Het verblijf in Aars ontlokte Frederik volgende quote: "volgens mij kunnen ze zonder problemen eender welk object in mijn poep steken". Het zadel van zijn huurfiets was nu eenmaal beenhard en zelfs een geïmproviseerd kussen van trui en koersbroek kon zijn achterste niet voldoende beschermen.
Dat het Frederik niet meezat, bleek ook toen hij zich 's ochtends wilde scheren in de sms-wc's. De vrouw uit de shelter of haar hond had er immers een doordringend geurend geschenkje achtergelaten. Hij slaagde er nog net in levend te ontsnappen uit deze gashel, maar had helaas maar de helft van zijn baard verwijderd.
Omdat het opruimen alweer een eeuwigheid duurde, gingen Sam en Pieter al wat ontbijt inslaan in de Kvikly. Uiteindelijk arriveerden hier ook de anderen en een absurde 2,5 uur na het wakker worden konden we na een totaal onnodig rondje rond de supermarkt dan toch vertrekken. We kwamen een hunebed tegen en vol respect besloten we dit heiligdom te betreden.
Langs de Limfjord reden we naar Nibe. Regenkleren werden meermaals aan en vlak daarna weer uit gedaan, want meer dan wat miezer kregen we niet te verduren. Tijdens één van deze vele kledingsstops konden we genieten van een zeehond die in de fjord zijn kunstjes vertoonde. Vooral in vrijwel onbeweeglijk liggen op een zandbank was hij erg goed.
In Nibe aten we mierzoete frambozenkoeken die ons de energie gaven om door te racen tot Aalborg. Voor het eerst deze reis slaagden we er onder impuls van machinist Sam in een treintje te maken dat het een kleine 20 km volhield. Het treintje stokte pas in Aalborg-centrum toen een typisch Deense pizzeria in zicht kwam.
De pizza's waren heerlijk, al moesten de aroma's hun best doen om over de parfumwalm van de serveuse heen te raken. Pieter besloot niet te tippen, en had hier nadien spijt van. Fooi geven, het blijft een moeilijke sociale conventie. Het geld dat we daar uitspaarden werd enkele momenten later genadeloos ingepikt door de Deense spoorwegen waar we enkele treinkaartjes wilden bestellen. De automaten boden een waar doolhof van tickets, fietskaarten, plaatsreservaties en dergelijke meer, maar uiteindelijk konden we toch kopen wat we meenden nodig te hebben.
Hoewel, voor Flors terugrit moest nog een reservatie gemaakt worden, dus gingen we op zoek naar een loketbeambte. Helaas was Aalborg met zijn 200000 inwoners blijkbaar te klein voor een stationsloket en hoewel ze volgens een omstander in de 7-eleven veel van treinen wisten, was dit niet voldoende om ons te helpen.
Enter Frederik, de redder in nood. We vonden een telefoonnummer en in vlekkeloos Engels fixte onze aankoper de benodigde kaarten. Juist de uitspraak van Aarhus zorgde nog even voor verwarring (in plaats van Aarhus, zeg je blijkbaar iets als Oarus), maar omdat Sam onze reiskarma verhoogd had door een verloren treinabonnement terug te geven, raakte alles opgelost.
Dat Frederik dit aankooptrucje maar één keer per dag kon waarmaken, bleek 's avonds toen hij voor een campingplekje van 125 kronen (16 euro) maar liefst 375 kronen (50 euro) bood. Ons geld was nu echt wel op, maar in ruil kregen we wel een douche en een keukentje waar we ons brood-met-ei-avondmaal konden klaarmaken.
Op het gras buiten liepen tamme konijntjes los, en omdat de campingeigenaar erop had aangedrongen hem hiervoor niet wakker te maken, lieten we ze voor wat ze waren. Terwijl wij gingen slapen, waste Flor tot diep in de nacht AL zijn kleren...
Dat het Frederik niet meezat, bleek ook toen hij zich 's ochtends wilde scheren in de sms-wc's. De vrouw uit de shelter of haar hond had er immers een doordringend geurend geschenkje achtergelaten. Hij slaagde er nog net in levend te ontsnappen uit deze gashel, maar had helaas maar de helft van zijn baard verwijderd.
Omdat het opruimen alweer een eeuwigheid duurde, gingen Sam en Pieter al wat ontbijt inslaan in de Kvikly. Uiteindelijk arriveerden hier ook de anderen en een absurde 2,5 uur na het wakker worden konden we na een totaal onnodig rondje rond de supermarkt dan toch vertrekken. We kwamen een hunebed tegen en vol respect besloten we dit heiligdom te betreden.
 |
| Heiligschennis, iemand? |
In Nibe aten we mierzoete frambozenkoeken die ons de energie gaven om door te racen tot Aalborg. Voor het eerst deze reis slaagden we er onder impuls van machinist Sam in een treintje te maken dat het een kleine 20 km volhield. Het treintje stokte pas in Aalborg-centrum toen een typisch Deense pizzeria in zicht kwam.
De pizza's waren heerlijk, al moesten de aroma's hun best doen om over de parfumwalm van de serveuse heen te raken. Pieter besloot niet te tippen, en had hier nadien spijt van. Fooi geven, het blijft een moeilijke sociale conventie. Het geld dat we daar uitspaarden werd enkele momenten later genadeloos ingepikt door de Deense spoorwegen waar we enkele treinkaartjes wilden bestellen. De automaten boden een waar doolhof van tickets, fietskaarten, plaatsreservaties en dergelijke meer, maar uiteindelijk konden we toch kopen wat we meenden nodig te hebben.
Hoewel, voor Flors terugrit moest nog een reservatie gemaakt worden, dus gingen we op zoek naar een loketbeambte. Helaas was Aalborg met zijn 200000 inwoners blijkbaar te klein voor een stationsloket en hoewel ze volgens een omstander in de 7-eleven veel van treinen wisten, was dit niet voldoende om ons te helpen.
Enter Frederik, de redder in nood. We vonden een telefoonnummer en in vlekkeloos Engels fixte onze aankoper de benodigde kaarten. Juist de uitspraak van Aarhus zorgde nog even voor verwarring (in plaats van Aarhus, zeg je blijkbaar iets als Oarus), maar omdat Sam onze reiskarma verhoogd had door een verloren treinabonnement terug te geven, raakte alles opgelost.
 |
| Onderweg naar een slaapplaats |
Op het gras buiten liepen tamme konijntjes los, en omdat de campingeigenaar erop had aangedrongen hem hiervoor niet wakker te maken, lieten we ze voor wat ze waren. Terwijl wij gingen slapen, waste Flor tot diep in de nacht AL zijn kleren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten