Lübeck

Het was nog geen half 7 toen ik de deur van het huis achter me dichtsloeg en me met het klassieke ‘sowieso ben ik iets vergeten’-gevoel op mijn fiets hees. Dit iets bleek enkele kilometers verder een boek kaarten, maar voor de rest leek ik alles mee te hebben.

Vergeef me deze egocentrische benadering, maar de eerste kilometers van de reis haspelde ik alleen af. Ik had namelijk met Tim afgesproken in Lochristi om dan samen naar Gent-Sint-Pieters door te rijden. Dat afspreken ging als volgt:

Hadden we toen maar geweten welke wegen ons nog te wachten zouden staan…

Het was Tims eerste fietsreis, maar in tegenstelling tot bij onze eerste ervaringen was dit niet te zien aan zijn materiaal. Waar wij onze maiden trip in 2012 aflegden op stadsfietsen met een gebrek aan versnellingen en een overschot aan bagage, koos Tim voor een prachtige full carbon gravelbike met splinternieuwe gele Ortlieb-tassen.

Het navigatiegevoel van ondergetekende bleek ook na tien jaar nog niet opgewarmd, dus gidste Tim ons van Lochristi tot Gent-Sint-Pieters. Daar herenigden we met Stan die zijn Ortlieb-tassen thuis vergeten had. Althans, dat dachten we even tot bleek dat hij gewoon heel efficiënt gepakt had.

Als we onszelf fietskunstenaars mogen noemen, zou het station van Welkenraedt intussen een vaak terugkerend motief zijn in ons werk en ook dit jaar bracht de eerste trein ons richting oostkantons. Een man op de trein dronk een biertje op onze gezondheid - het was tenslotte al 8 uur - en we raakten aan de praat met 2 meisjes die een fietsreis gingen maken in het Zwarte Woud.

We zouden hen epigonen kunnen noemen, want ook zij trokken tot Welkenraedt, om daarna tot Aken te fietsen, maar de waarheid is dat deze benadering gewoon de goedkoopste manier is om op een Duitse trein te raken met de fiets.

Om toch wat originaliteit aan te brengen in ons werk, had Stan een nieuwe route bedacht tot Aken. Hij gidste onze groupies langs pittoreske en verkeersluwe baantjes, licht heuvelend tussen hagen en velden. Het bij Akense zwervers blijkbaar populaire T.C. Matic zong het al: Oh la la la, c’est magnifique. De meisjes raakten algauw in ademnood bij het aanzien van zoveel schoonheid, of misschien lag het tempo toch net iets te hoog.

Een Duitse trein wacht niet, dus een kilometer of 5 voor Aken lieten we hen helaas achter en stoomden we verder. Onze volgende groupies stonden al klaar op de tweede trein en dit keer hadden ze zelf de instrumenten meegebracht. Met de ukelele naar Keulen, ukeulenele dus… We verzamelden wat karmapunten door hen te redden van een vroegtijdige uitstap in Keulen Hansaring en brachten hen veilig tot het Hauptbahnhof.

Van Keulen ging het naar Hamburg waar een combinatie van haast, weekendregelingen, sadistische stationschefs en ontbrekende liften ons en onze beladen fietsen van spoor 12 naar 7 naar 5 en weer naar 7 bracht. Pfieuw, uiteindelijk toch op de trein naar Lübeck geraakt.

Aangekomen in Lübeck, dacht Stan dat de fietsreis vandaag al begon en gezwind volgde hij de instructies op zijn gps. Dat we in Lübeck een hostel geboekt hadden en het intussen toch al 20 uur was, vergat hij toch voor een kleine kilometer. We keerden om en vonden de weg naar ons hostel. We improviseerden gordijnen uit de lakens van Gert-Jan (die er vanwege een Portugese coronavakantie nog niet kon bijzijn) en haalden ons avondeten in de nabije supermarkt.

Lübeck is een erg mooi stadje en zeker eens een bezoek waard. Kanalen zoals in Venetië, een slotjesbrug zoals in Parijs… Een plek met prachtige binnentuintjes, met aperitievende mensen op de terrassen, met waslijnen langs de waterkant. Een stadspark waar eendjes ongestoord eendenkroos kunnen opslokken. Lübeck, waar de 200.000 inwoners een dusdanige rust uitstralen dat ze maar met 20.000 lijken. Een stukje paradijs op aarde.

Het enige wat ze niet hebben, zijn funderingen. Scheve torens, scheve gildenhuizen, een scheve stadspoort… Op deze laatste vonden we de tekst “Concordia domi foris pax”. Ons Latijn bleek even goed als ons Duits, dus een echte betekenis konden we niet aan deze gevleugelde woorden geven. Iets met eendracht en vrede.*

Genoeg gefilosofeerd, tijd voor een drankje. Op de trein had ik het nog gehad over mijn evolutie van absolute vrek naar zuinige krent en om deze evolutie kracht bij te zetten wilde ik mijn reisgenoten om 5 na 10 graag trakteren op een terrasje. Dat de terrassen vanwege coronamaatregelen 5 minuten eerder gestopt waren met serveren, wist ik echt waar niet.

Dan maar naar ons bed, om klaar te zijn voor de eerste echte fietsdag. Stan en ik veinsden een aanval van desoriëntatie en we lieten het aan Tim om ons als vuurdoop terug naar het hostel te gidsen. Onder het motto: “Als we maar lang genoeg zonder enig idee ronddwalen, komen we toevallig op onze bestemming” bracht hij ons dan toch naar onze bedden. Morgen echt fietsen!

*Iemand die beter doet dan de wikipedia-vertaling: "eendracht binnenin en vrede buiten"?

(Pieter)