Sam was de dag voordien al ergens een vijs verloren, dus moesten we voor de eerste keer deze reis op zoek naar een fietsenmaker. Dat het vooraf op punt stellen van onze rijwielen iets te nonchalant gebeurd was, zou ook later nog meermaals blijken.
We spraken af op het centrale pleintje in Flensburg, zodat in de tussentijd al ontbijt kon gekocht worden. Als een volleerde chick magnet, had Pieter alweer touche. OK, de chick was een mannelijke 50-plusser maar dat kon zijn vreugde niet bederven. Een uitgebreid gesprek en een ontbijtje later, besloten we de romance in de kiem te smoren en toch maar koers te zetten richting Denemarken.
De grensovergang was een formaliteit voor fietsers en voor we het wisten stonden we in het Deense Padborg. Een eerste regenbui plensde neer op onze hoofden en deed ons - achteraf gezien ten onrechte - het ergste vermoeden over het verdere verloop van onze reis. Voor we het wisten was de bui over en zaten we op de heerwegroute, die ons samen met het Jutland-fietsreisboekje van onze vriend Clemens Sweerman tot in het puntje van Denemarken moest brengen.
De route leidde ons direct door het concentratiekamp van Frøslev, waar Pieter de traditie voortzette en weer aanpapte met een 50-plusser. Deze man wist te zeggen dat het kamp diende om tijdens WO2 de Deense verzetsstrijders, communisten en andere politieke gevangenen in onder te brengen, maar dat interesseerde zelfs onze master geschiedenis niet.
Tijdens dit korte intermezzo, passeerde buiten een raar getuned wagentje, dat door de al even rare inzittenden Killer Machine gedoopt was. Deze dreiging vervulde ons met schrik, dus sloegen we gauw op de fietsvlucht. Zogezegd werd in onze aftocht een eerste Bambi gezien, maar ondergetekende kon deze niet met eigen ogen aanschouwen, dus enige scepsis is vereist.
Enkele regenbuien later bereikten we Kliplev, alwaar we onze lunch insloegen. Niet voor het laatst bestond deze uit brood en kaas, bananen en wat koekerij. We betaalden met kaart en ondanks een lieve blik naar de caissière bleek het onmogelijk om Deense kronen bij te vragen. Tot daar ons snode plan om de afhaalkosten aan de bankautomaat te vermijden...
Het eten verteerde en dus bezochten we de verzorgde openbare toiletten aan de kerk. Dat quasi elke Deense kerk dergelijke sanitaire voorzieningen levert, werd door onze darmen op applaus onthaald. De primaire behoeften waren vervuld, dus kon er weer gefietst worden. Prachtige onverharde wegen voor de ene bleken focking grind voor de andere, maar uiteindelijk kwamen we aan bij onze volgende stop. In Vojens trokken we een foto voor Jens (Aaron zou ze zo goed niet kunnen bedenken) en liet Stan voor het eerst in drie fietsreizen nog eens zijn banden oppompen. "Air is free", zei de sympathieke fietswinkeleigenaar en toen hij in Flor een verdwaalde broer van Greg Van Avermaet herkende, vervolgde hij met "The tour is that way".
We besloten echter ons avondeten in te slaan, zodat Sagan zonder tegenstand kon winnen in Longwy. De spaghetti smaakte heerlijk en gaf ons energie om op zoek te gaan naar een overnachtingsplaats. 15 km verder vonden we de Ellegaard-herberg, waar we onze tenten konden opzetten. Voor 30 kronen per persoon (bij gebrek aan Deense cashies betaald in euries), kregen we niet enkel een plekje voor onze tent, maar ook sanitair en gezelschap van een hond. "Elaba", zei Flor de hondenfluisteraar meermaals, maar uiteindelijk bleek de zwarte blaffer meer geïnteresseerd in bepaalde lichaamsdelen van andere groepsleden en in de koeien in de wei. We besloten dan maar in bed te kruipen. De dag nadien moesten we namelijk op zoek naar onze vijfde musketier.
We onthouden dat:
- we nooit meer spaghetti gaan koken op onze gasvuurtjes.
- uitzonderingen gemaakt kunnen worden voor verse spaghetti en andere tortellini's.
- de anderen duidelijk jaloers waren op de vele affectie die Pieter kreeg.
- Petrus zijn penus echt niet meer ongewassen was dan de andere!
We spraken af op het centrale pleintje in Flensburg, zodat in de tussentijd al ontbijt kon gekocht worden. Als een volleerde chick magnet, had Pieter alweer touche. OK, de chick was een mannelijke 50-plusser maar dat kon zijn vreugde niet bederven. Een uitgebreid gesprek en een ontbijtje later, besloten we de romance in de kiem te smoren en toch maar koers te zetten richting Denemarken.
De grensovergang was een formaliteit voor fietsers en voor we het wisten stonden we in het Deense Padborg. Een eerste regenbui plensde neer op onze hoofden en deed ons - achteraf gezien ten onrechte - het ergste vermoeden over het verdere verloop van onze reis. Voor we het wisten was de bui over en zaten we op de heerwegroute, die ons samen met het Jutland-fietsreisboekje van onze vriend Clemens Sweerman tot in het puntje van Denemarken moest brengen.
De route leidde ons direct door het concentratiekamp van Frøslev, waar Pieter de traditie voortzette en weer aanpapte met een 50-plusser. Deze man wist te zeggen dat het kamp diende om tijdens WO2 de Deense verzetsstrijders, communisten en andere politieke gevangenen in onder te brengen, maar dat interesseerde zelfs onze master geschiedenis niet.
Tijdens dit korte intermezzo, passeerde buiten een raar getuned wagentje, dat door de al even rare inzittenden Killer Machine gedoopt was. Deze dreiging vervulde ons met schrik, dus sloegen we gauw op de fietsvlucht. Zogezegd werd in onze aftocht een eerste Bambi gezien, maar ondergetekende kon deze niet met eigen ogen aanschouwen, dus enige scepsis is vereist.
Enkele regenbuien later bereikten we Kliplev, alwaar we onze lunch insloegen. Niet voor het laatst bestond deze uit brood en kaas, bananen en wat koekerij. We betaalden met kaart en ondanks een lieve blik naar de caissière bleek het onmogelijk om Deense kronen bij te vragen. Tot daar ons snode plan om de afhaalkosten aan de bankautomaat te vermijden...
Het eten verteerde en dus bezochten we de verzorgde openbare toiletten aan de kerk. Dat quasi elke Deense kerk dergelijke sanitaire voorzieningen levert, werd door onze darmen op applaus onthaald. De primaire behoeften waren vervuld, dus kon er weer gefietst worden. Prachtige onverharde wegen voor de ene bleken focking grind voor de andere, maar uiteindelijk kwamen we aan bij onze volgende stop. In Vojens trokken we een foto voor Jens (Aaron zou ze zo goed niet kunnen bedenken) en liet Stan voor het eerst in drie fietsreizen nog eens zijn banden oppompen. "Air is free", zei de sympathieke fietswinkeleigenaar en toen hij in Flor een verdwaalde broer van Greg Van Avermaet herkende, vervolgde hij met "The tour is that way".
We besloten echter ons avondeten in te slaan, zodat Sagan zonder tegenstand kon winnen in Longwy. De spaghetti smaakte heerlijk en gaf ons energie om op zoek te gaan naar een overnachtingsplaats. 15 km verder vonden we de Ellegaard-herberg, waar we onze tenten konden opzetten. Voor 30 kronen per persoon (bij gebrek aan Deense cashies betaald in euries), kregen we niet enkel een plekje voor onze tent, maar ook sanitair en gezelschap van een hond. "Elaba", zei Flor de hondenfluisteraar meermaals, maar uiteindelijk bleek de zwarte blaffer meer geïnteresseerd in bepaalde lichaamsdelen van andere groepsleden en in de koeien in de wei. We besloten dan maar in bed te kruipen. De dag nadien moesten we namelijk op zoek naar onze vijfde musketier.
We onthouden dat:
- we nooit meer spaghetti gaan koken op onze gasvuurtjes.
- uitzonderingen gemaakt kunnen worden voor verse spaghetti en andere tortellini's.
- de anderen duidelijk jaloers waren op de vele affectie die Pieter kreeg.
- Petrus zijn penus echt niet meer ongewassen was dan de andere!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten