Het belang van Google Reviews

Bad Sooden-Allendorf - Gerstungen  ● 97,90 km - 340 m

De ochtend van 20 juli, een kalm zonnetje gericht op onze tentjes langs de waterkant: idyllischer kan een ochtend nauwelijks worden. Notoir doorslaper Pieter was enkele keren angstig wakker geworden door het geritsel van beestjes langs de waterkant, maar had nog energie te over om ons vriendelijk te wekken. Niet getreurd, vandaag beloofde een rustdag te worden, in de vorm van een kleine 100 km rijden langs het water, min of meer vlak dus.

Omdat tentjes opruimen in het lange gras lastig en vooral nat is, eigenden we ons het nabijgelegen fietspad toe om onze bagage te herschikken. Menig fietser probeerde te passeren doorheen ons hindernissenparcours en vroeg terloops of we "Gut geschlaffen?" hadden, maar kreeg enkel een "nein" en een hongerige blik terug. Onze grootste honger zouden we namelijk pas stillen in het naburige Eschwege middels een ontbijt met eitjes, toast en verse koffie.

Zogezegd zogedaan: na het verbranden van de laatste tekenen van menselijke aanwezigheid staken we van wal, maar werden al gauw herinnerd aan het ontregelde versnellingsapparaat van Jan. Lag het aan dat versnellingsapparaat of werkte onze honger als een lap op een stier; feit was dat onze eerste 25 km er al na nauwelijks een uur op zat, inclusief bescheiden tuimelperte van de behendigste van de groep. De eerste fietsenmaker die Eschwege rijk was, was bereid Jan z'n apparaat gratis onder handen te nemen, zolang die maar een positieve review achterliet. Een bijzonder vriendelijke geste maar tevens een rode draad doorheen deze reis; het nut van reviews was al eerder gebleken en zou later vandaag nog blijken.

Met ons equipment terug fijn afgesteld trokken we richting stadscentrum om ons koninklijk ontbijt te nuttigen. Aan het bestellen van pizza en kebab zijn wij inmiddels gewend, maar toast, eitjes, feta en ander lekkers is een ander paar mouwen. Warme chocomelk "mit pshhht" is echter universeel bekend en daarnaast kregen ook de liefhebbers hun kopje (te slappe) koffie. Stops als deze staan er ook universeel voor bekend niet enkel het lichaam te voorzien van voldoende energie, maar ook te ontdoen van wat niet nodig is. Zodoende tikten we stilaan het middaguur aan en toen het tijd was om af te rekenen namen Sam en Jan de benen om nog wat souvenirs te kopen in de nabijgelegen 1-euro-shop. Niks dan brol uiteraard, behalve een (extra) drinkbus die Frederik zou beschermen tegen de dood door uitdroging in plaats van steeds leentjebuur te spelen bij z'n fietsmakkers.

Genoeg gegeten, vooruit met de geit! In opnieuw een rotvaart ging het verder naar Treffurt waar we normaal ons middageten zouden nuttigen. Iedereen was echter nog ruimschoots voldaan dus bolden we maar meteen verder naar Mihla. Het parcours was er een van bochtjes naar links, bochtjes naar rechts, optrekken en weer doorgaan. Heel mooi om te rijden, maar door het hoge tempo hingen Frederik en Tim geregeld aan de elastiek. Het wiel houden was de boodschap! 

In Mihla werd de innerlijke mens weer aangesterkt met pistolets, kaas, zalm, druiven, chocomousse en nog veel meer lekkers. Na het verorberen van deze caloriebom sloegen onze wattagemetertjes door, waardoor we er niet beter op vonden ook e-bikers in te halen en zelfs meermaals een Duits jongetje op z'n fiets. Hoe die erin slaagde ons telkens zelf opnieuw in te halen zonder dat we het opmerkten, blijft nog steeds een raadsel.

Dat een teveel aan energie ook schadelijk kan zijn bewees Sam in het vervolg van deze rit, waar hij zowaar z'n eigen fiets in de vernieling reed. Bij iedere helling van pakweg 8e categorie sloeg z'n ketting af wat meermaals tot gevloek en vettige vingers leidde. Fietsen op enkel het grote blad vooraan bleek een goeie work-around, maar een risico rekening houdend met het parcours de komende dagen. Kopzorgen die wegsmolten als sneeuw voor de zon, net als het ijsje dat we besloten te nuttigen in het Eishaus nabij de route. In dit Eishaus zouden onze plannen gesmeed worden voor de rest van de avond. 

Vooreerst was er Gert-Jan, die ondanks alle parcours-waarschuwingen besloten had de groep toch maar te vervoegen op z'n eenwieler. Gertie had een aansluiting gemist waardoor hij pas rond een uur of 10 zou aankomen met de trein. Ten tweede was er de keuze voor het avondmaal. Het idee voor een Italiaans restaurant leek iedereen genegen, tot we - terugdenkend aan de fietsenmaker van vanochtend - de online reviews raadpleegden. Slechte reclame bestaat niet, aldus het dogma van de marketing, tot zelfs wij met ons beperkt Duits verstaan dat pizza's volgens de ene naar mest en volgens de andere naar "Schuh Sohle" smaken. Wijselijk werd van ons plan afgezien en zouden we ons eigen potje koken. Tot slot bleken twee van onze groepsleden vermist; blijkbaar hadden zij zich tijdens hun toiletbezoek per ongeluk laten opsluiten door de zaakvoerster die om 18u de deuren sloot. Na het vinden van een ontsnappingsroute (neen, niet zoals in Trainspotting) werden de finale kilometers ingezet richting camping. Even dachten we dat Gert-Jan reeds gearriveerd was toen we een groepje Zeelse jongelui op brommertjes spotten, maar niets was minder waar.

Onze camping in Werra-Suhl-Tal bleek prachtig gelegen langs een grote waterval, al moesten we het gebulder van het vallende water er wel bijnemen. Gelukkig was er nog een tweede weide waar we het gezelschap kregen van tuinkabouters, maar waar het desondanks veel rustiger was. Over het sanitair houden we het kort want daar bleef men best ook zo kort mogelijk: ronduit ran-zig. Dit werd echter ruimschoots goedgemaakt door de beschikbare keuken, en na het koken van de beste maaltijd tot dusver (tortellini, tomatensaus, parmezaanse kaas) vertrok Pieter om Gert-Jan op te pikken aan het station.

De aankomst van Gert-Jan luidde meteen ook het vertrek van Frederik in, die besloot zijn fiets aan de haak te hangen en de volgende ochtend terug naar Dortmund te rijden. "De Tour de France win je in bed", zei ene Joop Zoetemelk ooit. Niet dat we de Tour de France zouden durven vergelijken met de exploten op deze fietsreis, maar het gebrek aan slaap en misschien ook een gebrek aan voorbereiding, eisten stilaan hun tol. Het vooruitzicht van nóg meer hoogtemeters, nóg meer kolonnewegen, de ijle lucht, de lange terugrit...kortom ieder excuus was goed om af te zwaaien. Deze wissel van de wacht werd gevierd met chocopuddinkjes en halveliters, waarna we onze tentjes opzochten. Gert-Jan probeerde Frederik nog half-slapend om te praten, maar die wilde van wijken niet weten. 

Of toch?

(Frederik)