In lijn met bijna alle eerdere nachten sliep Frederik weer bijzonder slecht, al was het - eveneens in lijn met alle eerdere nachten - Pieters gebrom dat het krieken van de dag aankondigde. Tussen dat gebrom door klonk ook wat gepiep en gekraak, een teken aan de wand dat Pieters longen het stilaan lieten afweten. Onze buurman met boomboxcaravan groette ons hartelijk, waarna we al snel het servicehus opzochten.
In de keuken/eetruimte trakteerden we onszelf op een naar omstandigheden rijkelijk ontbijt, met yoghurt voor iedereen en koffie voor de liefhebbers. Géén kwestie van verslaving hoor, ze hebben het alleen maar nodig.
Een vluchtige blik op het hoogteprofiel van de rit leerde ons dat we zouden beginnen met (zowaar!) een stevig stuk klimmen. Spullen werden daarom behoedzaam ingepakt, al werden ook enkele volstrekt overbodige kilo's even behoedzaam achtergelaten. Zonder opgewarmde benen beginnen met een klim was lastig, maar het was vooral de tegenwind die menigeen naar adem deed happen. Gisteren konden we volop profiteren van een sterke meewind, maar nu omhoog richting binnenland én tegen de wind in rijden viel behoorlijk tegen. Pieter testte even z'n VO2 max maar stelde empirisch vast dat die toch lager lag dan gewoonlijk. Na een klim volgt meestal een afdaling en hier konden we wat op adem komen. Voor Wannes was 60km/u niet snel genoeg en bijna reed hij de Voorzitter, ook al zat die al piepedood, richting eeuwige jachtvelden. Alsof dat nog niet genoeg was verloor hij ook nog zijn slaapzak die los overreden werd door Sam, gelukkig zonder erg.
Wijselijk besloten we even tot rust te komen en daar is geen betere plaats voor dan de lokale supermarkt. Donuts, haribo, bananen en twix als (tweede) ontbijt: de combinatie klonk voldoende wansmakelijk dat Tim zich beperkte tot kanelsnegl, een typisch scandinavische zoetigheid die het midden houdt tussen een boterkoek en een lachend kakske. Met heropgeladen batterijen trokken we opnieuw richting kust waar het de beurt was aan Sam in de Zweede duinbossen. "Dees is mijn terrein", zei hij, waarop hij prompt vertrok voor 30 km op kop. Een geweldig landschap, licht glooiend, onverharde paadjes: gravelboys Sam en Frederik leefden zich uit, de andere helft van het peloton klampte aan.
Een goed uur en een fotoshoot voor fietsen Steil later kwamen we aan te Åhus waar we ons middageten zouden verzamelen in de COOP. Normaal is het Pieter die op locaties als deze schrale mensen aantrekt om te socializen. Onze Voorzitter zag er inmiddels uit als de dood van Pie(te)rlala, met als gevolg dat deze lui zich tot Sam wendden. De aanblik van een saladbar en allemaal gezonde dingen zoals groenten en zo deden hen al snel afdruipen, waardoor we ons middagmaal in alle rust konden nuttigen onder een bij momenten verschroeiend zonnetje, op andere momenten een kille zeebries.
Bij het hervatten van onze rit gaf Pieter wijselijk aan dat hij het liever wat kalmer aan zou doen en op eigen tempo richting eindhalte zou rijden. Nauwelijks 100m ver blies zijn achterband echter z'n laatste adem uit - een verwoede poging om de groep samen te houden? Met vereende krachten en in sneltempo werd z'n band vervangen, waarna de rit alsnog samen werd vervolgd. Pieter kende een shortcut die ons enkele kilometers zou besparen, al wisten we niet dat die ons dwars door militair- en jacht domein zou leiden. Onze moed en dapperheid wonnen het van onze twijfel en we besloten er maar los door te fietsen. Eens terug op normaal terrein werd aangeknoopt met een stevig tempo, al konden we stilaan weer rekenen op rugwind. Het werd een spurtje tot in Solvesberg, onze eindhalte en tevens locatie voor het belangrijkste feit van de dag: Tim z'n examenresultaten. Een opgeluchte en geruststellende blik leerde ons al snel dat Tim geslaagd was, wat we vierden met de kleinste ijsjes van heel Zweden.
Om de reünie met Stan de dag nadien beter te timen, en anticiperend op het verwachte slechte weer die dag, werd besloten toch nog 12km verder te rijden tot in Norje. Frederik trok de kop en liet de rest een eindje verder achter, al maakte Wannes de aansluiting. Uit overmoed besloten zij de achtervolging in te zetten op een wielertoerist om in diens wiel te kruipen, maar amper 10 seconden later bleek dat al een barslecht en vooral lachwekkend idee.
In Norje vonden we als bij toeval de weg naar een meer met een mooie steiger en een soort springkasteel op het water - het ideale moment om te zwemmen. Pas een halfuur later hadden we door dat we los door een camping waren gereden en op een privéstrand(je) vertoefden. Frederik ging ons een plaats en prijs onderhandelen en kwam glunderend terug met toelating om op het mooiste stukje van heel het domein te staan. Zodra onze tentjes waren opgebouwd en we goed en wel geïnstalleerd waren, kwam de landlord ons echter terugfluiten en werden we alsnog verbannen naar een dor stuk gras tussen de andere kampeerders. Even balen maar er stond in ieder geval een pak minder wind.
Door het oponthoud had ons eten de tijd gekregen te ontdooien, had Pieter ontdekt hoe hij zich moest bevrijden uit de WC's en wisten we hoe die elektrische timers werkten in het servicehus. Uiteindelijk konden we genieten van een heerlijke portie gratin dauphinois met kotbullar en iets minder heerlijke erwtjes en mais uit blik. De avond werd afgesloten met de openingsmatch van het EK vrouwenvoetbal, een weggelopen peuter die graag mee voetbal kwam kijken en een laatste keer afstemmen met Stan over de Grote Reünie de dag nadien. Slaapwel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten