Bij het ontwaken in het bos was de vermoeidheid van de dag voordien grotendeels verdwenen. Nog geen drie kilometer verder kwamen we echter wel al het eerste obstakel van de dag tegen, want waar een spooroverweg zou moeten zijn was er helemaal niks. Google Maps schoot ons gelukkig te hulp. Dat we niet steeds de meest efficiënte weg kozen werd wat later nog maar eens duidelijk toen we een bende lopers kruisten, maar ze vroeger dan ons op het volgende punt waren.
Op het moment dat we bijna gelijktijdig tegen elkaar verklaarden dat onze drinkbussen zo goed als op waren stootten we op een volksgebeuren in Oberpallen. Na dichterbij rijden bleek het niet zomaar een volksgebeuren, maar had het meer weg van een apocalyptische stormloop op een warenhuis (Pall Center). Er moest wel een speciaal soort apocalyps hebben plaatsgevonden, want de enige producten die gekocht werden waren alcohol en tabak. We konden onze drinkbussen vullen (met water) en ergens in een hoekje van het warenhuis vond Pieter nog een rol Prince-koeken. Hierna werd er vooral veel geklommen op voorts wel zeer goed onderhouden Luxemburgse wegen.
We aten een smosje in Bastogne, en na bijna een week rust voelde deze drukke stad allesbehalve als een verademing. Op de hoofdstraat besloot zelfs een mevrouw van uit haar appartement iedereen gade te slaan met een verrekijker. Bastogne - Gouvy, volgens onze reisgids een dagtocht waard, bleek een pak vlotter door het bestaan van de RAVeL tussen beide plaatsen. Amper wind tussen de bomen en een continue daling van 1% zorgde ervoor dat we de 30 kilometer op een uurtje hadden afgelegd. In Gouvy dronken we een Lupulus en milkshake en deden we inkopen voor de volgende dag, maar naar Pieters ongenoegen waren er nergens linzen te bespeuren.
Richting Ouren reden we vooral verkeerd en begon het landschap terug enorm te golven. Toen we volgens de route langs een motorcrosscircuit moesten rijden, leek het ons door de ondergrond eerder alsof we ons óp dit circuit bevonden - hoe had de schrijver dit gedaan met zijn stadsfiets? In Ouren aangekomen besloten we ons tent op te slaan in de door Nederlanders uitgebaatte Camping International.
Bij aankomst zagen we een fiets 'full apidura' staan en we wisten meteen dat hier een serieuze bikepacker aanwezig was. Bij het ontmoeten zei het shirt van 'Transatlantic Way' voor ons al genoeg. Jesko von Werthern was naar hier gereden als training voor het summum van het ultrafietsen: 'The Transcontinental Race'. Sam volgt al jaren deze race en op moment van schrijven heeft hij 608 km afgelegd in ongeveer 2.5 dagen, straf! We namen een welverdiende douche en wasten onze koersbroek om nog even naar het drielandenpunt te stappen, dat vooral goed verstopt én in het water lag. We sloten de dag af op het overdekte terras terwijl het regende en dronken nog wat biertjes in de bar.
Op het moment dat we bijna gelijktijdig tegen elkaar verklaarden dat onze drinkbussen zo goed als op waren stootten we op een volksgebeuren in Oberpallen. Na dichterbij rijden bleek het niet zomaar een volksgebeuren, maar had het meer weg van een apocalyptische stormloop op een warenhuis (Pall Center). Er moest wel een speciaal soort apocalyps hebben plaatsgevonden, want de enige producten die gekocht werden waren alcohol en tabak. We konden onze drinkbussen vullen (met water) en ergens in een hoekje van het warenhuis vond Pieter nog een rol Prince-koeken. Hierna werd er vooral veel geklommen op voorts wel zeer goed onderhouden Luxemburgse wegen.
We aten een smosje in Bastogne, en na bijna een week rust voelde deze drukke stad allesbehalve als een verademing. Op de hoofdstraat besloot zelfs een mevrouw van uit haar appartement iedereen gade te slaan met een verrekijker. Bastogne - Gouvy, volgens onze reisgids een dagtocht waard, bleek een pak vlotter door het bestaan van de RAVeL tussen beide plaatsen. Amper wind tussen de bomen en een continue daling van 1% zorgde ervoor dat we de 30 kilometer op een uurtje hadden afgelegd. In Gouvy dronken we een Lupulus en milkshake en deden we inkopen voor de volgende dag, maar naar Pieters ongenoegen waren er nergens linzen te bespeuren.
Richting Ouren reden we vooral verkeerd en begon het landschap terug enorm te golven. Toen we volgens de route langs een motorcrosscircuit moesten rijden, leek het ons door de ondergrond eerder alsof we ons óp dit circuit bevonden - hoe had de schrijver dit gedaan met zijn stadsfiets? In Ouren aangekomen besloten we ons tent op te slaan in de door Nederlanders uitgebaatte Camping International.
Bij aankomst zagen we een fiets 'full apidura' staan en we wisten meteen dat hier een serieuze bikepacker aanwezig was. Bij het ontmoeten zei het shirt van 'Transatlantic Way' voor ons al genoeg. Jesko von Werthern was naar hier gereden als training voor het summum van het ultrafietsen: 'The Transcontinental Race'. Sam volgt al jaren deze race en op moment van schrijven heeft hij 608 km afgelegd in ongeveer 2.5 dagen, straf! We namen een welverdiende douche en wasten onze koersbroek om nog even naar het drielandenpunt te stappen, dat vooral goed verstopt én in het water lag. We sloten de dag af op het overdekte terras terwijl het regende en dronken nog wat biertjes in de bar.
Sam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten