Reünie

Wüstrow - Wolfsburg ● 80,94 km - 275 m

Om de lezer aandachtig en geïnteresseerd te houden, trekken alle grote auteurs af en toe een blik extra personages open. Ook wij zijn niet vies van dergelijke ingrepen in de hoop u nog even aan ons te binden en vandaag is dan ook de dag dat u kennismaakt met Frederik, Sam en Jan. Maar ik ga even te snel, want ontwaken deden we die ochtend van de 16e juli nog steeds met de drie protagonisten waarmee u intussen al een aantal dagen meeleeft: Tim, Stan en Pieter. Oude man Pieter was die ochtend als eerste wakker en kon genieten van een prachtig schouwspel toen een reegeit met maar liefst drie kalfjes kwam drinken aan de nabijgelegen beek. Omdat het volgens de wekker op dat moment nog 6 uur moest worden, moet het niet verwonderen dat Stan en Tim op dat moment nog volop in dromenland vertoefden. Ik vergezelde hen nog even, maar de werkelijkheid was idyllischer dan de fantasie en dus maakte ik met wat ritsgeritsel iedereen wakker.

Omdat de sanitaire voorzieningen op onze wildkampeerplek nogal onbestaande waren, werd snel koers gezet naar een dorpje met hopelijk een cafeetje. Zonder u lastig te vallen met te veel details, moet u namelijk beseffen dat naast fietsen, eten en slapen de goeie darmhuishouding immers het klavertje vier van de fietsreis vervolmaakt. Het duurde toch een paar vieze kasseistroken en raar aangelegde betonplaten alvorens we in een dorpje kwamen de naam waardig. Hier vonden we een leuk bakkerijtje waar we binnen een tweede ontbijt konden nuttigen, na de muesli die we zoals elke dag binnenlepelden op onze kampeerplek. Ons Duits beperkte zich zo vroeg op de ochtend tot gutentag, wat hulpeloze handgebaren en danke. De grootste trekpleister van het dorp bleek die dag het toilet en ondanks het gebrek aan slotje op de deur kenden we toch een welverdiende 8 toe. Misschien toch even toelichten hoe deze punten uitgereikt worden, zodat de bezochte etablissementen zich in de toekomst beter kunnen voorbereiden. De aanvangsscore bedraagt tien punten. Aanwezigheid van toiletpapier is absoluut noodzakelijk. Het ontbreken hiervan levert buiten gênante situaties ook sowieso een 0 op. Van deze aanvangsscore worden volgende fouten in mindering gebracht: harde grijze doekjes om de handen te drogen in plaats van toiletpapier = -2; afwezigheid van slotjes of andere privacy = -2; geen kapstokje om koerstruitjes aan te hangen = -1; geen wastafel om zweet, kettingsmeer en ander vuil weg te wassen = -2. U ziet, duidelijke regels om nattevingerwerk in deze kontext (sic) te vermijden.

Intussen waren Frederik, Sam en Jan ook vertrokken. Net als in een soap gaan we nu even switchen naar de andere verhaallijn. 

Die vrijdag was een prachtige zomerdag en beloofde een geweldige start van onze fietsvakantie te worden. De 3 gezellen verschenen stipt op het station van Lokeren alwaar de geur van verse koffie met croissant hen opwachtte. De fietstickets werden nog gauw aangekocht en al snel zaten we op de trein richting Gent. Het plan van aanpak vertoonde opvallende gelijkenissen met de eerdere trip van Tim, Pieter en Stan: met de trein tot in Welkenraedt, de grens overfietsen tot in Aachen om van daaruit de trein te nemen naar onze bestemming. Die bestemming was niet Lübeck, wij zouden aanpikken vanaf Volkswagen City, ofte Wolfsburg in de volksmond. 

De treinritjes verliepen voorspoedig en aanslutingen werden vlotjes gehaald dankzij de geweldige infrastructuur van de NMBS en DB. In Aachen trakteerden we onszelf op een rijkelijk middagmaal en verbaasden we onszelf met de sterke beheersing van het Duits. Op de trein werden we geregeld aangesproken door bewonderaars en bewonderaarsters die het diepste ontzag hadden voor het Groot Avontuur dat wij zouden aanvatten, waarbij wij de kans niet lieten liggen om dit aan te spekken met heroïsche anekdotes uit eerdere fietsreizen. In Wolfsburg werden we uiteindelijk feestelijk opgewacht door onze drie kameraden die intussen reeds ter plekke waren.

Aan de lezers voor wie bovenstaande net iets te rooskleurig klinkt: uw buikgevoel is correct! Ontwaak uit deze zoete droom en zwem met ons één dag terug in de tijd voor het werkelijke verloop van deze heenreis:

Het plan was wel degelijk om de route Lokeren-Welkenraedt-Aachen te volgen, een route die zich al jarenlang bewijst als superrobuust en waar menig risico-analist geen nee tegen zou zeggen. Het noodlot wil echter dat voor de dag van vertrek nagenoeg de hele Oostkantons werden overspoeld door een zondvloed zoals we ze zelden meemaakten in ons landje. Ons niet echt bewust van de ernst van de situatie zou alles zichzelf wel oplossen tegen de volgende dag en zouden wij rustig onze reis kunnen aanvangen. In de loop van de namiddag werd echter duidelijk dat er van fiets- of treinreizen door Limburg of de Oostkantons geen sprake zou zijn, en dat daarmee ook onze plannen in het water dreigden te vallen..

Een zoektocht naar fietsrekken, auto's met trekhaak en een gewillige chauffeur drong zich op maar bleek lastiger dan gedacht - niemand rijdt voor z'n plezier half Duitsland door om enkele toeristen af te zetten. Ons laten oplichten door een Zonhovense verhuurder/profiteur van dakfietsrekken (Google, eerste hit) was evenmin een optie, en zodoende drong een eerste stress-momentje zich op. Enter de papa van Sam, die plots nog ergens een fietsdrager voor de achterklep wist op te snorren uit een ver verleden. Bij een gebrek aan chauffeur werd besloten zelf met de wagen te rijden tot de eerste de beste Duitse stad waar een trein passeert en de auto daar achter te laten, om van daaruit verder te treinen. Een gouden zet, zo zou later deze reis nog blijken.

De volgende dag was een prachtige zomerdag en beloofde een geweldige start van onze fietsvakantie te worden. De 3 gezellen verschenen stipt op de afspraak (té stipt getuige Frederik die z'n havermoutpapje nog volop aan het binnenwerken was) maar waren vooral blij dat ze effectief zouden vertrekken. Jan verscheen op z'n vers afgestelde racefiets incl. schaakspel, al had het vier uren lang smeren van de ketting/keel bij de fietsenmaker wel tot een zichtbaar gebrek aan slaap geleid. Met goede moed werden bagage en fietsen ingeladen/gemonteerd, al bleek het vastzetten van ons kofferrek geen sinecure. Vooraleer de biljartvlakke Nederlandse/Duitse autostrades te betreden moet men nog Belgische wegen over, dus zo'n rek hangt maar beter stevig vast. Menig duim en wijsvinger werd getormenteerd door het stroeve sleutelsysteem, al bleken een stokoude schroevendraaier en een busje WD40 voldoende om het terug aan de praat te krijgen.

Na deze lange inleiding kon onze reis écht van start gaan en werd gekozen voor Dortmund als locatie om onze wagen achter te laten. Dat we hiermee een bezoekje aan het Signal Iduna Park zouden meepikken was alleen maar mooi meegenomen. Op de tonen van Moderat, Die Antwoord en Bad Boy Chiller Crew werd bijzonder snel vooruitgang gemaakt, tot een noodstop zich opdrong. Sam had een burgerketen gespot, bij Jan begon het ook al snel te dagen en uiteindelijk ging ook Frederik overstag. De dame achter de toog was ofwel hardhorig ofwel zijn wij toch niet zo'n talenknobbels, maar Jan kreeg al snel de lachers op de hand bij het repetitief en steeds luidruchtiger bestellen van bier. Dat we nog gewoon in Nederland waren doet ons echter vermoeden dat het toch aan de dame in kwestie lag, al kreeg Jan ook geen bier te pakken.

Terug naar de fietsers die intussen honger kregen. Waar tot dan telkens van de route moest afgeweken worden om winkels tegen te komen, lag de Edeka nu vlak op ons pad. De Edeka straalde een zekere oostblokvibe uit en Pfand inwisselen gebeurde er nog manueel. Smoothies kenden ze hier nog niet en pastasalade evenmin. Wat een pech voor Tim tot wiens vaste middagmaal deze combo het de voorbije dagen geschopt had. Superzoete cake hadden ze wel en samen met enkele broodjes werd deze genuttigd bij een klein riviertje. Wie wilde en niet menstrueerde kon daar een verkwikkend voetbad nemen, maar het gebrek aan stroming in dat voetbad en onze bijhorende schrik voor één of andere vieze infectie hielden ons tegen. 

In de auto ging het Vollgas nach Dortmund en na een waanzinnige blik op het torenhoge waterpeil van Maas en Rijn kwamen we aan bij Die Schwarzgelben. Een vorm van kinderlijk enthousiasme nam het van ons over bij het aanschouwen van Das schönste Stadion der Welt (?), al maakte het al snel plaats voor ontnuchtering toen Frederiks fietscomputertje -alweer- kapot bleek te zijn. Niet getreurd, een handtekening van Erling Haaland zou dit akkefietje al snel doen vergeten. De zoektocht naar vriend Erling bleek echter uit te draaien op een sisser, al werd er wel een hattrick gescoord tegen niemand minder dan BVB-keeper Roman Bürki. 

We fietsten nog gauw een toertje rond het stadion, aanschouwden kort die Gelbe Wand en schrokken ons twee seconden dood bij de prijzen van de voetbaltruitjes, waarna we onze tocht verderzetten naar het treinstation van Dortmund. Ter plaatse had Sam opnieuw een (andere) burgerketen gespot die eveneens moest getest worden, maar finaal konden ook wij onze treinreis aanvatten. Naarmate de treinreis vorderde kwam er steeds meer plaats in de wagon, al zat het bijna griezelige gekrijs van twee lieve kindjes daar zonder enige twijfel voor iets tussen. Een voodoo-ervaring rijker en bijna doof kwam Wolfsburg echter heel dichtbij.

Na de Edeka-middagstop was het voor de fietsers niet zo ver meer naar Wolfsburg. De Golf van Volkswagens die ons tegemoet reed, deed ons alvast vermoeden dat we op de goeie weg waren. Onze camping lag aan de Allersee en ondanks de nabije ligging van de grootstad, was het er relatief rustig. We checkten alvast in voor onszelf en onze drie gezellen en spotten de meest gekke campingmensen. Een tesla met gouden velgen die een speedboat voorttrok, grote mobilhomes, nog grotere mobilhomes en een tot mobilhome omgebouwde legertruck die metal uit de boxen liet schallen. De tenten werden opgezet en heel enthousiast werden we begroet door een Duitse technofan die verwonderd was dat we de technoartiest bij uitstek Dr. Moto niet kenden. Tim en Stan waren er in geslaagd deze man te negeren, maar zoals op fietsreis wel vaker gebeurt mocht ik de dorpsgek entertainen. Tegengestelde polen trekken elkaar aan zou ik zelf zeggen, maar de reisgenoten hielden het bij "soort zoekt soort". De dialoog uit elementaire beleefdheid evolueerde gauw in een eerder onverstaanbare monoloog en uiteindelijk waren we blij dat de vriendelijke man richting zijn concert vertrok. Onze vrienden kwamen dichter, dus verlieten ook wij de camping en reden we richting het centrum.

We deden een eerste scouting in de stad en kochten een aantal eetbare geschenken om te geven aan onze nieuwe reisgezellen, die tenslotte al even onderweg waren vanuit België. Onze timing was niet perfect en onze honger werd groter en groter, dus de geschenken werden opgepeuzeld alvorens de anderen er waren (sorry). Na een scouting van de plaatselijke restaurants reden we richting station waar stipt op tijd de trein uit Dortmund het station binnenrolde en zo onze verhaallijnen deed versmelten. 

Een tochtje onder het Phaeno Science Center (van dezelfde architect als het Antwerpse Havenhuis volgens onze gids) leidde ons tot bij de duurste Italiaan van Wolfsburg. Daar werden wij, zes zwervers met fietsen en bagage, vriendelijk buitengekeken (onderhandelen bleek geen optie) dus zetten we de tocht verder naar de gezelligste Italiaan van de stad, zijnde de lokale Vapiano. Het concept "gezamenlijk tafelen" ontging ons even in dit etablissement, maar het voornaamste is dat het eten smaakte. De dag werd nog opgesmukt met een passage langs de Wolfsburg Arena, alvorens we met nog drie extra tenten de helft van de camping annexeerden.  5 tenten voor 6 personen, lebensraum genoeg, al had Jan toch eerder een doodskistgevoel. Met de bedoeling zijn eeuwige slaap maar een nachtje te laten duren, vielen onze oogjes stilaan toe.

(Pieter & Frederik)