Toen in Bremen de wekker ging, zaten Wannes en Sam ergens tussen Gent en Welkenraat. Hun eerste etappe verliep vlekkeloos, en ondanks ongetrainde spiertjes legden ze ook het fietsstuk tussen Welkenraat en Aken aan een mooi tempo af. Zou het dit keer wel lukken om een dagje trein zonder problemen te overleven? Waren ze dit keer wel op het juiste spoor? Tuurlijk niet, of wat hadden jullie gedacht? De trein van Aken naar Keulen bleek geannuleerd, dus moest Hamburg bereikt worden via Düsseldorf, Osnabrück en Bremen. Bremen, waar automensen Frederik, Tim en Pieter zich op dat moment nog van geen kwaad bewust waren.
Na een eerste muesli-ontbijtje, trokken wij richting ronde van Frankrijk. La douce France bleek zich de eerste drie ritten van deze editie in Denemarken te bevinden, wat ons direct een uitstap opleverde. We genoten vermoedelijk een laatste keer van de snelheidslimietloze Autobahn en tikten even de 150 km/u aan. De snelheid waarmee de brandstofmeter richting E bewoog was zowaar nog hoger, en omdat continu tanken het ritme uit onze roadtrip haalde, werd nadien wijselijk voor het middenvak gekozen. Allez, als er op het rechtervak vrachtwagens reden eh, want ik heb dan wel geen rijbewijs, maar ik weet wel dat je zo goed mogelijk rechts moet rijden. Onze chauffeur Frederik zit trouwens zeker bij de betere helft van de chauffeurs waarmee ik al mocht meerijden (sorry papa, sorry oma, jullie zijn wel bij de lievere helft) en dat zijn er wel wat.
Terwijl Sam en Wannes het noordwesten van Duitsland met alle mogelijke haltes doorkruisten, zaten wij in Harrislee voor een middagstop. Een soort Deense enclave in Duitsland, want in de supermarkten waren de prijzen in Deense Kroon aangeduid en het taaltje aan de kassa leek ons meer op Deens dan Duits. Onze mengeling van Hallo, Danke, Ja en af en toe een glimlach werd zoals vaker deze reis op een meewarige blik onthaald. De supermarkten waren voorzien op Deense toeristen, die allerlei drank met paletten tegelijk in hun auto's inlaadden. Qua lunch boden deze winkels enkel glazen boterhammen aan, dus gingen we voor de tweede dag op rij voor een hamburger.
We reden de koers verder tegemoet en met een blik op de sporza-livestream beslisten we ter hoogte van het ons volledig onbekende Christiansfeld de passage van het peloton mee te pikken. We waren niet de enigen met dat idee en de toegangsweg naar dit onooglijke dorpje slibde gauw dicht met een heel scala aan koersadepten. We spotten er onder meer de familie Flødder, en de broer van Wouter.
Naar Kopenhagen dan maar, waar we de auto parkeerden in de residentiële wijk Gentofte, in de hoop die daar tien dagen later onaangeroerd aan te treffen. Met de fiets legden we de laatste kilometers richting hostel af. De kamers waren heel klein, maar wel gerieflijk en in het hostel waren er bovendien een keuken, fitness, en zelfs een zwembad. Allemaal betalende features helaas, al stond de deur van de keuken wel uitnodigend open. Zo uitnodigend dat we er gebruik van maakten om een lekkere pastamaaltijd te bereiden. Dat we niet wisten dat dit dus niet de bedoeling was, gelooft u sowieso niet, maar op onze plechtige communiezieltjes: het is echt waar. We waren niet de enigen die voor koolhydraten gingen, want de oven werd gevuld met twee pizza's, frieten, en wat lookbroodjes. Dat dit eigenlijk niet allemaal in de oven paste, en dat de frieten aanbrandden en de pizza door het rooster viel, zorgde voor een wansmakelijk zicht, maar de man in kwestie schraapte de resten toch bij elkaar op een bord om lekker te smikkelen als een varken uit een trog.
Hoe zou het intussen nog zijn met Wannes en Sam? Goed, zo bleek, want ondanks alle overstappen en een privétrein die ze enkel dankzij allerlei stempels mochten betreden, zaten ze zowaar op de trein naar de Deense hoofdstad. Dat Kopenhagen fietsvriendelijk is, wilden we in afwachting van onze reisgezellen graag aan den lijve ondervinden. Het kleine tochtje langs Nyhavn en het operagebouw werd doorspekt met sirenegeluiden en een overvliegende helikopter. Blijkbaar was er net die dag een aanslag gebeurd was in het plaatselijke winkelcentrum. Helaas houdt niet elke Deen van hygge...
Het was al donker toen onze vriendjes in het station aankwamen, en we waren maar wat blij hen in de armen te sluiten. De zorgen en stress werden weggespoeld met een Deens-Duits biertje, het zweet in de hoteldouche. Hoewel, weggespoeld... Wannes had de douche gevuld met muesli - iets met een lek in een zak - en de douche weigerde door te lopen. Muesli bleek maar een van de boosdoeners, want het putje zat vol met half verteerd haar en andere vuiligheid. Een beetje gekokhals later was het niet enkel het vuil, maar ook mijn laatste greintje imago in het riool verdwenen. Morgen eerste fietsdag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten