Toftåsa - Toftanäs ● 141,7 km ● 868 m
De hoop om tijdens mijn eerste tentnacht mijn slaaptekort in te halen bleek natuurlijk hopeloos naïef. 's Morgens veegde ik mijn vierendertig slaapsessies bij elkaar en stelde vast dat het hoopje nog geen drie uur bedroeg. Wat ook niet hielp was dat ik de uitgesponnen ontbijtsessies van mijn vrienden had opgeschort en als welkomstgeschenk wekkerdiscipline had meegenomen. Een uur vroeger opstaan dus, en zo konden we toch maar mooi al om 9u terug in de shelter kruipen om te schuilen voor de regen. Bij de eerste opklaring maakten we onze valse start goed. Het was wel even zoeken, want onze fietsen waren zo onvoorstelbaar smerig van de vorige modderdag dat we ze amper terugvonden in het bos.
Dwars door de provincie Småland zetten we koers naar Växjö. Ja, probeer die zin maar eens luidop uit te spreken. Wij deden het ook, meermaals, en na veertig kilometer fietsen waren er wat betreft de Zweedse taal twee scholen ontstaan in onze groep. Eén school stripte de woorden tot hun casco en hield de uitspraak minimalistisch: Vaxjo. Adepten van de andere school volgden strikt de aanwijzingen van de trema's en de gekke bolletjes en voegden op onuitstaanbaar pretentieuze wijze de geur van dennenhout en de smaak van kötbullar toe aan hun klanken: Vesjeu. Ik was een overtuigde aanhanger van de tweede school. Maar omdat de locals ons nog altijd niet begrepen en er binnen de groep enkel verwarring ontstond op kruispunten, besloten we de eerste school in te voeren als uniforme communicatiestandaard.
Na Växjö slingerde de route negentig kilometer prachtig langs bossen en meren, slechts onderbroken door de moeiteloos mooie rode huizen van de Zweden. Er waren herten. Er was een boommarter. Er waren flamingo's. Opblaasbare, welteverstaan, die zalig lagen te dobberen op een prachtmeer. Hoe zou u zelf zijn. In Moheda keek een oma bezorgd naar mijn buik en zei dat er verderop een pizzeria was. In Bor leunden we met z'n allen op Tims schouders om de overwinning van Pogacar te aanschouwen. Een overwinning die, zo zag ons kennersoog, ook meteen zijn eindwinst zou verzekeren.
De camping die we op het oog hadden lag gekneld tussen de E4, een drukke snelweg, en het Vidöstern-meer, een idyllisch natuurgebied. De eigenaars hadden hun kampeerplaats Camping E4 gedoopt. Dat is niet de keuze die wij gemaakt hadden, maar dit is natuurlijk een vrij land. Toen we vroegen hoeveel ons verblijf zou kosten, reageerde de uitbaatster met de frons van een dokter die wordt gevraagd een prijs te maken voor de stoelen in de wachtzaal. Of 300 kronen (aka €5 pp) oké was? We knikten de helmen van ons hoofd.
Pieter scoorde een kookpot bij enkele Nederlanders die onvermijdelijk op de camping verbleven. We mochten hem lenen in ruil voor wat eten, zeiden ze, en het was niet geheel duidelijk of dat een grap was. Gemakshalve gingen we ervan uit van wel. Sowieso was er ook geen halve aangekoekte tortellini meer over nadat elk van ons met zijn gamel voorbij het fornuis gepasseerd was.
We nestelden ons aan het Vidöstern-meer met wat Carlsberg. Terwijl de verkenningsmissies naar de douches binnendruppelden - in blok 1 bleek de scheiding tussen de kabines mysterieus uit semi-doorschijnend glas te bestaan, in blok 2 had Pieter het voor elkaar gekregen de zekeringen te doen springen - kregen we op het strand topentertainment te zien. Dat werd verzorgd door een Duitse vrouw, haar Deense dog en Emilie (6), haar dochter, die onvermoeibaar takken in het meer begon te gooien. Omdat honden nu eenmaal achter vliegende stokken moeten lopen, en de vrouw buiten de leiband omzeggens geen controle had over haar kanjer van een huisdier, werd ze worp per worp en meter per meter richting het water getrokken. Een gigantische en hilarische plons leek onvermijdelijk. Dat dacht duidelijk ook Emilie, want toen haar moeder plots vroeg "Emilie, kommst du mit?" antwoordde die boos "Nein". Helaas moest ze toch inbinden. Morgen meer geluk? We hoopten het voor haar van harte.
(Stan)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten