Voor onze tweede dag fietsen hadden we naar goede gewoonte geen idee wat het doel van de dag was, maar fietsen en genieten zouden we!
Na een licht verstoorde nachtrust (zie vorig verslag) deden we ons te goed aan een ontbijt. Sommigen verkozen melk bij hun muesli, Frederik en Wannes gaven echter voorkeur aan zure yoghurt. Dat de yoghurt zuur was kon ook De Voorzitter beamen, die ondanks zijn beginnende coronabesmetting de yoghurt voldoende kon proeven om hem uit te spugen.
Gepakt en gezakt vertrokken we richting Ystad. De rit ging gepaard met wat heuveltjes, een minpuntje dat ruimschoots werd goedgemaakt door het prachtige uitzicht onderweg. We kwamen onze oude vriend de Sydkustleden tegen, die we ditmaal in de juiste richting volgden. Dat we hierin slaagden had ons een pauze verdiend en gelukkig lag Ystad nog maar een vijftal kilometers verder. Het was in Ystad dat we voor het eerst in contact kwamen met de Salad Bars, en bar binnenin een supermarkt waar men zelf zijn salade kan samenstellen. Een concept uit futuristisch Zweden dat ons nog veel plezier zou bezorgen. Terug opgeladen vertrokken we richting onze eerste culturele tussenstop van de reis: Ales Stenar.
Na wat gesukkel vonden we een echte fotograaf (sorry Frederik) die dan ook de eerste groepsfoto van de reis maakte. Veel meer dan wat gestolen stenen zonder een al te duidelijke functie bleek Ales Stenar toch niet te zijn, dus keerden we maar terug en konden we de salad bar reviewen op een bankje naderbij. De salad bar werd goedgekeurd, net als de meewind die ons het komende uur vergezelde; we legden de volgende 30 km af in net iets meer dan een uur. Ondertussen zette Frederik zijn 2e snelste tijd (de trein ging toch nog net iets sneller) op de 5 km neer: 8min en 57 sec.
Tijd om een nieuw stadje ons gezelschap aan te doen. Slachtoffer/Gelukkige deze keer was Skillinge, waar we onszelf op een echt ijsje, en Tim zichzelf op een waterijsje, trakteerden. Gecultiveerde Stan had voor ons nog een tweede uitstapje gepland die dag, maar na een snelle blik op het hoogteprofiel en op google reviews besloten we toch maar om ons niet boven onze stand te gedragen en gewoon braaf de fietsroute te volgen richting de kampeerplaats. Sam en Frederik besloten dat het nog niet snel genoeg ging en stelden zichzelf aan als tempobeulen van de dag. Na 20 km hun dominantie getoond te hebben, moesten ook zij buigen voor de venijnige heuvels die onze laatste kilometers kleurden.
Eenmaal aangekomen op de camping in Kivik regelde onze vaste
onderhandelaar Frederik een goed plaatsje voor ons. Ons avondeten was deze keer
iets minder exquis dan de pizza van de dag ervoor, maar voor cultuurbarbaren
als wij waren lasagne en macaroniquiche meer dan goed genoeg. Deze keer geen
festival om ons wakker te houden, maar hoestmachine Pieter die stilaan het
dieptepunt van zijn reis en het hoogtepunt van zijn ziekte aan het naderen was
deed niet onder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten