Voor we de lezer weer op fietstocht meenemen, even kort de voorgeschiedenis: tijdens een badmintonwedstrijd ontdekte ik dat één van mijn ploegmaatjes een huisje bezat in Brûly-De-Pesche. De landkaart plaatste dit kleine Ardense stipje dicht genoeg bij onze landsgrens om daar een tussenstop in te lassen. Spontaan nodigde ik onszelf uit (nogmaals sorry, Jonah), zodat we op 3 juli een mooie eindbestemming hadden voor onze etappe.
Als alle berekeningen klopten, zou vandaag met een schamele 95 km een rustdag worden in vergelijking met de vorige dagen. Om deze voorspelling waar te maken, moesten we misrijden meer dan ooit vermijden. Onze vriend Bruno (de auteur van het boekje "Fietsen Langs De Grenzen Van België" dat we voor een groot deel van onze reis volgden), vond minder dan 100 km duidelijk nogal soft. Met een venijnige links/rechts-omwisseling probeerde hij ons dan ook op het verkeerde pad te brengen. Helaas voor hem, want deze gemene truc was zelfs voor ons vrij doorzichtig en we fietsten de juiste richting uit.
Alsof we er een gewoonte wilden van maken, kwamen we ook nu weer net voor de middagsluiting toe in de supermarkt. We vonden er voedsel en drank (wat in een supermarkt wel eens vaker durft te lukken) en maakten er kennis met de zoon van een Belgische Tour de France-deelnemer. De zoon was zelf al een jaar of 70, zodat vader Vandeveldes carrière zich toch ver voor ons bestaan ontrolde.
Vooraleer we naar Jonahs ardennenhuisje konden afdraaien, moesten we Chimay passeren. We namen de kaarten bij de hand en ontwaarden een weg die nog dichter bij de grens liep dan hetgeen Bruno aanraadde. Dat deze weg bestond uit 4km van iets dat het midden hield tussen gravel en halve kasseien, en dat dit bovendien pittig steil bergop ging, zorgde ervoor dat Bruno ongetwijfeld stiekem in zijn vuistje lacht. Na deze inspanningen verdienden we een lekkere trappist, dus stopten we even bij de Auberge De Poteaupré die ons van een vorige fietsreis niet ongekend was.
We ontmoetten er twee professionals die ook een rondje België deden, maar het landvormpje dat zij met amper 900 km dachten te vormen zal toch heel wat verbeelding nodig hebben om als België herkenbaar te zijn (al waren we vooral dik jaloers op hun dure fietsen en dito uitrusting).
We verlieten de herberg en mochten weer vrij gauw aan het klimmen. Volgens het bord langs de kant van de weg, had de berg een hellingsgraad van 99%, maar hoewel hij steil was, was dat getal misschien wel met een korreltje zout te nemen. Omdat we Jonah en zijn familie die avond al beroofden van hun rust, besloten we hun voorraadkast onaangeroerd te laten en zelf ons avondeten in te slaan in Cul-des-sarts. Het eten kostte er ons een arm en een been, en dan nog hadden we maar een beperkt rantsoen.
Gelukkig was ons eerdere voornemen niet te rigide en konden we vanuit de voorraadkast van Jonah, Peter en Sandra onze hongerige magen aanvullen. Of dit getuigde van een enorme gastvrijheid van de familie De Smedt, dan wel van een boertigheid zonder weerga van ons fietsers, laat ik in het midden. Samen met Jonah gingen we 's avonds op bezoek naar de bunker waar Hitler tijdens WO2 wat tijd doorbracht. Deze site was gesloten, maar onze lokale gids wist wel beter. Na een korte, misschien ietwat illegale rondleiding door de bunker, keerden we terug naar onze slaapplek. Met zicht op een prachtige tuin mijmerden we bij het drinken van een lokaal biertje over de voorbije en komende dagen. Dikke merci voor onze gastheren en gastvrouw die ons een superavond bezorgden!
Pieter
Als alle berekeningen klopten, zou vandaag met een schamele 95 km een rustdag worden in vergelijking met de vorige dagen. Om deze voorspelling waar te maken, moesten we misrijden meer dan ooit vermijden. Onze vriend Bruno (de auteur van het boekje "Fietsen Langs De Grenzen Van België" dat we voor een groot deel van onze reis volgden), vond minder dan 100 km duidelijk nogal soft. Met een venijnige links/rechts-omwisseling probeerde hij ons dan ook op het verkeerde pad te brengen. Helaas voor hem, want deze gemene truc was zelfs voor ons vrij doorzichtig en we fietsten de juiste richting uit.
Alsof we er een gewoonte wilden van maken, kwamen we ook nu weer net voor de middagsluiting toe in de supermarkt. We vonden er voedsel en drank (wat in een supermarkt wel eens vaker durft te lukken) en maakten er kennis met de zoon van een Belgische Tour de France-deelnemer. De zoon was zelf al een jaar of 70, zodat vader Vandeveldes carrière zich toch ver voor ons bestaan ontrolde.
Vooraleer we naar Jonahs ardennenhuisje konden afdraaien, moesten we Chimay passeren. We namen de kaarten bij de hand en ontwaarden een weg die nog dichter bij de grens liep dan hetgeen Bruno aanraadde. Dat deze weg bestond uit 4km van iets dat het midden hield tussen gravel en halve kasseien, en dat dit bovendien pittig steil bergop ging, zorgde ervoor dat Bruno ongetwijfeld stiekem in zijn vuistje lacht. Na deze inspanningen verdienden we een lekkere trappist, dus stopten we even bij de Auberge De Poteaupré die ons van een vorige fietsreis niet ongekend was.
We ontmoetten er twee professionals die ook een rondje België deden, maar het landvormpje dat zij met amper 900 km dachten te vormen zal toch heel wat verbeelding nodig hebben om als België herkenbaar te zijn (al waren we vooral dik jaloers op hun dure fietsen en dito uitrusting).
We verlieten de herberg en mochten weer vrij gauw aan het klimmen. Volgens het bord langs de kant van de weg, had de berg een hellingsgraad van 99%, maar hoewel hij steil was, was dat getal misschien wel met een korreltje zout te nemen. Omdat we Jonah en zijn familie die avond al beroofden van hun rust, besloten we hun voorraadkast onaangeroerd te laten en zelf ons avondeten in te slaan in Cul-des-sarts. Het eten kostte er ons een arm en een been, en dan nog hadden we maar een beperkt rantsoen.
Gelukkig was ons eerdere voornemen niet te rigide en konden we vanuit de voorraadkast van Jonah, Peter en Sandra onze hongerige magen aanvullen. Of dit getuigde van een enorme gastvrijheid van de familie De Smedt, dan wel van een boertigheid zonder weerga van ons fietsers, laat ik in het midden. Samen met Jonah gingen we 's avonds op bezoek naar de bunker waar Hitler tijdens WO2 wat tijd doorbracht. Deze site was gesloten, maar onze lokale gids wist wel beter. Na een korte, misschien ietwat illegale rondleiding door de bunker, keerden we terug naar onze slaapplek. Met zicht op een prachtige tuin mijmerden we bij het drinken van een lokaal biertje over de voorbije en komende dagen. Dikke merci voor onze gastheren en gastvrouw die ons een superavond bezorgden!
Pieter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten