Physics is a bitch

Sam popelde het meest om naar huis te mogen gaan, want hij was alleszins als eerste wakker op onze laatste reisdag. Miste hij Laura dan toch? Opruimen en uitchecken verliepen vlot, en dus konden we wederom naar Kaufland gaan om onze inkopen te doen.

Ieder voor zich leek ons de beste optie, al dacht Stan bij het aanschouwen van mijn 4 koffiekoeken, 4 pistolets, 2 börekstaven, pastasalade, bulgursalade, een appel en een portie drinkyoghurt dat ik toch voor de hele groep boodschappen had gedaan. Ik wist echter dat een dagje treinen vaak onaangename verrassingen met zich meebrengt, dus wilde ik op alles voorbereid zijn. Wannes kocht lekkere afbakciabatta's, maar vergat dat we dit jaar uitzonderlijk geen oven mee hadden op onze fiets. De rauwe deeghompen die hij de rest van de dag naar binnen speelde, zullen tegen volgende fietsreis hopelijk ook wel verteerd raken.

We arriveerden goed op tijd in het station, maar werden lichtjes ongerust toen onze trein niet te bespeuren was op de borden. Blijkbaar waren er werken, waardoor wegraken uit Friedrichshafen via de geplande weg onmogelijk was. Mijn daaropvolgende bestorming van het klantencentrum was zo indrukwekkend dat de man achter de balie prompt begon te beven, maar los daarvan was hij erg vriendelijk en boekte hij onze reis om. Vier geplande treinen werden er alvast vijf, en de eerste van dit vijftal blonk niet uit in snelheid. Een uurtje na ons vertrek aan de Bodensee, waren we nog steeds aan de Bodensee, al moet gezegd dat dit meer ook echt groot is. In Radolfszell haalden we zeer makkelijk onze aansluiting naar Karlsruhe, zodat we ook de tweede trein succesvol konden afvinken.

In Karlsruhe aangekomen bleek onze trein naar Keulen echter afgeschaft. We probeerden dan maar op de supersnelle ICE trein te springen, maar de treinbegeleidster plooide niet voor onze smeekbeden. Dankzij Sams app (blijkbaar bestaan er gsm's waarop je dergelijke dingen kunt installeren) vonden we toch een uitweg, al bleek het weer een omweg en werden de vijf treinen er zes. De kans om diezelfde dag nog in Gent – laat staan Lokeren – te raken, slonk zienderogen. We besloten ons te wapenen tegen verder onheil en legden op de trein naar Mainz opnieuw een collectie karmapunten aan door het kaartspel van GJ uit te leggen aan een Duitse logopediste. Karmapunten die we direct voor een deel konden inzetten in onze volgende etappe. 

De trein van Mainz naar Keulen kwam toe met voldoende vertraging dat we deze aansluiting onverhoopt konden halen al dachten een gebrek aan fietsplaatsen en een boze treinbegeleidster daar bijna anders over. Hoe we het gedaan hebben, is nog steeds onduidelijk, maar voor ze het wist hadden we onze fietsen en onszelf toch mooi op de trein gepropt, waarna ze een paar scheldwoorden grommend tussen haar tanden moest afdruipen.

  

De adrenaline van deze veldslag was met moeite weggeëbd, toen de trein plots een technisch defect kende. De machinist besloot de andere locomotief te gebruiken, waardoor we wisselden van rijrichting. Even later werden we opgeschrikt door een aardbeving. Een elektrische fiets van ca. 1 ton bleek de verandering van rijrichting niet genegen en Newton indachtig stortte hij ter aarde neer. Physics is a bitch.

Bij de val sneuvelde het voorste spatbord van deze gigant, en de man kwam ontdaan de coupé ingestormd. Onder auspiciën van zijn vrouw probeerde hij als een ware MacGyver zijn fiets te herstellen. Het gesukkel deed pijn aan onze ogen, dus besloten we een handje te helpen. Hoewel hij onze eerste poging tot hulp trots afsloeg, moest hij uiteindelijk toch Stans spanbandjes accepteren om zijn zware vehikel alvast provisoir terug rijklaar te maken.

Keulen kwam dichter en in de coupé vol fietsen kwamen er nog een paar flashende fietsers bij die blijkbaar allemaal als eerste de trein wilden verlaten. Wij behielden onze cool en hielpen de andere mensen met uitstappen om op die manier onze karmarekening verder te spekken. De perronwissel verliep weer smooth en voor we het wisten zaten we op onze vijfde trein richting Aken.

  

Stan vergastte de weinige aanwezigen met een kleine striptease om zich op die manier klaar te maken voor het kleine fietstochtje dat ons tussen Aken en Welkenraedt te wachten stond. Dit tochtje kennen we stilaan op ons duimpje, maar Sams GPS wilde ons nog een extra uitdaging voorschotelen in de vorm van een vieze Akense helling. Ondanks de veelheid aan eten, kon ook dit dessertje er nog wel bij. De motregen en wat kleine bergjes verteerden we goed, maar vlakbij Welkenraedt bleken er wegenwerken aan de gang. De omleiding volgen zou ons te laat bij onze trein brengen, dus moesten we een tweetal kilometer spookrijden. Een automobilist moedigde ons toeterend aan in dit laatste avontuur en ten koste van wat karmapunten, bereikten we heelhuids onze vaste halte. Een ijsje of een kebab eten zat er niet meer in, maar op zich hadden onze maagjes daar niet zoveel behoefte meer aan. We waren perfect op tijd voor de laatste trein richting Gent, zodat deze bewogen reisdag toch een positief einde kende. Heel wat ervaringen en uitgediepte vriendschappen rijker, zat ons jaarlijkse fietsreisavontuur er weer op. Volgende aflevering: Schotland 2021.