De col du Grand Ballon

Dit verslag werd geschreven door Wannes, zodat de feiten die zich deze dag hebben afgespeeld zeker juist overgeleverd worden.

Reeds om 7 uur waren de ooievaars aan het klepperen en dat luidde het einde van onze nachtrust in. Kwatongen zouden zeggen dat het geklepper speciaal voor Frederik was. Wannes, nog slaapdronken, kon in zijn mindere toestand door de oude garde overtuigd worden om mee een heuvel (niet zomaar een heuvel, wel de hoogste top van de Vogezen, n.v.d.r.) te gaan beklimmen.

Een uurtje later stonden we alle vier - Stan en Frederik zouden op de camping blijven - paraat. Naast de autostrade tot aan Soultz, vanwaar we onze beklimming zouden beginnen. ‘Eerst nog wat voer voor onderweg inkopen’ dachten we. We zagen een Aldi, die na korte inspectie geen isotone sportdrankjes bleek te bevatten, maar wel een sexy vrouwelijke zonnebril voor Gert-Jan. Wat een slechte winkels die Aldi’s, waarom zou je daar nu werken??! Tot onze grote spijt zagen we bij het uitrijden van de parking van de Aldi meteen een Leclerc, die waarschijnlijk wel isotone sportdrankjes verkocht.

Op ons gemakje reden we naar de voet van de berg, waar we even pauzeerden bij het beginbord. Na een steil begin besloot Wannes omgekeerd te demarreren en de rest van de groep voor zich te laten. Het mooie landschap in het bos maakte het tot een perfecte route, in tegenstelling tot wat het internet beweerde.

Andere mensen die zich aan de klim waagden: een man met helm aan het stuur, een stervende vrouw en natuurlijk gekke eenwieler Gert-Jan, voor wie de klim net te lang duurde om de zilveren plak binnen te halen. Pieter goud, Sam zilver, GJ brons en voor omgekeerde demarreerder Wannes restte een vierde plaats.

Op de top wachtten enkele repen chocolade en pintjes. Iemand (Pieter) kwam op het idee om naar het echte hoogste punt (enkel via wandelpaden bereikbaar) te gaan, met de fiets in de hand natuurlijk. We waren misschien wel de eersten ooit die met de fiets op de echte Ballontop geweest zijn. Vanop die top konden we de Mont Blanc zien, en een hele resem aan andere bergen. We sloten ons avontuur op de top af met een kleine fotoshoot, tussen de andere Belgen en Nederlanders.

Dan bergaf… tijdens de eerste 5 km van de afdaling verloren we een kleine 50 meter, wat niet echt een afdaling is. Excuses genoeg voor Wannes om dweisafdalingspetetje te zijn. De rest van de afdaling bestond voor Pieter en Sam uit een race naar beneden, voor Wannes uit een combinatie van bijna-doodervaringen en topsnelheden en Gert-Jan, tja, die hoopte dat zijn schijfremmen niet zouden smelten.

De bergen nog maar net achtergelaten en Sam wou al meteen doorrijden naar de Leclerc, waar we hadden afgesproken met Stan en Frederik. Pieter bleef achter om Wannes en Gert-Jan de weg te wijzen, of dat was toch de bedoeling. Tegen Wannes, die voor Gert-Jan toekwam, zei hij: “Rechtdoor, en dan bij een ça va grote baan naar links”. Deze uitleg was duidelijk onvoldoende, want Wannes kwam pas 30 minuten na Pieter en Gert-Jan aan bij de Leclerc. Na een godenmaaltijd sprak Pieter de gevleugelde woorden: “en nu snel naar de camping”. Woorden die Sam interpreteerde als “race naar de camping”. En zo raakten Wannes en Pieter geïsoleerd.

Wannes en Pieter raakten de route kwijt en besloten in een verzengende hitte en uit pure wanhoop dan maar de autostrade op te rijden. Ondanks het aanmoedigende autogetoeter keerden ze uiteindelijk op hun stappen terug om via wat omweggetjes op de camping te raken. Eenmaal op de camping bezochten de klimmers, de anderen wouden nog even uitrusten van hun vermoeiende dag, het plaatselijke zwembad. Op de vraag of Pieter wel een zwembroek meehad - hij had een short aan - stak hij zomaar zijn broek af voor de minderjarige studentes. Als bij toeval had hij daaronder inderdaad een zwembroek aan (puur geluk als je het mij vraagt).

Het werd al wat donker, dus wachtten Stan en Frederik de zwemmers op met wederom een godenmaaltijd. Ineens dook op de camping ook onze Nederlandse vriend op, die we op dag 5 voorbijgestoven waren. Hij was nog even stilzwijgend, dus buiten een blik van herkenning werd niets uitgewisseld. Sam dacht na een vermoeiende dag een douche te pakken, maar helaas had een Spaanse vrouw besloten zichzelf/haar hond te wassen en de plukken haren bezetten bijgevolg de douchegrond.

Na een hele avond chouffen en pintjes drinken werd het toch tijd om onder de slaapzakwol te kruipen om klaar te zijn voor een zogezegd nieuwe rustdag. Oh ja, Gert-Jan won vandaag voor de eerste keer de wedstrijd gekste fiets.