Om de voorlopig laatste fietsdag te vieren, startten we de dag met een full English breakfast, een warme tas koffie en versgeperst fruitsap. Just kidding, verder dan alweer koffiekoeken en drinkbuswater kwamen we ook deze ochtend niet. Pieters inwendige kompas was nog niet op het appèl, wat naast een kleine omweg direct al enkele nodeloze extra hoogtemeters opleverde (zoals later zou blijken niet de laatste van de dag). Na de menselijke puppy van gisteren, maakten we nu kennis met een hariger geval dat ons tijdens het fietsen even kwam besnuffelen. Bijten deed hij echter niet, dus bereikten we heelhuids Brive. Brive La Gaillarde - een epitethon dat zoveel betekent als 'de dappere' en dat de stad te danken heeft aan het verzet bij talrijke belegeringen - zou ons die middag voorzien van spijs en drank. Sam en Frederik gingen naar een lokaal restaurantje om er kennis te maken met de Franse cuisine (jup McDonalds, of wat hadden jullie gedacht), terwijl Stan en Pieter voor een licht verteerbare stokbrood met kaas-maaltijd opteerden. Het verkrijgen van dit laatste was de winkelsiësta's indachtig nog geen sinecure en op zijn lange boodschappenqueeste at Pieter al de helft van het eten onderweg op.
Vruchteloos was het bij het verzamelpunt wachten op Sam en Frederik, tot ineens via sms door hen besloten werd dat ook de overtuigde vegetariërs stante pede naar de gruwelijke multinational moesten afzakken. Ok, achteraf gezien bleek dit oord van dierenleed wel op de weg te liggen, maar niet-van-verandering-houdende-Pieter was niet gediend met dit change of plan. Het vervelende drukke fastfoodrestaurant lag op een al even vervelende drukke snelweg, dus waren we maar al te blij toen deze hel na een km of 5 over was. Hierna volgden nog 30 km mooie wegen, met ook nog een zeer steile helling in Larche. De smartfeun van Frederik sputterde een beetje, maar dankzij de gsm van Sam en de wifi uit de zo verfoeide hamburgertent, konden we toch erg goed volgen waar we ons juist bevonden. In Nadaillac werden de flessen voor een laatste keer gevuld en in Eyvigues maakte een local ons duidelijk dat Orliaguet nu echt wel binnen fietsbereik was. Nog geen 10 km en een mooie lange afdaling later waren we dan ook in Orliaguet, onze eindbestemming, toch?
Driewerf helaas, ons vakantiedomein bleek niet in het centrum van Orliaguet te liggen, maar wel op een berg die we eerst nog moesten overwinnen, achteraf gezien vlakbij het Eyvigues waar we eerder doorgeraasd waren. En die berg deed verdomme pijn. Een monster was het, een ruwe puist waar hetgeen voor asfalt moest doorgaan zowat loodrecht op het landschap stond. Aan 6 km/u kropen we naar boven op de kleinste versnelling die ons rijwiel rijk was. Enkel Sam voelde zich enorm in zijn sas op deze klim en stoof aan 6,5 km/u van de concurrentie weg. Ondertussen stond de dagteller alweer op een hoogtemeter of 1500 en werd Frederik echt wel ongeduldig in de zoektocht naar paleis Malcepiot. Hij stoof de eerste de beste oprit op en ontdekte er een schaarsgeklede zonnende mevrouw. 10 minuten later kwam hij uiteindelijk toch terug de baan op en wist hij ons te vertellen dat Malcepiot het volgende huis langs deze baan was. De aankomstvreugde smaakte lichtjes zurig toen bleek dat onze autovrienden er al even waren, maar een plons in het prachtige zwembad en de heerlijke spaghetti (met dank aan Evert) deden ons de hele lijdensweg vergeten. Ons weekje rust hadden we echt wel verdiend!
-PIETER-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten