Voorbeschouwing

Guten Tag waarde lezer, en welkom bij een nieuw verslag van een al even nieuwe fietsreis. Heft aan de luit: de tiende! Alhoewel, nieuw, de essentie is het voorbije decennium dezelfde gebleven: twee weken lang zouden we enkel opeten, aantrekken en bewonen wat we met onze fietsen konden dragen. Omdat die last ook bergop getorst moet worden, kreeg onze selectieprocedure over de jaren heuse NASA-allures. Mij lukte het deze jaargang bijvoorbeeld om twee weken hetzelfde koerstruitje te dragen (één wasdag daargelaten), en dat zónder verbanning uit het peloton. Toch bleek er met het jubileum ook enige nonchalance in de groep geslopen. Zo had Pieter liefst vijf piketten te veel mee voor zijn tent. Vijf! Een reservefiets opgespen ware minder belachelijk geweest. 

Pieter en ik zijn bij deze gelekt uit de line-up. Met de complexiteiten van onze verdere groepssamenstelling zal ik u hier nog niet vervelen. Laten we het er voorlopig op houden dat ook Frederik, Gert-Jan, Jan, Sam en Tim in meer of mindere mate deelnamen aan deze editie. Onze bestemming was Duitsland, waar we de Iron Curtain Trail zouden volgen. De vraag wie van ons nu weer precies die route gekozen had werd aanvankelijk onthaald op verveeld schouderophalen. Die onverschilligheid maakte echter gauw plaats voor een steeds hardnekkiger weigeren van elke vorm van verantwoordelijkheid. Waarom? Daarvoor zal u nog even verder moeten lezen – maar niet zo héél ver, beloofd. 

De Iron Curtain Trail dus. Vernoemd naar het IJzeren Gordijn, de grens die na de Tweede Wereldoorlog genadeloos door landen, steden en families werd getrokken om oost en west van elkaar te scheiden. Mogelijk wandelde u in Berlijn al eens langs de bekendste verschijningsvorm van het Gordijn, de Berlijnse Muur. Maar wie zoals ons dacht dat de rest van de 7000 kilometer lange scheiding louter bestond uit passief-agressiviteit, een koppig met gekruiste armen in de andere richting kijken: think again. Prikkeldraad, mijnenvelden en automatische geweren vormden de heel erg tastbare stof en garen waaruit dit Gordijn was geweven. 

Althans, tot 1989 aanbrak. In Berlijn zetten de inwoners dat jaar feestelijk de sloophamer in de Muur, en spoedig werden ook elders in Europa de mijnen opgegraven, de tanks in achteruit gezet en de bewakers finaal afgelost. Heden resten er van het IJzeren Gordijn nog talloze monumenten, stukjes omheining en tot musea herbestemde grensposten. Die vormen, omdat ze nu eenmaal op een lijn liggen, al decennia een aantrekkelijke leidraad voor toeristen. Sommigen reisden vanuit het comfortabele pluche van een tourbus, anderen met de trekrugzak en nog anderen met de fiets – en maakten er een volwaardige route van. 

En zo gebeurde het dat wij op een prachtige julidag de grens tussen oost en west aanvingen, slechts gewapend met onze bepakte fietsen, ons goed humeur en een flinke portie Eins-Zwei-Polizei-Duits. Rijdt u mee?

(Stan)