Daar waar we tijdens de reis minutieus al onze stopplaatsen bijhielden en leuke anekdotes oplijstten, moeten de lezers het dit laatste verslag doen met wat ik meer dan een maand na datum nog onthouden heb van onze laatste fietsdag.
Ik zou alzheimer kunnen inroepen en hier al eindigen met: Home sweet home, maar dat zou wel extreem beknopt zijn als verslag, dus hier gaan we:
Hoewel Kalmthout in vogelvlucht niet extreem ver verwijderd is van ons beginpunt in Moerbeke/Overslag, zorgde het gebrek aan noordelijke bruggen of tunnels over de Schelde ervoor dat we eerst een stukje inlands moesten richting Antwerpen. Via wat knooppunten en een fietsostrade ging dit voorspoedig en dankzij een vriendelijke dame, slaagden we er ook in "'t Stad" grotendeels te omzeilen via de parkings errond. De Sint-Annatunnel door waren we algauw op Linkeroever.
Ergens was het verleidelijk om hier gewoon de N70 af te rijden tot thuis, maar na meer dan 10 dagen de grens zo goed mogelijk proberen benaderen, zou de kap die we zo in ons landje gaven, net iets te extreem zijn. Na Zwijndrecht dan maar omhoog richting havenzone. In Kallo sloegen we proviand in, in de winkel/ontmoetingsplaats/postkantoor/broodjeszaak die de Carrefour Expres er bleek te zijn. Ofwel had het meisje aan de kassa een oogje op ons, ofwel was ze een jobstudente die nog moest wennen aan het tempo dat men van een kassierster verwacht. Bij gebrek aan verliefde blikken, denk ik het laatste, maar uiteindelijk konden we onze broodjes toch lekker opsmikkelen.
In de haven gingen we voor de sightseeing-tour, want bij het volgen van de fietspijltjes richting Doel passeerden we echt wel elk dok. Hoe vrachtwagens er verlost werden van en beladen werden met containers, was indrukwekkend om zien, maar omdat ons huisje riep, konden we hier niet te lang blijven stilstaan.
We zagen de koeltorens opdoemen aan de horizon en na een blitzbezoekje aan het spookdorp Doel, passeerden we ook de kerncentrale zelf. We barstten meer van het zelfvertrouwen, dan hun muren van het gebrek aan onderhoud, en onvervaard vlogen we door over de polderdijken.
We passeerden nog een paar keer een grenspaal, reden nog een keer of wat verkeerd, maar uiteindelijk kwamen we aan in Overslag. We poseerden er bij de grenspaal waar we vertrokken waren, of toch één die er heel goed op leek om nadien elk onze eigen weg te gaan. Na 11 dagen samen zijn, bijna 1500 km op de fiets, en weer wat onvergetelijke ervaringen rijker, reden we huiswaarts.
En zoals eerder al gezegd: Home sweet home.
Ik zou alzheimer kunnen inroepen en hier al eindigen met: Home sweet home, maar dat zou wel extreem beknopt zijn als verslag, dus hier gaan we:
Hoewel Kalmthout in vogelvlucht niet extreem ver verwijderd is van ons beginpunt in Moerbeke/Overslag, zorgde het gebrek aan noordelijke bruggen of tunnels over de Schelde ervoor dat we eerst een stukje inlands moesten richting Antwerpen. Via wat knooppunten en een fietsostrade ging dit voorspoedig en dankzij een vriendelijke dame, slaagden we er ook in "'t Stad" grotendeels te omzeilen via de parkings errond. De Sint-Annatunnel door waren we algauw op Linkeroever.
Ergens was het verleidelijk om hier gewoon de N70 af te rijden tot thuis, maar na meer dan 10 dagen de grens zo goed mogelijk proberen benaderen, zou de kap die we zo in ons landje gaven, net iets te extreem zijn. Na Zwijndrecht dan maar omhoog richting havenzone. In Kallo sloegen we proviand in, in de winkel/ontmoetingsplaats/postkantoor/broodjeszaak die de Carrefour Expres er bleek te zijn. Ofwel had het meisje aan de kassa een oogje op ons, ofwel was ze een jobstudente die nog moest wennen aan het tempo dat men van een kassierster verwacht. Bij gebrek aan verliefde blikken, denk ik het laatste, maar uiteindelijk konden we onze broodjes toch lekker opsmikkelen.
In de haven gingen we voor de sightseeing-tour, want bij het volgen van de fietspijltjes richting Doel passeerden we echt wel elk dok. Hoe vrachtwagens er verlost werden van en beladen werden met containers, was indrukwekkend om zien, maar omdat ons huisje riep, konden we hier niet te lang blijven stilstaan.
We zagen de koeltorens opdoemen aan de horizon en na een blitzbezoekje aan het spookdorp Doel, passeerden we ook de kerncentrale zelf. We barstten meer van het zelfvertrouwen, dan hun muren van het gebrek aan onderhoud, en onvervaard vlogen we door over de polderdijken.
We passeerden nog een paar keer een grenspaal, reden nog een keer of wat verkeerd, maar uiteindelijk kwamen we aan in Overslag. We poseerden er bij de grenspaal waar we vertrokken waren, of toch één die er heel goed op leek om nadien elk onze eigen weg te gaan. Na 11 dagen samen zijn, bijna 1500 km op de fiets, en weer wat onvergetelijke ervaringen rijker, reden we huiswaarts.
En zoals eerder al gezegd: Home sweet home.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten