De ochtenddauw lag
nog op het gras toen Stan en Wannes wakker werden van een vliegtuig dat
opsteeg. We hadden ons dan ook maar niet naast een vliegveld te slapen moeten
leggen. Bij het buitengaan van de tent zagen we dat ’s nachts enkele
naaktslakken onze tent bekropen hadden. De tent van Pieter telde 1 naaktslak,
die van Wannes en Sam 4 maar de grote winnaar was Stan met een record van 8
naaktslakken.
Na een kort ontbijt
terwijl we onze tenten te drogen hadden gelegd in de hoop de slijmsporen zo weg
te krijgen, gingen we op weg om er die dag een 4-landentocht van te maken.
Helaas was Wannes zijn bruiswater van de dag ervoor op en was het dus op een
vrij lege en droge maag naar Liechtenstein rijden. We volgden daarvoor het
jaagpad naast de Rijn waar we net zoals in Colmar ooievaars konden spotten. “Even
naar Liechtenstein” leek toch nog wat verder, zeker toen er geen officieel bord
bleek te staan en we gedwongen werden om nog even verder te fietsen op zoek
naar een plaatsje om een groepsfoto te nemen.
Dat plaatsje droeg de
naam Ruggell, waar we een winkelcentrumpje vonden, meer dan genoeg om onze
hongerige en lege magen te vullen. Ondanks dat alles perfect was: een bankje in
de zon, vriendelijke voorbijgangers, lekker en goedkoop eten, … vond Sam het
nodig om de wc een magere 7,5/10 te geven. Anderen vonden 7,5/10 niet zo veel
maar daarop antwoordde Sam dat het gebrek aan een kapstok de doorslaggevende
factor was. Terwijl iedereen zich volpropte vond Pieter het nodig om eten te
geven aan een mus, die volgens sommigen nog tot in Friedrichshafen is meegevlogen.
Op naar het 3e
land van de dag: Oostenrijk. Terug via de Rijn via grotendeels hetzelfde pad,
behalve dan het stukje dat we ineens in het midden van de Rijn op een eilandje
stonden. Dank u aan Pieter, navigator van dienst (allemaal leugens, dit keer
was het GPS-Sam, n.v.d.r.). Eenmaal in Oostenrijk aangekomen begon de
toeristische ellende van de Bodensee. Om even aan de waanzin van te veel mensen
met te weinig fietservaring op een te klein fietspad te ontsnappen trakteerden
we onszelf op een ijsje. Stan at zijn ijsje het snelste op en won daarmee zijn
2de gouden medaille van de dag. Achteraf gezien hadden we allemaal
spijt dat we maar 2 bollen ijs genomen hadden.
De komende 30
kilometer zou blijken dat we in Liechtenstein toch niet genoeg gegeten hadden.
Het volgende uur zou een voortdurende marteling worden: tegenwind, geen water,
geen eten en een reusachtige massa aan mensen die blijkbaar niet aan isolatie
deden. Pieter verrichtte nog een goede daad door iemands ketting te repareren
en bezorgde ons een hoop karmapunten. Die zouden de dag erna nog zeer goed van
pas komen…
Eindelijk kwamen we
toe op ons hotel, we waren nog niet volledig afgeladen of er kwam ons al een
Duitsers met zijn one-night-stand vragen wat de prijs was voor een kamer. Erna
konden we genieten van een beetje rust en na 4 dagen eindelijk nog eens een
douche. Sam en Pieter, die als eersten hun lagen zonnecrème en stof eraf
gespoeld hadden, gingen naar de McDonalds en brachten zeer benodigde calorieën
mee. Dat bleek slechts de eerste honger te kunnen stillen dus trokken de 3
oudsten eropuit om in Kaufland - eindelijk tegen acceptabele prijzen - inkopen
te doen voor een tweede avondmaal (terwijl platte jat Wannes helemaal groggy in
zijn bed lag, n.v.d.r.).
We herbekeken de
foto’s genomen tijdens de reis en beoordeelden de Duitse top 40 (die bijna
allemaal ripoffs waren volgens muziekwizzard Stan). Na nog 2 pintjes kropen we
allemaal onder de wol. Pieter zou ook een prijs winnen vandaag, die voor om ter
snelst naar dromenland. Tijd: 12 seconden en daarmee 9 seconden te traag voor
een persoonlijk record. Dat zijn onderbewuste leed onder deze zwakke prestatie
viel te horen aan het gesnurk waarmee hij ons een hele nacht bleef
lastigvallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten