De ijskar van Rosport

De morgenstond heeft goud in de mond en met mijn zoetgevooisde brombeerstemmetje haalde ik mijn 5 reisgenoten gauw uit dromenland. Ik paaide hun ochtendhumeur met een ontbEItje, maar was alweer vergeten dat dit een aanslag vormt op mijn gamel. Noot aan mijn toekomstige fietsreiszelf: maak nooit meer eieren in je gamel en neem een metalen sponsje mee mocht je het eerste deel van dit advies dankzij je opkomende alzheimer opnieuw vergeten.

Enkele plotse windstoten wilden ons beroven van onze tenten, maar met de hulp van Keylan - een neefje van onze gastheer Marc - konden we ze tijdig opruimen. De wind bleef ons ook tijdens het fietsen geselen en toen we ook nog eens moesten klimmen, raakte onze jus snel op. Wannes barstte bijna in tranen uit, maar toen hij het thuisfront wilde bellen voor enige troost, ontdekte hij dat zijn gsm gesneuveld was. Een klein stukje dichterlijke vrijheid in voorgaande, maar we leerden wel bij dat smartphones net als slakken niet echt houden van een zoutbad.

Net toen we er bijna volledig doorzaten, daalde een engelachtig meisje neer uit de hemel. Verbouwereerd door haar schoonheid kwamen we in het office du Tourisme van Vianden niet verder dan wat Frans-Duitse stamelklanken, maar gelukkig beantwoordde zij onze hongerige smeekbeden in vloeiend Nederlands. Ze toonde ons waar de winkels waren en zo werd Vianden provianden. Leven van de liefde levert niet veel calorieën op, dus kochten we nadien zowat alle koffiekoeken bij de plaatselijke bakker. Onze twee jonkies trakteerden zichzelf op een eerste droge worst, en nee, lees dit het lieve meisje indachtig alstublieft niet dubbelzinnig.

Het pittoreske stadje werd verstoord door wat motorbendes, dus toen de bakker leeggekocht was en onze buikjes weer gevuld waren, wilden we richting Echternach vertrekken. Althans, dat was buiten Gert-Jan gerekend. Alsof hij met zijn eenwieler nog niet genoeg bewonderende blikken had geoogst, besloot hij ook de eerste lekke band van de reis te claimen. Sams pomp was gelukkig ook compatibel met het gekke Schrader-ventiel, en met wat extra lucht werd het probleem en dus ook onze eigen processie van Echternach voorlopig opgelost. De route verliep vanaf dan op een kleine misrijding na vooruit en bracht ons langs de rivier en een leuke bosweg in onze volgende tussenstop.

In Echternach was het tijd voor een eerste pintje. Sam probeerde de barman zowel in het Frans ("Une bière locale") als Engels ("A beer from here") te overtuigen hem een streekproduct te brengen, maar werd helaas enkel op een onbegrijpende blik getrakteerd.

De avondinkopen werden gedaan en langs de Sauer-rivier reden we verder naar de camping van Rosport. Ons gebrek aan navigatieskills Ons streven naar heroïek liet ons zelfs een waterloop doorwaden. 

Op de camping werden we ontvangen door een Sint-Niklazenaar die zich baas van de camping waande, maar eerlijk is eerlijk, we kregen wel echt een mooi plekje langs het water. We aten heerlijke minute rice van Uncle Ben's (product placement) en toen ik de ijskar hoorde, wilde ik er nog een lekker dessertje aan toevoegen. Het ijskarmuziekje bleek echter de intro van de serie Les Revenants op de Spotify van één van mijn reisgezellen, dus kreeg ik als toetje enkel hoongelach.

Nadien mijmerden we op ons privé-ponton over de fietsreis en bij uitbreiding het leven. Rust was ons helaas niet lang gegund, want enkele Vlaamse chiroleden besloten dat ons ponton de ideale plek was om een duikje te placeren in de rivier. Hun belofte om te skinnydippen werd niet ingelost, dus kropen we maar gewoon in onze tent.