Bij het openen van de tent 's ochtends keek Sam recht in de ogen van een hond en zijn baasje. Bleek dat we de wekker niet hadden gehoord en ruim een uur langer hadden geslapen dan voorzien.
Gelukkig was de man geen boswachter. We ruimden snel onze kampeerplaats op om naar centrum Vaals te fietsen. In de Aldi waren geen koffiekoeken te bespeuren, dus kochten we in het warenhuis eronder de laatste 6 croissants. Slecht idee, want ze smaakten alsof ze er al een week lagen. Dan maakte Pieter een serieuze beginnersfout door geld te steken in het automatisch slot van de toiletten van het warenhuis. Sam ontdekte echter bij zijn beurt dat de deur altijd geopend is. Beetje geldverspilling dus.
We kwamen best nog wat klimmetjes tegen tot in Voeren, maar daar aangekomen leek het bijna alsof we konden kijken tot aan de Belgische kustlijn. Pieter stuurde ons bijna de autosnelweg op, maar het was wel degelijk een legitieme route om op het jaagpad langs de Maas te geraken. We reden op de imposante sluis Klein Ternaaien en vervolgden de weg langs het Albertkanaal richting Lanaken.
Ofwel stonken we ondertussen heel hard, ofwel bevestigden de inwoners van Limburg de vriendelijkste aller Belgen te zijn; we werden meermaals aangesproken aan de Delhaize. Heel getraind zagen we er blijkbaar niet uit, want Pieter werd bijna een fitnessabonnement aangesmeerd.
In de supermarkt hing een most-wanted poster van een winkeldief. Wat deze echter niet zal gestolen hebben, was de nieuwe Cola Energy, aangezien de smaak daarvan toch echt wel te ver ligt van een 'Cola Classic'. We vervolgden onze tocht langs het water met een degelijk tempo tot in Maaseik, waar we een welverdiend ijs nuttigden en Sam ook de wc 'die is normaal enkel voor personeel' een bezoek bracht.
Bij het inslaan van proviand stuitten we eindelijk nog eens op 'gratin dauphinois' - een fietsreisklassieker - en veggie nuggets. We besloten op zoek te gaan naar een eet- en slaapplaats in groen gebied en kookten in het Leenderbos. Het plan om de derde authentieke trapoistenbrouwerij aan te doen viel in duigen, want volgens Google Maps sloot de brasserie te Achel om 18u. Kamperen in het natuurdomein bleek moeilijker dan gedacht. De schuilhut die op de kaart aangegeven stond was het minst verscholen gebouw ooit, en wat later kwamen jongelui met hun quads elk levend wezen wegjagen. Uiteindelijk vonden we een verdoken plekje, weliswaar tussen de eikenprocessierupsen. Denkend aan kriebelige insecten en boze boswachters vielen we vermoeid toch snel in slaap.
Sam
Gelukkig was de man geen boswachter. We ruimden snel onze kampeerplaats op om naar centrum Vaals te fietsen. In de Aldi waren geen koffiekoeken te bespeuren, dus kochten we in het warenhuis eronder de laatste 6 croissants. Slecht idee, want ze smaakten alsof ze er al een week lagen. Dan maakte Pieter een serieuze beginnersfout door geld te steken in het automatisch slot van de toiletten van het warenhuis. Sam ontdekte echter bij zijn beurt dat de deur altijd geopend is. Beetje geldverspilling dus.
We kwamen best nog wat klimmetjes tegen tot in Voeren, maar daar aangekomen leek het bijna alsof we konden kijken tot aan de Belgische kustlijn. Pieter stuurde ons bijna de autosnelweg op, maar het was wel degelijk een legitieme route om op het jaagpad langs de Maas te geraken. We reden op de imposante sluis Klein Ternaaien en vervolgden de weg langs het Albertkanaal richting Lanaken.
Ofwel stonken we ondertussen heel hard, ofwel bevestigden de inwoners van Limburg de vriendelijkste aller Belgen te zijn; we werden meermaals aangesproken aan de Delhaize. Heel getraind zagen we er blijkbaar niet uit, want Pieter werd bijna een fitnessabonnement aangesmeerd.
In de supermarkt hing een most-wanted poster van een winkeldief. Wat deze echter niet zal gestolen hebben, was de nieuwe Cola Energy, aangezien de smaak daarvan toch echt wel te ver ligt van een 'Cola Classic'. We vervolgden onze tocht langs het water met een degelijk tempo tot in Maaseik, waar we een welverdiend ijs nuttigden en Sam ook de wc 'die is normaal enkel voor personeel' een bezoek bracht.
Bij het inslaan van proviand stuitten we eindelijk nog eens op 'gratin dauphinois' - een fietsreisklassieker - en veggie nuggets. We besloten op zoek te gaan naar een eet- en slaapplaats in groen gebied en kookten in het Leenderbos. Het plan om de derde authentieke trapoistenbrouwerij aan te doen viel in duigen, want volgens Google Maps sloot de brasserie te Achel om 18u. Kamperen in het natuurdomein bleek moeilijker dan gedacht. De schuilhut die op de kaart aangegeven stond was het minst verscholen gebouw ooit, en wat later kwamen jongelui met hun quads elk levend wezen wegjagen. Uiteindelijk vonden we een verdoken plekje, weliswaar tussen de eikenprocessierupsen. Denkend aan kriebelige insecten en boze boswachters vielen we vermoeid toch snel in slaap.
Sam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten