aan de geur- en kledingsnormen die gelden in de beschaving, trokken we naar het Flensburgse centrum. In het shoppingcenter vergaapten we ons in de Saturn aan de recentste ontwikkelingen in technologieland, aten we een ijsje en kochten we enkele houten breinpuzzels in de Flying Tiger. Voor het avondeten kozen Pieter en Stan voor noedels en Sam voor een pizza fungi, beide goedkoop en erg lekker. Omdat de cafeetjes er een heel stuk minder verlaten bijlagen dan bij ons bezoek twee weken eerder, besloten we om voor we vertrokken nog het lokale Flensburger Pilsner te proeven. Helaas voor zijn twee reisgenoten had Stan zijn hipsterradar vergeten deactiveren, en voor ze het goed en wel beseften hadden we plaatsgenomen in een bar met mooie houten tafeltjes maar zonder Flensburger Pilsner op de kaart. We bestelden dan maar limonade – geen mainstream Fanta natuurlijk, wat had u gedacht, maar Fritz-Kola.

Ondertussen zagen we enkele Duitse hangjongeren passeren in de straat begeleid door een luide Imperial March en waren we getuige van een, in de eerste plaats voor de deelnemers, hilarisch vrijgezellenfeest. We lieten ons echter niet van onze hoofdmissie afleiden en namen plaats op het terras van een ander café. De parasol van Flensburger Pilsner waaronder we gingen zitten verraadde dat we op het goeie spoor waren en inderdaad, een uur wachten op de ober later konden we eindelijk onze lippen zetten aan het streekproduct. Verrassend genoeg smaakte het als elke andere pils die we al in ons leven gedronken hadden, en licht teleurgesteld wandelden we terug naar ons hostel.