“Kunde gij nog slapen?”, “Nee ik ben al een uur wakker”. Met deze woorden werd Stan veel te vroeg uit zijn diepe nachtrust gehaald door Pieter en Sam, beiden blijkbaar nog niet gewoon om terug in een bed te slapen. Er werd dan ook al vroeg genoeg richting het centrum getrokken om een onbijt en lunch te scoren voor de lange treinrit. Stan had zijn beste Duits echter op de hotelkamer laten liggen, wat resulteerde in vier willekeurige koffiekoeken voor elk. Pieter en Sam zagen al snel in dat ze hier de dag niet mee gingen overleven, dus besloten ze op goed geluk de McDonalds nog eens te bezoeken. Een hoofdschuddende en bijna brakende Stan zag de twee veelvraten grondig experimenteren met het ontbijtmenu; de Egg McMuffin bleek een aanrader, de Croque viel wat tegen. In het station aangekomen werd nog een versie koffie besteld (lang geleden!) en hielp Pieter een jongeman als was hij een werknemer van de Deutsche Bahn.
Op de eerste rit richting Hamburg werden we meteen vergezeld door een kwieke oude dame (84 lentes) met haar eigen zelfverklaarde fiets, een looprekje benoemd als een ‘Ferrari’. Haar dochter kon nog net aan polyglot Pieter kwijt dat ze een zoon had die wel 1000 talen sprak (waaronder een bizarre Indiase spraak) voor we in de Hel van Hamburg terechtkwamen. Maar een halfuur hebbende voor de overstap ging Pieter nog snel om twee veggieburgers in de McDonalds, Stan twijfelde te lang over waar hij nu eigenlijk goesting in had en vervoegde met honger het reisgezelschap om de trein niet te missen. Hel bleek al snel écht geen dysfemisme te zijn: hoewel de andere perrons praktisch leeg waren, stonden er ondertussen al zeker 10.000 mensen op het onze. Geen probleem zou je denken, want in Duitsland weet je altijd op voorhand waar op het perron je moet staan om op te kunnen stappen aan je zitplaats. Altijd, behalve die dag, wanneer een werknemer (die kwam misschien recht van de vrijgezellen in Flensburg?) de trein achterstevoren had gekoppeld. Chaos alom wanneer het hele perron van kant moest wisselen, maar uiteindelijk raken we toch op de ons toegewezen fietscoupé. Bekomen van de adrenalinerush accepteerden we het gebeurde voorval als een karmarechtzetting voor ons hoongelach met Flor zijn transportproblemen.
De volgende treinrit was ook niet om over naar huis te schrijven (maar ik doe het nu toch). Een aantal Duitsers met schlagermuziek én live mondhardmonica begeleiding - waarmee Pieter een mentaal steekspel speelde (raam open, raam dicht, raam open, raam dicht) - zorgden ervoor dat we bijna het Kaiser Wilhelm Denkmal niet hadden gezien. Dat karma je dubbel terugpakt zouden we al snel merken, de trein kondigde namelijk aan al in Keulen op stal te gaan in plaats van het verwachtte Aken. In Keulen aangekomen bleek de eerstvolgende trein nog eens 25 minuten vertraging te hebben én ook al overvol te zitten. De tweede trein was wel een goede en rond negen uur arriveerden we in het vertrouwde Aken. Ondanks een ondertussen al heel knagende honger werd de fietstocht over de grens naar Welkenaedt in recordtempo afgelegd, waarna eindelijk op zoek kon worden gegaan naar een frituur. Frituren sluiten in de Oostkantons echter blijkbaar al om 22uur, dan zijn enkel de gelateria’s nog open. Onzelf trakterend op waarschijnlijk het grootste ijsje dat we ooit bestelden, stapten we goedgeluimd op de laatste trein richting Gent.
Dat karma je echter driedubbel terugpakt was al na vijftien minuten duidelijk. Wegens een personenongeval moest iedereen de trein verlaten in Verviers en zouden taxi’s voorzien worden om ons thuis te brengen. Een plaatselijke landloper rook zijn kans en wist ook een rit naar Luik te versieren en drie marginalen werden onnodig boos op de conducteurs en trappen het af, aan drama geen gebrek in Verviers. Na een resem heen-en-weer getelefoneer en veel beloftes over busjes werden eerst Pieter en daarna ook Stan en Sam na volledige demontage van de fietsen in een taxibus richting Luik gestuurd. Pieter, hoewel ondertussen toch al een jaar of 42, was vergeten zijn gsm op te laden en dus onbereikbaar en niet te vinden in Luik. Maar goed, een kwartiertje later konden we elkaar toch terug in de armen sluiten én onze fietsen alweer demonteren om in een nieuwe taxi te stappen, ditmaal tot in Gent. Met de vraag van Pieter aan de taxichauffaur wat er gebeurt wanneer het LCD van de teller over de 9999 gaat, hielden we meteen een weddenschap over het eindbedrag: Stan gokte 320€, Sam 570€ en Pieter 520€. Pieter, hoewel zelfverklaard nog nooit in een taxi gezeten te hebben, mocht lachen bij aankomst te Gent-Sint-Pieters, de taxirit kostte de NMBS maar liefst 502.40€.
Na een korte fietstocht naar Slot Tarbot werd nog een pizza en spaghetti gegeten, en met Thijs werden de eerste verhalen uitgewisseld. Pieter en Sam besloten toch nog al fietsend huiswaarts te keren en om 5u30 lag ondergetekende in bed, om dit keer wél uit te slapen.
(sw)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten