Met een lekker ontbijt achter de kiezen en een goede nachtrust moesten we helaas onze zachte bedjes verlaten en de zakken terug op de fietsen zetten. Na het laatste stukje Belgische kust te hebben afgereden sloegen we af richting binnenland (na eerst de weg kwijt te raken natuurlijk). Met een iets gunstigere wind konden we ons gemiddelde wat opkrikken. Veel lange banen en om de 10 kilometer eens een boerderij was hét beeld van de voormiddag.
Tijd voor een tussenstop in Watou. Met dank aan de vriendelijke eigenares van de winkel die haar sluitingstijd enkele minuten uitstelde, konden we op de valreep een middagmaal bijeenscharrelen. Daarna begon het echte werk. Allez, eerst nog eens de weg kwijtraken natuurlijk. Omdat iemand in de groep wat kilometers wou afsnijden kregen we een steil stukje Gent-Wevelgem te verwerken. Voor Pieter bleek het geen probleem deze op zijn grootste verzet op te rijden, dit tot frustratie van Sam en ik. Dat ook zijn fiets dit vrij frustrerend vond, zou pas enkele dagen later duidelijk worden.
Na een kleine pauze op de top voor onze klimliefhebber Sam konden we ons snelheidsrecord in de afdaling aanscherpen. Daarna waren we nog zo moe dat we zelfs het shoppingcenter niet konden vinden. In België was enkel tabak te vinden en omdat wij iets voedzamers zochten, moesten we onze zoektocht verderzetten in Frankrijk. Daar bleek toch iets eetbaars te zijn en daar maakten we dan ook handig gebruik van.
Met de batterijen terug opgeladen konden we vertrekken voor het laatste stuk van de dag. Na eens uitzonderlijk niet verkeerd zijn gereden vonden we al snel een jaagpad langs een mooie rivier. Vergeefs victorie gekraaid, want even later bleek het navigatiesysteem terug kapot en strandden we op een onbewoond eiland. Na dan enkele kilometers terug gereden te zijn hebben we dan toch de juiste brug gevonden en konden we onze reis verderzetten, of dat was toch het plan...
Tot Sam besloot plat te rijden. Pieter en ik moesten de boodschappen maar doen terwijl Sam een parkeerplaats omtoverde tot fietsherstelplaats. Na ons avondeten (wat eieren, brood, en van elke blikgroente 1 blik) en ons ontbijt (muesli zónder noten en melk) voor de volgende morgen gekocht te hebben konden we Sam helpen met het repareren van zijn band. Met dank aan Sams vriendin duurde dat langer dan verwacht. De voorts lieve Laura had voor de reis helaas de verkeerde binnenbanden gekocht. Elke dag is er toch iemand die ons wil afremmen precies...
Na wat gevloek toch kunnen vertrekken uit Menen met als bestemming onze slaapplaats. Eerst nog de weg wat kwijtraken in Moeskroen natuurlijk. Met dank aan Google maps en ten koste van mijn batterij toch onze weg gevonden. Na een kleine plaspauze bij een verlaten gebouw gingen we het volgende dorpje binnen. Volgens de traditie moesten we de weg weer eens kwijtraken en zo gezegd, zo gedaan. Na vele kilometers - waarvan niet allen even nuttig - kwamen we aan op onze slaapplaats, een gezellige brug aan een kanaal. Na ons vers avondmaal (zie video) konden we de tenten opzetten. Eenmaal dat gebeurd was, konden we genieten van onze welverdiende nachtrust.
Wannes
Tijd voor een tussenstop in Watou. Met dank aan de vriendelijke eigenares van de winkel die haar sluitingstijd enkele minuten uitstelde, konden we op de valreep een middagmaal bijeenscharrelen. Daarna begon het echte werk. Allez, eerst nog eens de weg kwijtraken natuurlijk. Omdat iemand in de groep wat kilometers wou afsnijden kregen we een steil stukje Gent-Wevelgem te verwerken. Voor Pieter bleek het geen probleem deze op zijn grootste verzet op te rijden, dit tot frustratie van Sam en ik. Dat ook zijn fiets dit vrij frustrerend vond, zou pas enkele dagen later duidelijk worden.
Na een kleine pauze op de top voor onze klimliefhebber Sam konden we ons snelheidsrecord in de afdaling aanscherpen. Daarna waren we nog zo moe dat we zelfs het shoppingcenter niet konden vinden. In België was enkel tabak te vinden en omdat wij iets voedzamers zochten, moesten we onze zoektocht verderzetten in Frankrijk. Daar bleek toch iets eetbaars te zijn en daar maakten we dan ook handig gebruik van.
Met de batterijen terug opgeladen konden we vertrekken voor het laatste stuk van de dag. Na eens uitzonderlijk niet verkeerd zijn gereden vonden we al snel een jaagpad langs een mooie rivier. Vergeefs victorie gekraaid, want even later bleek het navigatiesysteem terug kapot en strandden we op een onbewoond eiland. Na dan enkele kilometers terug gereden te zijn hebben we dan toch de juiste brug gevonden en konden we onze reis verderzetten, of dat was toch het plan...
Tot Sam besloot plat te rijden. Pieter en ik moesten de boodschappen maar doen terwijl Sam een parkeerplaats omtoverde tot fietsherstelplaats. Na ons avondeten (wat eieren, brood, en van elke blikgroente 1 blik) en ons ontbijt (muesli zónder noten en melk) voor de volgende morgen gekocht te hebben konden we Sam helpen met het repareren van zijn band. Met dank aan Sams vriendin duurde dat langer dan verwacht. De voorts lieve Laura had voor de reis helaas de verkeerde binnenbanden gekocht. Elke dag is er toch iemand die ons wil afremmen precies...
Na wat gevloek toch kunnen vertrekken uit Menen met als bestemming onze slaapplaats. Eerst nog de weg wat kwijtraken in Moeskroen natuurlijk. Met dank aan Google maps en ten koste van mijn batterij toch onze weg gevonden. Na een kleine plaspauze bij een verlaten gebouw gingen we het volgende dorpje binnen. Volgens de traditie moesten we de weg weer eens kwijtraken en zo gezegd, zo gedaan. Na vele kilometers - waarvan niet allen even nuttig - kwamen we aan op onze slaapplaats, een gezellige brug aan een kanaal. Na ons vers avondmaal (zie video) konden we de tenten opzetten. Eenmaal dat gebeurd was, konden we genieten van onze welverdiende nachtrust.
Wannes
Doen jullie aan wildkamperen? (tja als je altijd de weg kwijt raakt is dit misschien vaak de enige optie)
BeantwoordenVerwijderenraar om op mijn eigen account te reageren, maar we doen inderdaad aan wildkamperen. :)
Verwijderen