Zondag 1 juli

Met een zak zelfgebakken boterkoeken onder de snelbinder, net iets minder aangebrand dan vorig jaar, reden Sam en Stan in alle vroegte Gent-Sint-Pieters tegemoet. Pieter had de avond voordien een trouw bijgewoond en zou rechtstreeks van Zeveneken Gentwaarts rijden. Nauwelijks tweehonderd meter onderweg verloor Stans uit spanbandjes en tape vervaardigde Bananenhouder 2000 reeds zijn eerste banaan, weliswaar op de erg steile afdaling van de Keizerpoort-col. Slapstick toestanden werden vermeden en we troffen Pieter ruim op tijd op Perron 10, samen met het voltallige Scouts en Gidsen West-Europa.

Op de trein naar Luik konden we gelukkig nog net een plaatsje bemachtigen. Op die naar Gouvy was evenwel het lawaaierige gangpad ons deel, waar we omsingeld werden door stinkende wc’s die de padvinders anderhalf uur lang in gebruik hielden. Ons hoorde je echter niet klagen, want het waren de scoutsjongens die er louter door hun onmogelijke aantal in geslaagd waren de trein op het perron vast te houden en onze nipte overstap te verzekeren. “Hoe ver is het eigenlijk tot aan de route?”, vroegen we ondertussen Pieter. “Ongeveer 10 kilometer”, antwoordde die. “Dat worden er dus 20”, zei Sam, en toen lachten we en lachten we.

Een uur en 20 kilometer later bereikten we de route. Laten we hier niet te veel tijd aan verliezen: bij de kruising met de Vennbahn, een oude spoorweg die zich na z’n ontslag heroriënteerde tot fietspad, werd het kompas van de gps overruled door Pieters zonneleeskunsten en reden we gezwind Nederland tegemoet. Naarmate we steeds meer fantasie aan de dag moesten leggen om de routeomschrijving terug te vinden in de werkelijkheid, besloten we toch maar rechtsomkeer te maken. Niet veel later bevonden we ons op Luxemburgse bodem.

De wegen in het Groothertogdom bleken niet alleen van piekfijne kwaliteit, ze werden tevens afgelijnd met een volle witte streep op het asfalt, én op de bomen naast de weg. Het geheel gaf een aangenaam gevoel in het hoofd. Toen we even pauzeerden om het monnikenschilderwerk te bewonderen, bleek Sams fietspikkel er de brui aan gegeven te hebben. Het euvel werd met enkele spanbandjes verholpen en we reden door naar Wiltz, waar een eerste cafeetje op ons wachtte.

In Ettelbruck deden we daar meteen een tweede bij en pikten we de verlengingen en penalty’s van Rusland-Spanje mee. Op onze zoektocht naar een kebabzaak passeerden we de kapperszaak RyanHair, waarvan de voorgevel bovendien ongegeneerd in de volledige wit-geel-blauwe huisstijl van de luchtvaartmaatschappij was geverfd. Met enkele zakken fastfood aan onze sturen trokken we naar de oever van de Alzette om ons avondmaal te verorberen.

Aan de rand van Ettelbruck kwamen we plots in een gigantische landbouwbeurs terecht, met schijnbaar ook een tent waar dieren geslacht werden. Geen veilige omgeving voor drie vegetariërs, zo dachten we, en gauw veegden we de grasresten uit onze mondhoeken en verborg Stan zijn The Smiths’ Meat is murder-tote bag. Kampten we niet met een chronisch energie- en proteïnentekort, we hadden die arme dieren gered, dat spreekt voor zich.

In Colmar – het dorp, niet de à volonté-restaurantketen – botsten we op het zoveelste Luxemburgse café dat om één of andere duistere geopolitieke reden voor Portugal supporterde. We besloten nog even door te rijden en hielden halt bij een houten prieeltje met wat gras buiten het plaatsje Cruchten, dat er lieflijker uitzag dan z’n naam deed vermoeden. In de wei naast ons beleefden kalfjes een van hun eerste zomeravonden. Hun moeders keken vreedzaam toe, opgelucht dit jaar ontsnapt te zijn aan de landbouwbeurs in Ettelbruck. Een korte navraag in het dorp leverde geen café op, dus volgden we Kroatië-Denemarken op een plaatselijk radiostation. De verslaggever praatte voor de gelegenheid een mengeling van beide talen, onder de plaatselijke bevolking beter bekend als het Letzeburgs. De winnaar kwamen we echter pas de volgende dag te weten, want de zandman floot sneller de dag af dan de scheidsrechter de match.

(Stan)