Sterren komen sterren gaan, alleen Elvis blijft bestaan

Truckendorf - Grumbach ● 102,08 km - 1.349 m

Eerst even dit: dit verhaal is gedeeltelijk gebaseerd op waargebeurde feiten. Sommige namen en situaties zijn aangepast voor dramatisch effect en omdat ik een slecht geheugen heb. Duitse quotes zijn naar klank uitgeschreven. Voor de echte taalpuristen nog volgend advies:  sla best een dagje over.

ZzzzzZzzzzZZZzzzzZzzzzzzZzzzzzZZZZzzzzz….Iedereen ligt lekker te ronken. De ene al wat luider dan de andere. Zelfs met oordoppen in schrikt Stan wakker van een beestachtig geluid. Een oorverdovend gesnurk… Eén van de metgezellen ligt zijn roes uit te slapen op de oude plankenvloer van het spookachtige schooltje.. Sommigen beweren dat Jan de bron was, anderen weten beter. Wat echter wel bewezen kon worden was dat de ster van ‘Alejandro Rodriguez’ aan verluchting toe was.

Meer dan een heerlijke kop koffie, aangeboden door Brigitte, en een vuistje muesli was er niet nodig om ons wakker te krijgen. Een tweede ster kwam genieten van de ochtendzon toen bleek dat Stan zijn broek gescheurd had. Naaien was geen optie, lokaal insmeren dan maar. Franz, die in tegenstelling tot wat zijn naam doet vermoeden, vloeiend Duits sprak, wuifde ons huilend en wapperend met zijn snotvod uit. Of was het gewoon “Tssjjuuuuzz!”... en weg… Dat kan ook. Naar goede gewoonte begon de tocht met een klim uit het dal. De meesten deden dat op 2 pedalen, Frederik had er 3 nodig. Het was dan ook de eerste en enige keer dat hij iedereen er los afreed. Met zijn krachtige dijen drukte hij langzaam het gaspedaal dieper in. Ja ja, dankzij zijn nieuw paard was Frederik helemaal in zijn element. Uiteindelijk besloot hij zich nog een laatste keer nuttig te maken, door ons op te wachten aan de top van de berg, om een prachtig werk te maken van zwetende mannen op een fiets.

Het afscheid van Frederik viel ons allemaal erg zwaar maar wat nog harder aankwam was de tempoversnelling van de groep die zich nu eindelijk ontketend had. Na alweer een klassiek bergop bergaf verhaal kwamen we uit op een typisch Duitse culinaire hotspot om lekker te lunchen. Dit is niets meer dan een parking met 3 supermarkten, die allen exact hetzelfde verkopen. Sam en Pieter startten hun zoektocht naar een overheerlijke pastasalade terwijl Tim en Jan eerder de streekgerechten van de lokale slager gingen uitproberen. Met zijn slechtste Nederlands, ofwel zijn beste Duits (schrappen wat niet past) probeerde Tim de slager duidelijk te maken dat hij zijn gevarieerde keuzes aan pasta- en aardappelsalades graag in 1 pot had gezien. De goede man kon helaas niets opmaken van Tims gekke accent en bovendien had hij deze vraag ook nog nooit gekregen van zijn vast cliënteel. Alles in 1 pot en 15 minuten later kon het feestmaal voor Tim beginnen. Elke goede christen weet dat het vrijdag visdag is. Maar aangezien ons gezelschap uitsluitend uit ketters bestond, werd er raar opgekeken door de groep toen Jan met een heel assortiment aan vis kwam opdraven. Zoals gewoonlijk in Duitsland werd de vis, en bij uitbreiding elk gerecht, afgewerkt met een druppeltje azijn. Reistip: Voor mensen die verlekkerd zijn op azijn, is de streek een absolute aanrader!

Stan die al 25 minuten voor vertrek popelend stond te schuifelen , was blij dat de groep zich eindelijk van de asfalt schraapte. Met de buik tot tegen het kader vertrokken we naar het volgende punt op de route. Over tetten mogen we het thuis niet hebben, op reis kan dat allemaal wel. Van Tettenborn tot in Tettau. Ja, dat was nog al eens plezant met die Duitse plaatsnamen! De naam van deze locatie deed vermoeden naar een steile klim en zo geschiedde. Boven op top kwamen we uit op een soort van skihut. Daar had Gert-Jan een verrassing voor ons in petto. Of toch zijn lieve moemoe althans. Die had namelijk een deel van Gert-Jans erfenis vrijgemaakt om zijn vrienden (lees muilezels) te trakteren op een verkwikkend ijsje.

Een aflossingsrondje op de pot, gekke cola’s en een Calippo-etende motorbende maakten deze stop tot een hoogtepunt van de dag. Op de top van de tet volgde er logischerwijs een afdaling, die ons leidde naar 2 reusachtige houten ligstoelen met een prachtig uitzicht. 

Van daaruit zagen we een politiewagen naderen, die op 50m van ons rechtsomkeer maakte en dezelfde weg terugreed. Een uiltje knappen tijdens de diensturen zat er deze keer niet in. Maar genoeg geluilakt, we zijn hier wel op fietsreis! En zo waren we, voor we het wisten aan de andere voet van de berg. Heel wat omwentelingen later kwamen we aan in een laatste stukje bewoonde wereld. Duidelijk was dat de ‘diehard zelfkokers’ het deze keer niet gingen halen van de ‘gemakzuchtige tafelgangers’. ‘Bei Toni’ dan maar! Indische specialiteiten stonden er niet op de kaart, gelukkig maar misschien. David Hasselhoff, die bijkluste als ober, bediende onze tafel tot in de perfectie.

Waar de reisleiders (Stan, Sam en Pieter) met geruststellende woorden probeerden duidelijk te maken dat het laatste stukje van de dag nog over een bescheiden klimmetje beschikte, wisten de ukkepukjes (Gert-Jan, Jan en Tim) wel beter. Voeten op de pedalen en blijven fietsen, wat er ook gebeurt. “We zijn er bijna… echt waar … nenee, … nu echt bijna,…!” Pieter, die stilzwijgend op het einde van zijn Latijn was, nam genoegen met de eerste de beste slaapplaats op een of andere houtzagerij. Maar dat was buiten Tim gerekend, die voor sfeer en gezelligheid een welverdiende 3 uit zijn broekzak toverde. Zo ging de zoektocht verder tot de zon het ook voor bekeken hield. Uiteindelijk belandden we op een groot veld, waar de raven ons welkom kraaiden en de drugsdealers rustig hun gangetje gingen.

Nog voor dat Alejandro Rodriguez zijn tent had opgezet stond de eerste ster al aan de hemel. Woudlopergewijs verdween deze ster achter de horizon van het veld. Met sterren ontwaken en met sterren indommelen. De cirkel is rond, de dag ook.

(Jan)