Grumbach - Tsjechische grens - Rehau ● 78,67 km - 1.285 m
Tussen opstaan en vertrek verstreek ook op onze laatste fietsdag heel wat tijd. Was het de schrik voor leegte na het bereiken van de finish, wilden we onze beurze achtersten nog even rust gunnen alvorens ze een laatste maal op het zadel te drukken of was onze motivatietank toch stilaan leeg?
Eerlijk gezegd was het vooral dat laatste en voor sommigen – inclusief mezelf – was het toch eerder de dag te veel. Ik wil jullie echter, onder het motto: “The show must go on”, niet te veel bezwaren met deze mentale struggles. Integendeel, intussen deelt u al 14 verslagen ons wel en wee en jullie overladen met een zwartgallig verslag vol pijn en smart, zou niet verdiend zijn.
Bovendien was het ook niet zo erg. Reisgidsauteur Michaël had ons ondanks allerlei hindernissen nog niet gebroken. Hij wilde ons lijden (sic) tot de Tsjechische grens en dus togen we lichtjes verkreukeld en gebarsten op pad.
Bergop, bergaf, het hoogteprofiel van onze ritten de laatste week, bleek hardnekkig recycleerbaar en ook vandaag vormde geen uitzondering op deze rollercoaster. Na een afdaling kwamen we in de buurt van Blankenberg, waar de laatste letter net als het bijhorende strand helaas ontbrak.
Onze middagstop was gepland in Hirschberg, en vanuit Blankenberg was dit nog ca. 15 km. Langs de rivier was een prachtige fietsroute, maar Michaëls sadisme leidde ons langs een drukke hoofdbaan die minder fietsvriendelijk leek. We wonnen naast wat extra drinkwater ook informatie in bij een local en hij doorprikte onze rivierfietspad-droom door te zeggen dat ook de andere kant van de rivier de nodige heuvels kende. Sterker nog, dat de andere kant zelfs reliëfrijker was dan de hoofdweg.
Toch bleef ik overtuigd van mijn grote gelijk – wat tijdens onze fietsreizen wel eens vaker gebeurd was – en vastbesloten om die locals ongelijk te bewijzen, besliste ik toch langs het mooie rivierpad te fietsen. Nog niet volledig vertrouwd met mijn nukken, volgden Gert-Jan en Jan mijn spoor. De anderen hielden het bij Michaëls route.
Ik zou kunnen beweren dat mijn route sneller was en enkel bergaf liep, dat er idyllisch kabbelende beekjes voorbijgereden werden en dartele hertjes, dat we ver voor de anderen in Hirschberg aankwamen, maar helaas. Al bij de start was er stront aan de knikker toen bleek dat Hirschberg niet op de fietspijltjes aangeduid stond. Dapper de nederlaag toegeven, staat niet in mijn woordenboek en met een combinatie van kaartlezen, oriënteren op de zon, gingen we verder en verder … van Hirschberg weg.
Hoewel, zo erg was het nu ook weer niet, maar onze route was merkelijk langer en in de andere groep ontpopte Tim zich met een laatste stuiptrekking tot gangmaker. Sam en Stan konden hun ogen niet geloven, maar voor ze het wisten, werden ze uit de wielen gereden, als waren ze Wout Van Aert op de Mikuni-pas. Ze verdapperden echter en een medaille zat er nog steeds in. De ontketende Tim zakte lichtjes terug, toen bleek dat zijn inspanning niet voldoende was om de finish van de Olympische wegrit live mee te pikken. De gouden medaille in de discipline: “Met zes wielen van Blankenberg naar Hirschberg rijden” was echter hun deel.
Ondanks alle tegenslag en een paar kleine navigatiefoutjes, haalde mijn team alsnog goud in de discipline: “Met vijf wielen van Blankenberg naar Hirschberg rijden”. Uiteindelijk zijn we allemaal winnaars, toch?
Aan de Penny van Hirschberg was ons bijna hetzelfde lot beschoren als Jesper Skibby, maar de vrouw met de piepende blauwe auto bleek net dat tikkeltje minder destructiever dan de wedstrijddirecteur toen. Ja, als bompa van de groep durf ik wel eens refereren naar een gebeurtenis uit lang vervlogen tijden, dus voor de kindjes die geen flauw idee hebben welke seniliteiten ik nu weer raaskal even het linkje: https://www.youtube.com/watch?v=_5QoQpuSkEQ.
Lijf en fietsen werden gered en de buikjes werden volgesmuld. Zo vol dat sommige buikjes weer moesten geleegd worden, maar een toilet bleek onvindbaar. Als de nood het hoogst is, is de plaatselijke visclub nabij en daar konden we terecht om wat gewicht te dumpen.
Erg handig, want om Hirschberg uit te raken, moesten we nog maar eens een muurtje van een procent of 20 op. De weg naar Tsjechië was desolaat en dichtgespijkerde cafés werden afgewisseld met roeste tractors en verlaten boerderijen. Een eenzame ijskar vormde een baken van hoop in deze barre omgeving, maar onze uitputting indachtig kan dit gerinkel ook een fata morgana geweest zijn. Een paar onberijdbare gravelstroken verder, moest ook ik dringend wat gewicht kwijt, en zonder ver uit te weiden zou ik aanraden om de grote rots in de buurt van de uitkijkstoel toch een tijdje te mijden.
Tsjechië kwam dichter en euforisch als we waren zongen we vreugdeliederen
en uitgeput als we waren kon het ons eigenlijk niet te veel meer schelen. De
grens was supertoeristisch met een hele rist cafeetjes waar we onze dorst
konden laven met een Tsjechische Pilsner doods en op de koop toe begon het
nog te regenen ook.
Onze laatste douche was intussen een kleine week geleden en met het vuil spoelden we ook de ontbering weg en maakte de mentale leegheid plaats voor trots. De regen was gestopt en in de Edeka kochten we ons rantsoen om de lange treinrit van morgen door te komen. Volgens Stans inkopen zou de treinrit ook nog overmorgen en de hele week nadien duren, maar wij hoopten toch echt de volgende dag thuis te raken.
Zelf koken zat er die avond niet meer in, zodat de grote en heel zware gasbidon - dank u Frederik! - ongeopend in mijn fietstas bleef. De heerlijkste pizza van de reis, voorafgegaan door een lekkere bruschetta, compenseerden deze pijn echter ruimschoots.
Treintickets kopen voor morgen lukte niet direct, maar we hadden nog
tijd genoeg. Eerst eens goed uitslapen en dan opstaan om 5u45. 5u45, u leest
het goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten