(niet) te vroeg voor een trappist

Dat we onze tent geposteerd hadden in de buurt van de abdij van Achel, had als voornaamste doel de dag nadien alsnog een trappistje achterover te kunnen slaan. Toen we iets voor 10 het hernieuwde terras van de brasserie opdraaiden, bleken we alvast de eersten om een trappist te bestellen (raar). We maakten er kennis met een zeer vriendelijke medewerker, die zich naarmate ons gesprek vorderde meer en meer ontpopte tot CEO en werelds leider van deze voorts geestelijke omgeving. Sam kocht in het winkeltje nog een typisch Achels souvenir in de vorm van een Engelse en een Oostenrijkse trappist (voor in zijn verzameling).

Met een niet meer zo nuchtere maag, was het niet vanzelfsprekend het beginpunt van de dagetappe te vinden. Gelukkig konden we hiervoor rekenen op twee reisgezellen die in de vorm van de Dodendraadroute ook alvast een deeltje van de grens affietsen. Eens op de juiste weg, reden we van knooppunt naar knooppunt richting de abdij van Postel. Na Chimay, Orval en Achel, werd dit de vierde abdij van onze devote tocht.

In Postel konden we kiezen uit twee winkeltjes. Een echte abdijwinkel en een nog echtere abdijwinkel, of zo maakten ze althans promotie op hun gevel. In de volgens ons echtste abdijwinkel kochten we dit keer geen bier, maar wel vers abdijbrood met bijhorende kaas. In het winkeltje viel er ook doping te kopen in de vorm van allerlei plantenextracten en siroopjes, die zoals we van de verkoopster moesten geloven wonderbaarlijk tegen zowat alles schenen te werken. We waren nu echter al zo ver geraakt, dat we besloten om ook de laatste kilometers clean af te leggen (als we de trappisten even niet meetellen).

In Weelde stopten we voor een oneerlijk geprijsd ijsje (dat 2 aparte magnums duurder waren dan een doos van 6, leerden we pas aan de kassa van deze hebberige Okay), maar we lieten het al bij al maar een beetje aan ons gierige hart komen.

Op naar Baarle-Hertog, of was het Baarle-Nassau, of toch Baarle-Hertog. Feit is dat dit kluwen aan exclaves en enclaves nog een heel aantal grensoversteken op onze teller bijschreef. Terug in België passeerden we de vroegere landloperskolonie van Wortel. Gelukkig was deze niet meer in werking, want ongewassen en na de blijkbaar gouden ijsjes blut als we waren, hadden ze ons anders ongetwijfeld opgesloten.

Na eerder al het meest westelijke, zuidelijke en oostelijke dorp van België te doorkruisen, was het met Meerle nu tijd voor het meest noordelijke stipje. Hierna staken we door naar Zundert - waar heel toevallig een trappistenabdij is -, maar de weg hiernaartoe bleek bezaaid met zandstroken en navigatievergissingen. Tot overmaat van ramp bleek de abdij ook minder aanlokkelijk en vooral minder open dan haar Belgische zusters, dus trappistloos raceten we door naar Essen waar we ons avondeten wilden nuttigen.

Tripadvisor raadde ons net als in Bredene een supergoede pizzeria aan, maar net zoals in Bredene, bleken ze ook in Essen in verlof te zijn. Pittaverne (prachtige naam toch?) dan maar, waar we voor 21 euro elk een pizza en twee drankjes konden binnenspelen. De innerlijke mens gesterkt, gingen we op zoek naar een slaapplaats. We werden aangetrokken door een kampplaats vlakbij het prachtige college van Essen, waar we kennismaakten met Willy, de laatste broeder aldaar. 

De kampplaats bleek toe te behoren aan een zorgboerderij, maar helaas wilde deze geen zorg dragen voor ons. We voelden ons Jozef en Maria en reisden verder op zoek naar een mooie stal of toch tenminste een idyllisch grasveldje. De Kalmthoutse heide zag er uit als Chernobyl, dus ook daar gingen we voorbij. Met ca. 150 km op de dagteller, waren we stilaan aan het einde van ons Latijn tot voor ons op het pad een fietsende engel neerdaalde met de naam Jan.

Hij sprak ons aan en enkele minuten en een telefoontje later, bracht hij ons onder in de tuin van zijn ex-vrouw Lutgart/Lutgard/Lutgarde (sorry, juiste schrijfwijze vergeten). Deze gastvrije dame zorgde ervoor dat we de laatste kampeernacht legaal ingingen en we zonder zorgen konden uitrusten voor de laatste etappe.