Een geslaagde bachelorproef

Nog voor de haan kon kraaien, was Flor alweer wakker. Regen had immers op een natte manier aangetoond dat Flors tent vrij gammel opgesteld was. Bovendien hadden we ons 5*-plekje niet super strategisch gekozen. Wat de avond voordien nog een goed windscherm was, bleek een schuur te zijn waar 's ochtends vroeg al vanalles diende in te gebeuren.

Beleefd doch kordaat weggejaagd, dropen we af richting de herbergkeuken. Onze laatste zak macaroni was opengekrabd door een beer of wolf, dus besloot Pieter deze* direct klaar te maken. Ook eieren werden in de pan geslagen zodat het ontbijt meer dan stevig was. 

Viborg

Nuja, stevig is relatief want toen we een tiental km later in Viborg toekwamen, hadden we een klein hongertje en lieten we ons gaan in snoep en donuts (tot daar de koffiekoekencultuur in Denemarken). De snelle suikers deden hun werk en in een rotvaart reden we over enkele mooie paadjes richting Aalestrup. Een plaatselijke chirogroep probeerde een eindje in ons wiel te hangen, maar het tempo werd stelselmatig opgedreven zodat na de knie van Sam uiteindelijk zelfs de meest dappere chiroviking moest plooien.

Intussen was het vrij warm geworden, dus in Aalestrup werd een lange middagpauze ingelast. Flashende Flor bleek onterecht onzeker over zijn bachelorproef en had zowaar een 18 verdiend. Hij trakteerde dan ook op water met een smaakje - citroensmaak volgens de verpakking, kuisproductsmaak volgens Frederik - en ijsjes. Aan de kassa zat een totale miscast van een jobstudent wiens 'Jeg er ny/Ik ben nieuw'-pin even overbodig was als zijn donssnor lelijk. Auwtsj, zo zielig voor die jongen, hoor ik onze lezers denken, maar als hij niet wilde dat er met hem afgerekend werd, had hij maar geen kassier moeten worden...

De zonneslag die Flor opliep tijdens ons parkreces in Aalestrup werd hem enkele uurtjes later in Aars bijna fataal toen hij met fiets en al het asfalt wilde kussen. Die ene dag dat je geen handschoentjes aan hebt, val je natuurlijk op je handen... De deuk in zijn ego was groter dan die in zijn carrosserie en al bij al onbeschadigd kwamen we aan de shelter aan. 

In plaats van te vertrouwen op de aanwijzingen van de locals, hadden we ook de rooksignalen kunnen volgen die vanaf de shelter uitgezonden werden. The biggest fire the north has ever seen verzonk in het niets bij dit vuurfestijn opgericht door een ietwat zonderlinge vrouw die bij nader inzien toch ongevaarlijk bleek. Bij de shelter hoorde dit keer zelfs een toilet, al was het betreden ervan moeilijker dan het verlaten van een escape room. Uiteindelijk slaagde Frederik erin de code te kraken en kreeg hij via sms de toelating dit schijtpaleis te betreden.

Taken werden verdeeld. Terwijl Sam en Pieter voor een heerlijke maaltijd (kipfilet voor de vleeseters, heerlijke burgers voor de veggies) zorgden, besloten de anderen dat een hommelnest de ideale plaats was voor de tenten. Onze aanval op hun territorium werd gewroken door hun muggenfamilie, wat ons dan ook noopte om snel de tent in te vluchten. Bij een pintje en chipje kaartten we nog even na, al vielen onze oogjes vrij snel toe van vermoeidheid. Dan maar slapen!

*de zak macaroni, niet de beer of wolf (vegetariër en zo...)