De keukenfaciliteiten werden gebruikt om een zeldzame koffie te nuttigen. De barista van dienst probeerde ons eerst te paaien met Deense cappucino, maar die bucht werd gauw vervangen door zwart goud uit de diepste krochten van Stans fietszakken.
Ons lieve zwarte vriendje kwispelde ons uit en even vreesden we dat Flor hem in één van zijn fietstassen zou proppen. Voor zover we konden zien, vertrok hij na een enorm getreuzel "Moest Strava nog aanzetten" dan toch viervoeterloos mee met ons.
Omdat we zo verlangden naar Frederiks aanwezigheid bleven we blind voor wegwijzers langs de route en voor we het wisten belandden we op de grote baan richting Vejen. Echt aangenaam was het niet fietsen, maar de kilometers tikten lekker aan. Algauw kwamen we dan ook aan in Vejen waar we ons door de vriendelijkheid van de Denen de dag voordien in slaap lieten wiegen. Voor we het wisten was Sams portefeuille gestolen... Op het verkeerde been gezet door deze snode dief gingen we Sams handel in de winkels en wandel naar de winkelstraat na in de hoop het kleinood alsnog terug te vinden. Uiteindelijk was het Flor die zich tot Sherlock Holmes verhief. De dief bleek niet meer dan een hersenschim en de dubbele bodem van Sams stuurtas gaf zijn kostbare inhoud terug prijs.
De wegwijzers en zelfs de Deense kaas keken al uit naar de komst van de Messias van den acker, dus mochten we geen tijd meer verliezen aan dergelijke dolkomische fratsen.
Omdat het toch nog een kleine 40 km was, besloot Pieter een shortcut in te lassen. De door hem gevolgde fietspijltjes naar Billund kwamen uit op een halve autostrade en hoewel het vlot bolde, was het fietsplezier toch net een tikkeltje minder. Op goed gevoel en gesteund door Stans wonder-Garmin (spreek uit als Germain) namen we de afrit van deze levensgevaarlijke weg en reden we langs bosbaantjes verder naar Billund. De shortcut evolueerde naar een longcut, maar er reden dan toch geen auto's meer tegen onze knieën.
Bij de Jupiter-fietsenwinkel pikten we Frederiks fiets alvast op, zodat de enorm joviale en even gezette Nicolas - wiens fietsvakanties zich merkbaar in een ver verleden bevonden - op een schappelijk uur naar huis kon. Slim idee, ware het niet dat we elk al een fiets bijhadden. Twee fietsen tegelijk wandelend vervoeren bleek net iets te belastend voor de polsen en erop rijden bleek gewoon levensgevaarlijk.
In een slim fiets-loop-hijg-fiets-loop-hijg estafettesysteem (waarbij Pieter het stokje helaas steeds aan zichzelf moest doorgeven) kwamen we vlakbij de luchthaven terecht. Jammer genoeg bleek dit de vrachtluchthaven en was de passagiersterminal nog een kilometer of drie verder. Teveel om estafettegewijs te volmaken. Een select comité racete Frederik tegemoet en overtuigde hem daar met de in Vejen zuurverdiende kronen een bus te nemen naar Legoland. Een toegangsbewijs kostte ca. 500 euro (of toch iets in die grootteorde van focking duur), dus stelden we onszelf tevreden met een foto aan de ingang.
Het weer was zalig en met een ondergaande zon langs onze zijde, trokken we nog 30 km door. Dat we Frederik dit tochtje lieten maken zonder zijn koersbroek, zouden we ons nog beklagen...
Onderkomen vonden we in de drukbezochte shelter van Knudshøje. Wij consumeerden er enkel tortellini en Deense pintjes, de collega's in een opgezet tentje ook vrij luidruchtig de liefde.
We onthouden dat:
- Vejen de enige plaats in Denemarken is waar je in een winkel cash kronen kunt bijkrijgen.
- De Denen Aaroneske woordspelers zijn:
Ons lieve zwarte vriendje kwispelde ons uit en even vreesden we dat Flor hem in één van zijn fietstassen zou proppen. Voor zover we konden zien, vertrok hij na een enorm getreuzel "Moest Strava nog aanzetten" dan toch viervoeterloos mee met ons.
Omdat we zo verlangden naar Frederiks aanwezigheid bleven we blind voor wegwijzers langs de route en voor we het wisten belandden we op de grote baan richting Vejen. Echt aangenaam was het niet fietsen, maar de kilometers tikten lekker aan. Algauw kwamen we dan ook aan in Vejen waar we ons door de vriendelijkheid van de Denen de dag voordien in slaap lieten wiegen. Voor we het wisten was Sams portefeuille gestolen... Op het verkeerde been gezet door deze snode dief gingen we Sams handel in de winkels en wandel naar de winkelstraat na in de hoop het kleinood alsnog terug te vinden. Uiteindelijk was het Flor die zich tot Sherlock Holmes verhief. De dief bleek niet meer dan een hersenschim en de dubbele bodem van Sams stuurtas gaf zijn kostbare inhoud terug prijs.
De wegwijzers en zelfs de Deense kaas keken al uit naar de komst van de Messias van den acker, dus mochten we geen tijd meer verliezen aan dergelijke dolkomische fratsen.
Omdat het toch nog een kleine 40 km was, besloot Pieter een shortcut in te lassen. De door hem gevolgde fietspijltjes naar Billund kwamen uit op een halve autostrade en hoewel het vlot bolde, was het fietsplezier toch net een tikkeltje minder. Op goed gevoel en gesteund door Stans wonder-Garmin (spreek uit als Germain) namen we de afrit van deze levensgevaarlijke weg en reden we langs bosbaantjes verder naar Billund. De shortcut evolueerde naar een longcut, maar er reden dan toch geen auto's meer tegen onze knieën.
Bij de Jupiter-fietsenwinkel pikten we Frederiks fiets alvast op, zodat de enorm joviale en even gezette Nicolas - wiens fietsvakanties zich merkbaar in een ver verleden bevonden - op een schappelijk uur naar huis kon. Slim idee, ware het niet dat we elk al een fiets bijhadden. Twee fietsen tegelijk wandelend vervoeren bleek net iets te belastend voor de polsen en erop rijden bleek gewoon levensgevaarlijk.
In een slim fiets-loop-hijg-fiets-loop-hijg estafettesysteem (waarbij Pieter het stokje helaas steeds aan zichzelf moest doorgeven) kwamen we vlakbij de luchthaven terecht. Jammer genoeg bleek dit de vrachtluchthaven en was de passagiersterminal nog een kilometer of drie verder. Teveel om estafettegewijs te volmaken. Een select comité racete Frederik tegemoet en overtuigde hem daar met de in Vejen zuurverdiende kronen een bus te nemen naar Legoland. Een toegangsbewijs kostte ca. 500 euro (of toch iets in die grootteorde van focking duur), dus stelden we onszelf tevreden met een foto aan de ingang.
Het weer was zalig en met een ondergaande zon langs onze zijde, trokken we nog 30 km door. Dat we Frederik dit tochtje lieten maken zonder zijn koersbroek, zouden we ons nog beklagen...
Onderkomen vonden we in de drukbezochte shelter van Knudshøje. Wij consumeerden er enkel tortellini en Deense pintjes, de collega's in een opgezet tentje ook vrij luidruchtig de liefde.
We onthouden dat:
- Vejen de enige plaats in Denemarken is waar je in een winkel cash kronen kunt bijkrijgen.
- De Denen Aaroneske woordspelers zijn:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten